Δεν με ενδιαφέρει της Ζωής το λάστιχο

Φταίει ο μπαμπάς.

Δεν με ενδιαφέρει τι έγινε με το λάστιχο της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Είπα και ξαλάφρωσα κι αμαρτία ουκ έχω. Δεν με ενδιαφέρει. Απόρησα που δεν έσπευσε η εύθικτη Πρόεδρος της Βουλής μας να το διαψεύσει.

Δεν απόρησα (δυστυχώς) που χυδαιολογούν εναντίον της καταγγέλλουσας, με βάση τις πολιτικές της πεποιθήσεις – γιατί τα πράσινα και τα μπλε καφενεία δεν έκλεισαν ποτέ, απλώς άλλαξαν χρώματα και κόνσεπτ.

Απόρησα λίγο που δεν έχουν εξακριβώσει ακόμα τις πολιτικές πεποιθήσεις και των άλλων μαρτύρων. Απόρησα με το πόσο γρήγορα έβγαλαν όλοι τα συμπεράσματά τους για το τι συνέβη, αναλόγως με το τι ψηφίζουν κι αν συμπαθούν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου ή την καταγγέλλουσα. Λαϊκό δικαστήριο.

Όπως τότε με τις απόπειρες χρηματισμού των βουλευτών των ΑΝΕΛ, για να τα λέμε όλα, που τους αποκαλούσαν γενναίους οι νυν συγκυβερνώντες τους, παρότι όσοι θυμόμαστε το πόρισμα για την υπόθεση Χαϊκάλη γελάμε ακόμα.

Δεν με ενδιαφέρει το λάστιχο της Κωνσταντοπούλου. Ό,τι συμπεράσματα έχω να βγάλω για την Πρόεδρο της Βουλής βγαίνουν και θα βγαίνουν τις ώρες που τηρεί τα καθήκοντα της.

Με ενδιαφέρει ότι έχουμε γίνει, έτσι, μια αρένα, ένα λαϊκό δικαστήριο. Στο οποίο όποιος διαφωνεί δεν μπορεί απλώς να διαφωνεί, όχι, πρέπει να είναι πουλημένος, παπαγαλάκι, προσκυνημένος, να εκφράζει τη γραμμή του εργοδότη, να εκπροσωπεί τα αφεντικά και άλλα τέτοια φτηνιάρικα και πεζοδρομιακά κι αντιαισθητικά που έχουν φτάσει να τα λένε πια και εγγράμματοι άνθρωποι.

Από τον ευρύ χώρο του ΣΥΡΙΖΑ δε, έχει ενδιαφέρον ότι επιμένουν στις παραπάνω κατηγόριες προς όσους πλέον κάνουν κριτική στην κυβέρνηση. Νέοι καιροί, νέα ήθη: είτε δεν έχουν συνηθίσει να είναι στην εξουσία είτε θεωρούν πως σωστός δημοσιογράφος είναι αυτός που λέει πόσο καλά τα πάει η κυβέρνηση κι ότι άποψη έχει όποιος συμφωνεί μαζί μας. Του άλλου δεν είναι άποψη, είναι αυτό που του υπαγορεύει το συμφέρον των αφεντικών.

Με ενδιαφέρει ότι με όλα αυτά, ευτελίζουμε κάθε δημόσια συζήτηση. Που ασχολείται με το πώς το έπαθε το φούιτ η Ζωή, ενώ ακούγονται κι υστερίες και βλακείες εκατέρωθεν για το μεταναστευτικό, για τους κουκουλοφόρους, τους τρομοκράτες και τα παιδιά των θυμάτων τους. Βλακείες με το τσουβάλι, όμως, ειδικά για τους πρόσφυγες. Βλακείες κι άγνοια βαθιά.

Και κάπου στο βάθος μια διαπραγμάτευση που είναι σαφές πια ότι έχει κολλήσει, για την οποία η ενημέρωσή μας είναι αποσπασματική – μιας κι οι έξω μιλάνε περισσότερο από τους μέσα. Και πλέον μετράμε τις μέρες για την επόμενη δόση. Όχι αυτή που θα πάρουμε, αυτή που θα πληρώσουμε, αν έχουμε να πληρώσουμε που τώρα δεν έχουμε. Λεπτομέρειες θα μου πείτε. Ναι, ναι, λεπτομέρειες. Τελικά, με το λάστιχο τι έγινε;

Διαβάστε ακόμα: H “Καμμένη” γιορτή στο Γουδί.

TAGS :
βενζινάδικο Βουλή Κωνσταντοπούλου λάστιχο Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook