171678327_10

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο με τον κομισάριο του NBA Ντέιβιντ Στερν.

 

Μακριά από τις όποιες ακραία εθνικιστικές ή ρατσιστικές φανφάρες, το πλάνο της αυθεντικής ευτυχίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο «γαρνιρισμένο» με την ελληνική σημαία ήταν μια στιγμή από εκείνες που σε κάνουν ασυναίσθητα, άρα ειλικρινά, να λες «μπράβο».

Ο μικρός Γιάννης, ο βενιαμίν της χθεσινοβραδινής διαδικασίας των draft, σαφώς δεν είναι ο πρώτος και προφανώς ούτε ο τελευταίος που επιλέγεται από κάποια ομάδα του NBA ‒εν προκειμένω από τους Μιλγουόκι Μπακς. Από τον Ντέιβιντ Στεργάκο, τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, το ελληνικό μπάσκετ έχει να επιδείξει αρκετές ιστορίες με φόντο το American Dream. Η κάθε μία έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Καμιά δεν μοιάζει με του Αντετοκούνμπο. Ενός παιδιού που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Σεπόλια από Νιγηριανούς γονείς. Που βίωσε την αμφισβήτηση του μετανάστη, υπέμεινε τα κρυφά βλέμματα των γύρω του λόγω του διαφορετικού του χρώματος, κυνηγήθηκε όταν πάλευε στο δρόμο για ένα κομμάτι ψωμί και κέρδισε την παρτίδα της ζωής με τον χαρακτήρα του. Το πηγαίο του χαμόγελο.

Από τον Στεργάκο, τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, το ελληνικό μπάσκετ έχει να επιδείξει αρκετές ιστορίες με φόντο το «αμερικανικό όνειρο». Καμιά δεν μοιάζει με του Αντετοκούνμπο.

Τώρα ο Γιάννης ετοιμάζεται να ξεκινήσει μια νέα παρτίδα. Αυτή της επαγγελματικής επιτυχίας. Ουδείς μπορεί να γνωρίζει αν θα τα καταφέρει. Το ΝΒΑ δεν είναι χώρος για παιδιά. Και ο Γιάννης είναι παιδί ακόμα. Σωματικά ανέτοιμος για ένα πρωτάθλημα με κτηνώδεις αθλητικές απαιτήσεις. Το εντυπωσιακό (διάστασης 2,21 μ.) άνοιγμα χεριών, άλλωστε, δεν παίζει και τόσο σημαντικό ρόλο όταν κάποιος σε έχει πετάξει στο παρκέ.

giannis01-620x390

Με τη φανέλα του Φιλαθλητικού.

 

Τότε γιατί όλοι – ακόμα κι εκείνοι που ως τώρα αγνοούσαν την ύπαρξή του‒ χαίρονται για τον Αντετοκούνμπο; Η απάντηση, αν το καλοσκεφτείς, είναι απλή: Ο Γιάννης είναι ένα ακόμα παιδί που κυνηγά τα όνειρά του. Ένα ακόμα παιδί που φεύγει από τον πανέμορφο, αλλά και μίζερο ετούτο τόπο, την Ελλάδα, κι έχει τον κόσμο να απλώνεται στα πόδια του. Σαφής ο συμβολισμός και η σύνδεση της περίπτωσής του με την κρίση. Ακόμα κι ένα παιδί από την καταδικασμένη γενιά του να σωθεί είναι κέρδος. Ο Γιάννης είχε την οξυδέρκεια και την κατάλληλη καθοδήγηση από τον εκπρόσωπό του, Γιώργο Δημητρόπουλο, να συμμετάσχει σε ένα χαμηλού επιπέδου draft κι έτσι να μεγιστοποιήσει τις πιθανότητές του να πλασαριστεί σε καλή θέση. Το κατάφερε. Από την Α2 και τον Φιλαθλητικό στο νούμερο 15 του draft! Δεύτερο ασυναίσθητο μπράβο.

antehellas

Με την ελληνική σημαία κατά τη διαδικασία των drafts.

 

Υπάρχει κι άλλος ένας λόγος. Ο Γιάννης πάει (ή θα πάει) στο NBA επειδή αυτό θέλει. Επειδή εκεί ανήκει. Όχι επειδή το επιτάσσουν οι κανόνες της επαγγελματικής ανέλιξης, όπως ίσχυε στην περίπτωση του Σπανούλη, για παράδειγμα. Ο «kill Bill», με την μεγαλοστομία που επιτάσσουν οι συνεντεύξεις, δήλωνε «δεν επιστρέφω αν δεν πετύχω», ωστόσο ήξερε πως η θέση του είναι εδώ. Αν όχι στην Ελλάδα, σίγουρα στην Ευρώπη. Και επέστρεψε. Ο Αντετοκούνμπο δεν πάει (ή θα πάει) στο NBA για να πει αύριο ότι το έκανε, ότι το δοκίμασε. Πάει επειδή του ταιριάζει. Η Ελλάδα δύσκολα θα συγκρατούσε το (γοητευτικά μυστηριώδες) ταλέντο του. Και στο τέλος, δεν υπάρχει τίποτα πιο αξιοθαύμαστο από το να επιδιώκεις να ζήσεις όπως εσύ ονειρεύεσαι. Με την εφηβική άγνοια κινδύνου και τον παιδικό ενθουσιασμό. Όπως ο Γιάννης…

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top