Τα γυναικεία οπίσθια σε ξελιγώνουν, γίνονται αντικείμενο απανωτών φαντασιώσεων (Jeanloup Sieff/christies.com).

Βρίσκομαι στο ατελιέ του Κουρμπέ. Εξηγεί στο μοντέλο του, με μια φωνή που σέρνεται από συγκρατημένη ορμή, ότι κάθε παραπανίσια λέξη θα φτώχαινε το έργο του, πως δεν θα του απόμενε τίποτα να ζωγραφίσει. «Άφησέ με να γεμίσω τον καμβά με το σώμα σου», της έλεγε. «Με την επιδερμίδα σου, τις φλέβες σου, το εφηβαίο σου, την γκριζογάλαζη αυλάκωση των γλουτών σου, την υγρή, αναρριγούσα σάρκα σου». «Θέλω μ’ αυτόν τον πίνακα, ψιθύριζε, να νιώσω εκείνο το εσωτερικό βελούδο. Δεν θέλω να καταλάβω. Γιατί να ψάχνεις, όταν ξέρεις τι θα βρεις;»

Σηκώθηκε και της ανέβασε τη λευκή, πλισέ φούστα, αποκαλύπτοντας τις απαλές στρογγυλάδες του κώλου της. Μετά έπιασε συζήτηση με τον Ρενουάρ, τον Ροντέν, τον Ρούμπενς και τον Μποτερό, διαπληκτιζόμενοι για το σε ποια μεριά θα ξάπλωνε ο καθένας. Εκείνη φοβόταν το βλέμμα του ζωγράφου, όχι εκείνο του άντρα. Ήξερε ότι, δίχως τον πόθο του άλλου, η γύμνια του είναι εξίσου γελοία με το να χορεύεις μόνος, χωρίς μουσική, στην πίστα κάποιου καμπαρέ.

Τα γυναικεία οπίσθια σε ξελιγώνουν, γίνονται αντικείμενο απανωτών φαντασιώσεων, αρμενίζοντας μεταξύ ταμπού προς κατεδάφιση και ποιητικού κτηματολογίου. Έδρα αταβισμών, ακτιβισμών, παραβάσεων και κατακτητικών πόθων.  Τα δίδυμα φεγγάρια του έρωτα μαγνητίζουν τα ανδρικά χέρια. Υμνούνται ήδη προϊστορικά πάνω στους τοίχους των σπηλαίων, σμιλεύονται σε έβενο στην Αφρική, εγκαταλείπονται στα στόματα την Αναγέννηση, υποχρεώνουν τον Pierre Louÿs να τα απαθανατίσει στο άλμπουμ του «Ο γυναικείος κώλος».

Ωστόσο, επιτρέψτε μου να διαμαρτυρηθώ έντονα. Η μαγεία του γυναικείου κώλου δεν περιορίζεται στην τελειότητα της καμπύλης του. Λησμονείται το απερινόητα τρυφερό ξανθό χνούδι που τα στεφανώνει, που στραφταλίζει στο φως και ριγά στο άγγιγμα, με πόρους διεσταλμένους στην αίθουσα αναμονής.

Σεληνιακή όψη των εαυτών μας, οι αναιδείς αυτοί λοφίσκοι αποκαλύπτουν απόκρυφα. Τα οπίσθια επενδύονται με ασύνειδες προβολές, όπως καθετί που μας διαφεύγει. Και ενώ όλα μας ωθούν στο να απομακρυνθούμε από τη ζωώδη φύση μας, στη θέα της γενναιοδωρίας τους παλινδρομούμε μοιραία, λησμονώντας ασμένως την αγωγή μας. Ξέροντας ότι η αυθάδειά τους, σε αντίθεση με τα στήθη ή το αιδοίο, έγκειται στην απόρριψη των κωδίκων της αναπαραγωγής. Αποτελούν ένα προσκλητήριο στην υποταγή που τιμάται με το τελετουργικό του πυγοραπίσματος (1 στις 4 γυναίκες παρακαλούν, ενώ το 1985 αποτελούσαν μόνο το 8%. Βοήθησε κι ο Manara). Και ναι, στο ερώτημα της Μπριζίτ Μπαρντό «Σ’ αρέσει ο κώλος μου;» απαντάμε ομοθυμαδόν «απολύτως».

Το διασκεδαστικό είναι ότι σήμερα, όσες έχουν γενναιόδωρα οπίσθια θέλουν να τα μειώσουν και όσες έχουν μικρά θέλουν να τα αυξήσουν. Οι επιρροές από Ν. Αμερική, Αφρική και Μ. Ανατολή εξάγονται. Μιλάμε για γεωπολιτική του κώλου.

Στα ίχνη της Βραζιλιάνας που ομνύει στην «έδρα του πόθου», η Αμερικανίδα πάει και τον φουσκώνει. Γιατί τα οπίσθια είναι δείγμα ανθρωπισμού, ένα ανάγλυφο που διαγράφει κρύβοντας το ρούχο. Αν για κάτι πρέπει να ευγνωμονούμε την Εταιρεία των Ινδιών είναι ότι εισήγαγε τη ζάχαρη. Όμως, από τις αρχές του 20ου αι., με την εξάλειψη της πείνας στη Δύση και την ανάδειξη της κουλτούρας του ελεύθερου χρόνου σε συσκευασία μαγιό, η ισχνότης επιβάλλεται. Το μέγα πρόβλημα είναι ότι μαζί σβήνονται στήθη και οπίσθια. Οπότε βουρ για καμπύλες στα επίμαχα σημεία. Έστω και μέσω Photoshop. Φρόντισαν γι’ αυτό η Τζένιφερ Λόπεζ, η Ριάνα και η Μπιγιονσέ, αλλά καμιά τους δεν μπορεί να συγκριθεί με την Ντρούνα. Κι αφήστε να λένε ότι η Κιμ Καρντάσιαν είναι η νέα Τζίνα Λολομπριγκίτα.

Τα οπίσθια επενδύονται με ασυνείδητες προβολές, όπως καθετί που μας διαφεύγει (jeanloupsieff.com).

Αυτό που έχει πλάκα είναι ότι υπήρξε κάποτε μια αντιστροφή ρόλων μεταξύ αντρών και γυναικών. Ώς τα τέλη του 19ου αι., η προσοχή επικεντρώνεται στο γενναιόδωρο μπούστο των θηλέων, πάνω από μια εξαίσια στραγγαλισμένη μέση. Φαρδιά υφάσματα καλύπτουν το κάτω μέρος, ενώ οι άντρες φοράνε κολάν που υπογραμμίζουν τα σφιχτά οπίσθιά τους. Μετά ήρθαν τα pin-ups. Ώσπου, σήμερα, το Instagram να έχει αναδειχτεί σε αυτοαναφορική πινακοθήκη του κώλου.

Το διασκεδαστικό είναι ότι τώρα, όσες έχουν γενναιόδωρα οπίσθια θέλουν να τα μειώσουν και όσες έχουν μικρά θέλουν να τα αυξήσουν. Οι επιρροές από Νότια Αμερική, Αφρική και Μέση Ανατολή εξάγονται. Σχεδιάζουν το ιδανικό ενός κορμιού αλλιώτικου όπου η κοιλίτσα εξαφανίζεται, ενώ στήθη και πισινός αγνοούν τους νόμους της βαρύτητας. Μιλάμε για γεωπολιτική του κώλου. Το πακέτο μπερδεύεται με τα κελεύσματα για αδυνάτισμα, οπότε είναι αδύνατο να προβλέψεις ποιος θα βγει νικητής. Το γυναικείο σώμα διαθέτει απίστευτες ικανότητες προσαρμογής. Αν και μόνο το 8% των γυναικών μπορεί να υπερηφανευτεί ότι διαθέτει κορμί-κλεψύδρα.

Για να επιμορφωθώ πήγα στο Λούβρο. Οι δέκα εκατομμύρια επισκέπτες που διαγκωνίζονται κάθε χρόνο για να δουν τη Μόνα Λίζα ή τη Νίκη της Σαμοθράκης αγνοούν ότι πρόκειται για ναό του ερωτισμού σε απόσταση χειρός. Βρήκα τον Bruno de Baecque, ο οποίος οργανώνει κατεργάρικες όσο και σοφολογιότατες ανασκαφές. Ειδικότητά του, «τα κρυμμένα οπίσθια της τέχνης». Και το Λούβρο στεγάζει εξαίσια, ανάμεσα στα ωραιότερα του κόσμου. Μεταξύ αυτών Ο θάνατος του Σαρδανάπαλου του Ντελακρουά και η Δίρκη του Λορέντζο Μπαρτολίνι. Αδύνατο να μείνεις άγαλμα. Εντέλει, κατέλυσα στο πλησιέστερο ξενοδοχείο.

«Είναι η γύμνια της. Που αποκαλύπτει στα μάτια μου γδύνοντας πάνω της το βλέμμα τους. Βγάζει τα φτερά της μέσα στη μέθη του χορού των αστεριών ή το τρυφερό κάψιμο του ήλιου. Από τον κώλο της γεννιέται το φως. Στον κήπο της κρύβεται ο καρπός που φωλιάζει μέσα στη σκοτεινή σχισμή. Εκείνο το διάφανο ροδαλό γαρίφαλο, περήφανος καθρέφτης. Τα μάτια μου κατακλύζονται από μια άφατη γλυκύτητα. Οι σκιάσεις του ανοίγουν ορίζοντες, γλυκοφιλούν τις σκέψεις. Τα ερέβη του ανασηκώνουν τα πέπλα της αθωότητας και του μεγαλείου, θρησκευτικά σιωπηλά. Ρισκάρω, υποκλινόμενος στη λάμψη τους. Γίνομαι ποιητής. Γιατί η καλή μου έχει όλα τα ονόματα του κόσμου».

 

Διαβάστε ακόμα: Υπέρ της επιστροφής του κορσέ – Μια ελεγεία της καμπύλης.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top