Ο δούκας του Γουίνδσορ (Εδουάρδος ο 8ος για εννιά μήνες) ήταν αφόρητα βαρετός. Κάθησα κάποτε στο ίδιο τραπέζι μαζί του. Η κουβέντα ήρθε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το μόνο που είχε να πει ήταν ότι γνώρισε τον Χίτλερ και του φάνηκε τζέντλεμαν. Η τότε σύζυγός μου –μιλάμε για το 1965– του ζήτησε να τη συνοδεύσει στο τουίστ. Σηκώθηκε και το προσπάθησε –φανερώνοντας γενναιότητα, αν μη τι άλλο–, αλλά μόλις κάθησαν, δεν είχε να πει τίποτα! «Είναι ένας χορός όπως όλοι οι υπόλοιποι», σχολίασε απλώς.

“Ο δούκας του Γουίνδσορ ήταν αφόρητα βαρετός. Κάθησα κάποτε στο ίδιο τραπέζι μαζί του. Η τότε σύζυγός μου του ζήτησε να τη συνοδεύσει στο τουίστ. Μόλις κάθησαν, δεν είχε να πει τίποτα! «Είναι ένας χορός όπως όλοι οι υπόλοιποι», σχολίασε απλώς.” Photo Credit: jessica/flickr

Το πιο βαρετό πράγμα σε έναν βαρετό άνθρωπο δεν είναι μόνο ότι είναι βαρετός, αλλά ότι σε κάνει και σένα βαρετό. Αν θες να τον «ξετρυπώσεις» σε μια παρέα, αρκεί μόνο να ανοίξεις οποιαδήποτε συζήτηση. Θα παρατηρήσεις αμέσως ότι πλατειάζει και μιλάει μόνο με κλισέ φράσεις, «δανεισμένες» απόψεις και χιλιοειπωμένα αστεία. Να σημειώσω εδώ ότι λανθασμένα μπορεί κάποιοι να θεωρήσουν τους βαρετούς ανθρώπους ρηχούς, ημιμαθείς ή κατώτερους. Οι περισσότεροι από τους «μεγάλους άνδρες» της Ιστορίας ήταν βαρετοί.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, για παράδειγμα, ήταν σίγουρα βαρετός – ή τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν εμένα, καθώς έχω περάσει πολλές βραδιές μαζί του όταν έμενε στο σκάφος του πατέρα μου, κατά την εξορία του. Στις συζητήσεις έβγαινε μονίμως εκτός θέματος και ποτέ δεν αποκάλυπτε κάτι ενδιαφέρον. Μόνο μια φορά μου κέντρισε την προσοχή. Με ρώτησε με ποια ιστορική φιγούρα θα ήθελα να γευματίσω και, για να τον τσιγκλίσω, απάντησα: «Με τον Αδόλφο Χίτλερ». Δεν αντέδρασε καθόλου. «Και ο ανιψιός μου με τον ίδιο είπε» –δεν διευκρίνισε ποιος ανιψιός… Αμέσως μετά βυθίστηκε στη γνωστή σιωπή του.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν επίσης βαρετός – έχω περάσει πολλές βραδιές μαζί του όταν έμενε στο σκάφος του πατέρα μου, κατά την εξορία του.

Ένα από τα χαρακτηριστικά του βαρετού ανθρώπου είναι ότι έχει το ταλέντο να κάνει κουραστικό και ανιαρό κάτι που στα χείλη οποιουδήποτε άλλου θα ακουγόταν πονηρό και προκλητικό. Ο δούκας του Γουίνδσορ (Εδουάρδος ο 8ος για εννιά μήνες) ήταν αφόρητα βαρετός. Κάθησα κάποτε στο ίδιο τραπέζι μαζί του. Η κουβέντα ήρθε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το μόνο που είχε να πει ήταν ότι γνώρισε τον Χίτλερ και του φάνηκε τζέντλεμαν. Η τότε σύζυγός μου –μιλάμε για το 1965– του ζήτησε να τη συνοδεύσει στο τουίστ. Σηκώθηκε και το προσπάθησε –φανερώνοντας γενναιότητα, αν μη τι άλλο–, αλλά μόλις κάθησαν, δεν είχε να πει τίποτα! «Είναι ένας χορός όπως όλοι οι υπόλοιποι», σχολίασε απλώς.

Έχω γνωρίσει πολλούς σταρ και μετράω στα δάχτυλα του ενός χεριού εκείνους που δεν ήταν βαρετοί: Ντέιβιντ Νίβεν, Λουί Ζουρντέν, Έρολ Φλιν (στη φωτογραφία), Σον Κόνερι.

«Από τους πολλούς σταρ που έχω γνωρίσει, μετράω στα δάχτυλα του ενός χεριού όσους δεν ήταν βαρετοί: Ντέιβιντ Νίβεν, Λουί Ζουρντέν, Έρολ Φλιν (στη φωτογραφία), Σον Κόνερι». Photo Credit: Iberia-Airlines/flickr

Διαβάστε ακόμα: Το μπουσίντο ωφελεί σοβαρά την πολιτική

Κλασικές κατηγορίες βαρετών: Οι πωλητές, οι πολύ όμορφες γυναίκες –επειδή ασχολούνται υπερβολικά με την εμφάνισή τους– και οι γοητευτικοί άνδρες, αφού παραείναι σίγουροι για την ευφυΐα τους. Βαρετοί είναι επίσης πολλοί δικαστές, διευθυντές περιοδικών, δάσκαλοι και καθηγητές πανεπιστημίου. Βαρετοί είναι οι ασθενείς και οι πολύ πλούσιοι: ο Σταύρος Νιάρχος ήταν σχεδόν το ίδιο βαρετός με τον Ζαν-Πολ Γκετί –τον οποίο ουδέποτε γνώρισα προσωπικά, αλλά έχω ακούσει ότι ήταν ο βασιλιάς των βαρετών.

«Ο Σταύρος Νιάρχος ήταν σχεδόν το ίδιο βαρετός με τον Ζαν-Πολ Γκετί – τον οποίο ουδέποτε γνώρισα προσωπικά, αλλά έχω ακούσει ότι ήταν ο βασιλιάς των βαρετών».

Από τη ρετσινιά του βαρετού δεν γλιτώνουν ούτε οι αστέρες της μουσικής σκηνής και της οθόνης, αντίθετα από τους ανθρώπους του θεάτρου, που δεν είναι διόλου βαρετοί –υποθέτω ότι παίζει ρόλο η επαφή που έχουν με το κοινό. Επίσης, βαρετοί είναι οι περισσότεροι άνθρωποι με εξουσία, άνδρες και γυναίκες: πρόεδροι, στρατηγοί, πρέσβεις. Α! Και οι καλοκάγαθοι γενικότερα.

Συχνά βαριόμαστε –τουλάχιστον εγώ– αυτούς που έχουν μεγαλύτερη εξουσία από εμάς. Είναι πολύ θλιβερή η πεποίθηση ενός βαρετού τύπου ότι βρίσκεται με κάποιον τρόπο σε πλεονεκτικότερη θέση από εσένα. Και γίνεται ακόμα πιο θλιβερή όταν είναι αλήθεια. Ένας βαρετός περιμένει μια συγκεκριμένη απάντηση και «σου κολλάει» μέχρι να την πάρει, συμπεριφέρεται διδακτικά και είναι τελειομανής, δεν του ξεφεύγει η παραμικρή λεπτομέρεια και μιλάει μονίμως μόνος του.

Bαριόμαστε αυτούς που έχουν μεγαλύτερη εξουσία από εμάς. 

Έχω, επίσης, γνωρίσει πολλούς σταρ και μετράω στα δάχτυλα του ενός χεριού εκείνους που δεν ήταν βαρετοί: Ντέιβιντ Νίβεν, Λουί Ζουρντέν, Έρολ Φλιν, Σον Κόνερι. Οι περισσότερο βαρετοί όμως είναι οι σελέμπριτι δεύτερης διαλογής –Πάρις Χίλτον, Ελ ΜακΦέρσον και οι παρόμοιου τύπου. Κάποτε σε ένα νυχτερινό κέντρο της Αθήνας γνώρισα τη Βίκυ Μοσχολιού και ήμουν πάρα πολύ μεθυσμένος. Ήταν πολύ ευγενική, γελούσε συνέχεια με τα ακατάληπτα που έλεγα και κάποια στιγμή με ρώτησε γιατί πίνω. «Επειδή εσύ είσαι με τον Μίμη Δομάζο κι εγώ είμαι μόνος μου», απάντησα. Με φίλησε και είπε: «Πιες κι άλλο».

Προφανώς, η λύση στο πρόβλημα των βαρετών δεν είναι να τους μαζέψουμε σε στρατόπεδα και να τους αρχίσουμε εντατική εκπαίδευση και θεραπείες-σοκ. Αν και δεν θα ήταν κακή ιδέα. Για παράδειγμα: Όταν κάποιος τους ρωτάει «Τι κάνεις;», θα πρέπει να μάθουν να απαντούν με μια λέξη – μόνο οι βαρετοί απαντούν με περισσότερες.
Νομίζω αρκετά σας κούρασα με αυτό το βαρετό θέμα. Εις το επανειδείν– αν και αυτή είναι η πλέον βαρετή ευχή.

Διαβάστε ακόμα: «Πώς έγινα σταρ του σινεμά στα 76 μου»

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top