Ξενία μοι έννεπε

Το Ξενία της Μυκόνου.

Ξενία, κάμπινγκ ΕΟΤ, καλόγουστα beach bar και πρότυπες μαρίνες ήταν μερικοί μόνο από τους πυλώνες της τουριστικής μας ανάπτυξης. Ήταν. Διότι σήμερα… Ξενία που τα ξέχασε και ο “ξένιος” Δίας, στο όνομα του οποίου ήταν αφιερωμένα τα πρωτοποριακά αυτά ενδιατήματα. Διαλυμένα κάμπινγκ -όπως της Επανωμής, Θεσσαλονίκης- να θυμίζουν Μπαγκλαντές (ρισκάροντας να αδικήσω την ασιατική χώρα που δεν έχω επισκεφτεί). Καταπατημένες παραλίες -από τα όρια του Αστέρα μέχρι και το σπίτι του καθενός από εμάς που έβαλε ένα λυόμενο πάνω στην παραλία. Πάρε δώσε στη Χαλκιδική με παιχνίδια εκατομμυρίων από τοπικούς παράγοντες (και μεγάλο χαμένο το ελληνικό Δημόσιο).

Ξενία στην Κρήτη.

Ο αιγιαλός παραμένει το ίδιο καταπατημένος, τα beach bars πληθαίνουν με θολές διαδικασίες, τα κάμπινγκ του ΕΟΤ το ίδιο κατεστραμμένα μας θυμίζουν την παρακμή αυτής της χώρας και οι μαρίνες σχεδιάζονται από τους δημάρχους χωρίς καμία συνοχή και κανένα σχέδιο συνολικής τουριστικής αξιοποίησης. Άλλωστε, “σαν τη Χαλκιδική δεν έχει…”, που λένε ωχαδερφικά και στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.

Σε ποια άλλη χώρα, άλλωστε, θα υπήρχε αυτή η ενιαία ακτογραμμή του κόλπου του Θερμαϊκού από το Καλοχώρι μέχρι τη Νέα Μηχανιώνα και δεν θα είχε σχεδιαστεί η ένωσή της, ώστε να μπορεί ο επισκέπτης να περπατήσει από τη μία άκρη στην άλλη; Με πολλά και διαφορετικά οφέλη. Κατ’ αρχάς, ένα τεράστιο τουριστικό προϊόν. Κατά δεύτερον, μια ανάσα για οικιστική ανάπτυξη σε περιοχές που σήμερα φλερτάρουν με την εγκατάλειψη, όπως η περιοχή της Κάτω Πυλαίας. Κι αυτά είναι μεμονωμένα παραδείγματα τοπικών προβλημάτων, διότι παρόμοιες καταστάσεις ζούν στην Πιερία, στο Βόλο, στην Κρήτη και σε τόσα άλλα μέρη. (Στο Δήμο Πυλαίας-Χορτιάτη, έπειτα από διαχρονικά συλλογική δουλειά 14 χρόνων (!) και υπογραφές από 9 Υπουργεία, αχνοφαίνεται ένα τέτοιο σενάριο).

Θέλω όμως να εστιάσω στον αληθινό τουριστικό έρωτα, που ήταν τα Ξενία. Και μας δείχνουν ακόμα το δρόμο. Για μια άλλη Ελλάδα. Της ποιότητας και της αρμονίας με τη φύση. Ο πρωτοπόρος αρχιτέκτονας Άρης Κωνσταντινίδης για χρόνια προσπάθησε μέσα από τη δημιουργία τους να αναδείξει τη μοντέρνα Ελλάδα της γενιάς του. Μια Ελλάδα που δεν απαρνιόταν το χιτώνα της ιστορικής της κληρονομιάς, αλλά δεν ήταν και δέσμιά της. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τα σημεία που επιλέχτηκαν για τη δημιουργία αυτών των μονάδων ήταν ανυπέρβλητου κάλλους. Σήμερα, τα περισσότερα από τα πρότυπα ξενοδοχεία που σχεδίασε έχουν ξεπουληθεί χωρίς στρατηγική, ενώ άλλα ρημάζουν.

Το Ξενία στο Παλιούρι.

Δεν θα ξεχάσω πως, φοιτητές τότε, θαμώνες σε μπιτσόμπαρο της Χαλκιδικής στο πανέμορφο Παλιούρι, όπου το εκεί Ξενία είναι o ορισμός του τουριστικού φιλέτου, χρησιμοποιούσαμε καθ’ υπόδειξιν του καταστήματος τις τουαλέτες των δωματίων τού μέχρι πρότινος πολυτελέστατου ξενοδοχείου, γιατί το ίδιο το κατάστημα δεν είχε…

Αυτοί είμαστε. Θα αλλάξουμε; Τα Ξενία έχουν πολλά να μας διδάξουν. Την ανάγκη για δημόσιες επενδύσεις στον τουρισμό, κυρίως σε επίπεδο υποδομών, με πρώτες τις μαρίνες. (Όχι όμως και την κρατική διαχείρηση ξενοδοχείων, σύντροφοι. Ακόμα και η Κούβα τα έχει εγκαταλείψει). Την εθνική προτεραιότητα στη διατήρηση του αυθεντικού. Τη σκυτάλη στη δημιουργία του καινούριου, με την υπογραφή πρωτοπόρων αρχιτεκτόνων. Δείτε τί κάνουν στη μέση ανατολή με τη Zaha Hadid και όχι μόνο. Ποιός θα είναι ο νέος Άρης Κωνσταντινίδης της Ελλάδας; Την εξωστρέφεια, το κοσμοπολίτικο αποτύπωμα. Δεν αρκεί να λέγεσαι Ελληνική ριβιέρα. Πρέπει και να φαίνεσαι. Εν τέλει, τον τουρισμό όχι σαν αρπαχτή αλλά ως στοιχείο του σύγχρονου πολιτισμού μας.

Διαβάστε ακόμα: Στ’ “Αστέρια” μιας άλλης εποχής. Η Αθηναϊκή Ριβιέρα σε vintage έκδοση – Από τον Νίκο Βατόπουλο.

TAGS :
Ελλάδα Κρήτη μύκονος Ξενία Παλιούρι τουρισμός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook