Η ομάδα μου στο ποδόσφαιρο: Πειράζει;

Τι κάνεις όταν παίζεις στην έδρα σου απέναντι στην ομάδα που ούτε το όνομά της δεν καταδέχεσαι να πεις και η δική σου έχει κερδίσει πέναλτι; (Photo by Alex Livesey/Getty Images).

Περίμενα κάτω από τη βροχή για πέντε ώρες ένα κορίτσι στα δεκαπέντε μου, που δεν ήρθε ποτέ, αλλά δεν πειράζει. Κόντεψα πολλές φορές να λιποθυμήσω τότε στα 80s που δουλεύαμε οχτάωρο μέσα στα θερμοκήπια της Κρήτης, εσωτερικοί μετανάστες για αγροτικές εργασίες όντες, αλλά δεν πειράζει. Έφαγα μια λειψή τυρόπιτα που βρήκα στον δρόμο, στα σκουπίδια, και έζησα ένα μήνα τρώγοντας μόνο μπισκότα Μιράντα Παπαδοπούλου εκείνο τον παλιό καιρό, αλλά δεν πειράζει. Με έβαλαν σε ένα κρατητήριο στο Δυτικό Βερολίνο το 1982 επειδή είχα κλέψει μια Toblerone και δυο μοσχαρίσιες από το σουπερμάρκετ, αλλά δεν πειράζει.

Άφησα τρεις φορές τη Σαλονίκη και μία την Αθήνα, απογοητευμένος, αηδιασμένος, φοβισμένος, αλλά δεν πειράζει. Άφησα συνολικά τρεις βιβλιοθήκες πίσω μου κάθε φορά που έπαιρνα τα ρούχα μου και την έκανα, αλλά δεν πειράζει. Πήρα πολλές απορρίψεις για τα βιβλία μου μέσα σε τριάντα χρόνια, αρκετές για μια ζωή, αλλά δεν πειράζει. Περπατούσα από το πιεστήριο της Βραδυνής στη Λένορμαν μέχρι το σπίτι μου στο Πεδίον του Άρεως, τρεις τα χαράματα, άφραγκος, τραγουδώντας για να παίρνω κουράγιο, κάθε βράδυ επί μήνες, με τα ταξί να τσουλάνε δίπλα μου, αλλά δεν πειράζει.

Από μικρός με τη φανέλα του Άρη…

Η δουλειά μου στην τυπογραφία δεν θα αποτιμηθεί ποτέ στο σύνολό της, αλλά δεν πειράζει. Η θέση μου στην ιστορία της μεταπολιτευτικής, της μεταπολεμικής, της σύγχρονης κ.ο.κ. ελληνικής πεζογραφίας δεν είναι η σωστή, το αντίθετο, αλλά δεν πειράζει. Δεν έμαθα να οδηγώ παρά μονάχα τη Vespa μου, εκείνη που είχα τότε στα είκοσι, αλλά δεν πειράζει. Δεν ταξίδεψα ποτέ μου για αναψυχή, αλλά δεν πειράζει. Δεν έχω δει τις πόλεις που πρέπει να έχεις δει και δεν έχω πάει ποτέ στη Νέα Υόρκη, αν έχεις τον Θεό σου, αλλά δεν πειράζει.

Δεν τα κατάφερα ποτέ να πάρω τη μαύρη ζώνη, και δεν θα προλάβω και στο μέλλον, αλλά δεν πειράζει. Δεν μπόρεσα να σπουδάσω σινεμά, ούτε θα γυρίσω ποτέ δικές μου ταινίες, αλλά δεν πειράζει. Δεν έκανα τον εκδοτικό που ονειρευόμουν, αλλά δεν πειράζει. Έγραψα εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις για εφημερίδες και περιοδικά και σάιτ χωρίς να πάρω δεκάρα, αλλά δεν πειράζει. Μου χρωστάνε μπόλικα λεφτά από μη απόδοση συγγραφικών δικαιωμάτων για διάφορα μυθιστορήματα που έβγαλα, αλλά δεν πειράζει.

Δεν έχω την πελώρια συλλογή των noir και horror κόμικς που ήθελα να έχω, αλλά δεν πειράζει. Δεν έχω τις συνδρομές στα χάρτινα περιοδικά και στις ψηφιακές εκδόσεις των εφημερίδων που επίσης ήθελα να έχω, αλλά δεν πειράζει. Δεν μου φτάνει ο χρόνος για να γράψω όλα τα βιβλία που έχω σχεδιάσει, και δεν θα βρω ποτέ τον χρόνο να γράψω αυτά που θα σχεδιάσω στο μέλλον, αλλά δεν πειράζει. Δεν μου φτάνει ο χρόνος καν για να διαβάσω τα βιβλία που θέλω, πόσο δε μάλλον για να ξαναδιαβάσω μερικά από εκείνα που αγαπώ, και που είναι η ζωή μου, αλλά δεν πειράζει.

Θα μπορούσα να συνεχίσω επί ώρες — όλοι μας θα μπορούσαμε. Έτσι πάνε αυτά. Και στο τέλος λέμε όλοι, «Αλλά δεν πειράζει». Γιατί στ’ αλήθεια δεν πειράζει. Το ότι ζούμε και μόνο είναι αδιανόητη κατάκτηση. Και το ότι ζούμε σήμερα: στην καλύτερη εποχή της ιστορίας της ανθρωπότητας. Πόσο δε μάλλον εγώ, που ζω καλά, και παραπάνω από καλά: είμαι ευτυχής. Όμως είναι και κάποια πράγματα που δεν τους κολλάει το «Αλλά δεν πειράζει». Πώς να το κάνουμε; Π.χ., όταν παίζεις στην έδρα σου απέναντι στην ομάδα που το όνομά της δεν έχω καταδεχτεί καν να γράψω ποτέ μου, και κερδίζεις πέναλτι, και έχεις την ευκαιρία να προηγηθείς, και να την κερδίσεις και να της κόψεις το πρωτάθλημα, ε, εκεί το μπουμπουνίζεις, Χαμζά Γιουνές. Εκεί δεν χωράνε άψυχα πλασεδάκια πάνω στα πόδια του τερματά. Ούτε δικαιολογίες χωράνε. Εκεί, τους σκοτώνεις.

Αυτό, ναι, πειράζει. Πειράζει πολύ.

// Ο Κυριάκος Αθανασιάδης είναι συγγραφέας και συνιδρυτής του Amagi.gr.

Διαβάστε ακόμα: ΑΕΚ, το δάσος που έγινε ξερότοπος.

TAGS :
θεσσαλονίκη Κυριάκος Αθανασιάδης ποδόσσφαιρο Ποδόσφαιρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook