ν/σ Μενδώνη για την ελληνική μουσική: Αστεία η επιβολή αλλά θα μπορούσε να εφαρμοστεί οικειοθελώς 
O Κώστας Μπακογιάννης στο Andro: μια μαραθώνια συνέντευξη για όλα 
Γιατί πρέπει να είσαι διάσημος για να πάρεις «εύκολα» την ελληνική ιθαγένεια; 
Αλήθεια τώρα, κουράζονται οι πολιτικοί; 
Έχει δικαίωμα η οργανωμένη πολιτεία να πέφτει από τα σύννεφα; 
Ο μεν Βαρουφάκης δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνεχίζει να θεωρητικολογεί περί Οικονομίας, ο δε συνεπής Δραγασάκης γίνεται σάκος του μποξ.
Χθες ήταν η μέρα της επίθεσης στους Γιά(ν)νηδες. Ο ένας με το ένα νι στο όνομα ήταν ο πρωταγωνιστής σε μία από εκείνες τις ανακοινώσεις του ΠΑΣΟΚ που, κρίνοντας από τη γλώσσα, πάμε στοίχημα ότι τις γράφει ο ίδιος ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο οποίος, αν βγει από την πολιτική μπορεί να ξεκινήσει μια νέα καριέρα ως απόγονος του Τσιφόρου.
Ο Γιάνης Βαρουφάκης βέβαια ξέρουμε ήδη τι θα κάνει, θα επιστρέψει στα ξένα πανεπιστήμια και fora όπου αισθάνεται πολύ πιο άνετα θεωρητικολογώντας περί Οικονομίας. Τον έβλεπα να μιλά στο συνέδριο του Economist χθες, να αντιμετωπίζει την Οικονομία όχι στο επίπεδο του policy making, αλλά της ανάλυσης σε συνθήκες εργαστηρίου και σχεδόν τον συμπόνεσα, ήθελα να τον πάρω μια αγκαλιά και να του πω “άστο ρε Γιάνη το υπουργιλίκι, παράτα το ρε αγόρι μας”.
Ο Γιάνης, βέβαια, κι ως υπουργός παραμένει ο εαυτός του, οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε αυτό. Με την ίδια άνεση που είπε στο συνέδριο χθες ότι θα προτιμούσε να είχαμε τη δραχμή, με την ίδια περίπου άνεση είπε τη Δευτέρα, στη συνέντευξη Τύπου μετά το Eurogroup, ότι τα λεφτά μάς τελειώνουν σε 15 μέρες. Δεν άνοιξε μύτη, δεν ούρλιαξε κανείς, κανένα πάνελ δεν ταράχτηκε.
Νταξ, μόνο κάποιοι σήκωσαν τις καταθέσεις τους εντωμεταξύ, αλλά αυτό κοντεύουμε να το συνηθίσουμε το τελευταίο τρίμηνο, δεν είναι καν είδηση πια και κανείς δεν κατηγόρησε τον υπουργό για δηλώσεις που τρομοκρατούν τους καταθέτες.
Ο Γιάννης με τα δύο νι στο όνομα μένει, πολύ βολικά, μακριά από αυτές τις κακοτοπιές. Πολύ παλιός στο πολιτικό κουρμπέτι, ο Γιάννης Δραγασάκης είναι μεν ένα πρόσωπο-κλειδί στην κυβέρνηση, ο ρόλος του όμως καμιά φορά αποτελεί μυστήριο. Είναι κάποιος που κινεί τα νήματα ή που κρατά αποστάσεις ασφαλείας, όχι μόνο από τη δημοσιότητα, αλλά και από τη χάραξη πολιτικής; Ουδείς, νομίζω, εκτός από τους άμεσα εμπλεκόμενους, μπορεί να πει με απόλυτη, με πραγματική βεβαιότητα. Το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του για το κόμμα του φάνηκε χθες.
Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ο Γιάννης Δραγασάκης, στη χθεσινή συνεδρίαση του βασικού καθοδηγητικού οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ, της Πολιτικής Γραμματείας, έγινε ο σάκος του μποξ των απογοητευμένων βουλευτών και στελεχών, από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και κάποιους “προεδρικούς” ως τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος. Ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ανακοίνωσε ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να κλείσει μια συμφωνία ως τις 19 Μαΐου και βρέθηκε υπόλογος για τον εκτροχιασμό από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Είναι ευθύνη του; Όχι όσο είναι του ίδιου του Πρωθυπουργού. Θεωρούσε ότι με το κύρος, την κομματική εμπειρία και την παλαιότητά του θα ηρεμούσε την εσωκομματική κατακραυγή; Πιθανότατα. Αλλά αυτό είναι το τίμημα της συνέπειας. Αν αντιλαμβάνεσαι την πολιτική συνέπεια ως αυτοτελή αξία, κρατάς στα χέρια σου ένα δίκοπο μαχαίρι, και μάλιστα το κρατάς όχι από τη λαβή, αλλά από τη λεπίδα του.
Όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης όφειλε να ξέρει πως δεν είναι σοβαρό να διατηρεί το ίδιο ύφος και τις ίδιες διατυπώσεις ως υπουργός, έτσι και τα διαμαρτυρόμενα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθούν στη δύσκολη θέση να αλλάξουν αφήγημα ή να τινάξουν το οικοδόμημα στον αέρα και έτσι τα ηγετικά στελέχη θα αναγκαστούν να πάρουν μια απόφαση και να φέρουν τους υπόλοιπους στη δύσκολη θεση.
Όσοι είναι βουλευτές ίσως δείξουν μεγαλύτερη ευελιξία στο όνομα της δεδηλωμένης: δυσκολεύομαι να φανταστώ ποιος θα τολμήσει να προσβάλει τη δεδηλωμένη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα μιας ατομικής πολιτικής ηθικής και “συνέπειας”. Όχι γιατί δεν την έχει, αλλά γιατί κάπως έτσι στέκονται οι κυβερνήσεις στα δύσκολα, διαχρονικά. Επειδή κάποιοι υποτάσσουν το προσωπικό τους αφήγημα στο συλλογικό.
Αν αυτό δούλεψε τόσα χρόνια για τα κόμματα του αστικού κέντρου, η λογική λέει ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τη δύσκολη στιγμή θα θυμηθούν το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, όπως το διατύπωσε ο σύντροφος Λένιν: “Ελευθερία συζήτησης, ενότητα δράσης”.
Ως τότε, μπορούν να αγνοούν τις προειδοποιήσεις του Βαρουφάκη για τα ταμεία που αδειάζουν και να ξεσπάνε τα νεύρα τους στον Δραγασάκη. Ως το σημείο που, επιτέλους, ο Τσίπρας θα ανακοινώσει στους ανθρώπους του τι θέλει από αυτούς ακριβώς. Γιατί ο χρόνος τελειώνει, η ζωή προχωράει και ο κυβερνητισμός δεν είναι πια μια επιλογή για το ΣΥΡΙΖΑ, είναι η πραγματικότητά του.
Διαβάστε ακόμα: Σύμφωνο Συμβίωσης και για τη συγκυβέρνηση.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
