f_kyrgios_12_56

Στα χνάρια του Φιλιππούση: Ο Νικ Κύργιος και ο Θανάσης Κοκκινάκης συναντήθηκαν τον Ιανουάριο στον τελικό του Australian Open των Juniors (φωτογραφία). Τον Ιούλιο σήκωσαν την κούπα στα διπλά του Wimbledon των Juniors. © Ben Solomon

Τένις; Τι είν’ αυτό; Πού βρίσκεται η Ελλάδα στον παγκόσμιο χάρτη ενός από τα πιο ενδιαφέροντα και πιο δημοφιλή αθλήματα στη Γη; Πουθενά…

Καλά, δεν λέω για τη Δανιηλίδου, που μας δίνει και καταλαβαίνουμε τόσα χρόνια –με κορύφωση το 2004, σ’ εκείνο το πράγματι αλήστου μνήμης παιχνίδι της, που σαν Πίτερ Σέλλερς στο «Πάρτι» του Μπλέικ Έντουαρντς έπεφτε και σηκωνότανε μέχρι τελικής πτώσης όλων μας. Αλλά ο Παγδατής; Α, ξέχασα! Ο Μάρκος με την Κύπρο κατεβαίνει, ας λυσσάνε στην Αυστραλία όλοι οι Έλληνες μαζί όταν παίζει, μπας και…

Μπας και γίνει κάτι επιτέλους! Που από την προϊστορική εποχή του στυλίστα Καλογερόπουλου και μετά την ιστορική εποχή της δυνατής Κανελλοπούλου, μόνο η Χριστίνα Παπαδάκη μας είχε ξεμείνει να τρέχει παντού, μπας κι εκείνη, μπας… (Τουλάχιστον η Χριστίνα ήταν μια γλύκα, πανέμορφη).

Γιατί τένις δεν έχουμε. Δεν καταφέραμε ποτέ ν’ αποκτήσουμε. Παράξενο, πολύ παράξενο αυτό, για ένα τόσο ατομικό άθλημα σε μια χώρα υπερπλήρη σε ατομιστές. Μόνο από την Αυστραλία πάλι, ο Φιλιππούσης έναν καιρό, και, να τώρα, άλλοι δυο πιτσιρικάδες που πολλά υπόσχονται: ο Κύργιος και ο Κοκκινάκης. Α, ναι! Κι ο μεγαλύτερος ίσως παίκτης όλων των εποχών, με δυο γονείς Έλληνες, ο Πιτ Σάμπρας ο ελληνο-αμερικανός… Που καταφέραμε να μην τον φέρουμε πάνω σε άσπρο άλογο στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, να τον τιμήσουμε, να τον δει από κοντά ο κόσμος, να τον γνωρίσουν τα παιδιά, μπας και κάτι επιτέλους γινότανε. (Τον φέραμε μετά μαζί μ’ άλλους παλαίμαχους, σχεδόν ινκόγνιτο, ιδιωτικά, ν’ ανταλλάξουν στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου καμιά μπαλιά, έτσι για πλάκα. Ως εκεί)…

Τένις δεν έχουμε. Δεν καταφέραμε ποτέ ν’ αποκτήσουμε. Παράξενο, πολύ παράξενο αυτό, για ένα τόσο ατομικό άθλημα σε μια χώρα υπερπλήρη σε ατομιστές.

Γιατί όμως; Τι έχουν τα καημένα τα ελληνάκια και δεν ανθίζουνε κι εντός έδρας στο τένις; Γιατί; Γιατί οργάνωση κι εδώ φαίνεται δεν υπάρχει, ούτε αναζήτηση νόου-χάου αντι-εγωιστική, ούτε πραγματικό άνοιγμα στους πολλούς της υπόθεσης τένις, ούτε ακόμα κι όταν η ΔΤ/ΝΕΡΙΤ μας καταδέχεται και δείχνει τα μεγάλα τουρνουά, σχολιασμός επιπέδου, ακρίβεια, πάθος για το τένις ξεσηκωτικό, ένταση, ενδιαφέρον πραγματικό όπως του αξίζει…

Κι έτσι, τα μονόστηλα στις αθλητικές εφημερίδες θα συνεχίσουν στον αιώνα τον άπαντα να γράφουν: «Αποκλείστηκε πάλι από τον πρώτο γύρο και σ’ αυτό γκραν-σλαμ η δικιά μας»… Ως πότε; Ώσπου να μας λυπηθεί κι εδώ, έστω κι εξ αντανακλάσεως, κάνας αρχαίος μας θεός, και βγάλουμε απροόπτως κάνα μέγα ταλέντο, καμιά Σέλες, κάναν Τζόκοβιτς όπως οι σέρβοι, ή, ακόμα καλύτερα, κάναν Φεντεράκο ‒ή κάναν Βαβρίνκα έστω‒ όπως οι ελβετοί, οι σε όλα τ’ άλλα σπορ φτωχοί, μα στο τένις εδώ και κάποια χρόνια ζάπλουτοι…*

*Επ’ ευκαιρία ενός ακόμα χορταστικού, αλλά επίμονα… ανελλήνιστου US Open.

 

O Σωτήρης Κακίσης είναι ποιητής.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top