Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, δεν μπορείς να μην νιώσεις αποστροφή για το λιντσάρισμα ενός άλλου ανθρώπου που είναι πεσμένος στο πεζοδρόμιο ανάμεσα σε σπασμένα γυαλιά. (Φωτογραφία: Sooc)

Η υπόθεση γνωστή. Και η κατάληξή της τραγική. Ένας νεαρός άνδρας λιντσάρεται μέρα μεσημέρι, έξω από ένα κοσμηματοπωλείο στην Ομόνοια. Κάποιοι χαζεύουν, άλλοι βιντεοσκοπούν και αυτός τρεκλίζει, λίγο πριν ξεψυχήσει. «Προσπάθησε να κλέψει», «ήταν “φτιαγμένος”», «αναζητούσε καταφύγιο»… Κάθε πιθανό και απίθανο σενάριο έπαιξε στα media, θεσμικά και social.

Η αιτία θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου παρέμενε μέχρι πριν λίγες ημέρες μυστήριο. «Με δεδομένη την απουσία υποκείμενης στεφανιαίας ή άλλης νόσου, άλλης υποκείμενης παθολογικής οντότητας (…) οι ισχαιμικού τύπου αλλοιώσεις του μυοκαρδίου συνδέονται αιτιωδώς με τα πολλαπλά τραύματα που έφερε ο θανών σε διάφορα σημεία του σώματος, μέσω μηχανισμού stress με την ιατρική έννοια του όρου», ανέφερε τελικά το πόρισμα των ιατροδικαστών. Με λίγα λόγια ανακοπή, λόγω του αχαλίνωτου ξυλοδαρμού που υπέστη.

«Νοικοκυραίοι»: Μια ακόμα συλλογική φαντασίωση στη χώρα όπου ο κοινωνικός αυτοματισμός, το τσουβάλιασμα και το πηγαίο μίσος για τον «άλλο» έχει καταστεί συνθήκη εθνικής αυτοϊκανοποίησης.

Φονιάδες των λαών, νοικοκυραίοι

Ταυτόχρονα, από την πρώτη στιγμή δημιουργήθηκε μια νέα κατηγορία συλλογικά ενόχων: Η κατηγορία «νοικοκυραίων», των ύπουλων πλασμάτων που έχουν στο αίμα τους το έγκλημα.

Σύμφωνα με το κλισέ, οι μοχθηροί νοικοκυραίοι ξυπνούν στις 7 το πρωί. Πηγαίνουν τα παιδάκια τους στο σχολείο φρεσκοπλυμένα και καλοχτενισμένα. Στη συνέχεια βιάζονται να φτάσουν σε μια δουλειά που μισούν, με ένα αφεντικό που τους καταπιέζει αλλά το ανέχονται, κάτι σαν σύνδρομο της Στοκχόλμης, κουσούρι που τους έμεινε μεγαλώνοντας σε μια μικροαστική οικογένεια γεμάτη ταμπού, μίσος και κόμπλεξ. Ε, να μην ξεσπάσουν και αυτοί κάπου; Μόλις, λοιπόν, δουν γκέι, μετανάστη, οροθετικό, αλλόφυλο κ.λπ. τους βγαίνουν τα απωθημένα εφτά γενεών (Βιβλικός ο αριθμός εφτά) και τον δολοφονούν στην ψύχρα.

Αυτά, περίπου, μάθαμε στα social media και στα γκράφιτι περιξ της Ομόνοιας για τους «φονιάδες των λαών νοικοκυραίους», τον τελευταίο καιρό. Μια ακόμα συλλογική φαντασίωση στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, όπου ο κοινωνικός αυτοματισμός, το τσουβάλιασμα και το πηγαίο μίσος για τον «άλλο» έχει καταστεί συνθήκη εθνικής αυτοϊκανοποίησης.

Στιγμιότυπο από την πορεία για την δολοφονία του ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλου, στην Αθήνα, στις 26 Σεπτεμβρίου, 2018. Φωτό: Nick Paleologos / SOOC.

Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, δεν μπορείς να μην νιώσεις απόλυτη αποστροφή για το λιντσάρισμα ενός συνανθρώπου που είναι πεσμένος στο πεζοδρόμιο ανάμεσα σε σπασμένα γυαλιά. Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, όμως, δεν μπορείς επίσης να εκτοξεύεις έναν οχετό μίσους κατά μιας ολόκληρης ομάδας άλλων ανθρώπων.

Δεν είναι έγκλημα να έχεις μια «δουλίτσα», να ξυπνάς με φούρια το πρωί για να προλάβεις το σχολείο των παιδιών, να διατηρείς ένα μαγαζάκι, μανάβικο, κλειδαράδικο, επιπλάδικο.

Δεν είναι έγκλημα να είσαι νοικοκυραίος. Δεν είναι έγκλημα να έχεις μια «δουλίτσα», να ξυπνάς με φούρια το πρωί για να προλάβεις το σχολείο, να «πεθαίνεις» στη δουλειά για 800 ή και 1200 ευρώ τον μήνα, να αγωνιάς για τους λογαριασμούς, να ψάχνεις να βρεις τρόπους να συμπληρώσεις εισόδημα και να πηγαίνεις στις συνελεύσεις της πολυκατοικίας. Ούτε το να διατηρείς ένα μαγαζάκι, μανάβικο, κλειδαράδικο, επιπλάδικο, ακόμα και -θου Κύριε- συνοικιακό κοσμηματοπωλείο. Ναι, ένας εγκληματίας μπορεί να είναι κοσμηματοπώλης, δεν σημαίνει όμως ότι ισχύει και το αντίστροφο.

Τον Ζακ δεν τον σκότωσε μια κοινωνική ομάδα. Τον σκότωσαν συγκεκριμένοι άνθρωποι οι οποίοι θα πρέπει να λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη. Δεν τον σκότωσαν οι νοικοκυραίοι αλλά το ακριβώς αντίθετο, η απουσία τους. Διότι αν υπήρχαν πολλοί και πραγματικοί νοικοκυραίοι σε αυτή τη χώρα θα επικρατούσε η ανάλογη «νοικοκυροσύνη». Και αν υπήρχε νοικοκυροσύνη ο Ζακ δεν θα ανήκε στο περιθώριο, ακόμα και αν ο τρόπος ζωής ή η εμφάνισή του δεν ταυτίζονταν με αυτά της πλειοψηφίας. Αν υπήρχε νοικοκυροσύνη και αστικός πολιτισμός, η Ομόνοια όπου άφησε την τελευταία του πνοή δεμένος πισθάγκωνα σαν ζώο, δεν θα ήταν μια εμπόλεμη ζώνη παραδομένη στην ανομία. Και αν δεν ήταν εμπόλεμη ζώνη ο όποιος μαγαζάτορας δεν θα ερχόταν καθημερινά αντιμέτωπος με λούμπεν καταστάσεις και συνεχή βία. Και τότε, ίσως, να μην ξέσπαγε στο πρώτο αθώο θύμα. Γιατί θα ήξερε ότι το νοικοκυριό του δεν είναι αφημένο στο έλεος της μοίρας. Και ότι τον περιμένει μια δίκαιη και άμεση τιμωρία αν επιχειρήσει να πάρει το νόμο στα χέρια του.

Μην πετροβολάμε τους αληθινούς νοικοκυραίους. Είναι οι μόνοι που μπορούν να σώσουν τους Ζακ της επόμενης ημέρας. Και ας μην το καταλαβαίνουμε σήμερα…

ΥΓ. Δεν υπάρχει πραγματικός διαχωρισμός μεταξύ νοικοκυραίων και νοικοκύρηδων. Απλά, το πρώτο είναι ένα φτηνό εφεύρημα όσων θέλουν να στοχοποιήσουν τους «απέναντι» χωρίς να πάρουν τα σκάγια και το δικό τους σόι… το νοικοκυρεμένο.

 

Διαβάστε ακόμα: Ο θίασος των αρπακτικών που υποδύονται τους αστούς ευθύνεται για το χάλι μας.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top