Κι όμως, κύριε Friedman, στην Ελλάδα καινοτομούμε!

«Σε μια παλιότερη συζήτησή μας ο Thomas Friedman (φωτογραφία) μου είχε πει: ‘’Για κάποιο λόγο έχετε μείνει πολύ πίσω στη χώρα σας. Έχετε πάψει να καινοτομείτε’’. Σήμερα θα ’θελα να του πω ότι, μέσα από την κρίση, μια ισχνή μειοψηφία μερικών χιλιάδων νέων άρχισε να καινοτομεί. Να φτιάχνει start ups, και να τολμά να βλέπει τον κόσμο επίπεδο, όπως ο ίδιος». Photo Credit: Michael Wuertemberg/World Economic Forum/flickr

Για τα πρώτα γενέθλια του Andro, ζητήσαμε από 7 επιδραστικούς αρθρογράφους στις ισάριθμες ενότητες του Andro (Άποψη, Business, Γεύση, Δράση, Έμπνευση, Στυλ, Ζωή) να εντοπίσουν τις θετικές αλλαγές που συντελέστηκαν στη χώρα μας 12 μήνες που διανύσαμε.

Κάθε μέρα για μία εβδομάδα, θα δημοσιεύεται ένα νέο άρθρο στην επετειακή αυτή σειρά.

Αρχή με τον διδάκτορα τεχνητής νοημοσύνης και επιχειρηματία Γιώργο Ζαρκαδάκη, που με έδρα το Λονδίνο, βλέπει με αισιοδοξία κάτι -επιτέλους- να αλλάζει, στο Ελληνικό επιχειρείν:

Πριν αρκετά χρόνια είχα την τύχη να γνωρίσω τον διάσημο συγγραφέα, και δημοσιογράφο της New York Times, Thomas Friedman. Το βιβλίο του «Lexus and the Olive Tree» είχε γίνει διεθνές best seller, κι ετοιμαζόταν να εκδώσει τη συνέχειά του με τον τίτλο «The World is Flat». Και τα δύο αυτά βιβλία έχουν εκδοθεί στα Ελληνικά από τον φίλο μου, Νίκο Μεγαπάνο, των Εκδόσεων Ωκεανίδα.

Στα βιβλία του ο Friedman εξηγούσε τη σημασία της παγκοσμιοποίησης και τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που επέφερε. Ο κόσμος γινόταν ολοένα και περισσότερο διασυνδεδεμένος, και άρα αλληλοεξαρτούμενος. Επίσης γινόταν περισσότερο «επίπεδος», δηλαδή προσέφερε περισσότερες και ίσες ευκαιρίες σε ολοένα και περισσότερους ανθρώπους ανεξάρτητα από το πού βρίσκονταν. Για παράδειγμα, το μόνο που χρειαζόταν να ξέρεις ήταν να προγραμματίζεις, και έχοντας έναν υπολογιστή και σύνδεση στο Ίντερνετ, μπορούσες πλέον να κάνεις δουλειές με κάθε άκρη του πλανήτη, έστω κι αν το γραφείο σου ήταν σε μια τενεκεδούπολη της Ασίας ή της Νότιας Αμερικής.

Ο Friedman έχει ιδιαίτερη γνώση της Ελλάδας και της Εγγύς Ανατολής, έχοντας μακρά δημοσιογραφική θητεία ως ανταποκριτής στο γραφείο της εφημερίδας του στην Ιερουσαλήμ. Στη συζήτηση που κάναμε είχε εκφράσει την απορία του που η Ελλάδα είχε έναν τόσο χαμηλό δείκτη ανταγωνιστικότητας. «Είστε ένας πολύ δραστήριος λαός, με εμπορική ναυτιλία, με λαμπρούς επιστήμονες, με φυσικό εμπορικό δαιμόνιο, που διαπρέπετε και ξεχωρίζετε όπου κι αν πάτε», μου είχε πει. «Όμως για κάποιο λόγο έχετε μείνει πολύ πίσω στη χώρα σας. Έχετε πάψει να καινοτομείτε».

Με είχε πικράνει τότε η διαπίστωση του Friedman, διότι ήταν πολύ αληθινή. Από τη μεταπολίτευση και μετά η Ελλάδα είχε βυθιστεί σε μια ψεύτικη ευδαιμονία χρηματοδοτούμενη από δανεικά. Το χειρότερο όμως ήταν ότι η «αφήγησή» του για την Ελλάδα είχε πάψει να γίνεται πιστευτή από τους ίδιους τους Έλληνες. Δεν νιώθαμε περήφανοι για τη ναυτιλία μας, ή για τους επιστήμονές μας. Δεν μας ενδιέφεραν αυτά τα πράγματα. Νιώθαμε περήφανοι μόνο για τους ντοπαρισμένους αθλητές μας, ή όταν οι πολιτικοί μας κατάφερναν να «ξεγελάσουν» τους Ευρωπαίους και να φέρουν στην Ελλάδα μερικά ακόμα εκατομμύρια για επιδοτήσεις. Ο όρος «επιτυχία» δεν οδηγούσε συνειρμικά στην «προσπάθεια» αλλά στα λεγόμενα «κονέ» –τον χυδαίο εκείνο όρο που χαρακτήρισε μια ολόκληρη εποχή και δύο τουλάχιστον γενιές οι οποίες το μόνο που ονειρεύονταν πια ήταν μια θέση μόνιμης ραστώνης στο δημόσιο.

Διαβάστε ακόμα: Καινοτομία και νέο επιχειρείν: Τα πάντα έχουν αλλάξει!

Ακόμα χειρότερα, η λέξη «καινοτομία» αντιμετωπίζονταν με φανατικό σκοταδισμό, αντίστοιχο των Ερυθρών Χμέρ της Καμπότζης: καθηγητές Πανεπιστημίων χτίζονταν στα γραφεία τους από πνευματικά αλλοτριωμένους φοιτητές επειδή είχαν τολμήσει να συνδέσουν την έρευνα με την παραγωγή. Ο όρος «καινοτομία» χρησιμοποιούνταν Οργουελικά στην Ελλάδα, στα εξώφυλλα προτάσεων για προγράμματα επιδοτήσεων που όχι μόνο καινοτομία δεν παρήγαγαν, αλλά καλλιεργούσαν συστηματικά ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση από ένα αντι-καινοτομικό και αντιπαραγωγικό κράτος.

Και μετά ήρθε η κρίση. Και μέσα από την κρίση μια ισχνή μειοψηφία μερικών χιλιάδων νέων άρχισε να καινοτομεί. Να φτιάχνει start ups, και να τολμά να βλέπει τον κόσμο επίπεδο, όπως ο Friedman. Να δημιουργεί τις πρώτες μεγάλες διεθνείς επιτυχίες, ενώ γύρω τους, στην Ελλάδα, το φοβερό κτήνος της κρατικής μετριότητας λυσσομανούσε και αλυχτούσε καθώς οι αφέντες του στη Δύση τού στερούσαν την εύκολη τροφή.

Τα παιδιά αυτά, οι νέοι Έλληνες καινοτόμοι επιχειρηματίες, είναι οι πραγματικοί επαναστάτες. Είναι οι απόφοιτοι των Ελληνικών Πανεπιστημίων που έζησαν το κατεστημένο και τον σκοταδισμό της αριστερής τρομοκρατίας στα Πανεπιστήμιά τους, και τον σιχάθηκαν. Που διάβαζαν για να μάθουν και να γίνουν καλύτεροι, όταν οι συμφοιτητές τους με τα «κονέ» περίμεναν πότε θα ανοίξει η θέση στο Δήμο που τους είχε υποσχεθεί ο κομματάρχης τους, για να πάνε να πιάσουν την καρέκλα. Οι καινοτόμοι εικοσάρηδες και τριαντάρηδες είναι εκείνοι που έσπασαν τις αλυσίδες της κομματικής υποταγής στην ιδεολογία της ηλιθιότητας, κι ενώθηκαν με τους δραστήριους νέους του υπόλοιπου κόσμου. Είναι εκείνοι που σήμερα αλλάζουν τον κόσμο, με το μυαλό τους, το ταλέντο τους, και τις επιχειρηματικές ιδέες τους.

Ναι, επιτέλους καινοτομούμε κύριε Friedman! Γιατί κάποιοι λίγοι από εμάς –μια χούφτα, μια «μαγιά», όπως έλεγε κι ο Μακρυγιάννης– θυμηθήκαμε ξανά ποιοι είμαστε. Κι αν θα υπάρξει κάποιο μέλλον για τούτη τη χώρα, ας ελπίσουμε πως αυτή η τόση δα μαγιά των νέων επιχειρηματιών θα ζυμώσει την αναγέννησή μας.

//Ο Γιώργος Ζαρκαδάκης ζει στο Λονδίνο και είναι διευθυντής της Feline Quanta Communications.

Διαβάστε ακόμα, στην επετειακή μας «αισιόδοξη» ενότητα:

-Στην ΑΠΟΨΗ και στην πολιτική, ο φλογερός αρθρογράφος Σακελλάρης Σκουμπουρδής αναζητά μια ελπιδοφόρα αχτίδα μέσα από τις αναθυμιάσεις του εθνικού μας ισλάμ.

-Στη ΓΕΥΣΗ ο μοναδικός Έλληνας Master of Wine, Κωνσταντίνος Λαζαράκης, παρατηρεί ότι η κρίση έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς νέους σε ηλικία οινοπαραγωγούς να αποδείξουν ότι το γκρίζο μαλλί και η φαλάκρα δεν είναι το τοτέμ της οινικής επιτυχίας.

-Στη ΖΩΗ η σύμβουλος επικοινωνίας και δεινή μαραθωνοδρόμος Αγγελική Κοσμοπούλου δεν κρύβει τη χαρά της βλέποντας τον τελευταίο χρόνο στην Αθήνα τους δρομείς και τα ποδήλατα ολοένα να πληθαίνουν.

-Στην ΕΜΠΝΕΥΣΗ οι κινηματογραφικοί μας συνεργάτες Κωνσταντίνος Καϊμάκης και Παναγιώτης Φρούντζος εξηγούν πώς το Νέο Ελληνικό Σινεμά τον τελευταίο χρόνο ανέβασε ακόμα πιο πολύ τον πήχη, βάζοντας τη σφραγίδα του ‒και υποθήκη για ανάλογη συνέχεια‒ και στα τρία πιο εμβληματικά ευρωπαϊκά κινηματογραφικά φεστιβάλ.

-Στη ΔΡΑΣΗ ο διεθνής μάνατζερ (τώρα με έδρα τη Σουηδία) Τάσος Παγκάκης υποστηρίζει πως μπορεί η Ελλάδα να μην άλλαξε σε 12 μήνες, αλλάζουν όμως σιγά-σιγά, καθημερινά και όλο προς το καλύτερο, πολλοί που διαβάζουν το Andro και μέσα από αυτό νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι.

TAGS :
business Friedman βιβλίο παγκοσμιοποίηση

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook