Το ΑΙ έφτιαξε την «σημαντικότερη μετοχή στον πλανήτη» 
Θεόφιλος Βασιλειάδης: «Στο επιχειρείν, focus is the new genius!» 
Πώς ο Νικόλας Μίνογλου έκανε τα ελληνικά σανδάλια διεθνές success story 
10 πράγματα που μπορεί να διδάξει ο Μπαρτζώκας σε έναν μάνατζερ ή επιχειρηματία 
Hermes Expo: συντονισμένη διαφήμιση των ελληνικών προϊόντων στις ΗΠΑ 
«Η κρίση στην τηλεόραση, επειδή είχε να κάνει και με τις διαφημιστικές εταιρείες και τις πολυεθνικές, ήρθε πιο γρήγορα απ’ ό,τι σε άλλους τομείς».
Τέχνη και media, θέατρο και ενημέρωση, ηθοποιοί και δημοσιογράφοι – όλα τούτα, άλλοτε αντιφατικά και άλλοτε καθόλου συνθέτουν τον κόσμο του Διονύση Παναγιωτάκη των Αθηναϊκών Θεάτρων και του Action24. Ομολογώ ότι ένας σοβαρός λόγος για να τον εκτιμήσεις και να αναγνωρίσεις ικανότητες και ταλέντο είναι ότι κατάφερε κάτι πολύ δύσκολο: να δημιουργήσει ένα περιφερειακό κανάλι που στέκεται ισάξια απέναντι στα εθνικά σε μια περίοδο που μόνο ευνοϊκή δεν ήταν για τέτοια ανάπτυξη.
Ο Διονύσης Παναγιωτάκης, λοιπόν, μπορεί να σου μιλάει άνετα για μεγάλα έργα και σημαντικούς συγγραφείς ή δραματουργούς και να περνά στην πολιτική με την ίδια άνεση. Αυτοδημιούργητος απολύτως, θα καταφέρει μέσα από μία ταπεινή αλλά ζεστή οικογένεια, να ανοίξει τα φτερά του νωρίς. Και κατόπιν, αρχής γενομένης της συνεργασίας του με τον Τάσο Παπανδρέου, θα δημιουργήσει μονοπάτια και δρόμους γεμάτα εκπλήξεις, εναλλαγές και, ασφαλώς, ανηφόρες.
– Μα πώς ασχολείται κάποιος επιχειρηματικά με το θέατρο χωρίς να υπάρχει οικογενειακή παράδοση;
Σπούδασα Marketing στην Ελλάδα και στη Γερμανία. Από 20 χρονών όμως ασχολιόμουν με την τηλεόραση. Έκανα τηλεοπτικές παραγωγές και μέσα από αυτή τη διαδικασία, συνεργάστηκα πολύ καλά με τον Τάσο Παπανδρέου, ο οποίος αργότερα έγινε θεατρικός επιχειρηματίας και μέσω αυτού, ασχολήθηκα κι εγώ με το θέατρο.
– Τι σας τράβηξε στο θέατρο – το είδατε ως καλή επαγγελματική κίνηση ή σας άρεσε το ίδιο το αντικείμενο;
Πάντα με συγκινούσε το θέατρο, το βλέπω ως μια δημιουργία και μάλιστα σε καθημερινή βάση. Σε σχέση με την τηλεόραση, όπου την τελική απόφαση την παίρνει το κανάλι, στο θέατρο αυτή την απόφαση την παίρνω εγώ, κάτι βέβαια που ενέχει και μεγαλύτερο ρίσκο. Το αγαπάω λοιπόν το θέατρο αλλά δεν ζηλεύω καθόλου τον ρόλο του καλλιτέχνη – θέλω να πω πως δεν έχω κάποιο καλλιτεχνικό απωθημένο, άλλη είναι η δουλειά μου.
«Επαιρνα μόνος μου τις αποφάσεις, δεν περίμενα ένα ολόκληρο συμβούλιο να γνωμοδοτήσει. Αυτό βέβαια ενέχει και μεγάλο ρίσκο».
– Πρέπει όμως να εμπιστευθείτε κάποιους καλλιτέχνες για να δουλέψετε μαζί ακόμη και αν δεν τους γνωρίζετε.
Ναι, αλλά ούτε αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι, γιατί ο σκοπός μας είναι ο ίδιος, η επιτυχία. Απλώς μπορεί κάποιες φορές να είναι άλλο το όραμα του καλλιτέχνη και άλλο το δικό μου. Επειδή όμως γίνεται πολλά χρόνια αυτό το αλισβερίσι, νομίζω ότι πλέον καταλαβαινόμαστε όλοι.
– Έχετε κάποιους συμβούλους όσον αφορά στην επιλογή των καλλιτεχνών κάθε φορά;
Κατ’ αρχάς στο θέμα το θεατρικό, τον πρώτο λόγο τον έχει η Ελένη (σ.σ. Κούρκουλα). Εγώ ασχολούμαι περισσότερο με το οργανωτικό κομμάτι, αλλά γενικά παίρνω τη γνώμη των άλλων – κάτι που είναι και καλό και κακό βέβαια.
– Άρα λοιπόν όλη σας τη ζωή ασχολείστε με αυτό τον χώρο. Πόσο, πιστεύετε, τον έχουν επηρεάσει οι πολιτικοοικονομικές εξελίξεις στη χώρα μας;
Όταν εγώ πρωτοασχολήθηκα, ήταν η εποχή της τηλεόρασης της «φούσκας». Ήμασταν μια παρέα ανθρώπων, που δημιούργησε αυτή την κατάσταση -δηλαδή τις πάρα πολύ υψηλές αμοιβές, τα πολλά σίριαλ που οικονομικά δεν απέδιδαν αλλά τα κανάλια ήθελαν να τα προβάλουν λόγω ανταγωνισμού. Γενικά μιλάμε για ένα «πανηγύρι». Ήταν η συνθήκη έτσι όμως σε κάθε τομέα της οικονομίας, μια υπερβολή. Η κρίση στην τηλεόραση, επειδή είχε να κάνει και με τις διαφημιστικές εταιρείες και τις πολυεθνικές, ήρθε πιο γρήγορα απ’ ό,τι σε άλλους τομείς. Δηλαδή ήρθε το 2008, ενώ γενικά στην οικονομία της χώρας φάνηκε το 2010. Όλο αυτό βέβαια μας χαντάκωσε, αλλά μας έκανε και να ψαχτούμε για να ανακαλύψουμε πώς θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε από ‘κει και πέρα. Επειδή εγώ τότε είχα την υποδομή, δηλαδή τα μηχανήματα αλλά και ανθρώπους που χρειάζονταν δουλειά, φτιάξαμε τις αθλητικές ροές για το Conn-X TV.
»Μετά από δύο χρόνια όμως χάσαμε τον διαγωνισμό και στη συνέχεια νοίκιασα τηλεοπτικό χρόνο σε ένα κανάλι και σιγά σιγά εξαγόρασα το Sport TV, που το μετονόμασα σε Action24. Είναι ένα κανάλι περιφερειακής εμβέλειας, το οποίο στοχεύει σε ειδικό κοινό -εργαζόμενους ανθρώπους από 30+ ετών-, με καθημερινή τηλεθέαση γύρω στις 500.000 κόσμο. Στον τομέα της ενημέρωσης, μας ενδιαφέρει η ανάλυση των γεγονότων που συμβαίνουν και όχι η ανακοίνωσή τους, η οποία γίνεται από πολλά άλλα κανάλια. Οι άξονες του καναλιού μας, δηλαδή τα ενδιαφέροντά του, είναι η ελευθερία της κοινωνίας, η αγορά και ο πολιτισμός.
– Ποιος κάνει την επιλογή του προγράμματος του καναλιού;
Αυτή γίνεται από τον Γιώργο Κουβαρά, την Τζένη Αθανασοπούλου και εμένα. Είναι μια συλλογική δουλειά, γιατί ούτως ή άλλως τις δουλειές του θεάματος δεν μπορεί να τις κάνει ένας, μόνος του. Όποιος νομίζει ότι τα ξέρει όλα, θα φάει τα μούτρα του κάποια στιγμή.
«Στη ζωή μου έχω σταθεί πολύ τυχερός, γιατί αν και 12 χρονών έμεινα ορφανός από μάνα, εγώ και ο αδελφός μου, είχαμε τον πατέρα μου, ο οποίος είχε συνεργείο αυτοκινήτων και μεγαλώσαμε με κάποιες αξίες».
– Έχετε υποστεί κριτική γι’ αυτή την επιλογή σας;
Πριν ξεκινήσω το κανάλι, μου την είχαν «πέσει» όλοι, ότι πάω να κάνω τη μεγαλύτερη βλακεία της ζωής μου και θα αποτύχω -ότι δεν θα βλέπει κανείς αυτό το κανάλι, ότι θα καταστραφώ οικονομικά και άλλα παρόμοια. Εγώ όμως πείσμωσα και είπα ότι θα το κάνω, γιατί είχα ένα συγκεκριμένο στόχο και γιατί όλα κάπως έτσι έκανα πάντα.
– Η στόχευση δηλαδή είναι το πιο σημαντικό πράγμα.
Βέβαια, όπως και στα περιοδικά, ας πούμε. Είναι πιο σημαντικό να έχεις ένα περιοδικό αυτοκινήτων, που θα το πάρει αυτός που θέλει να αγοράσει ένα αυτοκίνητο και θα πουλήσεις 10.000 τεύχη, παρά να το βάλεις σε μια εφημερίδα που πουλάει 30.000 φύλλα και δεν θα το διαβάζει κανείς, γιατί βρίσκει άλλα είκοσι πράγματα να διαβάσει. Αυτός που βλέπει το Action24, είναι ο εργαζόμενος άνθρωπος, που είναι παραγωγικός, ξοδεύει και ενδιαφέρεται για την οικονομία, την κοινωνία, το αύριο του τόπου του και του κόσμου ολόκληρου.
– Στο διαφημιστικό κομμάτι πώς τα πάτε;
Τα πάμε καλύτερα, αν και περάσαμε μεγάλο πόλεμο με τον ΣΥΡΙΖΑ, επί τεσσεράμισι χρόνια, αλλά αυτό μας ανέβασε κιόλας, μας έκανε καλό τελικά.
– Αποτυχίες έχετε κάνει στη ζωή σας ή όλα έχουν κυλήσει ομαλά;
Έχω κάνει και πολλές αποτυχίες. Όταν είπα ότι θα γίνω τηλεοπτικός παραγωγός, απέναντι ήταν η On του Βαρδινογιάννη, το ΑΤΑ του Λαμπράκη, η Plus του Alpha και o ANT1. Πήγα λοιπόν εγώ και έπαιρνα με τις παραγωγές μου το 30% της αγοράς κάθε χρόνο, γιατί ήμουν μόνος μου και αποφάσιζα αμέσως. Αυτοί πήραν το δύσκολο κομμάτι της δουλειάς, δηλαδή τα τρικάμερα, τα ωραία πλατώ κ.λπ. Εγώ πήγα στα μονοκάμερα, που τα απέφευγαν όλοι, και εξειδικεύτηκα εκεί.
– Άρα στις business, η ευελιξία και η γρηγοράδα είναι μεγάλες αρετές.
Σίγουρα, εγώ έπαιρνα μόνος μου τις αποφάσεις, δεν περίμενα ένα ολόκληρο συμβούλιο να γνωμοδοτήσει. Αυτό βέβαια ενέχει και μεγάλο ρίσκο, αλλά είχα και την τύχη να πιστέψουν σε μένα και να με εμπιστευθούν πολλοί άνθρωποι. Επίσης μου αρέσει πολύ η δουλειά μου, είναι ταυτόχρονα και το χόμπι μου. Οτιδήποτε καινούργιο γύρω από αυτή τη δουλειά το χτίζω.
– Ποια είναι η μεγαλύτερη επιτυχία που είχατε στο θέατρο;
Δύο ήταν οι περισσότερο επιτυχημένες παραστάσεις: «Ο κύκλος με την κιμωλία» και η Μαρινέλλα – Ζαχαράτος.
– Έχουν ακουστεί πολλά για τη φιλία σας με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, έχετε να κάνετε κάποια παρατήρηση πάνω σ’ αυτό;
Τελικά αυτή φιλία μάς έχει ταλαιπωρήσει πολύ. Πήγε τότε η Παπαδάτου και είπε στην κα Ράικου την εισαγγελέα ότι εγώ έχω εταιρεία που ξεπλένει χρήματα με τον Βενιζέλο, σε σχέση με τη Novartis και διάφορα άλλα τέτοια. Εγώ έχω να πω ότι θεωρώ τον Βενιζέλο οικογένειά μου, τον νιώθω αδελφό μου και όλα όσα έχει κάνει στην πολιτική σιγά σιγά αποδεικνύονται σωστά. Ο Βενιζέλος έχει πολύ καλούς και πιστούς φίλους κι αυτό δεν είναι τυχαίο, συμβαίνει γιατί και ο ίδιος είναι πολύ καλός φίλος. Όσοι μάλιστα παρακολουθούν αυτά που έχει πει, θα επιβεβαιώνονται όλο και περισσότερο. Στη ζωή μου έχω σταθεί πολύ τυχερός, γιατί αν και 12 χρονών έμεινα ορφανός από μάνα, εγώ και ο αδελφός μου, είχαμε τον πατέρα μου, ο οποίος είχε συνεργείο αυτοκινήτων και μεγαλώσαμε με κάποιες αξίες. Στα χρόνια που πέρασαν, γνώρισα κάποιους πολύ σημαντικούς ανθρώπους και νιώθω ευγνώμων γι’ αυτό.
Διαβάστε ακόμα: Αλέξης Βικέλας, «Το Μουσείο στο Παγκράτι ήταν μια πρόκληση».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
