Η νέα διαφημιστική καμπάνια της Gillette θέτει ευθέως το ζήτημα της ανδρικής τοξικότητας.

    Αίφνης, οι άντρες κλαίνε. Μιλούν ανοιχτά για την τρωτότητά τους. Δείχνουν την λιγότερο επιμελημένη εικόνα τους, αυτή που ενδεχομένως είναι η αιτία της τοξικότητας που βγάζουν προς τα έξω στις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά και σε εκείνες με το άλλο φύλο.

    Αίφνης, οι άντρες δεν είναι μόνο αυτή η μονοδιάστατη εικόνα του τύπου που του αρέσει να πλακώνεται, να αφήνει την λίμπιντό του δίχως χαλινάρι, να θεωρεί εαυτόν αιώνιο κυνηγό που ορέγεται θύματα. Μπορεί να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να μελετήσει τις αμυχές του, τη σκόνη του χρόνου που έχει κάτσει πάνω του. Να δει τη δική του γυμνή αλήθεια που δεν έχει καμία σχέση με τη στρεβλή αρρενωπότητα που για χρόνια τον προόριζαν να αποκτήσει.

    Το νέο διαφημιστικό τρέιλερ της εταιρείας Gillette ξένισε πολλούς, εντυπωσίασε άλλους, αλλά σίγουρα προβλημάτισε τους περισσότερους. Με το κυρίαρχο μότο «The best man can be» να φεγγοβολάει το κέντρο της οθόνης μέσα σε μια θάλασσα ανεπίληπτου μπλε, καθίσταται σαφές πως το μήνυμα υπερέχει του προϊόντος και το σύμβολο παίρνει τα ηνία από την αφορμή.

    Στην εποχή του MeToo, των ολοένα αυξανόμενων κρουσμάτων βίας και της λυσσαλέας επιθετικότητας προς οτιδήποτε διαφέρει, το να συναρτάς ένα προϊόν με ένα θετικό μήνυμα δεν είναι λίγο.

    Ακόμη κι αν οι δεύτερες σκέψεις ενός εκάστου τείνουν στο συμπέρασμα πως οι διαφημιστές της εταιρείας θέλησαν να προβάλλουν το κοινωνικό πρόσωπο των… ξυραφιών με σκοπό να προσελκύσουν περισσότερους πελάτες, τούτο δεν μειώνει τη δραστικότητα των συμφραζομένων. Στην εποχή του MeToo, των ολοένα αυξανόμενων κρουσμάτων βίας (σεξουαλική, ενδοοικογενειακή, ρατσιστική) και της λυσσαλέας επιθετικότητας προς οτιδήποτε διαφέρει, το να συναρτάς ένα προϊόν με ένα θετικό μήνυμα δεν είναι λίγο. Καθόλου λίγο.

    Είμαστε καταναλωτικά όντα, κάθε μας κίνηση φέρει τη σήμανση μιας αγοράς και μιας πώλησης. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τόση μεγάλη ταύτιση ανάμεσα στην εσωτερικότητα του ανθρώπου με το περιβάλλον που τον συνέχει. Εξ των πραγμάτων, τα διαφημιστικά είδη δεν είναι άμοιρα ευθυνών.

    Ας το δούμε κι αλλιώς: είναι προτιμότερος ένας νεωτερισμός που σε προτρέπει να δεχθείς την ανοικείωση με την «μαλακή» εικόνα σου ως κάτι απόλυτα δικό σου, από το να σε προτρέπει να αναθερμάνεις τις προκαταλήψεις σου. Το πρώτο μήνυμα φέρει ένα θετικό πρόσημο, τη στιγμή που το δεύτερο μαζεύει πάνω του όλα τα αρνητικά.

    Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερες εταιρείες ακούνε προσεκτικά τις απόψεις των καταναλωτών τους. Ιδιαιτέρως αυτούς που ανήκουν στις παραγωγικές ηλικίες. Μέσες άκρες αυτό που ζητούν είναι να συνεχίζεται επ’ άπειρον η επαναλαμβανόμενη εικόνα του macho άντρα που δεν ορρωδεί προ ουδενός και θεωρεί πως όλος ο κόσμος υπάρχει για να τον υπηρετεί.

    Δεν πρέπει να ξεχνάμε τη σχετικά πρόσφατη διαφήμιση της Nike με πρωταγωνιστή τον παίκτη του αμερικανικού φούτμπολ Κόλιν Κάπερνικ που ακούγεται να λέει: «Believe in something. Even if it means sacrificing everything» («Να πιστεύεις σε κάτι. Ακόμη και εάν σημαίνει πως θα θυσιάσεις τα πάντα») και φυσικά στη συνέχεια το μήνυμα ενισχύεται απ’ το «Just Do It». Ήταν ένα ευθύτατο μήνυμα για τις φυλετικές διακρίσεις και τη διαφορετικότητα που προκάλεσε.

    Αν αυτό μπορεί να γίνει με τη φιλελευθεροποίηση των διαφημίσεων, αν αυτός είναι ένας δρόμος από τους πολλούς, τότε καλώς ας έρθει.

    Η τάση είναι να κινητοποιηθούμε όλοι ξεκομμένοι λίγο από το περίκλειστο εγώ μας και τις ασάλευτες πεποιθήσεις μας. Η αντίστοιχη διαφήμιση της Lacta όπου προβάλλει ομόφυλα ζευγάρια να γεύονται δίχως τον φόβο της κατακραυγής μια σοκολάτα (με αφορμή τη γιορτή του Αγ. Βαλεντίνου) προφανώς και θα ενοχλήσει το συντηρητικό ακροατήριο. Κρούει κάποιες ακόμη κλειστές πόρτες για την ελληνική κοινωνία.

    Πόσο εύκολο είναι, τελικά, να δεχθείς τη διαφορετικότητα έστω και με αφορμή μια σοκολάτα;

    Από την άλλη, όμως, θέτει ένα ζήτημα που δεν γίνεται να μην το αντιμετωπίσεις θετικά. Ο έρωτας ανήκει σε όλους. Είμαστε όλοι παιδιά ενός Θεού. Ακόμη και μιας… σοκολάτας. Οι αποκλεισμοί, αν υπάρχουν, οφείλουν να μένουν στο μυαλό αυτών που δεν θέλουν να τους αποχωριστούν. Οι κοινωνίες, όμως, πρέπει να αποδέχονται τη διαφορετικότητα ως μια ακόμη εκδοχή της νόρμας. Εντέλει, μην γίνεις μόνο ο καλύτερος άντρας που μπορείς. Γίνε και ο καλύτερος άνθρωπος που έχεις μέσα σου.

    Αν αυτό μπορεί να γίνει με τη φιλελευθεροποίηση των διαφημίσεων, αν αυτός είναι ένας δρόμος από τους πολλούς, τότε καλώς ας έρθει. Ούτως ή άλλως, οι εσωτερικές αλλαγές σε μια κοινωνία παίρνουν χρόνο να ολοκληρωθούν. Η ζύμωση πολλές φορές είναι επώδυνη, συναντάει αντιδράσεις. Το ζητούμενο, όμως, είναι να γίνει το πρώτο βήμα. Και, ναι, οι διαφημίσεις ως προβολές των επιθυμιών μας (κρυφών ή μη) είναι ένα ουσιαστικό πεδίο διαπαιδαγώγησης και άσκησης του μυαλού.

    Όπως τη δεκαετία του ’80 και του ’90 κατακλυστήκαμε από φαιδρότητες που αναπαρήγαγαν τα πρότυπα του γενναίου άντρα, της bimbo γυναίκας και εντέλει της χύδην επιβολής της πλειοψηφίας έναντι οποιασδήποτε άλλης φωνής, έτσι και τώρα πρέπει να συνυπολογίσουμε και να σταθμίσουμε με ειλικρίνεια τη δύναμη της εικόνας και του μηνύματος που στέλνει.

     

    Διαβάστε ακόμα: Να πώς θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι το 2019.

     

     

     

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top