Kαι τώρα, ας συνδεθούμε με τον ιστορικό του μέλλοντος

Προσεχώς, και σε εκδοχή statesman: Έτσι όπως πάει, ο Αλέξης θα φορέσει και γραβάτα…

Παρά τη χθεσινοβραδινή ισορροπημένη εμφάνισή του στην ΕΡΤ μετά την υπαρξιακή δοκιμασία της Συνόδου Κορυφής, εξακολουθεί να μοιάζει ένας άτυχος πρωθυπουργός. Που από βιασύνη ή απειρία, του έσκασε η βόμβα της κλεπτοκρατικής Μεταπολίτευσης στα χέρια. Ένας νέος πολιτικός που κινδυνεύει να περάσει το υπόλοιπο της καριέρας του περιφρονημένος από συντρόφους και αντιπάλους, θρηνώντας τη χαμένη άνοιξη της Αριστεράς…

Στην πραγματικότητα, είναι προκλητικά τυχερός! Έχει κερδίσει το τριπλό (μετά τις αποτυχίες των προηγούμενων κυβερνήσεων) τζακπότ στο τζόκερ της πολιτικής: Χάρη σε μια κινηματογραφική αλληλοδιαδοχή ολέθριων χειρισμών, βρίσκεται εντελώς απροσδόκητα με το κλειδί της νέας εποχής στο χέρι. Με το χρυσό εισιτήριο του Willy Wonka, για μια θέση στο πάνθεον των ηγετών της σύγχρονης ιστορίας.

Ξέρω ότι ακούγεται εξωφρενικό, αλλά σκεφτείτε το: Ο Τσίπρας κατάφερε, κάνοντας το ένα λάθος μετά το άλλο, να απαλλαγεί τόσο από την Αξιωματική Αντιπολίτευση (με την παραίτηση Σαμαρά) όσο και από την εσωτερική αντιπολίτευση (ξεφορτώνεται Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου και άλλους παλαβούς). Αυτό το αμφίπλευρο ξεκαθάρισμα δεν θα έλεγε πολλά από μόνο του, αν δεν συνοδευόταν από δύο ποιοτικά στοιχεία:

Πρώτον, λόγω της νιότης και της καλοσυνάτης φυσιογνωμίας του, ο Πρωθυπουργός διατηρεί μεγάλο μέρος του πολιτικού του κεφαλαίου. Έχει απογοητεύσει χιλιάδες οπαδούς, όμως οι ίδιοι εξακολουθούν να τον θεωρούν έντιμο και έχουν πειστεί ότι πάλεψε μέχρι τέλους, για να πετύχει ευνοϊκότερους όρους στη συμφωνία.

Ακόμα και κεντρώοι πολίτες που δεν τον ψήφισαν και μπορεί να καταστράφηκαν οικονομικά από τις ακροβασίες του, θέλουν να πιστέψουν ότι παρασύρθηκε από τον πανούργο Βαρουφάκη και μαρτύρησε όλη νύχτα για την Ψωροκώσταινα, στα πυρωμένα νύχια του ιεροεξεταστή Σόιμπλε.

Δεύτερον, έχει πλέον την ανοχή ή και την σιωπηρή εμπιστοσύνη αρκετών μεταρρυθμιστών φιλελευθέρων, οι οποίοι βλέπουν στον μέχρι χθες εχθρό τους, τον μοναδικό ηγέτη που μπορεί να εγγυηθεί κάποια σταθερότητα, αλλά και να περάσει με το αριστερό του «ηθικό πλεονέκτημα» σε λίγες εβδομάδες όσες μεταρρυθμίσεις δεν πέρασαν οι προκάτοχοί του σε πέντε χρόνια.

Οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις αντιμετώπιζαν κάθε φορά τρεις επιλογές: Τη χρεωκοπία, τις μεταρρυθμίσεις ή τη μέση (μεσοβέζικη) οδό που υιοθετούσαν τελικά: Έκαναν μερικές συμβολικές μεταρρυθμίσεις, κορόιδευαν τους δανειστές για να προστατέψουν το κομματικό κράτος και έστελναν το λογαριασμό στον ιδιωτικό τομέα.

Τώρα ο Τσίπρας έχει μονάχα δύο επιλογές: Είτε τη χρεωκοπία είτε το δρόμο των μεταρρυθμίσεων (που δυστυχώς συνοδέυεται και από δυσβάσταχτα φορολογικά μέτρα). Επιλέγοντας το δεύτερο δρόμο και απολαμβάνοντας -αυτό κι αν είναι τύχη- τη στήριξη των 3/4 της Αντιπολίτευσης, έχει την ευκαιρία να γραφτεί στην Ιστορία. Για φαντάσου: Από καταληψίας, να γίνει μεταρρυθμιστής κατά λάθος!

Για να το πετύχει, δεν αρκεί μονάχα να ακολουθήσει τις επιταγές ενός ανάλγητου και άκαμπτου μνημονίου που γράφτηκε χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα και τα πραγματικά προβλήματά της. Εφαρμόζοντάς το, όμως, εξασφαλίζει ένα χρηματοδοτικό πακέτο τριετίας που θα του επιτρέψει, αν αποδειχθεί οραματιστής και το «πουλήσει» σωστά στους ψηφοφόρους με τσορτσιλιανές υποσχέσεις για «αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα», να βάλει μπρος ένα δικό του παράλληλο πρόγραμμα για την Ελλάδα της νέας εποχής.

Είναι ικανός να εκμεταλλευτεί την περίσταση και να προωθήσει κοσμογονικές αλλαγές που δεν περιλαμβάνονται στο τρίτο μνημόνιο, αλλά θα εκσυγχρονίσουν την Ελλάδα; Ας δούμε ενδεικτικά κάποιες βαθιές τομές που θα θέλαμε -και έχουμε και στο παρελθόν εισηγηθεί- να θέσει σε τροχιά:

α) Στη λειτουργία της Δημοκρατίας: Με κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, μείωση του αριθμού των βουλευτών, θεσμοθέτηση της απλής αναλογικής, χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας κ.ά. Τέτοιες αλλαγές χρειάζονται συνταγματική αναθεώρηση, αλλά είναι βέβαιο πως αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε σε εκλογές και η επόμενη Βουλή θα μπορούσε να είναι αναθεωρητική.

β) Στην οικονομία: Με δημοπράτηση τηλεοπτικών συχνοτήτων, φορολόγηση μαύρων εμβασμάτων στο εξωτερικό, ανελέητο κυνήγι της φοροδιαφυγής, ειδικό ταμείο αξιοποίησης μέρους της εκκλησιαστικής περιουσίας, φοροαπαλλαγές για νέους επιχειρηματίες κ.ά.

γ) Στο ασφαλιστικό /σύστημα υγείας: Με προώθηση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για όλους, της βασικής σύνταξης για όλους, της βασικής υγειονομικής κάλυψης για όλους κ.ο.κ.

δ) Στα κοινωνικά ζητήματα: Με θεσμοθέτηση, μετά το σύμφωνο συμβίωσης, του πολιτικού γάμου και του δικαιώματος στην υιοθεσία για όλους, εισαγωγή της καύσης νεκρών, ανέγερση χώρων λατρείας άλλων δογμάτων, αποποινικοποίηση ελαφρών ναρκωτικών, ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται και μεγαλώνουν στην Ελλάδα (νομοθετήθηκε πρόσφατα) κ.ά.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα για τον στραπατσαρισμένο ηγέτη: Θα γίνει ένας ακόμα πρωθυπουργός που κατάπιαν τα μνημόνια, επικεφαλής ενός ακόμα κόμματος που δεν επέζησε της κρίσης; Ή θα αφήσει ένα βαθύτερο χνάρι;

Ο ιστορικός του μέλλοντος, όταν σκύψει πάνω από την περίοδο που διανύουμε, δεν θα ασχοληθεί με το τι είπε σε κάθε τηλεπαράθυρο ο κάθε ψεκασμένος πολιτικάντης. Θα σταθεί στη «μεγάλη εικόνα» και ίσως ανακαλύψει ότι ένας νέος πολιτικός που θα του χαμογελά πονηρά μέσα από τα ογκώδη αρχεία, βοήθησε να γυρίσει σελίδα η Ελλάδα. Θα υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες αναφορές γύρω από το πρόσωπο του Τσίπρα, όμως εφόσον οι τροχοί της ιστορίας εκκίνησαν εκείνο το καλοκαίρι, ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα αμφισβητήσει την κεντρική συνεισφορά του.

Ίσως του αποδώσει και αρκετά περισσότερα απ’ όσα μπορούμε σήμερα να προβλέψουμε. Και γιατί όχι, άλλωστε; «Αρχή άνδρα δείκνυσι» (στην εξουσία -και στις ευθύνες- αναδεικνύεται η αξία του ανδρός), έλεγαν οι αρχαίοι. Αρκεί ο Πρωθυπουργός να αναμετρηθεί με την Ιστορία και όχι να συμπορευτεί με γραφικά πρόσωπα, όπως η Ραχήλ Μακρή. Ομολογουμένως, ο Τσίπρας είναι που έκανε βουλευτή τη Ραχήλ Μακρή, Πρόεδρο της Βουλής την Κωνσταντοπούλου και υπουργό τον Λαφαζάνη, στην πλάτη όλων μας. Γιατί λοιπόν περιμένουμε τώρα να λειτουργήσει διαφορετικά; Δεν περιμένουμε. Απλώς το ελπίζουμε. Είναι το μόνο που μας απομένει.

Πιο επιεικής από τον επιστήμονα ιστορικό, ίσως αποδειχθεί ο αναγνώστης, ο μαθητής, ο απλός πολίτης που θα διαβάζει χρόνια μετά, όπως εμείς διαβάζουμε σήμερα για διάφορα ιστορικά πρόσωπα που ανήκουν σε εποχές ασπρόμαυρες. Πιθανόν ο αναγνώστης του μέλλοντος να δει με γνήσια συμπάθεια τον Αλέξη, τον «πρώτο αριστερό πρωθυπουργό» που διαδέχθηκε «χωρίς γραβάτα» τα τσακάλια.

Αφού διατρέξει τις δεκαετίες της φούσκας, αφού δώσει λίγο παραπάνω έμφαση στη δεκαετία των δακρύων, ενδέχεται να σταθεί στα χρόνια μετά, στην κληρονομιά, στο legacy του «ριζοσπάστη που κατάφερε να ενώσει τους Έλληνες και να τους οδηγήσει σε μεταρρυθμίσεις».

Ο αναγνώστης του μέλλοντος δεν θα επιμείνει στους 5 πρώτους μήνες του μικρού Δαυίδ που σαν ζαλισμένο κοτόπουλο πάλευε με τη σφεντόνα του απέναντι στους Γολιάθ του ευρωσυστήματος. Ίσως βρει κάποιες αναφορές σε έναν αινιγματικό, φαλακρό Ρασπούτιν που παραλίγο να παρασύρει τον αθώο Αλέξη… Ή τουλάχιστον έτσι θα μοιάζει το πρόσωπο του Βαρουφάκη με το σαρδόνιο χαμόγελο, μέσα στις σελίδες της Ιστορίας. Ο αναγνώστης, όμως, θα το προσπεράσει και θα διαβάσει αυτό που θέλει να διαβάσει:

Αυτό που όλοι μας βλέπουμε όταν ανατρέχουμε σε ιστορικές προσωπικότητες, κι ας είχαν οι σύγχρονοί τους τα μύρια όσα να τους σύρουν. Πρόσωπα αμφιλεγόμενα στην εποχή τους, αλλά καθαγιασμένα από τον πανδαμάτορα χρόνο. Μορφές οικείες πλέον, που μας κοιτούν επίμονα μέσα από τις σελίδες της Ιστορίας και μας δίνουν μια αίσθηση συνέχειας του παραμυθιού: « Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…»

Α, ρε Αλέξη κωλόφαρδε, κοίτα μη χάσεις την ευκαιρία!

Διαβάστε ακόμα: Οι λέξεις που έχασαν το νόημά τους, το ταραγμένο 2015

TAGS :
Ελλάδα Ευρώπη κυβέρνηση Τσίπρας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook