Οι Wendell Burnette Architects στην έρημο της Αριζόνα

Κεντρικό στοιχείο της σύνθεσης είναι ο τοίχος/πέτασμα, συμπαγής και υλικός, που ορίζει/χωρίζει και κάποτε ενώνει το μέσα με το έξω.

Οι Wendell Burnette Architects σχεδίασαν μια κατοικία στην έρημο της Αριζόνας που αναπτύσσεται γύρω από ένα εσωτερικό προστατευμένο αίθριο, προσφέροντας μια ποικιλία από αναπάντεχες εμπειρίες της μνήμης και του φωτός. Η φόρμα του κτιρίου παραπέμπει στο φυσικό ανάγλυφο της περιοχής, το οποίο χαρακτηρίζεται από την παρουσία πέτρινων όγκων, διάσπαρτων στο έρημο τοπίο.

Οι όψεις περιμετρικά του αιθρίου είναι πλήρως διαπερατές, λειτουργώντας ως δίαυλος επικοινωνίας του εσωτερικού και εξωτερικού χώρου.

Οι υπέροχες αυτές γήινες μορφές αναδύονται δραματικά από το έδαφος, σαν φυσικά λαξεύματα μεγάλου μεγέθους. Ο κτιριακός όγκος ακουμπάει ήρεμα στην επίπεδη βάση του – η συγκεκριμένη σχέση «αρχιτεκτονικής μορφής-έδρας», αντί να αντιμετωπίσει το οικόπεδο στενά ως χώρο προς πλήρωση, αντιλαμβάνεται το κτίσμα ως αναπόσπαστο τμήμα του φυσικού πανοράματος.

Ο σχεδιασμός αποδίδει χωρικά το τρισδιάστατο τοπιακό ιδίωμα, παρουσιάζοντας έναν κτιριακό όγκο σε «αναδίπλωση» – η φιγούρα του φαίνεται σαν να ορθώνεται, να χαμηλώνει ή να λυγίζει, δείχνοντας από οποιαδήποτε οπτική γωνία διαρκώς μεταβαλλόμενη. Οι διαφοροποιήσεις του φυσικού φωτός στις αναδιπλώσεις του αρχιτεκτονικού όγκου, η κοντινή και η μακρινή θέα, η ιδιωτικότητα και η εξωστρέφεια, και οι «μεταμφιέσεις» του τοπίου ανάλογα με την εποχή, εγκαθιστούν ένα σύνολο εννοιολογικών και οπτικών σχέσεων που συνιστούν την κυρίαρχη «ιδέα» της αρχιτεκτονικής σύνθεσης.

Τα υλικά “δουλεύουν” άλλοτε στα όρια της κατασκευαστικής τεχνικής του απλού μάστορα, και άλλοτε εξαντλώντας τα μέσα που παρέχει η υψηλή οικοδομική τεχνολογία.

Βασική παράμετρο του σχεδιασμού αποτελεί η επιλογή των υλικών και ο συνδυασμός τους. Το εμφανές μπετόν, το τεχνητά σκουριασμένο μέταλλο, ο γρανίτης και το γυαλί είναι πλεγμένα με μια ισχυρή αφηγηματική λογική και γεωμετρική πλαστικότητα. Τα υλικά αυτά «δουλεύουν» με την υφή, την αίσθηση της διαφάνειας και της αδιαφάνειας, τη θερμότητα, ακόμα και την αφή. Η συνάντησή τους, η διάτρησή τους είναι ένα σοβαρό θέμα της σύνθεσης, το οποίο βρίσκει την απάντησή του μέσα από τη συνολική ποιητική των υλικών.

Πρωτεύοντα ρόλο παίζει το παράθυρο και γενικότερα το άνοιγμα ως στοιχείο/μονάδα στην αισθητική διαμόρφωση των όψεων.

Ο μικρόκοσμος που δημιουργείται επιτρέπει τη συμμετοχή σε μια σειρά δράσεων που σχετίζονται με το οικείο και το ανοικείο, με το πρώτο πλάνο και το φόντο, με το φυσικό και το τεχνητό, με την καθημερινότητα και το έκτακτο, διεγείροντας αισθήσεις και συναισθήματα που αντιστοιχούν κάθε φορά στην εν δυνάμει περιρρέουσα ατμόσφαιρα της στιγμής.

Η κατοικία αναδεικνύεται έτσι σε διαμεσολαβητή ανάμεσα στο χρήστη και στο τοπίο, σ’ ένα πεδίο αφηγηματικό πάνω στο οποίο τέμνονται διαφορετικές ροές διερευνήσεων. Σ’ αυτό το «ταξίδι», εμπειρίες και χώροι διασταυρώνονται μεταξύ τους, άλλοτε αντιθετικά και άλλοτε ως παράλληλα γεγονότα.

Διαβάστε ακόμα: Υπάρχουν ακόμα βιβλιοθήκες στην Αθήνα;

Τα αρχιτεκτονικά στοιχεία, μέσα από τον χειρισμό τους, εξωθούνται σε θεατρικότητα.

TAGS :
Wendell Αριζόνα αρχιτεκτονική Ποτηρόπουλος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook