Εμείς, τα βαμπίρ

Η «bit lit» είναι ένα νέο λογοτεχνικό είδος που εστιάζει στη δαγκωνιά κι έχει ως motto το «μπουκιά και συχώριο». Για παράδειγμα, η Lindsay Lohan.

Καιρό τώρα σας κρύβω την αλήθεια. Είμαι ένας βαμπιρούλης. Θέλετε αποδείξεις; Βρυκολακιάζω τη νύχτα, ο πατέρας μου την έκανε νύχτα κι ο παππούς έφτιαξε κόμμα εν μια νυκτί. Οι άνθρωποι τον σκότωσαν. Ήταν ακόμα η εποχή της αφέλειας. Όμως, τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Ο σέξι Δράκουλας του Μπραμ Στόκερ υπομειδιά στον τάφο του: τα βαμπίρ χρειάστηκαν τρεις αιώνες για να ξαναγίνουν της μόδας: Τηλεόραση, κινηματογράφος, βιβλία, fan-clubs… Ήμαστε παντού.

Ωστόσο, υπάρχουν βαμπίρ και βαμπίρ. Οι αρχαίοι (τους οποίους σέβομαι βαθύτατα) και οι νέοι, πολύ in, με τα δικά τους χαρακτηριστικά ο καθένας. Έτσι, κάποιοι απ’ αυτούς κωλοβαράνε τη μέρα άμα έχει συννεφιά, κάποιοι άλλοι γίνονται βαμπίρ μέσα από ένα γκροτέσκο τελετουργικό, ολόιδιο μ’ αυτό της κατάρτισης της λίστας των κομμάτων, ή πολύ απλά αν κάποιος τους δαγκώσει (ένας Βαρουφάκης με κάπα, λόγου χάρη). Κατά συνέπεια, πόρρω απέχουμε των παλιών μύθων όπου το βαμπίρ ήταν ένα ον πλούσιο και βαθυστόχαστο. Σήμερα, έχει γίνει ένας καραγκιόζης που κοιτάει πώς να βγάλει λεφτά και χρησιμοποιεί προφυλακτικό.

Ταυτόχρονα, το βαμπίρ είναι ένας θεατής των ανθρώπινων μεταπτώσεων. Το βλέμμα του είναι ουδέτερο, δεν εκφέρει κρίση. Αδιαφορεί για όλα όσα μπορεί να φαίνονται απάνθρωπα. Αγνοεί τι σημαίνει θυμός ή χαρά, κι όταν το κάνει είναι κατ’ επίφαση. Ίσως αυτό να ευθυνόταν για την ανυποληψία των βαμπίρ: η απουσία ανθρώπινων αισθημάτων. Πώς ν’ απευθυνθείς στους άλλους, όταν δεν έχεις τίποτα να πεις; Την ίδια απορία έχει κι ελληνική δημοκρατία.

Εντούτοις, στις μέρες μας πλήθος ανθρώπων λατρεύουν τα βαμπίρ: τόσο η σωρεία παιχνιδιών ρόλων όσο και η σάγκα της Anne Rice το αποδεικνύουν. Αυτό είναι καλό και κακό. Από τη μια, πολλοί είναι εκείνοι που μαθαίνουν να μας αγαπούν. Από την άλλη, όλο και περισσότεροι από το ανθρώπινο είδος επιθυμούν να είναι γκλαμουράτοι, ισχυροί, σαν τα βαμπίρ των ταινιών και των βιβλίων. Και στις γυναίκες αρέσουμε, γιατί μας βλέπουν σαν τον «απαγορευμένο καρπό». Κι αυτό τις ερεθίζει. Εξακολουθούν να θέλουν να παίζουν το ρόλο του θύματος που χρήζει προστασίας.

Υπάρχει, όμως, διαφορά μεταξύ ημών και των βαμπίρ του μύθου. Τα ανθρωποειδή δεν θέλουν να καταλάβουν τις διαφορές. Όλο και περισσότερα ζητούν να τους δαγκώσουμε… Φταίει η μόνιμη οικονομική κρίση ή μια μυστική επιθυμία κυριαρχίας; Μήπως όλη η ιστορία έχει να κάνει με την έμμονη ιδέα της αιώνιας νεότητας; Ότι έχουμε γραμμένα στα παλαιότερα των υποδημάτων μας και τα Ταμεία και το Bottox; Και το σεξ σ’ όλ’ αυτά; Γιατί, π.χ. στην καμπάνια της Gillette ένα όμορφο βρυκολακάκι, σαν εμένα στα νιάτα μου, αποτιμά το κόντρα ξύρισμα που μόλις έκανε με το σλόγκαν «Θανατηφόρα σέξι»;

Διαβάστε ακόμα: Η νέα πολυτέλεια των λίγων την εποχή της κρίσης των πολλών.

Το ον, σιγά-σιγά, παύει να είναι νυκτόβιος θηρευτής και εξελίσσεται σε κάτι κομψό, εκλεπτυσμένο και γοητευτικό. Αυτό αρχικά επετεύχθη στο «Συνέντευξη μ’ έναν βρυκόλακα» και ολοκληρώνεται στα τηλεοπτικά πάνελς.

Στην τηλεόραση, η σειρά «True Blood» γνωρίζει τεράστια επιτυχία, διότι ανατέμνει μέγιστα κοινωνικά προβλήματα, όπως αυτό της συμβίωσης μεταξύ θνητών και όντων με κοφτερά δόντια. Στον κινηματογράφο, το «Twilight», προσαρμογή της τετραλογίας της Stephenie Meyer, εκτός του ότι έκανε τζίρο $ 180 εκατ., συγκλονίζει τις κορασίδες με τον τρόπο του Τζέιμς Ντιν στα ‘50s. O σέξι Έντουαρντ είναι αθάνατος, αλλά δεν πίνει το αίμα της αγαπημένης του Μπέλα, ούτε κάνει σεξ μαζί της πριν από το γάμο, καθότι θα ήταν ανήθικο. Μια γοτθική μεταφορά του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», εν ολίγοις. Και πολύ αμερικάνικη. Κοινό τους σημείο ότι το συνηθισμένο φολκλόρ τό ‘χει φάει η μαρμάγκα. Ούτε σκόρδα ούτε αντανακλάσεις στον καθρέφτη.

Τα νέα βαμπίρ είναι γεμάτα υποσχέσεις. Σαν την πράσινη ανάπτυξη πριν, σαν το σχίσιμο του μνημονίου τώρα. Οι νέοι ψοφάνε. Όχι μόνο γιατί οι ορμόνες τους έχουν χτυπήσει κόκκινο, οπότε θέλουν να καταβροχθίσουν το αντικείμενο του πόθου τους, με τον ίδιο τρόπο που ένα βαμπίρ σου ρουφάει το αίμα. Αλλά και γιατί το ίδιο το βαμπίρ είναι μια μεταφορά: για όλους εκείνους που ονειρεύονται να γίνουν κάτι άλλο, που θέλουν να επιβάλουν τους δικούς τους κανόνες, που δυσκολεύονται στην ένταξή τους. Μια ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος…

Μετά την «chick lit» (την οποία προ καιρού σας ανέλυσα διά μακρόν, πράγμα για το οποίο χεστήκατε), ιδού η «bit lit», ένα νέο λογοτεχνικό είδος που εστιάζει στη δαγκωνιά κι έχει ως motto το «μπουκιά και συχώριο». Το πλήθος των πονημάτων της βαριέμαι να το αναφέρω. Αναπαράγει τα κλισέ της όμορφης ηρωίδας που υγραίνεται πότε με τον Κινγκ Κονγκ, πότε με τον Λυκάνθρωπο. Μένοντας συνήθως άνεργη. Και παρθένα, πράγμα χειρότερο.

Ωστόσο, τη σήμερον, το βαμπίρ εξανθρωπίζεται, χάνει ένα μέρος της καταχθόνιας πλευράς του. Πράγμα λίαν ευχάριστο για τη μαμά σας. Παύει να είναι νυκτόβιος θηρευτής και εξελίσσεται σε ένα ον κομψό, εκλεπτυσμένο και γοητευτικό. Στο «Fascination», ας πούμε, τα βαμπίρ είναι χορτοφάγα και τρέφονται μόνο με αίμα ζώων. Αυτό αρχικά επετεύχθη στο «Συνέντευξη μ’ έναν βρυκόλακα» και ολοκληρώνεται κατ’ εξακούθηση στα τηλεοπτικά πάνελς.

Εξαιτίας των τραγικών μεταφυσικών μου ανησυχιών, σπεύδω να δω το «Lesbian Vampire Killers».

Όλες αυτές οι μοντερνιές εμένα δεν με αφορούν. Ψυχαναλυτές του ποδαριού θα σας διαβεβαιώσουν ότι ο βρυκόλακας αντιπροσωπεύει ταυτόχρονα το φόβο του θανάτου και τον πόθο της αθανασίας, την ελεύθερη έκφραση της σεξουαλικότητας και το φόβο του AIDS, τη χειραγώγηση του Άλλου και την απόλυτη ελευθερία σε σχέση με τους υπάρχοντες κανόνες. Ότι ενσαρκώνει όλες μας τις αντιφάσεις, και γι’ αυτό μας ασκεί τέτοια γοητεία.

Όμως, εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι δεν μοιάζω με δημοσκοπικό συμπέρασμα. Δεν είμαι ένα μονολιθικό τέρας, ο κακός της ιστορίας, ο διαφθορέας, η Θεία Δίκη απέναντι σε ρατσιστές και μισαλλόδοξους. Αλλά ένα ον σύνθετο και γοητευτικό που βασανίζεται από τραγικές μεταφυσικές ανησυχίες. Που θέλει να ανακουφίσει τις αξίες του, να γαληνέψει τη –μαύρη- ψυχή του. Είμαι, διάβολε, ένας πολίτης.

Ο οποίος εργάζεται ως επικοινωνιολόγος, η γυναίκα του είναι σύμβουλος γάμου, και αμφότεροι περιμένουν αδημόνως πότε θα βγει στις αίθουσες η πολλά υποσχόμενη ταινία «Lesbian Vampire Killers»…

Διαβάστε ακόμα: Πεθαίνοντας στα γέλια.

TAGS :
vampire αποψη βαμπίρ βρυκόλακας νύχτα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook