Photo Credit: Max Braun/flickr

Οι 500.000 ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής δεν αγνόησαν την φασιστική νοοτροπία της, τους ψήφισαν ακριβώς επειδή είναι φασίστες. Photo Credit: Max Braun/flickr

Να τους βγάζουμε στην τηλεόραση, να μην τους βγάζουμε. Να τους αφήνουμε να μιλάνε, να μην τους αφήνουμε. Να τους βάλουμε χειροπέδες, να τους αντιμετωπίσουμε πολιτικά. “Η Δημοκρατία δεν φοβάται…”. Εντούτοις η Χρυσή Αυγή έφτασε σχεδόν στο 10% και καμία από τις τακτικές που ακολουθήθηκαν δεν φαίνεται να σταματάει την εισροή ψηφοφόρων στους κόλπους της και, το χειρότερο, την πολιτική ‒και μη‒ νομιμοποίησή της στο μυαλό των απλών πολιτών.

Η Χρυσή Αυγή εκφράζει ένα είδος εθνικοσοσιαλισμού, τα θέλει όλα δικά της (μέσα παραγωγής, σώματα ασφαλείας, δικαστική εξουσία) και όλα “για το καλό του έθνους”, όπως διεστραμμένα κηρύττει. Για να το πετύχει αυτό χρειάζεται το μέγα εργαλείο, το κράτος: όσο πιο πολλές εξουσίες διαθέτει, όσο περισσότερο επεμβαίνει στη ζωή των πολιτών και αποφασίζει για τις τύχες μας, τόσο “καλύτερο” μέσο είναι για την επίτευξη των σκοπών της.

Διαβάστε: Ποιοι είμαστε εμείς οι Ελληνάρες που ψηφίζουμε Χρυσή Αυγή;

Όμως η ελληνική οικονομία και εν τέλει η κοινωνία βασίζεται επί δεκαετίες σε ένα άκρως κρατικοπαρεμβατικό μοντέλο. Τα πάντα περνούν ήδη από τη δημόσια διοίκηση. Ο πολίτης νιώθει ότι η ζωή του, η επαγγελματική του προοπτική και η ανέλιξή του βασίζονται σε αποφάσεις ανθρώπων της κρατικής μηχανής. Το πώς δημιουργήθηκε αυτό δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Ας σκεφτεί μονάχα τον προ-δικτατορίας αποκλεισμό των αριστερών από το δημόσιο και τις μετέπειτα πράσινες κάρτες του ΠΑΣΟΚ που άνοιγαν όχι μόνο πόρτες εργασίας, αλλά και νοσοκομείων ή εφοριών. Εν πολλοίς, θα λέγαμε ότι η Ελλάδα κυβερνήθηκε από δύο κλίκες που με «μαφιόζικο» στυλ ενέταξαν στις φαμίλιες τους ψηφοφόρους, προσφέροντάς τους ανταλλάγματα. Η κοινωνική καταξίωση του Έλληνα πολίτη δεν κρινόταν από τις δικές του δυνάμεις και ικανότητες, αλλά από την επιλογή στρατοπέδου και από εκλογικά αποτελέσματα.

Η Ελλάδα κυβερνήθηκε από δύο κλίκες που με «μαφιόζικο» στυλ ενέταξαν στις φαμίλιες τους ψηφοφόρους, προσφέροντάς τους ανταλλάγματα.

Αυτή η κατάσταση έφτασε στα άκρα. Οι πελάτες των δύο πολιτικών κομμάτων πλέον ζητούσαν τα πάντα, θεωρούσαν πως ήταν υποχρέωση μιας κυβέρνησης να δίνει κάθε χρόνο επιπλέον συντάξεις, επιδόματα, και να κάνει νέους διορισμούς στο δημόσιο. Μάλιστα, όταν τα αιτήματα δεν ικανοποιούνταν, χρησιμοποιούσαν ως διαμεσολαβητή για να ασκήσουν πίεση τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Στην πραγματικότητα η απεχθής μιντιακή διαπλοκή υποστηρίχθηκε πρώτα από όλα από τους ίδιους τους πολίτες, οι οποίοι απαιτούσαν την παρέμβαση στο γραφείο του υπουργού από τους δημοσιογράφους προς εξυπηρέτηση των αιτημάτων τους. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι οι άρχοντες της πρωινής ζώνης έχουν σταθεί δίπλα σε κάθε παράλογο συντεχνιακό αίτημα μέχρι και σήμερα.

Ακόμα όμως και οι πολίτες που έμειναν μακριά από αυτή τη συνδιαλλαγή με το κράτος ένιωθαν την παρουσία του να δεσπόζει σε κάθε δραστηριότητά τους. Η βάναυση φορολογία καθιστούσε την πολιτεία συνέταιρο κάθε επιχείρησης, ενώ τα γρηγορόσημα, οι ξαφνικοί έλεγχοι και το 4-2-4 έστελναν ένα σαφές μήνυμα: η επιβίωσή σου σημαίνει «συνεργασία» με το βαθύ κράτος.

Διαβάστε: Τελικά ο Έλληνας είναι ή δεν είναι ρατσιστής;

Το εύρος των αρμοδιοτήτων που έχει ακόμα και σήμερα η κεντρική εξουσία είναι τερατώδες. Πριν μερικούς μήνες σε εκπομπή της πρωινής ζώνης ζητούσαν εξηγήσεις από τον Άδωνι Γεωργιάδη για το γεγονός ότι ήταν χαλασμένος ο αξονικός τομογράφος στον Ευαγγελισμό. Πραγματικά αναρωτιέμαι σε ποιο σύστημα υγείας είναι υπεύθυνος για τη συντήρηση των μηχανημάτων των νοσοκομείων ο Υπουργός Υγείας;

Ο Έλληνας αρνείται να μεγαλώσει, να αναλάβει τις ευθύνες του και, σαν κακομαθημένο παιδί, περιμένει τα πάντα από το κράτος-πατερούλη.

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσες άδειες και βεβαιώσεις από κρατικούς φορείς χρειάζεται ακόμα για να ξεκινήσει μια επιχείρηση. Ενώ, αν κοιτάξει τον κατ’ όνομα επαγγελματικό αθλητισμό βλέπει ότι χρηματοδοτείται σχεδόν αποκλειστικά από δημόσιους οργανισμούς (ΟΠΑΠ, ΝΕΡΙΤ, απευθείας χρηματοδότηση).

Όλα αυτά οδηγούν τους πολίτες να περιμένουν τα πάντα από τους πολιτικούς μέσω μιας σχέσης ανταπόδοσης ‒σε ψηφίζω για να με εξυπηρετήσεις. Δίνουν το δικαίωμα σε έναν οπαδό της ΑΕΚ να θεωρεί δικαίωμα της ομάδας του να απαιτεί τα χρήματα των φορολογουμένων για την κατασκευή του γηπέδου της. Δίνουν το πάτημα ώστε σύσσωμες συνδικαλιστικές ομάδες να εντάσσονται σε κομματικά στρατόπεδα και να εξαργυρώνουν τις ψήφους τους με διατήρηση αντιπαραγωγικών θέσεων και οργανισμών εις βάρος της κοινωνίας ‒βλέπε μεταγραφή Φωτόπουλου (ΓΕΝΟΠ) στον ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν λοιπόν τα πάντα περνούν από το γραφείο του υπουργού και προκύπτουν ύστερα από κρατικό σχεδιασμό είναι αναμενόμενο και ο πολίτης να θεωρήσει ότι το πρόβλημα έγκειται στο ότι δεν είχαμε καλούς σχεδιαστές στις ανάλογες θέσεις. Αυτό, νομοτελειακά, οδηγεί στην επιλογή ατόμων που υπόσχονται όλο και περισσότερα. Όταν μάλιστα προτάσσουν το εθνικό στοιχείο μαζί με τα δήθεν “καθαρά χέρια”, γίνονται πιο “ελκυστικοί” στους αδαείς.

Όσο πιο πολλές εξουσίες διαθέτει το κράτος, τόσο καλύτερο μέσο είναι για την επίτευξη των σκοπών της Χρυσής Αυγής.

Αντί ο πολίτης να ζητάει ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες ανέλιξης μέσω της ατομικής προσπάθειας, απαιτεί την εξασφάλιση αυτών που θεωρεί δικαιώματά του από το κράτος. Εξασφαλισμένο μισθό, εξασφαλισμένη θέση και ούτω καθ’εξής. Ο Έλληνας αρνείται να μεγαλώσει, να αναλάβει τις ευθύνες του και, σαν κακομαθημένο παιδί, περιμένει τα πάντα από το κράτος-πατερούλη.

Η Χρυσή Αυγή μοιάζει ιδανική για να υπηρετήσει τον ρόλο του πατερούλη στα μάτια των πλέον ανώριμων για να μην πούμε καθυστερημένων συμπολιτών μας. Οι 500.000 ψηφοφόροι της δεν αγνόησαν την φασιστική νοοτροπία της, τους ψήφισαν ακριβώς επειδή είναι φασίστες.

Διότι όταν βλέπουν υποθέσεις καραμπινάτης διαφθοράς να σέρνονται επί χρόνια στα δικαστήρια, η λύση που απομένει στα μάτια του “αγανακτισμένου” πολίτη μοιάζει να είναι η βία, η κατάργηση της δημοκρατίας και των θεσμών και η επιβολή του νόμου με τσαμπουκά. Παρασύρεται από την εύλογη καταγγελία του παλαιού πολιτικού συστήματος και από την γκροτέσκα υπεράσπιση του έθνους και δεν βλέπει τον γκρεμό και την φρικτή απομόνωση που θα μας οδηγούσε ένα τέτοιο μόρφωμα.

Ο Χίτλερ όταν πρωτοανήλθε στην εξουσία χρειάστηκε να περάσει πολλά νομοσχέδια, να πάρει δύσκολες αποφάσεις, ώστε να δημιουργήσει το συγκεντρωτικό μοντέλο που θα του επέτρεπε να εφαρμόσει την πολιτική που ήθελε. Αν ποτέ συνέβαινε ένα απερίγραπτο ατύχημα και η Χρυσή Αυγή αναλάμβανε κυβερνητικά πόστα δεν θα χρειάζονταν να κάνει τόσα. Μέρος του εδάφους είναι προετοιμασμένο απο δεκαετίες κρατικοπαρεμβατικών πολιτικών που έφτιαξαν το τερατούργημα του ελληνικού κράτους.

Έχουμε υποχρέωση όλοι, με το λόγο, με τις πράξεις ή και με τη ρώμη μας όπως ο Πύρρος Δήμας, να ανακόψουμε αυτή την κατάσταση και να διαφυλάξουμε τη Δημοκρατία. Η Ουκρανία είναι πολύ κοντά μας για να τη θεωρούμε δεδομένη.

Διαβάστε ακόμα: «Η Χρυσή Αυγή έχει το branding που της αξίζει».

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top