Μέρες πριν γιορτάσουμε τα εξηντάχρονα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διαπιστώνουμε καπάκι πόσο μακριά της βρισκόμαστε. (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr Tilemahos Efthimiadis)

Πρόωρα χάθηκε προχτές ο ξεχωριστός Δημήτρης Κουμάνταρος. Συζητήθηκε πολύ, που αρνήθηκε να πει και αυτός «Εγώ Πολυτεχνείο! Εγώ Πολυτεχνείο!» και να εξαργυρώσει ανταποδοτικά τις πλουσιότατες αντιδικτατορικές/αγωνιστικές περγαμηνές του, παραμένοντας σεμνό στέλεχος της Κοινωνίας Πολιτών.

Και είπε κάποιος. Χωρίς πολιτική βία, Κολοκοτρώνη στους Τούρκους, «Άρη» στους Γερμανούς και Κουμάνταρου στη Χούντα, τώρα θα ήμασταν ένα τίποτε. Ξαναθυμίζουμε, λοιπόν. Πολιτική βία κατά του κράτους δικαίου είναι αθέμιτη εντός δημοκρατικού πλαισίου, αλλά θεμιτή κατά κάθε άλλης ανελεύθερης/αντιδημοκρατικής «νομιμότητας».

Περιρρέουσα σήψη

Εκσομαλιζόμαστε, λέμε, πέρα από την οικονομική καταστροφή. Δεκάδες πρωτοφανή σοβαρά περιστατικά αστυνομικού δελτίου μας ταλανίζουν καθημερινώς. Γελοιοποιούμαστε βαρώντας «βαρελότα» κατά της Διεθνούς Αστικής Τάξης. Ακόμα θαυμάζουμε τα σύρε-κι-έλα,-στη-Βενεζουέλα (όπου -χωρίς φάρμακα- άνθρωποι σκοτώνονται στις ουρές για λίγο αλεύρι-βούτυρο και συμμορίες αλωνίζουν, γιατί ο σοσιαλισμός είναι τρόπος ζωής -μεγάλε Άκη!).

Ο δεν-θα-παραδοθώ-ποτέ-Σώρρας επάξια μας εκπροσωπεί ως είδος (άργησε η Ραν-Ταν-Πλαν Δικαιοσύνη, αλλά τελικά του τη σιδέρωσε τη γραβάτα). Κόμμα θα ίδρυε ο Σεβασμιότατος Σεραφείμ. Ο Μινώταυρος του Νεοφιλελευθερισμού μας κυνηγάει να μας ρουφήξει τα ζωτικά υγρά. Ρουβίκωνες αρδεύουν την διψασμένη για ρεβολούτσα κοινωνία. Η Πώλα Ρούπα συνεντευξιαζόμενη προπαγανδίζει τις επαναστατικές της μπήζνες, για-το-καλό-μας,-βεβαίως-βεβαίως.

Περιμένουμε αποχαυνωμένοι, ο τόπος να εκσομαλιστεί εντελώς ως ανεπιστρόφως απέραντο Αποενοχοποιημένο Τρελοκομείο της Αυτοδικίας… Μην ξεχνάμε και πόσο κάποιοι αγωνιστές ασκούσαν επίμονα Καλή Βία σε Σομαλία-Σουδάν-Νιγηρία-Υεμένη, ώσπου τα γκρέμισαν όλα και τώρα πεθαίνουνε παιδάκια και μεγάλοι από την πείνα. Ο Καιρός γαρ Εγγύς και για μας.

Η Ρούπα σε συνέντευξή της είπε ναι στα «χτυπήματα» για την «απελευθέρωση των λαών». Φυσικά δεν ερωτάται και δεν απαντά σε αμείλικτα ερωτήματα, όπως: Από ποια ακριβώς δεσμά να απελευθερωθούν οι λαοί;

Ομαδωθείτε γιατί χανόμαστε

Μέρες πριν γιορτάσουμε τα εξηντάχρονα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διαπιστώνουμε καπάκι πόσο μακριά της βρισκόμαστε. Δεν νοείται Ευρωπαίος χωρίς δημοκρατία-κράτος-δικαίου, αλλά στο-καθ-ημάς-βαθύ-εθνικό-ισλάμ κυριαρχεί ως βασικό στέλεχος του Τσιφτετελληνισμού ο ψεκαζμένος Συριζαίος, βεβαίως-βεβαίως.

Δεν λοιδορείται τζάμπα το διαβόητο Ερωτηματολόγιο (Συνέδριο Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ). Λίγο διαβάζεις, πολύ γελάς (για να μην κλαις). Πυροβολημένα μυαλά συλλαμβάνουν «ομαδώσεις» αμοιβαδικές. «Συμμετέχετε σε αντισυμβατικές ακτιβιστικές δράσεις (π.χ. οργανωμένες κλοπές από αλυσίδες σούπερ-μάρκετ και αναδιανομή των προϊόντων σε πολίτες);»…

Πιο γελοίο/θλιβερό νεοκομμουνιστικό νιου-σπηκ, πεθαίνεις… Πλάκα έχει και που διαμαρτύρονται οι Συριζαίοι, γιατί αυτά είναι, λέει, κοινωνιολογική έρευνα εκτός επίσημης συνεδριακής εισήγησης… Λες και δεν είναι έμμεση διαφήμιση του φαιδρού «επαναστατικού» ντιριντάχτα, που εκσομαλίζει την ετοιμοθάνατη κοινωνία…

Δεν θα πάρουμε κράτος δικαίου, εδώ Μπαλκάν-Κομμουνίστ. Εγείρουμε «αριστερά» ανακλαστικά και ακκιζόμαστε: μην μας βρίζουν «τα παιδιά», μην μας ποδοπατούν το πρεστίζ, καίγοντάς μας ταπεινωτικά την Κουμουνδούρου. Άλλωστε και ο Υπουργός Τόσκας εξηγήθηκε: ναι, είναι εντάξει «τα παιδιά» του Ρουβίκωνα, που κινούνται στα όρια(;;;) του νόμου, πέσανε θύματα παρεξηγησούλας, θα στρώσουν…

Έτσι-γελάει-ο-Πειραιάς-ένα-πράμα, εν τω μεταξύ: Το Μετσόβιο προσκάλεσε για «επιτιμοποίηση» τον διεθνώς κορυφαίο Καθηγητή Πέππα, αλλά πίεσαν «τα-παιδιά» και τελικά τον ξε-προσκάλεσε… Να η εξουσία «των-παιδιών»! Πιο γελοία χώρα πεθαίνεις.


Διαβάστε ακόμα: Το πολιτικό πλαίσιο της επόμενης εκλογικής μάχης


Πώλα κατά Τυραννίας

Σε τέτοιο περιβάλλον η κουλτούρα Ρούπα είναι ηθικά κυρίαρχη. Ξεκαθάρισε, λοιπόν, συνεντευξιαζόμενη («Ελευθερία» – 19/03/17): ναι στα «χτυπήματα» για την «απελευθέρωση των λαών».

Φυσικά δεν ερωτάται και δεν απαντά σε αμείλικτα ερωτήματα, όπως: Από ποια ακριβώς δεσμά να απελευθερωθούν οι λαοί; Ας ρωτήσει τους λαούς η απελευθερώτρα: θέλουν να τους απελευθερώσει; Μήπως είναι επικίνδυνο ψώνιο εις βάρος της κοινωνίας, όποιος αντιλαμβάνεται ως ελευθερία των λαών τη δική του ελευθερία να κάνει όσα γουστάρει εις βάρος της κοινωνίας, η οποία τρώει μετά στη μάπα την εναντίον του εγειρόμενη κρατική καταστολή;

«Μέσα στη φυλακή επιχειρήθηκε δολοφονική απόπειρα εναντίον μου, την οποία πρόλαβα και δεν προχώρησε. …ήταν κυβερνητική/κρατική απόφαση» (τι θα κέρδιζαν άραγε μαρτυροποιώντας ένα καμένο χαρτί;)… «Δεν μας αρέσει να επιβεβαιωνόμαστε, όμως δεν έχουμε πέσει έξω μέχρι στιγμής» (και μπράβο της).

Κι άλλη Πώλα: «…το κράτος με είχε αναγάγει ως το νούμερο ένα πρόσωπο στην προσπάθειά του να κυριαρχήσει όχι μόνο έναντι του ένοπλου αγώνα, αλλά και έναντι της Επανάστασης»… «Αν ο Φούντας δεν έπεφτε νεκρός, γεγονός που άνοιξε τον δρόμο για την κατασταλτική επίθεση του κράτους ενάντια στην οργάνωση, η ροή της ελληνικής ιστορίας τα τελευταία χρόνια δε θα ήταν η ίδια»…

Είναι ολισθηρός, λοιπόν, ο δρόμος της «επαναστατικής» μοναξιάς, σε κάνει να σαλτάρεις και να την ψωνίζεις. Μόνη λύτρωση από τέτοιες παιδικές ασθένειες, ο διαρκής διάλογος με όσους διαφωνούν μαζί σου. Τίποτε άλλο δεν σώζει.

Τα πράγματα είναι απλά: «Τα παιδιά» κάνουν το κέφι τους, ο ληστευόμενος αδιαφορεί, η κοινωνία χάνει. Αυτό. (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr Tilemahos Efthimiadis)

Αντιμνημονιακοί αναρχικοί (γέλια…)

Ένας (κρατιστής) Μαρξιστής-Λενινιστής/Κομμουνιστής είναι άκρο αντίθετο ενός (αντικρατιστή) Αντεξουσιαστή/Αναρχικού. Συχνά εξηγούμε τη φαιδρότητα της τρομοκρατίας που μας αξίζει, όταν ακούμε «Συλλογικότητα Αναρχικών-Κομμουνιστών», σαν να λέμε Άθεων-Χριστιανών… Γιατί, λοιπόν, οι αντικρατιστές-αναρχικοί τσακώνονται προνομιακά με τους κρατιστές-ναζί και όχι με τους κρατιστές-κομμουνιστές, φερ’-ειπείν;

Ο πύρινος (ακροδεξιός/ξενοφοβικός) λόγος της Ρούπα περί (συνωμοσιολογικού) «σχεδίου κοινωνικού ολοκαυτώματος» των κακών ξένων αδυνατεί να ερμηνεύσει γιατί θέλουν να μας ξεκάνουν οι κακοί. Από μίσος/ζήλεια/κόμπλεξ, ή από κακία που είμαστε ντιριντάχτα ανυπότακτος λαός (κι-άλλα-γέλια…); Και γιατί αυτοχειριαζόμαστε αενάως από τον πολύ λαϊκισμό που τρώμε από διάφορους επιτήδειους ακροδεξιούς απατεώνες όλων των χρωμάτων του αγωνιστικού (ελαφρολαϊκού-λαϊκού-ασίκικου-κτλ) ρεπερτορίου;

Ματαίως προκαλούμε σε διάλογο χρόνια τώρα αυτή την υπανάπτυκτη/αντιμνημονιακή ανάλυση των «αναρχικών»: γιατί, καλά, οι κανονικοί ψεκαζμένοι είναι αντιμνημονιακοί, υπηρετώντας την πελατειακή προπαγάνδα υπέρ πενηντάρη συνταξιούχου, οκ! Ο Αντικρατικός/Αναρχικός/Αντεξουσιαστής, όμως, τι ζόρι τραβάει να ρουφάει αντιμνημονισμό, υπηρετώντας την ίδια προπαγάνδα; Μόνο και μόνο για λίγο ντιριντάχτα;

Αντικρατιστής είναι, αρνητής κάθε κρατικής οντότητας/λειτουργίας, τι ζόρι τραβάει ποια πολιτική θα προκρίνει/ασκήσει το κράτος; Και αν δηλαδή ασκούσε αντιμνημονιακή πολιτική, θα έπαυε να το πολεμά;… Οπότε, πόσο γελοίο/ξεκούδουνο είναι και ένα Αναρχικό-ΑντιΣώυμπλε-βαρελότο!…

Τα ίδια, βέβαια, ισχύουν και με τον Αντι-νεοφιλελεύθερο παροξυσμό: καλά οι κομμουνιστές, αλλά οι αναρχικοί τι ζόρι τραβάνε; Ιδίως όταν πια είναι ολοφάνερο ότι ο «Ν/Φ-Μινώταυρος» είναι το ξεκάρφωμα ΤΟΥ Πελατειακού Συστήματος/Παρακράτους, γιατί να λερώνονται τζάμπα οι Αναρχικοί ως χαζή ουρά ΤΟΥ Συστήματος;

Ληστεύει τράπεζες η Ρούπα και σούπερ-μάρκετ «τα παιδιά». Κάποιοι τους θαυμάζουν, άλλοι τους βρίζουν, όμως, κανείς δεν τους εξηγεί και ποιος πληρώνει το λογαριασμό. Η κοινωνία πληρώνει.

Ετερογονία των Σκοπών: ομογενοποιεί το «Χώρο»

Είναι δύσκολο να καταλάβεις αν ο «Επαναστατικός Αγώνας» είναι Μαρξιστικο-Λενινιστικός ή Αντεξουσιαστικός-Αναρχικός (που αποτελούν άκρα αντίθετα). Αλλά φαίνεται ότι το έχει δίπορτο, διότι ενώ υπάρχει μια ομοιότητα με την ακραία-Μ-Λ-κομμουνιστική 17Ν, πίσω από το «επαναστάτης-κοινωνικός-αγωνιστής» όλοι οι καλοί χωρούν. Ακραίοι-αντικρατιστές-αναρχικοί με ακραίους-κρατιστές-κομμουνιστές… Όλα αυτά τα άσχετα/αντίθετα μεταξύ τους είδη συναποτελούν τον «Χώρο»… Αστείο, αλλά μας αξίζει.

Θυμηθείτε στο πρόσφατο: «Αντεξουσιαστική» Βία: εξουσιαστική-αντισόσιαλ, πώς λειτουργεί η ετερογένεση. Εδώ έχουμε κομμουνιστές με αρχικό-σκοπό-Βία υπέρ δόμησης «κομμουνιστικού» κράτους και «αναρχικούς» με αρχικό-σκοπό-Βία υπέρ αποδόμησης κάθε κράτους. Δύο άκρα αντίθετα.

Λόγω της τσιφτετελληνικής/λαϊκισμένης χαμηλής ηθικής-αισθητικής συγκρότησης, η τριβή της καθημερινότητας στον υπερακτιβισμό του Δόγματος «Εχθρός-Μίσος-Βία» φθείρει τους εξαϋλούμενους Αρχικούς Σκοπούς τους.

Και τι μένει δια της Ετερογονίας; Η Βία σκέτη, Βία-για-την-Βία, η Τυφλή-Βία-για-την-Τυφλή-Βία. Οπότε, σταδιακά, ο «Χώρος» των Αντίθετων Σκοπών έχει ομογενοποιηθεί στη βάση του Νέου Ενιαίου Σκοπού: της Τυφλής-Βίας-για-την-Τυφλή-Βία, σε νέο «Χώρο» ομόδοξων θιασωτών της κάθε Τυφλής Βίας…

Ποιος πληρώνει τις αγαθοεργές απαλλοτριώσεις;

Διαβάζοντας τη συνέντευξη Ρούπα, γενικά καταλαβαίνεις γιατί κρύβονται οι τρομοκράτες. Δεν έχουν την παραμικρή τύχη να σταθούν όρθιοι στην Αγορά των Ιδεών, επιχειρηματολογούντες με σφαίρες/τρόμο/«αντεξουσιαστική»-(ούλτρα-εξουσιαστική)-Βία, μόνο. Όποιος τους παρασύρει σε διάλογο, πάραυτα τους παίρνει τα σώβρακα.

Ληστεύει τράπεζες η Πώλα Ρούπα και σούπερ-μάρκετ «τα παιδιά». Κάποιοι τους θαυμάζουν, άλλοι τους βρίζουν, όμως, κανείς δεν τους εξηγεί και ποιος πληρώνει το λογαριασμό. Η κοινωνία πληρώνει, δεν χάνει η Τράπεζα που ανεβάζει τα ραίητς ανάλογα με τη χασούρα της ληστείας, ώσπου να τη ρεφάρει. Δεν χάνει το Σούπερ-μάρκετ που ανεβάζει αντίστοιχα τις τιμές, ώσπου να καλυφθεί ο χαμένος τζίρος της κλεψιμιάς.

Οπότε η μεν τραπεζοληστεία (ηθικό πλεονέκτημα γιοκ) υποβιβάζεται σε απλή τρομοκρατική μπήζνες υπέρ μακροημερεύσεως του τρομοκράτη. Η δε κλεψιμιά γίνεται για να μαγκέψουν «τα παιδιά» δίνοντας πρόσκαιρα ψίχουλα στους ρακένδυτους, αφήνοντας πάλι στην κοινωνία το λογαριασμό. Έξυπνα άτομα είναι. Δεν καταλαβαίνουν, cui bono; «Τα παιδιά» κάνουν το κέφι τους, ο ληστευόμενος αδιαφορεί, η κοινωνία χάνει… Αυτό.

Κι άμα πραγματικά θέλει κανείς να «απελευθερωθούν» οι λαοί και να τρέφονται κανονικά οι ρακένδυτοι, παραιτείται από το έργο της διάλυσης του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας. Αφού, μόνο στις φιλελεύθερες δημοκρατίες μειώνεται η φτώχεια/δυστυχία και μόνο έξω από αυτές αυξάνει, καθόσον την προκαλούν κυρίως τέτοιοι σωτήρες πυροβολημένοι, ζωσμένοι στ’ άρματα… Όσο γιατί κάθε κράτος/εξουσία καταλύεται, μόνο από άλλο σκληρότερο κράτος/εξουσία, αυτά ξεκαθαρίζονται με διάλογο. Δέχεται κανείς;

 

Διαβάστε ακόμα: Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η βλακεία μένει

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top