Τι (χ)ώρα είναι;

Αργεντινή, Αργεντινή, καλά μου λέγαν μερικοί, δεν είσαι χώρα μαγική.

Νήπιο ήμουν, αλλά ακόμη θυμάμαι τον πατέρα μου να φεύγει άρον-άρον από την παραλία εκείνον τον Ιούλιο του ’74, για την –ίσως- μεγαλύτερη παρωδία επιστράτευσης στην ελληνική ιστορία. Γύρισε, με μούσι, ταλαίπωρος και άδειος, ύστερα από μια ανόητη αναμονή δύο εβδομάδων σε ένα στρατόπεδο κάπου στη Θεσσαλονίκη, χωρίς σχέδιο και χωρίς σκοπό από όσους τον κάλεσαν «να υπερασπιστεί την πατρίδα» -ενώ είχαν ήδη, σχεδόν, προαποφασίσει ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.

Το 1996, στην κρίση των Ιμίων, οι στρατιωτικές μονάδες στις παραμεθόριες περιοχές, όπως προβλέπεται, εκκένωσαν τα στρατόπεδα και τράβηξαν για τους χώρους διασποράς σε βουνά και λαγκάδια. Ο ΔΚ, φίλος από χρόνια, o oποίος έτυχε τότε να υπηρετεί στην Κω, μου περιέγραφε θυμάμαι λίγες μέρες μετά τα φαιδρά καθέκαστα. Τους αξιωματικούς που τους μάζευαν σκνίπα από τις ταβέρνες στα γύρω χωριά. Άλλους νηφάλιους βαθμοφόρους της κατηγορίας «τα πάχη μου, τα κάλλη μου» να μην μπορούν να βγάλουν ούτε ένα χιλιόμετρο σε ανηφόρα. Τους δόκιμους αξιωματικούς να κλαίνε με αναφιλητά από το φόβο τους και με τα πρωτόγονα κινητά της εποχής να παίρνουν τηλέφωνο τη μαμά τους.

Τα μισά φορτηγά της μονάδας να είναι καθηλωμένα, λόγω έλλειψης συντήρησης, ενώ τα υπόλοιπα που τσουλούσαν να μην έχουν φώτα και να είναι φορτωμένα με σωρό από άχρηστα πράγματα που φύρδην-μίγδην μάζεψαν τα φαντάρια τελευταία στιγμή –τελικά δεν πήραν ούτε τις μισές σκηνές. Και τα όμορφα βράδια εκείνα του Ιανουαρίου, οι περισσότεροι στρατιώτες την πέρασαν στο γλυκό ύπαιθρο με βροχή, παγωμένο, δυνατό αέρα και θερμοκρασία κοντά στο μηδέν. Κάποιοι από αυτούς, ποιος ξέρει, μπορεί να πήραν, επίσης, τη μαμά τους…

Αν δεν επέμβει ο Στρατηγός Άνεμος μην ανησυχείτε. Το επερχόμενο σαφάρι για το μοσχαρίσιο μπούτι θα διαιτητεύσουν τα σώματα ασφαλείας και αι ένοπλαι δυνάμεις. Φωτογραφία: Nikos Libertas / SOOC

Το καλοκαίρι του 2007 καιγόταν η μισή Πελοπόννησος –ούτε καν η μισή Ελλάδα, βέβαια («ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτε!» που λέει και το ανέκδοτο)- και λίγο έλειψε να καταλυθεί το πολίτευμα από τον Στρατηγό Άνεμο. Χωρίς τη συνδρομή των πυροσβεστικών αεροσκαφών που έσπευσαν από τόσες χώρες ανά τον κόσμο ίσως η φωτιά να είχε κάψει και την άλλη μισή Πελοπόννησο. Πού ξέρεις, μπορεί να πήδαγε και το αυλάκι.

Τρία διαφορετικά χρονικά περιστατικά, μια κοινή διαπίστωση στην πορεία του χρόνου: αυτό που ονομάζουμε “κρατικός μηχανισμός” στην Ελλάδα δεν υπάρχει -για να παραφράσουμε και τη Μάγκι…

Προσωπικά, δεν έχω καμία εμπιστοσύνη όταν ακούω από έναν εγχώριο αξιωματούχο κρατικού φορέα ή εκπρόσωπο των Αρχών να με διαβεβαιώνει για το οτιδήποτε. Το αντίθετο, μάλιστα. Αισθάνομαι, αυτόματα, φοβερά ανήσυχος. Σαράντα χρόνια ζω στην Ελλάδα, έμαθα. Αν περιμένουμε ότι από τη στιγμή που θα ξεσπάσει το χάος, “οι Αρχές θα μεριμνήσουν” και ο “μηχανισμός θα λειτουργήσει”, καλύτερα ας πούμε κάτι άλλο στο ίδιο πλαίσιο του μαύρου χιούμορ.

Με τι θα μοιάζουν τα Δεκεμβριανά του 2008 σε σχέση με τα μελλούμενα: Με απορρυθμιστικό χαβαλέ. Photo credit: Tilemahos Efthimiadis/flickr

Πέρυσι τέτοια εποχή, θυμάμαι να συζητάω με τον διάσημο πλέον Αργεντίνο μπάρμαν της πλατείας Μαβίλη, γνωστό και ως «ο άνθρωπος που έζησε δύο συνεχόμενες χρεωκοπίες σε δύο διαφορετικές χώρες». Βέβαια, ακόμη τότε η χρεωκοπία της δικής μας χώρας δεν ήταν και τυπικά επικυρωμένη. Είναι από τις περιπτώσεις, βλέπετε, που το τυπικό είναι ισχυρότερο του κατ’ ουσίαν. Τα λέγαμε ώρα αρκετή. Θα σταθώ σε ένα ζουμερό που μου είπε: «Στη μια γωνία του δρόμου ήσουν ο κυνηγός και στην επόμενη ο κυνηγημένος. Ένα στενό πιο πάνω είχες αρπάξει στο πλιάτσικο ένα μπούτι ζαμπόν από κάποιον πιο αδύναμο και, στο επόμενο, σε κυνηγούσε να στο πάρει μια συμμορία με λοστούς στο χέρι».

Με λύπη μου ενημερώνω όσους από εσάς έχετε την εντύπωση ότι η Αργεντινή, εμπρός στο μεγαλείο μας, φαντάζει μια τριτοκοσμική χώρα, ότι δεν είναι έτσι. Οι χρόνιες παθογένειες μας, δε, είναι περίπου ίδιες: Χούντες, Φόκλαντς/Κύπρος, Περόν/Αντρέας, φαντεζί σωτήρες, θολές ιδεοληψίες, γιαλαντζί οικονομία, ενδημική διαφθορά.

Ασχέτως εάν κάποιος πιστεύει στις θεωρίες του λόμπι της δραχμής ή στις άλλες των ολιγαρχών καλό είναι να γνωρίζει ότι μια δεδομένη κοινωνική συμφορά δεν θα βρει απειλούμενους ούτε τους ολιγάρχες ούτε τους μιντιάρχες ούτε τους πατριάρχες. Μία από τις πρώτες κινήσεις της τωρινής κυβέρνησης, όταν ανέλαβε, ήταν να δώσει εντολή μεγάλο μέρος της δύναμης των αστυνομικών της ασφάλειας υψηλών προσώπων να επιστρέψει στα αστυνομικά τμήματα που ανήκουν, «κοντά στον πολίτη και στις ανάγκες της κοινωνίας». Η κίνηση, φυσικά, χαιρετίστηκε από το σύνολο της κοινής γνώμης ως κάτι απολύτως θετικό. Ω, του θαύματος, δεν πέρασε ένας μήνας και άρχισαν τα πρώτα δημοσιεύματα περί επιστροφής – διά της γνωστής, πλαγιάς οδού, φυσικά- των αστυνομικών αυτών στην ασφάλεια υψηλών προσώπων.

Αν κάποιος περιμένει ότι η Αστυνομία θα είναι εκεί για τον καθένα, όταν στους δρόμους θα καίνε οι φωτιές, φοβάμαι ότι θα μείνει στο οδυνηρό «περίμενε». Αν κάποιος πιστεύει ότι σε αυτήν την περίπτωση τα “επίορκα” όργανα θα είναι μόνο δακτυλοδεικτούμενοι διεφθαρμένοι που τα πιάνουν από τράφικινγκ και ναρκωτικά, προσωπικά δεν είναι κάτι που θα ήθελα να διαπιστώσω. Αν κάποιος θεωρεί ότι το Παγκράτι θα φυλάσσετε καλύτερα από την Πολιτεία, it’s ok, go ahead.

2012: Οι ευκαιρίες για “γιορτή” και πλιάτσικο συνεχίζονταν ακόμη και δέκα χρόνια μετά τη χρεοκοπία του 2001 στην Αργεντινή.

Αν κάποιοι άλλοι φαντασιώνονται –ίσως και με κρυφή, ανομολόγητη ηδονή- ότι “θα κατέβουν τα τανκς”, για να διαφυλάξουν την κοινωνική ειρήνη, θα πω απλά ότι είκοσι χρόνια μετά τα Ίμια εγώ δεν θα στοιχημάτιζα ούτε ένα εκατομμύριο δραχμές (με τη μελλοντική ισοτιμία) ότι τα πράγματα στο “στράτευμα” είναι καλύτερα. Τους καλώ επίσης να δουν σε πλάνα αρχείου από τελευταίες παρελάσεις τη φυσική κατάσταση των “Ενόπλων Δυνάμεων”. Αν νομίζουν κάποιοι ότι οι βαρελόφρονες αξιωματικοί θα χωρούν για να μπουν στα τανκς, θα με ενδιέφερε να ακούσω τα επιχειρήματά τους ενάντια στις χαρές του καρτούτσου και του σκοτς.

Αν, τέλος, κάποιος έχει ακόμη την όποια πίστη στις γραφικές αξίες μιας φαντασιακής ελληνικής φυλής ή κάνει like στα φλογερά post του Tommy Lee, για το περιβόητο «filotimo» μας -τα οποία πιθανότατα ο TM ανεβάζει ενώ ξανθές θεραπαινίδες του θωπεύουν τα lower parts- καλύτερα να έρθει στα συγκαλά του. Σε μια χώρα που έχει ήδη ένα ισχυρά δομημένο δίκτυο λαθρεμπορίας καυσίμων, ποτών, τσιγάρων και, όπως αποδείχτηκε εσχάτως, ναρκωτικών, το μόνο που θα χρειαστεί μετά την απορρύθμιση της αγοράς στα είδη πρώτη ανάγκης και τα τρόφιμα θα είναι η αλλαγή στο αντικείμενο της λαθρεμπορίας.

Κι όταν στην Αργεντινή το αίμα άρχισε να κυλάει και το σαφάρι για ένα μπούτι χαμόν ξεκίνησε, ξέρετε ποιοι βγήκαν πρώτοι-πρώτοι να κάνουν κουμάντο στους δρόμους; Οι μίσθαρνοι στρατοί χούλιγκαν της Ρίβερ και της Μπόκα, οι Μπάρα Μπράβας, κάτι εξαιρετικοί νέοι που πηγαίνουν στο γήπεδο με το σιδερικό και κάνουν αυτούς της Χ.Α. να φαντάζουν, ακόμη τουλάχιστον, ντροπαλές κορασίδες. Φοβερές ομοιότητες με την Αργεντινή δεν βρίσκετε;

Την προηγούμενη Κυριακή, έπινα το ποτό μου δίπλα σε μια παρέα με μούσια lumberjackικών διαστάσεων. Κρυφάκουγα. Το ζητούμενό τους, με λίγα λόγια, ήταν τι θα φάνταζε πιο hip να ψηφίσουν στο δημοψήφισμα. Στις τελευταίες εκλογές, είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Στις αμέσως προηγούμενες, Δράση. Στις προπροηγούμενες, Οικολόγους. Η δική μου απορία ήταν εάν πραγματικά γνωρίζουν σε ποια χώρα ζουν αυτά τα παιδιά. Εάν έχουν καταλάβει την έκταση της διαφθοράς της, τον ξεχαρβαλωμένο δεκαετίες τώρα “κρατικό μηχανισμό” της. Αν καταλαβαίνουν ποιο ήταν τόσο καιρό το δίκτυ ασφαλείας τους. Αν αντιλαμβάνονται ότι ακόμη και αυτή η επίπλαστη ευημερία των δανεικών που έζησαν -και ζουν αρκετοί ακόμη- από πού εκπορεύεται. Αν έχουν υπ’ όψιν τους ότι, αν η χώρα έχει διατηρήσει ακόμη την εδαφική της ακεραιότητα, οφείλεται σε έναν οργανισμό που πιθανόν αυτά τα παιδιά δεν γνωρίζουν ούτε κατ’ όνομα και από τον οποίο, σύμφωνα με μια απίθανη παπάντζα τριάντα και χρόνια πριν (λέγαμε ότι) ήμασταν έτοιμοι να αποχωρήσουμε.

Αν πιστεύουν ότι ανεβάζοντας υπεραισιόδοξα ποστ της άρνησης από το κινητό τους θα κάνουν πιο υποφερτή την επιβίωσή τους σε μια κατάσταση που, εάν έρθει, θα κάνει τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του ’08 να μοιάζουν απορρυθμιστικός χαβαλές. Αν έχουν καταλάβει ότι ο φόβος τους δεν θα απαλύνεται επειδή κάποιοι –και συμπατριώτες τους- θα διαδηλώνουν υπέρ της δοκιμαζόμενης Ελλάδας 3.000 χιλιόμετρα μακριά, κάπου στην πλατεία Τραφάλγκαρ. Προτού πάνε για μπίρες.

Ότι τα αφιερώματα και οι εκπομπές σε όλα τα ξένα media τον πρώτο καιρό θα ξεκινάνε με πρώτο θέμα την Ελλάδα, αλλά ότι τα ίδια αφιερώματα σύντομα θα γίνουν μια απλή αναφορά των δύο λεπτών το πολύ στην “ανθρωπιστική κρίση” μας, κάπου χωμένα στα δελτία ειδήσεων, ανάμεσα σε σεισμούς στο Νεπάλ και σε σφαγεία των Μπόκο Χαράμ. Μια στάση δευτερολέπτων στο zapping. Ή ένα βιαστικό like στο fb.  Τόσο βιαστικό όσο αυτό που τα ίδια παιδιά κάνουν σήμερα στον θεό επί γης Κρούγκμαν. Λες και μαζί του -εκ τους ασφαλούς και από καθέδρας- θα παρατηρήσουν την κόλαση, όταν ξεσπάσει. Λες και δεν καταλαβαίνουν ότι την ίδια ώρα που στην Αθήνα θα πέφτει το σκοτάδι, στη Νέα Υόρκη θα βγαίνει ο ήλιος: Κι όταν αυτά τα παιδιά θα πηδάνε στο τζάμπολ για μια κονσέρβα, εκείνος θα σκουπίζει από το καλοψαλιδισμένο του μούσι, τον αφρό του πρωινού του latte, ενώ ρεμβάζει το Central Park από το Sarabeth’s.

Διαβάστε ακόμη: Υπάρχει και “καλό σενάριο”;

TAGS :
grexit αποψη Ελλάδα Πολιτική Φιλίππου

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook