Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: «Όλα στη ζωή είναι δρόμος, μα δεν υπάρχει τελικός προορισμός»

Το VOLVO S90 δείχνει το «αύριο» της αυτόνομης οδήγησης καθώς διαθέτει τεχνολογία που του επιτρέπει να κινηθεί ημι-αυτόνομα με ταχύτητες έως 130 χλμ./ώρα.

– Πότε άρχισε το μεγάλο της ζωής σας «ταξίδι» στην ενασχόλησή σας; Τι σας ενέπνευσε;
Νομίζω ότι ήταν προδιαγεγραμμένο αυτό το ταξίδι. Ήμουν ένα παιδί που έκανε όλα αυτά που κάνουν τα παιδιά που τους αρέσει να επιδεικνύονται, που έχουν μια φλέβα. Συμμετείχα σε παραστάσεις στο σχολείο, έφτιαχνα ιστορίες, έκανα όλα αυτά που κάνει ένα παιδί που μετά όταν μαθαίνεις ότι γίνεται παραστατικός καλλιτέχνης δεν σου φαίνεται περίεργο. Ήταν τόσο συνυφασμένο με την ιδιοσυγκρασία και τον χαρακτήρα μου, που μερικές φορές μεγαλώνοντας σκέφτηκα μήπως με δέσμευσε κιόλας. Σίγουρα είναι κάτι που μου ταιριάζει, αλλά σκεφτόμουν μήπως δεν είχα και επιλογή. Σαν να ήταν ένας μονόδρομος στη ζωή μου.

– Ποιος ήταν ο πρώτος «σπινθήρας στα μπουζί» για να ξεκινήσετε;
Από μικρός παρακολουθούσα πολλές παραστάσεις με τους γονείς μου και συμμετείχα σε ο,τιδήποτε είχε να κάνει με την υποκριτική στο σχολείο. Ωστόσο νομίζω ότι το έναυσμα ήταν το κλίμα των προβών που ένιωσα σε μια παράσταση που κάναμε όταν ήμασταν στην 6η Δημοτικού, που ένιωσα ότι υπάρχει μια ζωή πιο συμπυκνωμένη από την πραγματική ζωή. Πιο βαθιά, πιο ενδιαφέρουσα και πιο διασκεδαστική. Και θυμάμαι, τότε στην 6η Δημοτικού, που είπα πώς εγώ αυτό θέλω να κάνω. Αυτό με γοητεύει, όχι ο έξω κόσμος ο πρακτικός, αλλά αυτή η ομορφιά που νιώθω εκεί.

– Ποιες «αποσκευές» έχετε πάντα μαζί́ σας στη δύσκολη διαδρομή της καταξίωσης;
Η καταξίωση, σε κάθε δραστηριότητα, έρχεται με τον χρόνο. Πολλές φορές όταν με ρωτάνε «τι κρίνει τις ερμηνείες, τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες, το απλό κοινό ή οι κριτική» απαντάω ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ο χρόνος είναι το στοιχείο που φέρνει την καταξίωση. Άρα για να υπάρχεις και να αντέξεις στο χρόνο χρειάζεται κυρίως επιμονή. Η γνώση και η αίσθηση ότι η ζωή στη δημιουργία δεν είναι αγώνας ταχύτητας, αλλά αγώνας αντοχής. Είναι αγώνας μεγάλων αποστάσεων.

Στη δική μου περίπτωση τώρα, θεωρώ ότι η κυριότερη «αποσκευή» μου στον δρόμο της καταξίωσης, είναι πώς οτιδήποτε μου δόθηκε σαν δυνατότητα, προσπάθησα με μυαλό, με δουλειά και με προσωπική καλλιέργεια, να το προχωρήσω στο μέτρο του δυνατού. Δεν νομίζω ότι μπορώ να δώσω πιο πλήρη απάντηση για τον εαυτό μου. Σε όλες τις δημιουργικές ενασχολήσεις, το βασικό δεν είναι η αρχική περίοδος όπου ουσιαστικά υποβάλεις την υποψηφιότητά σου για να γίνεις κάτι, δείχνοντας τα ταλέντα και τις ικανότητές σου. Το βασικό είναι αφού σου δοθεί η δυνατότητα να τα δείξεις όλα αυτά, τι κάνεις και πώς το χειρίζεσαι στη συνέχεια. Πώς θα πεις τις ιστορίες σου, πώς θα δείξεις αυτό το οποίο θέλεις. Αυτό είναι το βασικό στοιχείο από εκεί και πέρα.

«Όντως, στη ζωή όλα είναι δρόμος. Και μεγαλώνοντας, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχει και τελικός προορισμός. Δεν φτάνεις κάπου».

– Πότε «πατάτε γκάζι» σε μια πρόκληση και πότε επιλέγετε την ασφάλεια και «πατάτε φρένο»;
Για πολλά χρόνια, και μπορώ να σου πω ότι συνεχίζω να το κάνω ακόμα, ο καλύτερος τρόπος να πηγαίνω σε μια πρόκληση ήταν και είναι να είμαι ο εαυτός σου. Πιστεύω ότι πρέπει να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου. Δεν είναι αρκετό βέβαια αυτό, γιατί ναι μεν έως σήμερα το ένστικτό μου έχει αποδειχθεί σωστό, αλλά υπάρχουν και αυτές οι στιγμές, οι κρίσιμες στιγμές, που το ένστικτό μου ήταν λανθασμένο. Ωστόσο δεν μπορώ να σου πω ότι μετανιώνω για εκείνες τις στιγμές, διότι ότι έκανα το έκανα με μεγάλη πίστη. Το μόνο που μπορείς να πεις, και αυτό κατόπιν εορτής, είναι ότι το έκανα με την ψυχή μου, εν πλήρη συνειδήσει.

Για πολλά χρόνια, από τη φύση μου που είναι αισιόδοξη, σε μια πρόκληση δεν απαντούσα ούτε «όχι», ούτε «γιατί». Έλεγα μόνο «ναι, γιατί όχι;». Αυτό με οδήγησε τα πρώτα χρόνια να συμμετάσχω στα έργα σκηνοθετών που τα επόμενα χρόνια προχώρησαν και έκαναν καριέρα. Τώρα με τα χρόνια, όπως είναι φυσικό, διπλοτσεκάρω και τριπλοτσεκάρω μια επιλογή. Δηλαδή με πηγαίνει κάπου το ένστικτό μου αλλά ταυτοχρόνως το περνάω από μια ορθολογική διαδικασία ελέγχου.

– Πότε αποφασίζετε να δώσετε το «τιμόνι» της ζωής και της καριέρας σας σε συνεργάτες, σε πρόσωπα εμπιστοσύνης, σε άτομα που αγαπάτε;
Εμπιστεύομαι το ένστικτό μου αλλά έχω μάθει να μην θεωρώ τον εαυτό μου αλάθητο. Ειδικότερα σε μια καριέρα που έχει στοιχεία πρωταθλητισμού και έχεις πάντα μια ανάγκη να δημιουργήσεις κάτι καλύτερο από το προηγούμενο, πιο ενδιαφέρον και πιο βαθύ. Έτσι προσπαθώ να μην χειρίζομαι τον εαυτό μου ως αυθεντία στα θέματα, να μην ενθουσιάζομαι με τα πράγματα σε τέτοιο βαθμό ώστε να θολώνει το κριτήριό μου. Για αυτό και στην απόφαση που είναι να πάρω κάνω συμμέτοχους και άλλα πρόσωπα, φίλους και συνεργάτες. Δεν αρκούμαι μόνο στο ένστικτό μου, ακολουθώ μια αρκετά μεγάλη πορεία για να φτάσω σε μια απόφαση.

– Τι είδους «σέρβις» προσφέρετε στον εαυτό́ σας για να ανανεώνεστε και για να είστε αποδοτικός;
Κοιμάμαι καλά, γυμνάζομαι, βρίσκω ελεύθερο χρόνο για να μην κάνω τίποτα, έστω και μισή ώρα την ημέρα και έχω πάρα πολύ καλή επαφή με την οικογένειά μου και τους φίλους μου.

«Αν το καλοσκεφτείς, η ζωή δεν είναι ούτε ευθεία, ούτε κυκλική. Έχει μια σπειροειδή μορφή. Πιάνεις τον εαυτό σου να επιστρέφει σε ένα σημείο όπου μοιάζει να είναι ίδιο από αυτό που ξεκίνησες, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι: όπως στην σπείρα, βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο αλλά από άλλη οπτική γωνία».

– Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στο δικό σας «σιρκουί» της καταξίωσης;
Δυσκολεύομαι να απαντήσω, διότι σίγουρα υπήρχαν δύσκολες στιγμές, αλλά δεν τις «διαβάζω» στο μυαλό μου ως δύσκολες. Μάλλον κάποιες αποτυχίες, πράγματα που δεν πέτυχαν τον στόχο τους.

Τώρα που το σκέφτομαι κάπως καλύτερα, νομίζω ότι η δυσκολότερη περίοδος ήταν από το 2005 και μετά, που κράτησε ένα τρίχρονο, που κάπως ένιωσα ότι είχα κουραστεί τόσο από τη ζωή μου στο θέατρο όσο και γενικά από τη ζωή μου. Σκεφτόμουν ότι όλα ήταν ίδια, είχα μια αίσθηση ότι δεν έπαιρνα χαρά από αυτό που έκανα. Ήταν τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά δύσκολη και μπερδεμένη περίοδος και χρειάστηκε να περάσει αρκετός χρόνος για να ωριμάσω αρκετά ώστε να μπω ξανά στο ίδιο παιχνίδι αλλά σε άλλη πίστα: μια πιο βαθιά και ουσιαστική πίστα.

Αν το καλοσκεφτείς, η ζωή δεν είναι ούτε ευθεία, ούτε κυκλική. Έχει μια σπειροειδή μορφή. Πιάνεις τον εαυτό σου να επιστρέφει σε ένα σημείο όπου μοιάζει να είναι ίδιο από αυτό που ξεκίνησες, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι: όπως στην σπείρα, βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο αλλά από άλλη οπτική γωνία. Αυτή ήταν λοιπόν η δύσκολη περίοδος: η περίοδος που μου έλειπε το εσωτερικό κίνητρο.

«Η πιο καθοριστική στιγμή ήταν η απόφαση να κάνω τον “Πουπουλένιο”. Ήταν μια απόφαση αλλαγής σελίδας σε ένα κεφάλαιο που με ενδιαφέρει πάρα πολύ, δηλαδή στη σκηνοθεσία».

– Και ποια η πιο καθοριστική στιγμή;
Η πιο καθοριστική στιγμή, τα τελευταία χρόνια, στην πορεία μου ήταν η απόφαση να κάνω τον Πουπουλένιο στο θέατρο Αθηνών με τους συγκεκριμένους συνεργάτες. Ήταν μια απόφαση αλλαγής σελίδας σε ένα κεφάλαιο που με ενδιαφέρει πάρα πολύ, δηλαδή στη σκηνοθεσία.

Andro podcast
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης μιλάει για το ξεκίνημα της καριέρας του, τις δυσκολίες, αλλά και όσα έμαθε του έμαθε η ζωή.

– Πώς προέκυψε η ανάγκη από «επιβάτης» να γίνετε… «οδηγός»;
Η σκηνοθεσία προέκυψε από μια ανάγκη να πεις μια ιστορία ολοκληρωμένα, να φτιάξεις ολόκληρο το σύμπαν, από το Α μέχρι το Ω. Άρα με αυτό τον τρόπο να μιλήσεις με έναν πληρέστερο τρόπο από ότι μπορείς να το κάνεις με την υποκριτική, βαθύτερο και ενοποιημένο για αυτά που αισθάνεσαι ότι σε αφορούν.

– Σε μια φαινομενικά αξεπέραστη διαφωνία με κάποιον σημαντικό συνεργάτη σας, πότε επιλέγετε τη «σύγκρουση»;
Το θέατρο είναι ένα πολύ καλό τοπίο για να εξασκηθείς στις ανθρώπινες σχέσεις. Ένα βασικό προσόν όποιου βρίσκεται στον χώρο του θεάτρου είναι η επικοινωνιακή ικανότητα. Οπότε η σύγκρουση είναι σε μεγάλο βαθμό μέρος της διεργασίας. Αλλά κάτι άλλο που είναι επίσης μεγάλο μέρος της διεργασίας και της συνεργασίας είναι και η συναίνεση. Το φιλοσοφικό πρότυπο της θέσης, αντίθεσης και σύνθεσης. Δηλαδή υπάρχει η θέση, υπάρχει η σύγκρουση και τα στοιχεία, αλλά και οι άνθρωποι που συγκρούονται μπορούν να συνθέσουν κάτι καινούργιο, πιο ολοκληρωμένο.

Το εσωτερικό του S90 δεν είναι μόνο πολυτελές, είναι και high tech.

– Στο μακρύ ταξίδι της επιτυχίας/καταξίωσης, σας πέρασε κάποια στιγμή από το μυαλό να σβήσετε τη «μηχανή»;
Το 2005, που περνούσα εκείνη τη δύσκολη περίοδο. Δεν σκέφτηκα να φύγω οριστικά από τον χώρο, αλλά σκέφτηκα να διακόψω. Έψαχνα να βρω κάτι που να με ενδιαφέρει πολύ. Αισθανόμουν ότι σε σχέση με τις ιστορίες που πρέπει να πούμε και τα πράγματα που μας ενδιαφέρουν στη ζωή, το θέατρο λίγο παραβιάζει ανοικτές πόρτες, γιατί μιλάς στους ομοίους σου. Δηλαδή λες σε ανθρώπους που ξέρουν πράγματα τα οποία ξέρουν. Αισθανόμουν εγκλωβισμένος στο θέατρο. Βέβαια πέρασαν τα χρόνια και έχω φτάσει σε ένα σημείο που κάνω συνέχεια παραστάσεις, διαβάζω έργα και πλέον αισθάνομαι ότι όλο αυτό με ανοίγει, αντί να με κλείνει. Είναι μια άλλη οπτική, 15 χρόνια μετά.

– «Όλα είναι δρόμος». Πώς το σχολιάζετε;
Ναι, είναι σωστή αυτή η φράση. Όλα είναι δρόμος και στην πραγματικότητα, μεγαλώνοντας, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχει και τελικός προορισμός. Δεν φτάνεις κάπου. Δεν νομίζω ότι αν κάποιος φτάσει μέχρι τα 90 του έχει οδηγηθεί σε ένα τελικό συμπέρασμα για τη ζωή. Να πει «έφτασα». Απλά κάποια στιγμή αυτό το ταξίδι τελειώνει. Οπότε έχει πολύ μεγάλη σημασία να μπορέσεις να χαρείς την διαδρομή.

Μια έρευνα που έγινε στο Χάρβαρντ, που παρακολούθησαν ανθρώπους από τα νεανικά τους χρόνια μέχρι τη στιγμή που πέθαναν, έβγαλε το συμπέρασμα ότι το κύριο συστατικό ευτυχίας στην ανθρώπινη ζωή είναι οι σχέσεις που διαμορφώνουμε με τους γύρω μας. Ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον. Όλα είναι ωραία: η φήμη, η επιτυχία, η δημιουργία, ο έρωτας, τα χρήματα. Όμως νομίζω το κυρίαρχο συστατικό, το βασικό που δεν πρέπει κανείς να παραλείψει στη ζωή του, είναι να δώσει μεγάλη βάση στις σχέσεις του.

– Αυτό ισχύει και επαγγελματικά;
Φυσικά και ισχύει, αν αναφερόμαστε στο θέατρο. Το θέατρο είναι η πιο επικοινωνιακή τέχνη που μπορείς να φανταστείς. Δεν υπάρχεις χωρίς τους άλλους. Το ταλέντο σου είναι αδιάφορο χωρίς τη συμμετοχή των υπολοίπων.

Το όμορφο αλλά ποτέ προκλητικό, και ιδιαίτερα ασφαλές Volvo S90 διατηρεί αναλλοίωτη την ουσία της σουηδικής μάρκας: την αίσθηση δηλαδή του ότι, στο εσωτερικό του βρίσκεσαι μέσα σ’ ένα απόρθητο φρούριο.

– Πώς θα επιθυμούσατε να σας θυμούνται όταν έρθει η ώρα να τραβήξετε «χειρόφρενο»;
Η τωρινή, τίμια απάντηση, που μπορώ να σου δώσω είναι ότι θα ήθελα να με θυμούνται οι δικοί μου άνθρωποι, αλλά και οι άνθρωποι στους οποίους επενέργησα, με πολλή αγάπη. Ξέρω ότι ακούγεται κλισέ όλο αυτό, και ίσως ανειλικρινές, καθώς ως έφηβος και στα πρώτα μου χρόνια στον χώρο σίγουρα θα ήθελα να με θυμούνται με θαυμασμό. Είχα μια αφίσα του James Dean στο δωμάτιό μου, που μου είχε χαρίσει η πρώτη μου κοπέλα στα γενέθλιά μου και έγραφε πάνω «η αθανασία είναι η μόνο πραγματική επιτυχία». Νομίζω ότι ήμουν ένα παιδί που το ενδιέφερε πολύ πώς θα το θυμούνται όταν πεθάνει και ότι θα έπρεπε να έχει κάνει κάτι ώστε να τον θαυμάζουν.

Θα ήταν ψευδές, κάνοντας τη δουλειά που κάνω, να πω ότι δεν με ενδιαφέρει η επαφή με τον κόσμο και η αποδοχή, αλλά μεγαλώνοντας με ενδιαφέρει να ξέρω ότι έχω υπάρξει αγαπητός και έχω στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, αγαπήσει και αγαπηθεί.

Δείτε ακόμα, το αποκλειστικό βίντεο του Andro TV με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη: Η διαρκής κρίση και οι ευθύνες όλων μας.

TAGS :
Volvo S90 What Drives Me επιτυχία ηθοποιός καταξίωση Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης σκηνοθέτης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook