«Αιώνιοι» φοιτητές, get a life!

Περνάς, σπουδάζεις, ξεχνιέσαι, συνεχίζεις επ’ αόριστον. Η τυπική αλυσίδα γεγονότων αρκετών φοιτητών στην Ελλάδα (Nick Paleologos / SOOC).

Όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο (με την δεύτερη διότι την πρώτη είχαμε εφηβικές «δουλειές») θεώρησα δεδομένο πως κάποια στιγμή θα πάρω το πτυχίο μου. Μπορεί να μην ήξερα τι θα το έκανα κι αν θα ακολουθούσα αυτό το δρόμο στη ζωή μου (μα, διοίκηση επιχειρήσεων;), όμως ένα κάποιο φως το έβλεπα στο βάθος του τούνελ.

Ε τα πράγματα στη ζωή δεν έρχονται πάντα σε ένα βολικό σχήμα: δεν σου πακετάρει κανείς τη ζωή, έτοιμη να την καταπιείς αμάσητη. Προέκυψε πολύ νωρίς η δημοσιογραφία στη ζωή μου και όσοι γνωρίζουν το επάγγελμα ξέρουν πως έχει μεγάλο καταπιόνα. Δεν σε αφήνει να ξεφύγεις εύκολα.

Μετά το τρίτο έτος της σχολής είχα τάσεις φυγής. Δεν πήγαινα στα μαθήματα, δεν θυμόμουν πού είχα τις σημειώσεις μου, ξεχνούσα τα ονόματα των συμφοιτητών μου. Στο τέλος ξέχασα και σε ποια σχολή είχα περάσει. Δούλευα κανονικά σε εφημερίδα (full time job) και άλλα πράγματα δεν έβαζα στο μυαλό μου. Λάθος; Σωστό; Η ιστορία δεν έχει κρίνει ακόμη.

Κάποια στιγμή έφυγα από τα κατάστιχα της σχολής. Πέρασαν ένα-δύο χρόνια και αποφάσισα να κλαφτώ στο συμβούλιο των καθηγητών να με δεχθούν ξανά στις τάξεις της σχολής. Ούτε που θυμάμαι τι δικαιολογίες επικαλέστηκα για να τους πείσω. Τι κι αν έγινε το δικό μου; Τη σχολή δεν την τελείωσα ποτέ. Ορισμένα πράγματα στη ζωή δεν ολοκληρώνονται. Δεν φτιάχτηκαν εξαρχής για να αποκτήσουν ολοκληρωμένο σχήμα. Δεν ξέρω αν είναι καρμικό, αλλά συμβαίνει.

Τώρα που έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε, έχω το δικαίωμα να επικαλεστώ κάποιου είδους αδικία που ενδεχόμενα συντελέστηκε εις βάρος μου; Οχι, δεν έχω. Νέτα-σκέτα: είμαστε το αποτέλεσμα των αποφάσεών μας. Μπαίνεις στη σχολή με προοπτική να την τελειώσεις σε εύλογο χρόνο. Φυσικά, μπορεί να συμβούν διάφορα απρόοπτα. Μια ασθένεια, μια οικονομική «τρύπα» που δεν βουλώνει εύκολα. Είναι πιθανό να χάσεις ένα εξάμηνο, άντε έναν χρόνο. Με τίποτα, όμως, τα τέσσερα χρόνια δεν μπορούν να γίνουν έξι-επτά και βάλε. Ακόμη και ιατρική να έχεις περάσει, κάποια στιγμή θα την ολοκληρώσεις.

Διαβάζω πως η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αποφάσισε να κάνει πράξη την πάγια θέση της για την κατάργηση του φαινομένου «αιώνιος φοιτητής». Πόσα χρόνια το ακούμε; Πόσες φορές έγινε πράξη; Για το συζητούμε ξανά, εν έτει 2019, σημαίνει πως το συγκεκριμένο ζήτημα θα πρέπει να μετατέθηκε στις καλένδες ουκ ολίγες φορές.

Για κάποιους, ενδέχεται, να είναι ένα «φιλελέ» μέτρο που δεν προσμετράει τις πιθανές αντικειμενικές ανάγκες που έχουν κάποιοι φοιτητές. Ναι, αλλά υπάρχουν και αντικειμενικές ανάγκες του πανεπιστημίου και σ’ αυτή τη συνθήκη δεν γίνεται να περιπτωσιολογούμε. Ο θεσμός είναι υπέρτερος του ατόμου, διότι αν καταργηθεί ή υπονομευτεί ούτε το άτομο θα μπορεί να λειτουργήσει εντός του.

Το πανεπιστήμιο δεν είναι ένα δεδομένο αποκούμπι, ούτε ο εύκολος τρόπος για να αποφύγεις τη στράτευση ή την ένταξη στην αγορά εργασίας. Αντιθέτως, είναι ο ουσιαστικός προθάλαμος πριν μπεις στο κυρίως έργο. Σε προετοιμάζει (καλά-κακά, δεν είναι το θέμα μας αυτό τώρα), για να γίνεις μέλος του μεγάλου παίγνιου που αναπτύσσεται εκεί έξω.

Αν δεν θέλεις να περάσεις απ’ αυτόν τον σταθμό, αν τον βαρέθηκες, αν δεν σου λέει κάτι, αν για άλλα η ψυχή σου διψάει, κανένα πρόβλημα. Πάρε το καπελάκι σου και φύγε. Δεν γίνεται, όμως, να το αφήνεις (… το καπελάκι) στο θρανίο πιάνοντας στασίδι για το χειμώνα, έως τη στιγμή που θα δεήσεις να πάρεις το ρημαδο-πτυχίο. Αυτά δεν υπάρχουν σε κανένα προηγμένο πανεπιστήμιο του κόσμου.

Ούτε οι πόροι είναι αρκετοί για τα πανεπιστήμια (δυστυχώς, αλλά δεν είναι), ούτε υπάρχει κάποιου είδους φιλανθρωπία για τους αιώνιους φοιτητές. Οσοι έχουμε περάσει από σχολές ξέρουμε πολύ καλά γιατί ανθούσε αυτή η πανίδα. Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ο φοιτητής-λουστράκος που δουλεύει το βράδυ και το πρωί πηγαίνει -όταν μπορεί- στη σχολή του είναι ωραίο αφήγημα για να σε πάρουν τα ζουμιά, αλλά δεν πείθει. Επαναλαμβάνω (για να αποκρούσω κάθε πιθανή αιχμή κυνικότητας): προφανώς και υπάρχουν φοιτητές στους οποίους ανατράπηκε η ζωή και έχασαν τον μπούσουλα. Δεν είναι, όμως, η πλειοψηφία. Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά θα πρυτανεύσει η λογική.

Διαβάστε ακόμα: Όχι άλλη τσιγαρίλα – να εφαρμοστεί τώρα ο αντικαπνιστικός νόμος.

TAGS :
πανεπιστήμιο φοιτητής

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook