Δεν πρέπει να έχουμε παράπονο, η κυρία Χριστοδουλοπούλου αποκαλύπτει και μόνη της τα πολιτικά της ανομήματα (Nick Paleologos / SOOC).

Και η κόρη… λιάζεται. Πέρα από τις συμβάσεις του «καλού» ή «κακού» πολιτικού, εκείνου δηλαδή που πράττει υπέρ του κοινού συμφέροντος και του άλλου που δρα ιδιοτελώς, στέκει η πραγματιστική εκδοχή του αμοραλιστή πολιτικού. Είναι αυτός που δεν βλέπει καμία διάκριση ανάμεσα στο ηθικό και το ανήθικο. Ορίζει αυτούς τους δύο αντιθετικούς πόλους ως μέρη μιας ηθικολογικής εξίσωσης. Γιατί να μην την προσπεράσουμε;

Επαναλαμβάνω: και η κόρη… λιάζεται. Καλά κάνει και λιάζεται. Δουλεύει για εκείνη η μαμά Τασία. Τα γεγονότα είναι γνωστά: η κυρία Χριστοδουλοπούλου εθεάθη να κλέβει οπώρας (sic). Μάλλον, για να είμαστε ακριβείς, το αποκάλυψε η ίδια. Πρόκειται περί ασύγγνωστης τιμιότητας, για κλασικό lapsus από αυτά που ο Φρόιντ τα τοποθετηθεί στη χορεία των απωθημένων σκέψεων ή για κυνισμό της εξουσίας; Θα μπορούσε να είναι και τα τρία, όμως, η κυρία Χριστοδουλοπούλου μας έχει συνηθίσει σε δηλώσεις που προκαλούν σάλο.

Από το «λιάζονται οι μετανάστες στην Ομόνοια» φτάσαμε στο «είχα κάποιες διασυνδέσεις» για να μεταταχθεί η κόρη της στη Βουλή των Ελλήνων. Το ζήτημα είναι, άλλωστε, να λιάζεσαι. Το πού θα το βρούμε στην πορεία – ουδείς χάνεται. Ειδικά αν έχει διασυνδέσεις.

Εδώ έχουμε την απόλυτη ταύτιση του «καλού» με την ιδιοτέλεια και την αντικατάσταση του συλλογικού προτάγματος με το ατομικό συμφέρον. Ω, τι ωραία αυθυπέρβαση πραγματοποίησε μια αριστερή πολιτικός. Τι κάλλος σκέψης και πρακτικής. Οποία γενναιότητα κρύβει η προσπάθειά της να υπερκεράσει τις συμβατικότητες του δημόσιου βίου και τις κείμενες διατάξεις περί διορισμών και μετατάξεων, για να… τρουπώσει την κόρη της.

Κάθε κομματικός μπαχτσές έχει διάφορα άνθη. Δεν είναι απαραίτητο όλα να μυρίζουν το ίδιο.

Κάθε μάνα θέλει το καλύτερο για το παιδί της. Πού βρίσκεται ο ψόγος; Γιατί τέτοια κατακραυγή; Σε τέτοιου είδους αποφάσεις, ναι, κυριαρχεί η έλλειψη προσχημάτων, καθίσταται υπέρτατη αναγκαιότητα η απαλοιφή κάθε έννοιας δικαιοσύνης και κοινών όπλων για όλα τα μέλη μιας κοινωνίας (προνομιούχα και μη). Και το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, στο οποίο ομνύουν οι κυβερνητικοί;

Ελάτε τώρα, ο κάθε κομματικός μπαχτσές έχει διάφορα άνθη. Δεν είναι απαραίτητο όλα να μυρίζουν το ίδιο. Κάποια είναι περισσότερο ευάλωτα στις πιέσεις, κάποια άλλα είναι σε θέση να εξωραΐζουν τις πράξεις τους, κι άλλα να δηλώνουν ευθαρσώς τις «κουτσουλιές» τους.

Για τη σημειολογία του πράγματος: η κυρία Χριστοδουλοπούλου ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής. Σαν να λέμε: βάλαμε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Ή αλλιώς: και τούτου ποιείν κακείνο μη αφιέναι. Στο πιο απλό: άλλο τι κάνω δημόσια κι άλλο τι κάνω ιδιωτικά.

Το μόνο που ψέλλισε ήταν μια συγγνώμη προς τους συντρόφους της στον ΣΥΡΙΖΑ. Ουδέν ενδιαφέρον για την κοινωνία.

Όχι, δεν της προσδίδει κάποια χροιά συγχώρεσης ότι η κυρία Χριστοδουλοπούλου είπε δημόσια ότι πήγε να βολέψει την κόρη της. Και, δυστυχώς, αυτή δεν είναι η χειρότερη δήλωση που έκανε. Την επόμενη ημέρα, κι ύστερα από τον σάλο που προκλήθηκε, το μόνο που ψέλλισε ήταν μια συγγνώμη προς τους συντρόφους της στον ΣΥΡΙΖΑ. Ουδέν ενδιαφέρον για την κοινωνία. Καμία διάθεση απολογίας στο κοινωνικό σύνολο. Μόνο η εντύπωση που προκάλεσε στην κομματική καμαρίλα την ενδιέφερε. Λογικό. Οι επαγγελματίες πολιτικοί ζουν μέσα σε ένα κλειστό κύκλο ζωής. Με τα χρόνια τείνουν να πιστεύουν πως η ζωή κινείται μόνο μέσα στα κομματικά γραφεία κι όλοι εμείς είμαστε ολογράμματα.

Είπε, όμως, εντέλει, και κάτι θετικό: παραδέχθηκε πως δεν θα κατέβει στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές για να διευκολύνει το κόμμα της (ποιον άλλον;). Ωραιότατα. Πάντα από κάτι αρνητικό βγαίνει και κάτι θετικό. Να μην κατέβει, λοιπόν. Δεν θα μας λείψει καθόλου. Άλλωστε, τώρα που θα ιδιωτεύει θα μπορεί να λιάζεται όσο θέλει. Είναι κι αυτό μια κάποια απασχόληση για την πρώην θεραπαινίδα του έθνους.

 

Διαβάστε ακόμα:  Ο «σοφός» λαός και η μοίρα του Ποταμιού και των ΑΝΕΛ.

 

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top