bardot

Ο υπογράφων με την Μπριζίτ Μπαρντό όταν ήταν πολύ νέοι και καθόλου αθώοι.

Αχ, η αποπλάνηση! Η πιο όμορφη λέξη του κόσμου. Η αποπλάνηση μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μια καλά εναρκτήρια ατάκα, η οποία είναι η πρώτη –και σημαντικότερη– πράξη του έργου. Σκοπός της, να πείσει το… διστάζον (αυτό ισχύει μόνο για τις γυναίκες, εμείς έχουμε πολύ πιο χαλαρές αντιστάσεις) αντικείμενο του πόθου σας ότι ο εν δυνάμει «αποπλανητής» αξίζει την τρυφερότητά της και ότι το σεξ μαζί του θα είναι όχι μόνο μια ανώδυνη και διασκεδαστική πράξη, αλλά και η ιδανικότερη κατάληξη της βραδιάς.

Αυτό που δεν συνειδητοποιούν οι άντρες είναι πως οι εναρκτήριες –και πιο αγαπημένες– ατάκες τους συνήθως ξενερώνουν τις γυναίκες και οδηγούν σε απαντήσεις του τύπου «Πρέπει να ξυπνήσω νωρίς αύριο», προτού η αιθέρια ύπαρξη την… «κάνει» με ελαφρά πηδηματάκια. Τις χειρότερες εναρκτήριες ατάκες τις συναντά κάποιος κυρίως στις χώρες της Νότιας Ευρώπης, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, και φυσικά όσο νοτιότερα τόσο χειρότερα (δηλαδή Σαουδική Αραβία και Αφρική). Για χρόνια, οι Αγγλίδες πιτσιρίκες διασκέδαζαν πολύ όταν, πλησιάζοντάς τες, δεν χρησιμοποιούσα την περιβόητη μυκονιάτικη ατάκα: «Me Grik lover, you like?». «Είσαι σίγουρα Έλληνας;», με ρωτούσαν συνήθως, γελώντας.

Η καλή εναρκτήρια ατάκα πρέπει να είναι ξεκάθαρη και εύκολα κατανοητή. Πρέπει να γίνει αντιληπτό πως δεν ζητάς ούτε τη συμπάθεια ούτε τη φιλία τους – και φυσικά δεν ζητιανεύεις για σεξ. Το μήνυμα που χρειάζεται να περάσετε στο αντικείμενο του πόθου σας είναι πως είστε άνθρωπος ρομαντικός, ότι εκείνη είναι μοναδική και ότι –όσο κι αν δυσκολεύεται να το πιστέψει– μόλις ανακαλύψατε στο πρόσωπό της τη Βεατρίκη σας. Αλλά ακόμα κι αυτή η ατάκα κρύβει κινδύνους. Πριν από αρκετά χρόνια, σ’ ένα καλοκαιρινό κλαμπ, στην Ελλάδα, ο Λεωνίδας Γουλανδρής κι εγώ «ψαρέψαμε» δυο Αμερικανιδούλες. Εγώ ήμουν σκνίπα και τις έβρισκα ακαταμάχητες. «Είσαι η Βεατρίκη μου», είπα στη μία. Εκείνη έδειξε να μπουρδουκλώνεται. «Ξέρεις, η Βεατρίκη… Ο Δάντης…», προσπάθησα να τη βοηθήσω. «Ο Δάντης!», ξεφώνισε εκείνη. «Είναι το αγόρι μου στο Νιου Τζέρσεϊ!».

Η αποπλάνηση μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μια καλά εναρκτήρια ατάκα. Αυτή είναι η πρώτη –και σημαντικότερη– πράξη του έργου.

Το να χρησιμοποιείς ατάκες από την κλασική λογοτεχνία έχει και τα μειονεκτήματά του, όπως διαπίστωσα εκείνο το βράδυ. Η αιθέρια ύπαρξή μου ήταν πεπεισμένη πως γνώριζα τον μηχανικό αυτοκινήτων γκόμενό της από το Νιου Τζέρσεϊ και η αυλαία του έργου είχε πια πέσει για μένα. Γι’ αυτό μην το παρακάνετε με την κουλτούρα. Να είστε απλοί και κατανοητοί. Να έχετε επίσης υπ’ όψιν σας ότι η γοητεία και η αποπλάνηση είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Το πρώτο στοχεύει στην καρδιά. Η γοητεία, λένε, είναι ένα προσόν κοινωνικής συναναστροφής που πρέπει να καλλιεργηθεί με φροντίδα. Εγώ προσωπικά διαφωνώ κάθετα. Κάποιος ή τό ’χει ή δεν τό ’χει. Αν δεν διαθέτεις γοητεία, δεν μετράνε τα υπόλοιπα προσόντα σου. Εξαιρούνται τα χρήματα. Αν έχετε πολλά λεφτά, οι γυναίκες –οι λάθος γυναίκες, βεβαίως– θα σας πολιορκούν. Αυτό το άρθρο, όμως, δεν έχει καμία σχέση με το πώς να χρησιμοποιήσετε τα χρήματά σας για να βρείτε εύκολες γυναίκες, αλλά αφορά στο πώς να αποπλανήσετε νεαρές υπάρξεις που δεν δίνουν δεκάρα για το πορτοφόλι σας και ενδιαφέρονται για τη γοητεία, το φλερτ, την αγάπη και το σεξ.

Πείτε σε μια γυναίκα πως αυτό που σας ανάβει περισσότερο είναι οι ατέλειές της και θα έχετε εγγυημένη επιτυχία.

Μην ξεχνάτε πως «αποπλανώ» σημαίνει παρασύρω κάποιον σε ερωτική συνεύρεση. Δεν έχει καμία σχέση με κεριά, δείπνα, ποιητική διάθεση, ευγένεια και τα σχετικά. Η ωμή αλήθεια είναι πως η αποπλάνηση αποτελεί ένα εργαλείο, για να πείσετε κάποια να κοιμηθεί μαζί σας. Συχνά αναφέρεται ως τέχνη, εγώ ωστόσο δεν έχω πειστεί πως πρόκειται για τέτοια. Οι γόητες αποπλανούν με άνεση. Όσοι δεν διαθέτουν γοητεία, όχι και τόσο άνετα. Αν η αποπλάνηση ήταν τέχνη, οι καλοί «αποπλανητές» θα θεωρούνταν καλλιτέχνες μοναδικοί, ενώ οι λιγότερο καλοί θα στέλνονταν κατευθείαν στο σκουπιδοτενεκέ του ερωτικού παιχνιδιού. Δεν γίνεται έτσι, όμως. Οι όχι και τόσο καλοί «αποπλανητές» είναι απολύτως αποδεκτοί από την κοινωνία, ίσως μάλιστα και περισσότερο αποδεκτοί από τους πραγματικά καλούς. Αποδεχτείτε το: όσοι αποπλανούν με άνεση αντιμετωπίζονται από τους υπόλοιπους ως απατεώνες και εκμεταλλευτές. Ας είναι. Όλοι αυτοί καλά θα κάνουν να παραμερίσουν τη ζήλια τους και να ρίξουν μια ματιά στο λεξικό, στο λήμμα «αποπλάνηση».

Θα κλείσω με μια προσωπική εμπειρία. Η πρώτη κοπέλα που αποπλάνησα ποτέ ήταν μια Αμερικανίδα από το Τέξας. Ήταν το 1952 κι εγώ ήμουν 15 ετών. Βρισκόμασταν στο «Constitution», ένα καράβι που μετέφερε τους γονείς μου και μένα από τη Νέα Υόρκη στις Κάννες. Εκείνη ήταν ξανθιά, με γαλανά μάτια, υπέροχα πόδια και μιλούσε με τεξανή προφορά. Την τελευταία νύχτα προτού φτάσουμε στις Κάννες, έγειρε γλυκά το κεφάλι της στον ώμο μου, αφού πρώτα χορεύαμε για ώρες στο κατάστρωμα της πρώτης θέσης. Όλο το βράδυ την πότιζα αλκοόλ, αφού ήμασταν κι οι δύο αρκετά σφιγμένοι. Αυτό που έκανε πιο εντυπωσιακή την επιτυχία μου ήταν πως επικεντρώθηκα στο μοναδικό ελάττωμα της εμφάνισής της: είχε ένα στραβό δόντι. Της είπα λοιπόν πως αυτό ακριβώς με ξετρέλαινε περισσότερο απ’ όλα. Κι εκείνη… «έπεσε». Μου πήρε λιγότερο από τρία δευτερόλεπτα. Συμπέρασμα: Πείτε σε μια γυναίκα πως αυτό που σας ανάβει περισσότερο είναι οι ατέλειές της και θα έχετε εγγυημένη επιτυχία.

 

Διαβάστε ακόμα: Bαρετοί είναι οι περισσότεροι άνθρωποι με εξουσία, άνδρες και γυναίκες: πρόεδροι, στρατηγοί, πρέσβεις.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top