Βαγγέλης Μπίκος: «Ελεύθερος είναι εκείνος που προσαρμόζεται, όχι αυτός που αντιστέκεται»

Το XC90 είναι το πρώτο αυτοκίνητο στον κόσμο που, μέσω της τεχνολογίας του συστήματος IntelliSafe, φρενάρει μόνο του αν ο οδηγός επιχειρήσει να στρίψει αριστερά μπροστά από επερχόμενο αυτοκίνητο.

– Πότε άρχισε το μεγάλο της ζωής σας «ταξίδι» στην ενασχόλησή σας; Τι σας ενέπνευσε, ποιος ήταν ο πρώτος «σπινθήρας στα μπουζί» για να ξεκινήσετε;
Η ταινία Billy Eliot ήταν η αρχική μου έμπνευση. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον κλασσικό χορό σε ηλικία 14 ετών. Ήταν ένας άγνωστος πλανήτης, ένας κόσμος που ανακάλυπτα για πρώτη φορά. Η μυρωδιά του παλιού ξύλου, οι μπάρες, οι τεράστιοι καθρέφτες. Ξεκίνησα ιδιαίτερα μαθήματα με τη Λιζ, στη σχολή της Μαίρης Λιάτσου σε ένα από τα διατηρητέα κτήρια της πλατείας Αριστοτέλους. Η Λιζ μου έδειξε την πρώτη άσκηση στη μπάρα. Τις λεπτομέρειες που θα πρέπει να ξεκινήσω να σκέφτομαι και να έχω πάντα στο μυαλό μου. Η απόλυτη ησυχία που επικρατεί στην αίθουσα σπάει μόνο από την ηχώ της φωνής του δασκάλου. Αργότερα κατάλαβα οτι αυτός είναι ο ήχος της απόλυτης πειθαρχείας. Και μετά, η μουσική. Το πιάνο. Αυτό ήταν. Αποφάσισα να γίνω κλασσικός χορευτής.

– Ποιες «αποσκευές» έχετε πάντα μαζί σας στη δύσκολη διαδρομή της καταξίωσης;
Οι αποσκευές που χρειάζεται κάποιος θα πρέπει να μην τον βαραίνουν και να είναι η χείρα βοηθείας στις δυσκολίες που σίγουρα θα αντιμετωπίσει. Προσπαθώ να ταξιδεύω πάντα με τα λιγότερα και πιο απαραίτητα. Σωστή κρίση, εγκράτεια, υπομονή, επιμονή, τόλμη και ειλικρίνεια. Λίγα και καλά.

«Το τιμόνι δεν το δίνω σε άλλους. Ακούω όμως πάντα την γνώμη του συνοδηγού και των επιβατών».

– Πότε «πατάτε γκάζι» σε μια πρόκληση και πότε επιλέγετε την ασφάλεια και «πατάτε φρένο»;
Σε κάθε περίπτωση – πρόκληση, είτε πρόκειται να πατήσω γκάζι είτε φρένο η ασφάλεια είναι προτεραιότητα. Με γνώμονα την ασφάλεια λοιπόν, φρένο θα πατήσω όταν συναντήσω δυσκολία, έτσι ώστε να έχω τον χρόνο να επεξεργαστώ την κατάσταση. Όταν είμαι έτοιμος, το πόδι πάει στο γκάζι. Προσπέραση. Η δυσκολία ξεπερνιέται.

– Από πού αντλείτε τη δύναμη για να συνεχίσετε, όταν νιώσετε ότι φτάνετε σε «αδιέξοδο»;
Μόνο από τις πηγές που μου δίνουν ζωή, είτε αυτές είναι μέσα από τη δουλειά, είτε είναι η οικογένεια, οι φίλοι, μία ωραία μουσική, ένα βιβλίο, μία βόλτα στη φύση. Είναι πολλοί οι τρόποι να ξεφύγει κανείς από ένα αδιέξοδο τελικά. Το μυστικό είναι να μην ασχοληθείς με το αδιέξοδο. Να το δεις καλύτερα σαν ένα χώρο ανάπαυσης. Ανασυγκρότησης.

– Τι είδους «σέρβις» προσφέρετε στον εαυτό σας για να ανανεώνεστε και να είστε αποδοτικός;
Δύο είναι τα σέρβις. Σωματικό και ψυχικό. Το σώμα καταπονείται καθημερινά σε πρόβες και παραστάσεις και οι φυσικοθεραπεία είναι απαραίτητη στο να παραμείνει αποδοτικό και σε καλή «φόρμα». Η ψυχή, συμμετέχει στη διαδικασία εκτέλεσης ενός ρόλου έτσι ώστε να κλείσει ο «κύκλος» και να γεννηθεί αυτό που ονομάζουμε τέχνη. Ο καλλιτέχνης χρειάζεται έμπνευση για να δημιουργήσει χώρο στην ψυχή να εκφραστεί. Άρα, το σέρβις της ψυχής είναι η μόνιμη πηγή έμπνευσης του καλλιτέχνη.

Σωστή all-round ανάρτηση, ήπιες, προβλέψιμες αντιδράσεις, καλές επιδόσεις, πολιτισμένη συμπεριφορά, σκανδιναβική διαφορετικότητα και, κυρίως, ένα κομψό, λειτουργικό και σουηδικά εγκρατές εσωτερικό χαρακτηρίζουν το νέο XC90.

– Πότε δίνετε το «τιμόνι» της ζωής και της καριέρας σας σε συνεργάτες, σε πρόσωπα εμπιστοσύνης, σε άτομα που αγαπάτε;
Η ζωή και η καριέρα είναι δύο δρόμοι μοναχικοί. Οι επιλογή του συνοδοιπόρου στο όχημα της ζωής – καριέρας είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση. Το τιμόνι δεν το δίνω σε άλλους. Ακούω όμως πάντα την γνώμη του συνοδηγού και των επιβατών, με αποτέλεσμα πολλές φορές να οδηγούμαι σε έναν δρόμο με ομορφότερες εικόνες και λιγότερες λακκούβες.

«Η σύγκρουση δεν θα ήταν ποτέ η επιλογή μου. Εάν ερχόταν τότε θα ήταν αποτέλεσμα επιλογής των άλλων».

– Ποια ήταν η πιο σημαδιακή / καθοριστική / δύσκολη στιγμή στο δικό σας «σιρκουί» της καταξίωσης;
Πρώτη χρονιά ως φοιτητής κλασσικού χορού στη σχολή των Βασιλικών Μπαλέτων του Μπέρμιγχαμ στην Αγγλία και τα μαθήματα είχαν ξεκινήσει. Κάθε εξάμηνο δίναμε πρακτικές εξετάσεις ώστε να αξιολογηθεί η πρόοδός μας και να μας δοθεί η έγκριση να συνεχίσουμε στο επόμενο. Στο τέλος του δεύτερου εξαμήνου κι αφού πέρασα με επιτυχία την εξεταστική, λίγο πριν κλείσει η σχολή για καλοκαίρι, με καλεί ο δάσκαλος, που είχα στο βασικό μάθημα για όλο το έτος, στο γραφείο του. Εκεί, με πολύ σοβαρό και συμπονετικό ύφος, μου είπε πως το καλύτερο που μπορώ να κάνω, μιας και είμαι ακόμα μικρός, είναι να παρατήσω το χορό και να ασχοληθώ με κάτι άλλο, οτιδήποτε άλλο, μιας και δεν βλέπει δυνατότητες που θα μπορούσαν να με εξελίξουν σε χορευτή. Μου κόπηκαν τα πόδια και η αναπνοή. Για όση ώρα μου μιλούσε ήμουν ακίνητος. Δεν έβγαλα κουβέντα. Όταν τελείωσε, κούνησα το κεφάλι μου ελαφρώς προς τα κάτω και έφυγα. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν πρέπει να ανοιγόκλεισα ούτε μία στιγμή τα μάτια μου. Το υπόλοιπο της ημέρας ήμουν μουδιασμένος. Γύρισα κατευθείαν στο δωμάτιό μου. Ήταν μία δύσκολη βραδιά. Την επομένη, με το που άνοιξα τα μάτια μου, άρχισα να σκέφτομαι. Δεν μου πήρε πολύ. Πείσμωσα. Δυνάμωσα. Αποφάσισα ότι δεν θα τα παρατήσω ούτε δευτερόλεπτο, ότι δεν θα ασχοληθώ με τίποτα άλλο πέρα από το χορό. Πήγα κατευθείαν να μιλήσω στο δάσκαλό μου. Του είπα, με απόλυτη σιγουριά, τι σκέφτηκα και τι αποφάσισα. Η απάντησή του ήταν για άλλη μία φορά αναπάντεχη. «Μπράβο» μου λέει. «Πέρασες ένα τεστ στο οποίο οι περισσότεροι αποτυγχάνουν. Για να ακολουθήσεις το επάγγελμα αυτό δεν χρειάζεται μόνο στρατιωτική πειθαρχεία και τεχνική εξέλιξη. Χρειάζεται πείσμα. Ψυχή. Καθαρός στόχος. Νοητική ισορροπία. Οι σειρήνες που θα εμφανιστούν λέγοντάς σου να σταματήσεις θα είναι πολλές κατά τη διάρκεια της καριέρας σου. Μόνος σου θα είσαι. Μόνος σου θα τις αγνοήσεις». Τα λόγια του δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Ήταν για μένα η πιο δύσκολη, καθοριστική και ταυτόχρονα σημαδιακή στιγμή της επαγγελματικής μου πορείας μέχρι τώρα.

«H αρχή μου είναι πάντα να παρατηρώ. Συνθήκες, συνεργάτες, δυσκολίες, ευκολίες, όλα».

– Όταν συναντάτε μια σημαντική δυσκολία, συνεχίζετε απαρέγκλιτα ευθεία (στο όραμα/στο στόχο σας), ή καμιά φορά στρίβετε το «τιμόνι»;
Η αρχή μου είναι πάντα να παρατηρώ. Συνθήκες, συνεργάτες, δυσκολίες, ευκολίες, όλα. Το απώτερο ζητούμενο (όραμα – στόχος) είναι να είμαστε χαρούμενοι, και για να είμαστε χαρούμενοι προϋπόθεση είναι να είμαστε ελεύθεροι. Ελεύθερος είναι αυτός που προσαρμόζεται κι όχι αυτός που αντιστέκεται. Επιλέγω λοιπόν να κυνηγώ την ελευθερία και να στρίβω το τιμόνι όποτε καταλαβαίνω ότι χρειάζεται.

– Σε μια φαινομενικά αξεπέραστη διαφωνία με κάποιον σημαντικό συνεργάτη σας πότε επιλέγετε τη «σύγκρουση»;
Η σύγκρουση δεν θα ήταν ποτέ η επιλογή μου. Εάν ερχόταν τότε θα ήταν αποτέλεσμα επιλογής των άλλων.

– Στο μακρύ ταξίδι της επιτυχίας/καταξίωσης, σας πέρασε κάποια στιγμή από το μυαλό να σβήσετε τη «μηχανή»;
Θα ήταν αντιφατικό κάποιος να προσπαθεί να φτάσει στον προορισμό του (όποιος κι αν είναι αυτός) και στα μισά να σβήνει τη μηχανή. Ακυρώνεται η προσπάθεια.

Tο XC90 είναι αρμονικά όμορφο, ελαφρώς εκκεντρικό και διακριτικά γοητευτικό.

– «Όλα είναι δρόμος»: Πώς το σχολιάζετε, πώς το έχετε κάνει πράξη (στην ενασχόλησή σας);
Κάθε σκέψη και κάθε πράξη στην καθημερινότητά μας, φτιάχνει αυτό που είμαστε μέσα από αυτά που παρατηρούμε και καταλαβαίνουμε. Είναι ο βασικός κανόνας της ζωής που εφαρμόζω, όσο περισσότερο μπορώ, και στην ενασχόλησή μου. Μέσα στα χρόνια χτίζω ένα σταθερό άξονα ο οποίος είναι πάντα το σημείο αναφοράς μου. Ότι έχω καταφέρει, σε συνδυασμό με αυτά που προσπαθώ συνεχώς να καταφέρνω συναντιούνται κάπου στη μέση, και με κινητήρια δύναμη την έμπνευση, σαν μία καλοκουρδισμένη ορχήστρα, δημιουργούν αυτόν τον άξονα. Εφόσον όλα είναι δρόμος, και ο δρόμος είναι ο άξονας θα κλείσω λέγοντας ότι όλα είναι άξονας.

– Πώς θα επιθυμούσατε να σας θυμούνται όταν έρθει η ώρα να τραβήξετε «χειρόφρενο»;
Θα ήθελα να θυμούνται, ή ακόμα καλύτερα να χρησιμοποιούν, αυτό που θα έχω προσφέρει και όχι αυτόν που το προσέφερε.