Ιδού η συνεισφορά του νεολληνικού αθλητικού πνεύματος στην πρόοδο του αθλητή: μ΄ ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης πας πάντα πιο γρήγορα ( Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Συνειρμικά, η μόδα με το τρέξιμο μου φέρνει στο νου την ιστορία με τον Γιώργο Παπαστεφάνου και τη Μαρία Φαραντούρη: Είχε χτυπήσει το πόδι της και κούτσαινε, όταν της πρότειναν να τραγουδήσει στο Λυκαβηττό. Ζήτησε τη γνώμη του Γιώργου. Εκείνος αυθόρμητα της απάντησε: «Έλα, μωρέ, κι η κουτσή Μαρία ανεβαίνει στο Λυκαβηττό».

Μ’ όλη την αγάπη μου για την παλιοσειρά Κίμωνα Φραγκάκη και το σεβασμό μου προς μια ορδή θεσμοθετημένων πλέον δραστηριοτήτων που ομορφαίνουν την πόλη με τις ελαφίσιες παρουσίες τους, είναι καθήκον μου να μεταφέρω την άποψή μου γι’ αυτό το μαζικό κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο κάθε λίγο και λιγάκι λειώνει ανελλιπώς σόλες καιρό τώρα.

Να είμαι σαφής εξ αρχής: θεωρώ ότι το trend δεν είναι άλλο από μια απάντηση διά μέσου του σώματος στην κρίση. Το οποίο εισάγει ένα νέο τρόπο ζωής, με την απαρέγκλιτη χρήση αθλητικών κοθόρνων και μιας αθλητικής αμφίεσης του δρόμου, η οποία «αιτιάται» προϋποτιθέμενα άνεσης στην πόλη, στην εργασία και τη ζωή. Το πράγμα οργανώνεται και μεθοδεύεται σε διεθνές επίπεδο. Μεταφέρεται στην παραλία σε αναρίθμητες παραλλαγές, συνήθως πυγικές.

Έτσι, το τρέξιμο έγινε ένα νέο είδος δίαιτας την εποχή των ισχνών αγελάδων.

Η πρακτική αυτή είναι καινοτόμος, λόγω δύο βασικών χαρακτηριστικών: διακοπή των σχέσεων με τις καθιερωμένες αθλητικές δραστηριότητες συν μια κουλτούρα αντι-στρεσογόνας αντοχής. Κι αυτό παρέα με την ανάδυση ενός νέου προτύπου: αυτό του αντι-ήρωα. Αθλητή βεβαίως, αλλά νέου τύπου: κάτι σε lifestyle τρεχαντήρι.

Κι εσύ τέκνον Μπόρις; (Independent.co.uk).

Η είσοδός του στο κόλπο (όχι στον κόλπο) είναι ανεξάρτητη του πόσο κατάλληλος είναι μορφολογικά. Π.χ. σκασίλα μας η ηλικία. Εξάσκηση, εκμάθηση και προπόνηση μας είναι αδιάφορες. Δεν πα νά ‘σαι χοντρός, καπνιστής, τελειωμένος αλκοολικός, ανάπηρος… Μιλάμε για εισαγωγή μη αθλητικών ιδεωδών στον αθλητισμό. Σκοπός, μια διασκεδασμένη μορφή κοινωνικής και φυσικής αποκατάστασης, όπου συναγωνίζεσαι ειρηνικά τον όμοιό σου και λιγότερο ειρηνικά τον εαυτό σου. Η αντοχή υποκαθιστά την ταχύτητα. Τα 100 μ. έπαψαν να είναι το βασιλικό αγώνισμα του στίβου, καθότι οι ρυθμοί ανάπτυξης έπεσαν και η μέση διάρκεια των τραγουδιών αυξήθηκε.

Η οποία αντοχή είναι «η ικανότητα του οργανισμού να φέρει σε πέρας μια μυϊκή προσπάθεια χαμηλής έντασης, η οποία επιτρέπει την αποκατάσταση της ισορροπίας στην πρόσληψη του οξυγόνου κι αυτό για εύλογο χρονικό διάστημα». Αγώνας δρόμου κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αυτό που υποτίθεται ότι μας νοιάζει είναι μια νέα ενεργειακή πολιτική, όπου η εκμετάλλευση των εξωτερικών πηγών συνδυάζεται με την εξερεύνηση του τούτου μας. Έτσι, το τρέξιμο έγινε ένα νέο είδος δίαιτας την εποχή των ισχνών αγελάδων.

 

Διαβάστε ακόμα: Ο Αντετοκούνμπο και η κοινωνία της επίδοσης.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top