Ένα σπίτι που το λένε «Μονόχορδο» 
Έχει νόημα να κτίζουμε σύγχρονα κτίρια νεοκλασικού ρυθμού; 
Κατοικία Viglostasi στη Σύρο: χαμηλότονη πολυτέλεια σε χωριάτικο στυλ 
Social Hotel στο Κολωνάκι: παράδειγμα ήπιας ενσωμάτωσης στην πόλη 
«House with a garden», στη Σίφνο: το κυκλαδίτικο πράσινο που «στολίζει» μια οικία 
Ρήγας και Δημήτρης Ποτηρόπουλος. Ή αλλιώς: πώς η νέα γενιά μαθαίνει από την παλιά.
Ίσως τον πιο «σφαιρικό» ορισμό της αρχιτεκτονικής τον έχει δώσει κάποιος που δεν υπήρξε ποτέ αρχιτέκτονας. Ωστόσο, κατανόησε την εσωτερική δυναμική της και το μέγεθος της επιρροής που έχει στην καθημερινότητά μας. Ο διάσημος μουσικός παραγωγός Κούινσι Τζόουνς έλεγε πως «αν η αρχιτεκτονική είναι παγωμένη μουσική, τότε η μουσική οφείλει να είναι ρευστή αρχιτεκτονική».
Τω όντι, μιλάμε για τέχνη κι όχι για κατασκευή κτιρίων. Μπορεί η χρηστική αξία της αρχιτεκτονικής να είναι προφανής, όμως, το αρχικό ζητούμενό της, όπως και κάθε τέχνης, είναι η εξόρυξη από τα βάθη του δημιουργού εκείνου του ξεχωριστού κοιτάσματος που θα προστεθεί σε όλα τα άλλα που συγκροτούν την κουλτούρα. Πρωτίστως είναι αισθητική και φιλοσοφική προσέγγιση, όπου ο αρχιτέκτονας λειτουργεί ως «μεταφραστής» των πιο σπάνιων στιγμών των καταγωγικών πηγών του, των καιρών που ζει και των κατοπινών που ονειρεύεται να μεταπλάσει.
Mykonos White Boxes Resort: έργο του αρχιτεκτονικού γραφείου Potiropoulos + Partners.
Ο Δημήτρης Ποτηρόπουλος και η σύζυγός του Λιάνα Νέλλα-Ποτηροπούλου, εδώ και τριάντα χρόνια, επιδιώκουν το αρχιτεκτονικό γραφείο τους «Potiropoulos+Partners» να μην είναι μόνον ένα «ορμητήριο» κατασκευής, αλλά και ένας διαμορφωτής αισθητικής άποψης. Η πρώτη προσέγγιση, μερική το δίχως άλλο, είναι μετρήσιμη (τόσα κτίρια, τόσοι όροφοι, τόσοι χώροι και διάδρομοι), η δεύτερη αντιθέτως είναι απροσμέτρητη, διότι επιδιώκει να θέλξει το φαντασιακό, το άυλο, το πιο «ακριβό» της ανθρώπινης φύσης.
Η ώρα της… διδασκαλίας είναι καθημερινή και διαρκής. Η αρχιτεκτονική είναι τέχνη που δεν μαθαίνεται εύκολα.
Το γραφείο ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1989 και, από φέτος, με τη συμπλήρωση 30 ετών, συμμετέχει πλέον και η νέα γενιά. Πρόκειται για μια σύμπλευση, για μια μεταλαμπάδευση εμπειρίας σε συνδυασμό με τους νεωτερισμούς που μπορεί να φέρει το νέο «αίμα». Κάπως έτσι, οι γονείς γίνονται μέντορες και στον γιο τους, τον Ρήγα, ο οποίος προστίθεται στο δυναμικό του γραφείου με σκοπό, στο μέλλον, να πάρει τις τύχες στα χέρια του.
Στην πολιτική, η κληρονομικώ δικαιώματι παραχώρηση ενός θώκου (από τον πατέρα στο γιο) είναι από τα ζητήματα που έχει ταλανίσει τη χώρα μας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, έχουμε μια εντελώς διαφορετική συνθήκη που απέχει αρκετά από την έννοια του νεποτισμού. Ο γιος εισέρχεται στον αρχιτεκτονικό στίβο για να μάθει, να κατανοήσει, να μαθητεύσει και σε βάθος χρόνου να αποδείξει.
«Στην Ελλάδα υπάρχει σαφές έλλειμμα κουλτούρας», σημειώνει ο Δημήτρης Ποτηρόπουλος.
Είναι γνωστό, άλλωστε, πως η αρχιτεκτονική είναι μια ομαδική διεργασία, μια ζύμωση πολλών και διαφορετικών ιδεών, οι οποίες πέφτουν στο τραπέζι και μετασχηματίζονται σε κάτι νέο. Η ορμή της νιότης σε συνδυασμό με την εμπειρία, αν παντρευτούν, με ήσυχο τρόπο, μόνον ωραίους καρπούς μπορούν να δώσουν. Η πρόθεση των γονιών του Ρήγα είναι να διερευνήσουν αυτήν τη δυναμική κατάσταση και να της δώσουν τον απαραίτητο χρόνο να λειτουργήσει. Η αρχιτεκτονική, όπως σημειώνει και ο Δημήτρης Ποτηρόπουλος, είναι μια τέχνη που δεν μαθαίνεται εύκολα. Χρειάζεται να περάσουν κάποια χρόνια, έτσι ώστε η νέα γενιά να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της.
To Νηπιαγωγείο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών στο Μαρούσι: μια ακόμη θαυμαστή έμπνευση του αρχιτεκτονικού γραφείου Potiropoulos + Partners.
Και για ένα λόγο παραπάνω: η Ελλάδα είναι γεμάτη ιδιαιτερότητες που ενδεχόμενα, ένας αρχιτέκτονας στο εξωτερικό, δεν θα ερχόταν αντιμέτωπος. Στη χώρα μας, όμως, χρειάζεται ο αρχιτέκτονας να γίνει και ισορροπιστής, να κατανοήσει πλήρως πως υπάρχει ένα δεδομένο έλλειμμα κουλτούρας, με το οποίο θα χρειαστεί να αντιπαρατίθεται καθημερινά.
Ο Ρήγας Ποτηρόπουλος εισέρχεται σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο που έχει αποκτήσει σημαντικό όνομα και έχει μεγάλο κύκλο εργασιών.
Υπερβολές; Ο Δημήτρης Ποτηρόπουλος που έχει ζήσει αρκετά χρόνια στο εξωτερικό και έχει βιώσει μια διαφορετική κατάσταση, γνωρίζει πολύ καλά πως το πρόβλημα είναι εγγενές και σίγουρα όχι αποτέλεσμα υπερβολικού -εθνικού- αυτομαστιγώματος. Λέει συγκεκριμένα: «Οι παραστάσεις μου είναι από τη Γερμανική Σχολή της Αθήνας, από τις μετέπειτα σπουδές μου στη Γερμανία και τις πρώτες δουλειές μου εκεί. Οι επαφές μου ήταν συνέχεια με ξένους, ενώ τα συνεχόμενα ταξίδια μου άνοιξαν ακόμη περισσότερο τους ορίζοντές μου. Παρόμοια πορεία είχε και η γυναίκα μου. Αυτό που κατάλαβα νωρίς είναι το έλλειμμα κουλτούρας που υπάρχει στην Ελλάδα. Σκέφτηκα τότε πως φταίει το ότι χάσαμε την Αναγέννηση και το Διαφωτισμό, σημαντικές περιόδους για την ευρωπαϊκή πολιτισμική ιστορία, αλλά και καθοριστικές γι’ αυτό που θα ακολουθήσει στο μέλλον.
Ο στόχος του Δημήτρη Ποτηρόπουλου και της συζύγου του, επίσης μέλος του αρχιτεκτονικού γραφείου, είναι σε βάθος χρόνου ο γιος του να αναλάβει τα ηνία.
»Υπάρχει μια επίφαση «μοντερνισμού» στη χώρα μας λόγω μόδας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι καταλαβαίνουμε και το έργο του αρχιτέκτονα. Χάσαμε πολλά κεφάλαια ως χώρα και η αλήθεια είναι ότι ο μέσος Έλληνας δεν είναι εξοικειωμένος με τα σύγχρονα αρχιτεκτονικά ζητήματα», καταλήγει ο Δημήτρης Ποτηρόπουλος.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το αρχιτεκτονικό γραφείο του, εδώ και 30 συναπτά έτη έχει λάβει ουκ ολίγα διεθνή και εθνικά βραβεία, έχει ανδρωθεί σε σημείο να είναι στο κέντρο των εξελίξεων με έργα αιχμής και φιλοδοξεί με την προσθήκη του γιου Ποτηρόπουλου να συνεχίσει την πορεία του στο χρόνο. Είναι η αδήριτη ανάγκη του δημιουργού να αφήνει πίσω του σημαντικό έργο, αλλά να προλειαίνει και το έδαφος για τη διάδοχη κατάσταση, που θα οδηγήσει σε νέες αναζητήσεις.
Διαβάστε ακόμα: Θάνος Ζακόπουλος, ένας Έλληνας που διαπρέπει στο Μιλάνο.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
