Ο χρυσός και τα φτυάρια

Το φαινόμενο των startups έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με το «gold rush» στην Καλιφόρνια του 19ου αιώνα. Credit: Wally Gobetz/Flickr

Το 1848 ένας κύριος ονόματι James Marshall ανακάλυψε ψήγματα χρυσού στην Καλιφόρνια. Τα νέα διαδόθηκαν πολύ γρήγορα σε ολόκληρο τον κόσμο, ξεσηκώνοντας τη φαντασία για αμύθητα πλούτη που απλώς φύτρωναν μέσα από το χώμα. Υπολογίζεται ότι γύρω στους 300.000 ανθρώπους κυρίως από τις ανατολικές πολιτείες των ΗΠΑ, αλλά και από την Ασία, την Ευρώπη, την Αυστραλία και τη Λατινική Αμερική, ταξίδεψαν με κάθε διαθέσιμο μέσο και πήγαν στην Καλιφόρνια, υπομένοντας κακουχίες και στερήσεις απίστευτες, με μοναδικό όνειρο να βρουν χρυσό και να γίνουν γρήγορα πλούσιοι. Από όλους αυτούς ελάχιστοι έκαναν την τύχη τους. Η συντριπτική πλειοψηφία γύρισε στα σπίτια τους το ίδιο φτωχοί όπως ξεκίνησαν, ή και φτωχότεροι ακόμα. Ωστόσο, κάποιοι άλλοι που δεν έψαχναν για χρυσό, έκαναν ολόκληρες περιουσίες: ήταν εκείνοι που πουλούσαν τα φτυάρια που είχαν ανάγκη οι χρυσωρύχοι.

Το φαινόμενο των startups έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με το «gold rush» στην Καλιφόρνια του 19ου αιώνα. Χιλιάδες νέοι επιχειρηματίες, στην Καλιφόρνια, το Λονδίνο, την Αθήνα και αλλού, ονειρεύονται ότι θα γίνουν εκατομμυριούχοι σε σύντομο χρονικό διάστημα χάρη στον «χρυσό» της ιδέας τους. Αυτό που ίσως δεν αντιλαμβάνονται είναι τα μαγαζάκια που έχουν στηθεί γύρω τους και τους πουλάνε φτυάρια.

Τις προάλλες σε μια συνάντηση κάποιος μου είπε για εταιρείες δημοσίων σχέσεων που πουλάνε πρόσβαση σε twitter accounts με δεκάδες χιλιάδες followers, έναντι αμοιβής. Με ρώτησε αν ενδιαφέρομαι. Του είπα φυσικά όχι. Ξέρω από άλλες startups που έκαναν το λάθος να αγοράσουν followers. Δεν τους βοήθησε σε τίποτα. Απλώς έχασαν τα λεφτά τους. Τίποτα δεν υποκαθιστά την οργανική ανάπτυξη μιας startup. Αντιθέτως, χωρίς οργανική ανάπτυξη δεν έχεις την δυνατότητα να παίρνεις αξιόπιστα σήματα από την αγορά σου, και άρα οδηγείς την εταιρεία σου στα τυφλά. Στους καλοθελητάδες που κοιτάνε να βγάλουν γρήγορα χρήματα από τους νέους χρυσοθήρες του ίντερνετ προσθέστε κάποιους αμφιλεγόμενους growth hackers, και φυσικά όλους όσους ζητάνε χρήματα για να σου επιτρέψουν να κάνεις pitch σε επενδυτές. Αυτό ισοδυναμεί με το να ζητάς από μουσικούς να σε πληρώσουν για να παίξουν. Πραγματικά θυμώνω όταν ακούω να ζητάνε λεφτά για παρουσιάσεις. Οι επιχειρηματίες των startups προσφέρουν το περιεχόμενο σε όλα αυτά τα events, κι αυτό όφειλε να είναι επαρκές.

Μακριά επίσης από δήθεν μέντορες που ζητάνε έναν μικρό μισθό για να γίνουν non-executive directors και να σου παρέχουν πρόσβαση στο δίκτυό τους. Προσπαθούν να ρευστοποιήσουν την ατζέντα των επαφών τους. Πιο εύκολο, και φθηνότερο, είναι να πάρεις μια συνδρομή για ένα-δυο μήνες στο LinkedIn, να βρείς όποιον θες και να επικοινωνήσεις μαζί του απευθείας.

Υπάρχουν βέβαια κάποια «φτυάρια» για τα οποία αξίζει να πληρώσεις. Για παράδειγμα, ένα καλό λογότυπο, ένα μικρό βίντεο που εξηγεί τι κάνεις, κάποια εργαλεία ή συνδρομές χρήσης λογισμικού που είναι απαραίτητα για το προϊόν σου, ή κάποια περιστασιακά γραφεία για να δουλεύεις με τους συνεργάτες σου. Αυτά θεώρησέ τα ως sine qua non.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι από τους εκατοντάδες χιλιάδες ονειροπόλους που οραματιζόμαστε την ιδέα μας ως διεθνή επιτυχία, ελαχιστότατοι θα το καταφέρουμε. Τουλάχιστον, ας κερδίσουμε πολύτιμες γνώσεις χάρη σε όλη αυτή την εμπειρία, ας απολαύσουμε το ταξίδι της δημιουργίας και της ανακάλυψης, και ας έχουμε το νου μας σε εκείνους που θα προσπαθούν να μας πουλήσουν φτυάρια πάσης φύσεως. Όπως και στην περίπτωση των χρυσοθήρων της Καλιφόρνιας, δύο είναι οι παράγοντες που αποφασίζουν αν θα βρει κάποιος χρυσό: πρώτον να ψάχνει για χρυσό και δεύτερον να είναι τυχερός. Τα φτυάρια, συνήθως, περιττεύουν.

Ο Γιώργος Ζαρκαδάκης ζει στο Λονδίνο και είναι διευθυντής της Feline Quanta Communications.

TAGS :
επιχειρηματίας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook