Ο Γιάνης Βαρουφάκης ως εναλλακτικός πολιτικός αστέρας (Nick Paleologos / SOOC).

Ήταν 6 Ιουλίου 2015 όταν ο Γιάνης Βαρουφάκης, με κείμενό του στο Διαδίκτυο, ενημέρωνε εχθρούς, φίλους και αλλήλους πως αποχωρεί από το Υπουργείο Οικονομικών με σκοπό να διευκολύνει την τότε κυβέρνηση να διαπραγματευτεί σε πιο ήρεμους τόνους τη συμφωνία με τους πιστωτές.

Σε εκείνη τη γεμάτη παραληρηματικούς τόνους ανάρτησή του έκανε λόγο για νίκη των δανειστών έναντι της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους, αλλά και για δική του νίκη (της αξιοπρέπειάς του, εν προκειμένω). Η κατακλείδα, δε, του μηνύματός του ήταν εύγλωττη, αλλά και προφητική. «Η υπερπροσπάθεια να τιμήσουμε τον γενναίο ελληνικό λαό, και το περίφημο ΟΧΙ που χάρισε χτες στους απανταχού δημοκράτες, μόλις ξεκινά!».

Χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια μέχρι τη στιγμή που o Γιάνης Βαρουφάκης ίδρυσε την πολιτική κίνηση ΜέΡΑ25 που τότε ουδείς είχε καταλάβει επακριβώς τι ήταν, τι πρέσβευε, τι στόχους είχε και, γενικώς, τι ρόλο θα έπαιζε στα πολιτικά πράγματα. Ήταν μια ακόμη δημιουργική ασάφεια του ανδρός.

Υπάρχει η χαλαρή ψήφος, η φανατική, η αδιάφορη, η εμμονική, υπάρχει και η βαρουφακική.

Τώρα τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα: η ΜέΡΑ25 (τι όνομα κι αυτό για κόμμα), δεν εξέλεξε ευρωβουλευτές στο… παρά τρίχα. Της έλειψαν ελάχιστοι ψήφοι για να μπει στην Ευρωβουλή. Εντούτοις, έδειξε πως διαθέτει αξιοπρόσεκτο γκελ στο εκλογικό σώμα.

Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση που παρουσίασε ο ΣΚΑΪ, λαμβάνει ένα υποθετικό ποσοστό 3,5% και σε σχέση με το οριακό 3% του Βελόπουλου δείχνει να μπαίνει στη Βουλή και μάλιστα με ικανό αριθμό βουλευτών.

Για την ψυχοπαθολογία ενίων ψηφοφόρων μπορεί να γράψει κανείς ολόκληρη πραγματεία. Υπάρχει η χαλαρή ψήφος, η φανατική, η αδιάφορη, η εμμονική, υπάρχει και η βαρουφακική (!). Αυτή η ψήφος, ομολογουμένως, έχει τελείως διαφορετικά στοιχεία από όλες τις υπόλοιπες. Το κόμμα του Βαρουφάκη φαίνεται να τραβάει ωσάν μαγνήτης τους δυσαρεστημένους του Τσίπρα, εκείνους που πίστευαν πως έπρεπε να γίνει κατάληψη στα χειμερινά ανάκτορα, να αλωθεί το Νομισματοκοπείο, να πληρώνουμε με τραπουλόχαρτα και, φυσικά, να στείλουμε στον αγύριστο τους δανειστές.

Τραβάει ακόμη κάποιους ψηφοφόρους από τη Φώφη Γεννηματά (πόσο χαλαροί είναι οι δεσμοί πλέον στο ΚΙΝΑΛ), αλλά και από διάφορα άλλα γκρουπούσκουλα όπως την ΛΑΕ και το κόμμα της Κωνσταντοπούλου. Κοινώς: έχουμε να κάνουμε με ένα προεπαναστατικό αμάλγαμα που δεν σκοπεύει να πάρει την εξουσία με φυσεκλίκια και κουμπούρια, αλλά με μιαν έωλη ιδεολογική πλατφόρμα, η οποία στηρίζεται σε μια ιδιότυπη αριστεροσύνη.

Δεν φέρει τις εμμονές του ΚΚΕ, δεν κουβαλάει τα κυβερνητικά βαρίδια του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει τον επιθετικό στόμφο της Πλεύσης Ελευθερίας, ούτε τις ιδεολογικές αβαρίες της ΛΑΕ. Ο Βαρουφάκης έχει έναν κάποιο κοσμοπολιτισμό. Τον ξέρουν στη Μ. Βρετανία, τον διαβάζουν στις ΗΠΑ, ο ίδιος γράφει συχνά πυκνά στον Guardian, έχει κάνει και φωτογράφηση στο Paris Match. Είναι ένας αριστερός που ξέρει από σαλόνια.

Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να προσελκύσει ακόμη και ανθρώπους που θεωρητικά δεν θα τον ψήφισαν αποκλειστικά και μόνο για τις ιδέες του. Είναι μια ψήφος στην περσόνα, στην sui generis παρουσία του στα πολιτικά πράγματα. Ελπίζω μόνο να μην τον ψηφίζει κανείς για τα πουκάμισα που φοράει (sic).

Πορτρέτο δημιουργικής ασάφειας του ανδρός (Nick Paleologos / SOOC).

Είναι, άραγε, ο Βαρουφάκης το πιο μεγάλο «κακό» της σημερινής κατάστασης; Οι αντίπαλοί του τού φορτώνουν μια καταστροφική διαπραγμάτευση, κάμποσα εκατομμύρια ευρώ ως βάρος στην ελληνική οικονομία, αλλά και μια υπερφίαλη πολιτική σκέψη στα όρια του επικίνδυνου. Του ετοιμάζουν, δε, ακόμη και Ειδικό Δικαστήριο.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι σαν το παιδί που του συγχωρείς τα πάντα επειδή έχει την αφέλεια να πιστεύει πως ό,τι κάνει είναι καλώς καμωμένο.

Φαίνεται, όμως, πως για μια αξιοπρόσεκτη μερίδα των ψηφοφόρων (ναι, θα μπορούσε να είναι από το χαμένο Ποτάμι έως τα απόνερα του ΚΙΝΑΛ με ενδιάμεσες αριστερίστικες εκβολές), ακόμη κι αν κουβαλάει μερίδιο της ευθύνης, διαθέτει μια περίεργη αύρα που τον δικαιώνει.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι σαν το παιδί που του συγχωρείς τα πάντα επειδή έχει την αφέλεια να πιστεύει πως ό,τι κάνει είναι καλώς καμωμένο. Στην περίπτωσή του: επειδή γράφει μπεστ σέλερ βιβλία εκλαϊκευμένης οικονομικής σκέψης πιστεύει πως αυτά είναι και εφαρμόσιμα στην πραγματικότητα. Φευ, δεν είναι.

Από την άλλη: αντί για τον γραφικό Λεβέντη είναι προτιμότερος ο Βαρουφάκης. Για ποιο λόγο; Δεν είμαι ακόμη σίγουρος. Οταν το βρω θα επανέλθω.

 

Διαβάστε ακόμα: Η Αλέκα Παπαρήγα θα είναι πάντα ορίτζιναλ.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top