The Tokyo 2020 team celebrates after the election of Tokyo during the 125th IOC Session, Buenos Aires, Argentina IOC/Richard Juilliart

Τα μέλη της αποστολής του Τόκιο στο Μπουένος Άιρες πανηγυρίζουν για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020. «Αν έχουμε μάθει κάτι όσοι προερχόμαστε από χώρες που έχουν φιλοξενήσει τους Αγώνες, είναι ότι η ευφορία τους συνήθως τελειώνει όταν σβήσει η φλόγα της Ολυμπίας», σημειώνει ο Γρηγόρης Μηλιαρέσης. Credit: IOC/Richard Juilliart.

Hταν ένα σόου αντάξιο μιας από τις ισχυρότερες χώρες του κόσμου για την ανάληψη μιας από τις μεγαλύτερες διοργανώσεις του κόσμου: το μεσημέρι της 7ης Σεπτεμβρίου, η Ιαπωνία παρουσίασε στα μέλη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής στο Μπουένος Άιρες, τον καλύτερό της εαυτό, πολιτικά (ο πρωθυπουργός Σίνζο Άμπε και ο κυβερνήτης του Τόκιο, Ναόκι Ινόσε), επιχειρηματικά (ο γενικός διευθυντής της υποψηφιότητας Μασάτο Μιζούνο, τέως γενικός διευθυντής και νυν πρόεδρος της κολοσσιαίας οικογενειακής επιχείρησης αθλητικών ειδών), αθλητικά (ο ολυμπιονίκης ξιφομάχος Γιούκι Ότα και η παραολυμπιονίκης άλτρια Μάμι Σάτο) και πολιτισμικά (η παρουσιάστρια Κρίστελ Τακιγκάουα) υπό την μπαγκέτα του προέδρου της Ολυμπιακής της Επιτροπής, Τσουνεκάζου Τακέντα, τέως αθλητή ιππασίας και δισεγγόνου του μεγάλου μεταρρυθμιστή της χώρας, του αυτοκράτορα Μεϊτζί.

Η παρουσίαση διέθετε διάφορα έμμεσα μηνύματα: ο κ. Μιζούνο στη γενική διεύθυνση εγγυάται τη στήριξη της Κεϊντάνρεν, της παντοδύναμης Ιαπωνικής Επιχειρηματικής Ομοσπονδίας και ο κ. Άμπε ότι το πρόβλημα του πυρηνικού εργοστασίου στη Φουκουσίμα όχι μόνο δεν θα είναι πρόβλημα το 2020 αλλά είναι ήδη υπό έλεγχο –βλ. και την, αναμφίβολα αυθόρμητη, στιχομυθία του πρωθυπουργού με το μέλος της ΔΟΕ Γκέρχαρντ Χάιμπεργκ από τη Νορβηγία επί του θέματος. Η κ. Σάτο υπενθυμίζει τις συνέπειες του μεγάλου σεισμού (κατάγεται από την Κεσενούμα, ένα από τα μέρη που χτυπήθηκαν αλύπητα στις 11 Μαρτίου 2011) και τέλος η κ. Τακιγκάουα, πρέσβειρα της υποψηφιότητας, είναι ο διακριτικός αντίλογος στα μισαλλόδοξα φραστικά ολισθήματα του νυν και (πολύ περισσότερο) του προηγούμενου κυβερνήτη του Τόκιο: η δημοφιλής τηλεπαρουσιάστρια είναι αυτό που στα ιαπωνικά αποκαλείται «χάαφου» («half», «μισή») –ο πατέρας της είναι Γάλλος.

Ελπίδα μου –και πολλών Ιαπώνων– είναι ότι η διοργάνωση θα επισπεύσει την επίλυση του προβλήματος στη Φουκουσίμα.

Η Ιαπωνία δεν χρειαζόταν να προσπαθήσει τόσο πολύ. Ελάχιστοι αμφισβητούν ότι οι Αγώνες του 2020 θα είναι απόλυτα επιτυχημένοι –ήταν ήδη το 1964, λιγότερο από 20 χρόνια μετά την ολοκληρωτική της συντριβή στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στον μισό αιώνα που μεσολάβησε η άνοδός της υπήρξε, επιεικώς, θεαματική. Προσπάθησε, ωστόσο, επειδή εξίσου θεαματικές ήταν και είναι κάποιες από τις εξελίξεις που τη συνοδεύουν το δεύτερο μισό αυτού του μισού αιώνα: η φούσκα της πενταετίας 1986-1991 και οι δύο «χαμένες δεκαετίες» που ακολούθησαν την εξαέρωσή της, η διόγκωση του δημόσιου χρέους της πάνω από το διπλάσιο του ΑΕΠ της, το ίδιο της το ΑΕΠ που βρίσκεται εκεί που βρισκόταν πριν από περίπου 20 χρόνια, ο υποσκελισμός κάποιων μεγάλων βιομηχανιών της (π.χ. της ηλεκτρονικής) από τις αντίστοιχες κάποιων άσπονδων ασιατών φίλων της και αρκετά κοινωνικά προβλήματα, όπως η γήρανση του πληθυσμού. Α, υπάρχει κι εκείνο το εργοστάσιο στη Φουκουσίμα…

Ο κ. Άμπε και η Κειντάνρεν χρειάζονταν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 ελπίζοντας ότι η «διπλή Ολυμπιάδα» 2013-2020 θα επιτρέψει στον πρώτο να ξεδιπλώσει την οικονομική του «τρίαινα» για τη βελτίωση της οικονομίας (αύξηση των κρατικών επενδύσεων, υποτίμηση του γεν μέσω της διαδικασίας της «ποσοτικής χαλάρωσης» και διαρθρωτικές αλλαγές για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας) και στη δεύτερη να καρπωθεί ένα μέρος των ωφελειών της. Και βεβαίως τους κέρδισαν, ανοίγοντας την πόρτα σε τεράστια δημόσια έργα –που θα αναλάβουν ιαπωνικές εταιρείες και στις οποίες θα δουλέψουν Ιάπωνες –και σε ένα ρεύμα τουρισμού που θα τονώσει την ήδη ανακάμπτουσα πορεία της τουριστικής βιομηχανίας. Όμως αν έχουμε μάθει κάτι όσοι προερχόμαστε από χώρες που έχουν φιλοξενήσει τους Αγώνες, είναι ότι η ευφορία τους συνήθως τελειώνει όταν σβήσει η φλόγα της Ολυμπίας.

Υ.Γ.: Ελπίδα μου –και πολλών Ιαπώνων– είναι ότι η διοργάνωση θα επισπεύσει την επίλυση του προβλήματος στη Φουκουσίμα: ενώ ο κ. Άμπε υποσχόταν στον Νορβηγό αθάνατο ότι η κατάσταση στο Φουκουσίμα Ντάι-Ίτσι ελέγχεται, τα ιαπωνικά ΜΜΕ τον διέψευδαν, καθώς η ιδιοκτήτρια εταιρεία TEPCO δημοσιοποιούσε μια ακόμα διαρροή μολυσμένου νερού στον Ειρηνικό. Αυτό, ωστόσο, δεν καθιστά τον κ. Άμπε μελλοντικά υπόλογο: δεδομένης της προσδοκώμενης θητείας των Ιαπώνων πρωθυπουργών, είναι απολύτως απίθανο να βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας το 2020.

 

Ο Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης είναι δημοσιογράφος και μεταφραστής, και παρεμπιπτόντως μοναχός Ζεν.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top