Screen Shot 2013-05-16 at 9.29.17 PM

    Από την Αυστρία ως την Αράχωβα, ο Έλληνας παραολυμπιονίκης «ξυρίζει» τα βουνά μέσα στο sit ski του. Βίντεο με αποκλειστικές δηλώσεις.

    Έπαψα να σκέφτομαι το ατύχημα με τη μηχανή που με έστειλε στο αναπηρικό καροτσάκι περίπου τρεις μήνες αφότου συνέβη. Εδώ και είκοσι χρόνια δεν το έχω σκεφτεί ποτέ ξανά.

    Όταν χτυπάς τόσο άσχημα σε τέτοια ηλικία, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι «ωχ, θα ξαναγυρίσει γυναίκα να με κοιτάξει;» Όταν διαπιστώσεις ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, όλα μοιάζουν καλύτερα.

    Ανάπηρος νιώθεις όταν έχεις ανάγκη τους άλλους για να ζήσεις. Εγώ οδηγώ αυτοκίνητο, κάνω ποδήλατο, λίγο-πολύ όλα όσα κάνει και ένας αρτιμελής άνθρωπος. Απλώς, τα κάνω με διαφορετικό τρόπο.

    kalaras1

    «Γίνομαι ολοένα και καλύτερος. Ξεπερνάω αθλητές από τη Γαλλία, την Ελβετία, την Αμερική, την Ιαπωνία, χώρες με παράδοση».

    Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Νέο Ηράκλειο, δίπλα στο ΟΑΚΑ. Πριν το ατύχημα ασχολιόμουν με την ελληνορωμαϊκή, έπαιζα βόλεϊ, μπάσκετ. Στη συνέχεια δοκίμασα διάφορα αθλήματα, πριν καταλήξω στη δισκοβολία, στην οποία αφιερώθηκα για 15 χρόνια. Την εγκατέλειψα όταν ένιωσα πως πλέον τα είχα πάρει όλα. Χρυσό μετάλλιο σε Πανευρωπαϊκούς αγώνες το 2005, χρυσό σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ένα χρόνο μετά, ασημένιο στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας το 2004 –που μου άλλαξε τη ζωή.

    Η δισκοβολία είναι άθλημα. Εμπεριέχει προσπάθεια, αλλά όχι χαρά, Έχεις ακούσει ποτέ κανέναν να λέει «πάω να ρίξω δίσκο για να διασκεδάσω»;

    kalaras2

    «Ανακάλυψα το sit ski το 2009 σε ένα ταξίδι στο Βόρειο Πόλο. Εκεί πρωτοδοκίμασα, στους -30 βαθμούς».

    Ανακάλυψα το sit ski το 2009 σε ένα ταξίδι στο Βόρειο Πόλο, που είχε οργανώσει το ΤΕΦΑΑ της Νορβηγίας σε συνεργασία με το νορβηγικό στρατό. Εκεί πρωτοδοκίμασα, στους -30 βαθμούς. Κι έμαθα ρωτώντας, παρακολουθώντας βίντεο στο youtube, διαβάζοντας, προσπαθώντας.

    Στην Ελλάδα με το sit ski ασχολούμαστε μόνο εγώ κι ένας ακόμη αθλητής –εκείνος όχι συστηματικά. Αυτό όμως διόλου δεν με πτοεί ή με εμποδίζει να σκέφτομαι τη διάκριση στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 2014. Αυτός είναι ο στόχος μου και για αυτόν προετοιμαζόμαστε με τον προπονητή μου, κάνοντας οκτώ ώρες προπόνηση την ημέρα.

    Την πρώτη φορά που έκανα σκι, στις πρώτες τούμπες φοβήθηκα. Δεν είναι και λίγο, εδώ που τα λέμε, να φεύγεις έξω από την πίστα, ακόμα και στο χιόνι, με 100-120 χιλιόμετρα. Σε κάθε αγώνα υπάρχουν τρία-τέσσερα ατυχήματα.

    Image(1)

    «Ανάπηρος νιώθεις όταν έχεις ανάγκη τους άλλους για να ζήσεις. Εγώ κάνω λίγο-πολύ όσα κάνει ένας αρτιμελής άνθρωπος. Απλώς, τα κάνω με διαφορετικό τρόπο».

    Έχω ως τώρα λάβει μέρος σε τρεις διεθνείς αγώνες, γίνομαι ολοένα και καλύτερος. Ξεπερνάω αθλητές από τη Γαλλία, την Ελβετία, την Αμερική, την Ιαπωνία, χώρες με παράδοση. Έχω καλή συναρμογή σώματος και πείσμα. Εκεί που ιδρώνω, εκεί γουστάρω!

    Πριν από κάθε μου κατέβασμα κάνω εικονική προπόνηση, σκέφτομαι, με άλλα λόγια, εκ των προτέρων τις κινήσεις που θα κάνω στη συνέχεια. Τόσο πειστικά, που ανεβάζω παλμούς.

    «Γνωρίζω τον  Όσκαρ Πιστόριους, έχουμε φάει μαζί. Είναι χαμηλών τόνων άνθρωπος, δεν το παίζει ντίβα. Όταν έμαθα τι συνέβη με τη φίλη του σοκαρίστηκα. Είπα από μέσα μου κρίμα»

    Έχω την αίσθηση ότι οι Έλληνες αθλητές με αναπηρία έχουμε, εξ ανάγκης, γίνει πιο πεισματάρηδες. Με την έννοια πως, ακόμα και αν βγει όγδοος ο Αμερικανός ή ο Γάλλος, δεν τρέχει τίποτε: ο σύλλογός του θα συνεχίσει να αγοράζει πέδιλα, η ζωή του και οι παροχές που απολαμβάνει δεν θα αλλάξουν. Εδώ όμως είναι διαφορετικά. Αν δεν είχα πάρει το μετάλλιο το 2004 (που μου εξασφάλισε μια θέση στο Δημόσιο και μία άδεια πρακτορείου ΠΡΟ-ΠΟ), θα είχα υποχρεωθεί να σταματήσω τον πρωταθλητισμό. Όλα θα ήταν αλλιώς.

    kalaras3

    «Σκέφτομαι τη διάκριση στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 2014. Αυτός είναι ο στόχος μου».

    Από τον Οκτώβριο μέχρι το Πάσχα μένω στον Παρνασσό, που όμως είναι περισσότερο τουριστικό παρά αθλητικό βουνό. Τα πράγματα είναι καλύτερα στο Πισοδέρι, στη Φλώρινα ή στα Τρία-Πέντε Πηγάδια.

    Όταν κάνεις σκι δεμένος πάνω στα πέδιλα, σε κοιτάνε όλοι! Στο δρόμο με χαιρετούν οι πάντες, ούτε για δήμαρχος να είχα βάλει. «Μπορούμε να πάμε κάπου χωρίς να συναντήσουμε κάποιο φίλο σου;» με ρωτάει συχνά η κοπέλα μου…

    Δεν υπάρχει όριο ηλικίας στην ενασχόληση με το σκι. Στον πρωταθλητισμό όμως υπάρχει. Πρόσφατα στην Αυστρία έφυγα από την πίστα με 110 χιλιόμετρα, χτύπησα το πρόσωπό μου, πρήστηκε η μύτη μου, σκίστηκαν τα χείλια μου, χάλια… Την επόμενη μέρα δεν πήγα για προπόνηση. Αν ήμουν είκοσι χρονών μπορεί και να έλεγα «εντάξει, και τι έγινε».

    Μου αρέσει η οργάνωση στη ζωή μου και θέλω το καθετί να γίνεται στην ώρα του. Σπίτι κάθομαι μόνο όταν είμαι άρρωστος! Πριν μερικά χρόνια η ΓΓΑ είχε οργανώσει ένα πρόγραμμα επισκέψεων σε σχολεία, όπου εγώ και άλλοι αθλητές μιλούσαμε στα παιδιά. Το πρόγραμμα κάποια στιγμή σταμάτησε, αλλά εμείς το συνεχίζουμε… από μόνοι μας. Μαζευόμαστε τρεις-τέσσερις, συνεννοούμαστε με τις διευθύνσεις των σχολείων και πηγαίνουμε!

    Ο Όσκαρ Πιστόριους ήταν ο πιο διακεκριμένος αθλητής με αναπηρία του κόσμου. Τον γνωρίζω, έχουμε φάει μαζί. Χαμηλών τόνων άνθρωπος, δεν το παίζει ντίβα. Όταν έμαθα τι συνέβη με τη φίλη του σοκαρίστηκα. Στενοχωρήθηκα. Είπα από μέσα μου «κρίμα». Δεν ξέρω –κανείς δεν μπορεί να ξέρει– τι ακριβώς έγινε. Ίσως να ήταν και ζήτημα ζήλιας: όλοι λίγο-πολύ ζηλεύουμε την κοπέλα μας, αλλά άμα είσαι ανάπηρος μπορεί να σου βγει και λίγο διαφορετικά.

    καλαράς Αυστρία

    Αφιέρωσα το μετάλλιο που είχα πάρει στην Αθήνα σε εκείνους που όλον αυτόν τον καιρό… με αντέχουν. Τώρα που το συζητάμε, σκέφτομαι πως δέκα χρόνια όλο λέω να το κορνιζάρω κι ακόμα δεν το έχω κάνει.

     

    Δείτε τις Ιστορίες του Στυλ με τον Μάκη Καλαρά

    Και το αποκλειστικό βίντεο

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top