Η αγορά εργασίας ανοίγει ξανά διεθνώς, ενώ στη χώρα μας κατεβάζουμε ρολά!

Παρά το ότι τομείς της αγοράς παρουσιάζουν ανάπτυξη ξανά, έχουν γίνει πιο απαιτητικά τα κριτήρια των εργοδοτών και επαναδιαμορφώνονται οι ζητούμενες ικανότητες. Photo Credit: dbrauer43/flickr

Λίγο καιρό πριν, ο Υπουργός Παναγιώτης Λαφαζάνης επισκέφτηκε εκπροσώπους της Χαλυβουργικής και εργαζομένων του μεταλλουργικού κλάδου, ώστε να αποτραπεί το πρόγραμμα εθελουσίας εργαζομένων της ιστορικής βιομηχανίας. Η βιομηχανία ουσιαστικά δεν λειτουργεί τα τελευταία τρία χρόνια. Οι λόγοι, νομίζω, είναι πολλοί: συνδικαλιστές και απεργίες, βαριά φορολογία, υψηλότατο κόστος ενέργειας, αντικειμενική μείωση ζήτησης, αρνητικός αντίκτυπος της εθνικής Οικονομίας σε διεθνείς αγοραπωλησίες ελληνικών προϊόντων (έλλειψη εμπσιτοσύνης) κ.λπ.

Ο Υπουργός πήγε εκεί, για να δείξει την ευαισθησία της κυβέρνησης και αφετέρου να στρέψει τα φώτα στο θέμα, ώστε να αποφευχθούν χαμένες θέσεις εργασίας. Αλλά στην πραγματική Οικονομία τα πράγματα δεν λειτουργούν όπως στην πολιτική (θα μπορούσε κι αυτός και όλοι οι πολιτικοί να μάθουν πολλά από αυτό το report και ίσως γίνονταν πιο προσεκτικοί στο τι λένε).

Μπορείς, ως πολιτικός, να ψηφίσεις νόμο και να προσλάβεις 2.500 εργαζόμενους στην ΕΡΤ, υπάρχει δεν υπάρχει ζήτηση και έσοδα, αφού το κόστος βγαίνει από τους φόρους των πολιτών. Εξίσου εύκολα (επανα)χρηματοδοτείς με €30 εκατ. μία ζημιογόνα μονάδα, όπως η Βιομηχανία Ζάχαρης, για να κάνεις πολιτική (σημειώστε ότι η ΕΒΖ είναι σήμερα συσκευαστήριο εισαγόμενης ζάχαρης).

Στην ιδιωτική όμως επιχείρηση, που τη γυροφέρνει ο «ξαφνικός θάνατος», δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τις ζημιές ή το αβέβαιο μέλλον. Στη συνάντηση με τον Π. Λαφαζάνη, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του είπαν ότι τρία χρόνια τώρα μόνο δημόσιες επιτροπές και ανακοινώσεις προθέσεων γίνονται για το κόστος ενέργειας, τους αναπτυξιακούς νόμους, τα κίνητρα επιχειρήσεων κ.ά. Αλλά η «αγελάδα», πραγματική (ιδιωτική) Οικονομία, δεν μπορεί να ζήσει με λόγια.

Βλέπετε, οι κυβερνήσεις διαχρονικά δεν πιστεύουν στην επιχειρηματικότητα (όχι την κρατικοδίαιτη, αλλά την κανονική), αφού την έχει καταδικάσει ως «κακή» ο λαός. Αν όμως δεν έχεις ιδιωτική οικονομία που μεγαλώνει, δεν έχεις φόρους, ανταποδοτικά, θέσεις εργασίας, διεθνείς συνεργασίες, πιθανούς συνεταίρους γνώσης, και τότε μαραζώνει και η χώρα μαζί.

Αυτή η εισαγωγή ήταν απαραίτητη, ώστε να μπορούμε να συγκρίνουμε τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο. Προτού μοιραστώ όμως κάποιες καλές πρακτικές, θα ήθελα να θίξω ορισμένα θέματα, που αφορούν στον επαγγελματία (ή υποψήφιο) του σήμερα.

• Να σταματήσουμε να υπερεκτιμούμε ή να υποτιμούμε την αγορά εργασίας με γενικολογίες. Υπάρχουν τομείς επιχειρήσεων που ανεβαίνουν, χώρες που δίνουν προτεραιότητες σε κάποιες ειδικότητες και εταιρίες που εξειδικεύονται. Η αγορά δεν είναι ούτε ένας περίπατος στο πάρκο ούτε ένα πεδίο γεμάτο νάρκες.
• Να μην επιτρέψει κάποιος που αναζητά εργασία να καταληφθεί από τη γενικευμένη απογοήτευση που επικρατεί στη χώρα (θέλει σφίξιμο δοντιών και πολλή προσπάθεια).
• Να καταλάβουμε όλοι, ιδιαίτερα τα νέα παιδιά, ότι θέλοντας και μη πρέπει να κοιτάμε για δουλειές «προς τα έξω». Εκεί, έχουν αρχίσει δεκάδες τομείς όχι μόνο να συνέρχονται από την ύφεση, αλλά αναπτύσσονται εκ νέου, με ραγδαίους ρυθμούς. Βεβαίως, αυτό αυξάνει τον ανταγωνισμό… γεγονός που με πάει στο επόμενο
• Παρά το ότι τομείς της αγοράς παρουσιάζουν ανάπτυξη ξανά, έχουν γίνει πιο απαιτητικά τα κριτήρια των εργοδοτών και επαναδιαμορφώνονται οι ζητούμενες ικανότητες. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τη γενική αίσθηση να: (α) υπερεκτιμούμε το βιογραφικό μας, (β) πιστεύουμε ότι θα έχουμε μια σχετικά εύκολη πορεία εύρεσης εργασίας, όπως παλαιότερα, (γ) λέμε ότι η προηγούμενη εμπειρία μας αρκεί (πιστοποιήσεις; ειδικά σεμινάρια;) και (δ) υποτιμούμε το προσωπικό «branding» (σε πολλούς ακούγεται ανόητο).
• Να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να βλέπουμε βέλτιστες πρακτικές (το βιογραφικό μας, πού ψάχνουμε / τι αναζητούμε) και να είμαστε έτοιμοι για αλλαγές παντός τύπου.
• Για εκείνους που πιστεύουν ότι ο «κόσμος» είναι εναντίον τους, ή ότι θα βρουν εμπόδια (όπως ηλικία, φύλο ή το ιστορικό εργασίας), αυτόματα μειώνουν το πάθος και τη στρατηγική αναζήτησης εργασίας. Είναι σαν να έχουν την τάση να αποδείξουν την προσέγγιση «πάω να ξεφωνίσω την αρνητικότητα που αντιμετωπίζω». Η δυσπιστία αυτή δεν είναι σωστή. Υπάρχουν, ας πούμε, εταιρείες στο linkedin που ζητούν εργασιακή εμπειρία 20+ χρόνια.

Προσέξτε τώρα, σε αντίθεση με την ελληνική πολιτική, τι κάνουν κάποιες άλλες χώρες (δεν τις ονομάζω, ώστε να μην μπορεί ο καθένας να πει την προσωπική του –biased– γνώμη). Οι κυβερνήσεις λοιπόν, επίσημα ή σιωπηλά, δημιουργούν κίνητρα για τη δημιουργία ηλεκτρονικών πλατφορμών (και βάσεων δεδομένων) μεταξύ μεγάλων εταιρειών και του υποψήφιου εργατικού δυναμικού, όπως τα ITtechExec (υψηλόβαθμα στελέχη τεχνολογίας) και NoddlePlace.

Διαβάστε ακόμα: Ο Τάσος Παγκάκης γράφει για τις τηλεοπτικές άδειες: Μην τσακώνεστε «για μια συχνότητα αδειανή».

Πρόσφατη πανευρωπαϊκή έρευνα για την αγορά εργασίας έδειξε ότι μόνο το 11% των νέων ψάχνει για τον καλό μισθό. Είναι πρόθυμοι να εργαστούν σε εταιρείες που παρέχουν ένα δημιουργικό περιβάλλον και ευκαιρίες για εξέλιξη.

Άλλες πριμοδοτούν, μέσω των εθνικών προϋπολογισμών, περισσότερο εκείνα τα πανεπιστήμια που βελτιώνουν τις επιδόσεις των φοιτητών, τη διατμηματική έρευνα, και τα στατιστικά ανάθεσης μελετών και έργων του ιδιωτικού τομέα προς μεταπτυχιακές ομάδες. Έτσι, έχουν δύο οφέλη: εκπαιδευτική φήμη (προσέλκυση φοιτητών) και τοποθέτηση της χώρας/περιοχής ως επιθυμητού προορισμού των ξένων (μάθηση, εργασία, συνάλλαγμα κ.λπ.).

Άλλες δημιουργούν προγράμματα έμμεσης επικοινωνίας (ας πούμε, ως promotions «τουριστικής προσέλευσης» και όχι με «ήλιο-θάλασσα-σουβλάκι»), όπου bloggers ή κοινότητες αρθρογραφούν / δημιουργούν περιεχόμενο σχετικά με το ποια πόλη είναι ιδανική να σπουδάσεις ή να εργαστείς. Δεν παίζει ρόλο αν είναι αλήθεια, αυτός ας το ψάξει ο καθένας μόνος του, αλλά αναφέρω την έξυπνη πρακτική, γιατί η αγορά εργασίας δεν είναι αποσυνδεδεμένη από το real estate, τη λιανική, την ασφαλιστική, την εκπαιδευτική/σχολική αγορά.

Άλλες χώρες συνάπτουν διακρατικές συμφωνίες, για μεταφορά τεχνογνωσίας σε συγκεκριμένους τομείς, όπου το ένα μέρος θέλει να ωφεληθεί μεταφέροντας γνώση και το άλλο θέλει να ωφεληθεί ως πιθανός επενδυτής. Άλλες χώρες βάζουν (ναι «βάζουν») το εκπαιδευτικό σύστημα να παράξει εμπορικά εκμεταλλεύσιμες πατέντες τεχνολογίας, υλικών παραγωγής, ώστε πέραν κάποιων εσόδων να σιγουρέψουν σταδιακή ζήτηση ανθρωπίνου δυναμικού που είναι competent γι’ αυτές…

Εμείς τι κάνουμε; Τίποτε. Συζητούμε όλη μέρα για την κρίση που μας έτυχε, ότι είμαστε θύματα, ότι «τίποτε δεν κινείται» και κάποιος περιμένει, από κάποιον άλλο, μια οποιαδήποτε λύση. Και τι θα κάνουμε; Τίποτε. Όσο η χώρα συζητά για ανθρωπιστική κρίση, όσο η χώρα «παλαντζάρει» πολιτικά και οικονομικά, ας ξεχάσουμε επενδυτές, νέες δουλειές κ.λπ. Όσο η χώρα δεν επανεξετάζει το γνωστικό αντικείμενο της εκπαίδευσης που παρέχει, θα δυσκολέψουμε πολύ τις επόμενες γενιές. Όσο η χώρα ζει σε μια διαρκή ιδεοληψία κατά του ιδιωτικού τομέα, ούτε εμείς οι ίδιοι ως επαγγελματίες δεν θα φαινόμαστε αξιόπιστοι στον υποψήφιο εργοδότη.

Σε πρόσφατη πανευρωπαϊκή έρευνα για την αγορά εργασίας, απάντησαν οι νέοι άνθρωποι. Οι νέοι ψάχνουν για δουλειά, με κριτήριο να τους δίνει πρακτική εμπειρία να προχωρήσουν. Η Ελλάδα, εκτός από Δημόσιο-σφραγίδα-άραγμα, τι εμπειρία θα τους δώσει; Οι νέοι θέλουν μέσα σε 2-3 χρόνια να είναι εφοδιασμένοι με νέες ικανότητες, ώστε να προχωρήσουν παραπάνω, αναγνωρίζοντας τα ελλείμματα γνώσης από την επίσημη εκπαίδευση.

Μόνο το 11% των νέων ψάχνει για τον καλό μισθό (τα χρήματα δεν είναι ο μόνος «οδηγός» απασχόλησης αυτής της γενιάς). Είναι πρόθυμοι να εργαστούν σε εταιρείες που παρέχουν ένα σύγχρονο και προκλητικό περιβάλλον εργασίας (δημιουργικό), σε εταιρείες που δίνουν ευκαιρίες για μάθηση και εξέλιξη της σταδιοδρομίας.

Επίσης, μεταξύ των κορυφαίων πέντε κινήτρων, η τοποθεσία / ο προορισμός της εργασίας (και μακριά από το σπίτι τους) είναι σημαντικός (σε απαντήσεις εξηγούν ποιες χώρες θεωρούν «προχωρημένες», για μάθηση και εξέλιξη. Πείτε μου τώρα, αν κάτι απ’ όλα αυτά τα έχετε ακούσει έστω από έναν πολιτικό, εκτός από τις γενικολογίες περί «ανάπτυξης», «εκσυγχρονισμού», «μεταρρυθμίσεων», «δανείων», «εθνικής πολιτικής». Κι αυτά, στη χώρα όπου το φροντιστήριο είναι το 1/3 του κόστους εκπαίδευσης του κάθε παιδιού για 8-12 χρόνια, το οποίο πληρώνει ο πολίτης. Καληνύχτα.

Με συγκρατημένη αισιοδοξία σας λέω, όσο γνωρίζω και βλέπω, ότι η αγορά εργασίας διεθνώς ξανάνοιξε. Η χώρα μας «έκλεισε». Σκεφτείτε το!

Διαβάστε ακόμα: Θωμάς Δοξιάδης – Δώστε τα κέντρα των πόλεων στους πολίτες.

TAGS :
αγορά βιογραφικό δουλειά Ελλάδα εργασία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook