Οι αχθοφόροι του ηφαιστείου Ίτζεν 
«Στους πρόποδες του ιερού βράχου της Ακρόπολης 380 συμμετέχοντες από 52 χώρες λίγα δευτερόλεπτα πριν από τη στιγμή που καθένας μας ονειρευόταν να έρθει».
Έφτασε λοιπόν η μεγάλη μέρα…
Ναι, επιτέλους! Στις 7 το πρωί τής 25ης Σεπτεμβρίου, μαζί με 379 ακόμα συμμετέχοντες σταθήκαμε στη γραμμή εκκίνησης του αγώνα, στους πρόποδες του ιερού βράχου της Ακρόπολης.
Ξαφνικά όλες οι ανασφάλειες των προηγούμενων ημερών είχαν σβήσει και μια πνευματική υπερδιέγερση και ενθουσιασμός παρότρυναν το σώμα να τολμήσει την υπέρβαση. Παρά τα πρώτα χιλιόμετρα του αγώνα μέσα σ᾽ ένα επιβαρυμένο αστικό περιβάλλον, δίπλα στην κίνηση αυτοκινήτων και στις εκπομπές καυσαερίων, βρισκόμουν σε μια ευεξία και λύτρωση. Επιτέλους, απελευθερωμένος από κάθε φοβία, έτρεχα στην αγαπημένη μου πατρίδα, μ’ έναν καταγάλανο ουρανό, που τόσο έχω στερηθεί στον οκταετή μου βίο στην Αγγλία.
«Παρά τα πρώτα χιλιόμετρα του αγώνα μέσα σ’ ένα επιβαρυμένο αστικό περιβάλλον, δίπλα στην κίνηση αυτοκινήτων και στις εκπομπές καυσαερίων, βρισκόμουν σε μια ευεξία και λύτρωση. Επιτέλους, απελευθερωμένος από κάθε φοβία, έτρεχα στην αγαπημένη μου πατρίδα».
Λίγο αργότερα η διαδρομή θα ομόρφαινε εκπληκτικά, με θέα τον Σαρωνικό και δίπλα στα καταγάλανα νερά, με διαδοχικούς κολπίσκους και όμορφες κατοικίες. Εικόνες, αρώματα, τοπία, που για τους μόνιμους κατοίκους αυτής της βασανισμένης χώρας είναι τόσο δεδομένα κι αυτονόητα, ασκούν μια άλλη έλξη και συγκίνηση μέσα μου. Κάθε χιλιόμετρο της διαδρομής το βίωνα με κάθε μου αίσθηση και, το σημαντικότερο, χωρίς την παραμικρή ενόχληση στον γλουτό!
«Στιγμές ευτυχίας, αλλά και πρόωρου ενθουσιασμού…».
Όσο περνούσαν οι ώρες, η ζέστη γινόταν ακόμα πιο αισθητή, με αρκετούς δρομείς να δείχνουν τα πρώτα σημάδια κούρασης. Εγώ, αντίθετα, απολάμβανα τις υψηλές θερμοκρασίες, διατηρώντας έναν άνετο ρυθμό και πλησιάζοντας στην Κόρινθο, που αποτελεί τον μεγαλύτερο σταθμό του αγώνα.
Και την πρώτη μικρή ανάσα του…
Ακριβώς. Στην Κόρινθο η πολυμελής ομάδα υποστήριξής μου με περίμενε για να ξεκινήσει ο ουσιαστικός αγώνας με προορισμό την Σπάρτη. Μέχρι εκείνο το σημείο ήταν μια «προθέρμανση» 80 χιλιομέτρων, όπου το σώμα είχε την ευκαιρία να προετοιμαστεί για το απρόσμενο και άγνωστο υπόλοιπο της διαδρομής. Η φασαρία από την κίνηση των οχημάτων παράλληλα με τους δρομείς αποτελούσε παρελθόν. Μπαίναμε πλέον σ’ έναν διαφορετικό κόσμο, της γνήσιας Ελλάδας, με τις καλλιέργειες, τους αμπελώνες, τα αρχαία μνημεία της (Αρχαία Κόρινθος, Αρχαία Νεμέα), και τους κατοίκους των μικρών οικισμών να στέκονται έξω από τα σπίτια τους για να μας ενθαρρύνουν.
«Η ομάδα υποστήριξης στην Κόρινθο με ενημερώνει για τους χρόνους μου και τη στρατηγική που θα ακολουθήσω».
Για τα παιδιά κάποιων χωριών το Σπάρταθλον αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της τοπικής τους κοινωνίας, παρακινώντας τα να εκφράσουν τον ενθουσιασμό αλλά και το θαυμασμό τους προς τους δρομείς, με το γνωστό παιδικό αυθορμητισμό. Το αποκορύφωμα των αναμνήσεων μου από τον αγώνα ήταν όταν έφτασα στο χωριό Άσσος (100ο χιλιόμετρο) και όλα τα παιδιά του χωριού κρατούσαν ένα μεγάλο πανό καλωσορίζοντας τους δρομείς, ενώ κάποια, πιο τολμηρά, έτρεχαν δίπλα μας για να ζητήσουν αυτόγραφο!
Με όλες αυτές τις εικόνες και συγκινήσεις, έφτασα στο τέλος του πρώτου μισού του αγώνα (Αρχαία Νεμέα, 123ο χιλιόμετρο). Παρά την αναμενόμενη κούραση, αισθανόμουν πολύ καλά, χωρίς να έχουν εισχωρήσει γκρίζες σκέψεις στα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Ο απροσδόκητος ενθουσιασμός να τρέχω χωρίς πόνο είχε τονώσει το ηθικό μου και ενισχύσει την αισιοδοξία μου. Όλα πήγαιναν τέλεια και η ομάδα μου μοιραζόταν τη χαρά και τις συγκινήσεις μου.
Δυστυχώς όμως όλα τα καλά δεν κρατούν για πολύ και η δική μου ιστορία ήταν υπερβολικά όμορφη μέχρι αυτό το σημείο για να θεωρηθεί αληθινή περιγραφή του Σπάρταθλου…
«Ολιγόλεπτη στάση για στερεά τροφή, ακριβώς στα μέσα της διαδρομής».
Από εδώ λοιπόν και ύστερα άρχισαν τα ανυπέρβλητα. Για το σώμα και το πνεύμα…
Αντιμέτωπος με την πρώτη μεγάλη ανηφόρα του αγώνα, που οδηγεί στο Μαλανδρένι (140ο χιλιόμετρο), άρχισα να μειώνω αισθητά την ταχύτητά μου και να με προσπερνούν άλλοι δρομείς. Ξαφνικά το σώμα δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μου και η απαισιοδοξία έβαζε ρίζες στον ψυχισμό μου. Η κατάσταση επιδεινώθηκε όταν διαπίστωσα ότι ο ρυθμός μου ήταν αργός ακόμα και στις ήπιες κατηφόρες που οδηγούν στην Λυρκία (148ο χιλιόμετρο). Πλέον το σκοτάδι είχε κρύψει κάθε όμορφη εικόνα για να αντλήσω κουράγιο-έμπνευση από τα τοπία, και ξεκινούσα τη δυσκολότερη διαδρομή του αγώνα, την ανάβαση του Αρτεμισίου.
Σε 13 χιλιόμετρα ανεβαίνεις 1.000 μέτρα υψομετρικής διαφοράς και σε κάποια σημεία η κλίση ξεπερνάει τις 20%. Με αργό βηματισμό πάνω στο κακοτράχαλο μονοπάτι και την αυτοπεποίθηση να απομακρύνεται όλο και περισσότερο, το τελευταίο που θα περίμενα ήταν η έλευση κακοκαιρίας… Κυριολεκτικά μόνος στο βουνό, μες στο απόλυτο σκοτάδι, άρχισα να αισθάνομαι τις πρώτες ψιχάλες, που τόσο απεχθάνομαι, και που προοδευτικά γίνονταν πιο βαριές. Ο αρνητισμός πλέον είχε εισβάλλει σε ανησυχητικό σημείο. Δεν έβρισκα το ελάχιστο κίνητρο να με παρακινήσει σε αυτή την υπερβατική προσπάθεια. Το οξύμωρο είναι ότι μέχρι αυτό το σημείο, μού έριχναν το ηθικό κυρίως η κόπωση και η απογοήτευση από τον απροσδόκητα αργό ρυθμό μου. Λίγο αργότερα θα έρχονταν ο πόνος και η καταρρακτώδης βροχή για να αποτελειώσουν κάθε εστία ψυχικής αντοχής…
«Η κατηφόρα του βουνού που μου προκάλεσε σοβαρές απώλειες σε νύχια και αβάσταχτο πόνο».
Πού ακριβώς ήταν αυτό, το «λίγο αργότερα»;
Φτάνοντας στην κορυφή του βουνού (1.200 μέτρα), πριν προλάβεις ν᾽ ανακουφιστείς από το τέλος μιας βασανιστικής πολύωρης ανάβασης, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα απότομο κατηφορικό μονοπάτι, διάσπαρτο με πέτρες κάθε μεγέθους. Κάθε απρόσεκτο πάτημα από τα κουρασμένα πόδια σου εγκυμονεί τον κίνδυνο να χτυπήσεις τα δάχτυλα-νύχια σου. Δεν θα υπερβάλλω αν σας πω ότι μου συνέβη τουλάχιστον δέκα φορές. Τις πρώτες δυο ούρλιαζα από πόνο και απελπισία, ενώ κάποια από τα νύχια μου αποκολλήθηκαν από το δέρμα. Στα επόμενα χτυπήματα δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυα από τον πόνο και στο τέλος προσευχόμουν να τελειώσει αυτό το βασανιστήριο και να βγω στην άσφαλτο.
«Μια φωτογραφία… χίλιες λέξεις πόνου».
Σε τι κατάσταση φτάσατε επιτέλους στην άσφαλτο;
Κυριολεκτικά ράκος! Κάθε πάτημα του ποδιού πίεζε τα μισοβγαλμένα νύχια μου πάνω στη μύτη των παπουτσιών, κάθε βηματισμός και πόνος, σαν ένα αργό βασανιστήριο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η βροχή ήταν πλέον καταρρακτώδης! Για πρώτη φορά άρχισε να επωάζεται μέσα μου η ιδέα της εγκατάλειψης. Δεν έβρισκα ένα λόγο για να συνεχίσω αυτό το μαρτύριο. Είχα ολοκληρώσει 170 χιλιόμετρα μέχρι την Νεστάνη και ουσιαστικά είχα απαλλαγεί από το δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής.
Ο δρόμος προς την Σπάρτη αντικειμενικά ήταν πλέον πιο εύκολος, αλλά οι πληγές μου πολλές για το θεωρήσω εφικτό. Έτρεχα συνεχώς με πόνο, πολλή βροχή και υπερβολικά αργό ρυθμό, ακόμα και στις ευθείες. Σε κάθε σταθμό που συναντούσα την ομάδα μου ήμουν αποφασισμένος να τους ανακοινώσω ότι εγκαταλείπω την προσπάθεια, διαρκώς όμως το ανέβαλλα. Δεν άντεχα να τους δώσω τέτοια απογοήτευση μετά από την ευφορία στο πρώτο μισό του αγώνα.
«Στιγμές που το σώμα κυριολεκτικά σβήνει».
Κι έτσι το ξημέρωμα με βρήκε να «χαροπαλεύω» στο Ζευγολατιό (186ο χιλιόμετρο). Μια στομαχική διαταραχή ήρθε να προστεθεί στα όσα προανέφερα και ξαφνικά, από όλες τις δοκιμασίες, αισθάνθηκα αδύναμος και αποτελειωμένος.
Αυθόρμητα ξάπλωσα στο έδαφος πριν λιποθυμήσω και σκέφθηκα ότι εδώ τέλειωσε το ταξίδι μου. Έκλεισα τα μάτια μου και γρήγορα αποκοιμήθηκα. Είχα μόλις ολοκληρώσει 48 ώρες αϋπνίας με αφόρητο πόνο και σωματική-πνευματική καταπόνηση. Το ίδιο το σώμα μου προσπαθούσε να μου στείλει όλα τα μηνύματα για να σταματήσω την αυτοκαταστροφή μου.
Αριστερά: «Οριακά πριν από την εγκατάλειψη». Δεξιά: «Με εμφανή τα σημάδια της 48ωρης αϋπνίας».
Δεν είχαν τελειώσει όμως όλα, ευτυχώς…
Δεν είχαν τελειώσει, όχι. Μετά από ένα εικοσάλεπτο ύπνου άνοιξα τα μάτια μου και ένιωσα ελαφρώς καλύτερα. Η σκέψη τού να βγω ξανά στη βροχή και να χαροπαλεύω σε κάθε πάτημα του ποδιού μου δεν ήταν η πλέον ελκυστική. Εντούτοις, η ιδέα της εγκατάλειψης μόλις 50 χιλιόμετρα απόστασης από το άγαλμα του Λεωνίδα, μου δημιουργούσε αποτροπιασμό. Έτσι, ξαναβρήκα το κουράγιο να σταθώ πάλι όρθιος και να ριχτώ στον δυσκολότερο αγώνα της ζωής μου.
«Τρέχοντας τις τελευταίες ανηφόρες πριν την Σπάρτη».
Ακολούθησαν 40 ακόμα χιλιόμετρα απερίγραπτου πόνου μέχρι να φτάσω στον τελευταίο σταθμό πριν την Σπάρτη. Ξαφνικά, μόλις κατάφερα να αντικρίσω την πόλη της Σπάρτης στον μακρινό ορίζοντα, η ψυχή μου πέταξε και μαζί της τα καταβεβλημένα πόδια μου. Αδυνατούσα να το πιστέψω ότι ξαφνικά είχα νικήσει τον πόνο και μπορούσα να ανοίξω τον διασκελισμό μου, διατηρώντας ένα πολύ γρήγορο ρυθμό. Και όσο πιο κοντά έφτανα στο άγαλμα του Λεωνίδα, τόσο επιτάχυνα για να πάρει τέλος αυτό το ταξίδι.
Η στιγμή που μπαίνω μέσα στην πόλη, με τους εκατοντάδες Σπαρτιάτες στους δρόμους να χειροκροτούν, λίγο πριν αγγίξω το άγαλμα του Λεωνίδα, θα παραμείνει η πιο συγκλονιστική ανάμνηση της δρομικής μου σταδιοδρομίας. Παρά τα όσα υπέφερα, αυτή η στιγμή θα με συνοδεύει για το υπόλοιπο της ζωής μου.
«Ένα λυτρωτικό φιλί στα πόδια του Λεωνίδα».
Σήμερα, μετά από αυτή την «once in a lifetime» δρομική εμπειρία, τι θα λέγατε πώς σας έμαθε το Σπάρταθλον;
Το Σπάρταθλον, σε πλήρη αντιδιαστολή με τις ταινίες του Αμερικάνικου Κινηματογράφου, που σχεδόν πάντα επιφυλάσσουν ένα «happy end», είναι μια οριακή αναμέτρηση μεταξύ υπέρβασης και εγκατάλειψης. Το φιλόδοξο και αποφασιστικό εγώ παλεύει στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα ενάντια σε κάθε φωνή λογικής και αυτοπροστασίας. Απαιτεί τεράστια αποθέματα πνευματικής δύναμης και ανεξάντλητη αντοχή στην κακουχία-πόνο.
Όση προπόνηση κι αν έχεις κάνει στους δρόμους και τα στάδια, αν δεν έχεις το κατάλληλο πνευματικό υπόβαθρο, μιας συγκροτημένης προσωπικότητας συνηθισμένης να δίνει καθημερινές μάχες σε αντίξοες συνθήκες, δύσκολα θα φτάσεις στην Σπάρτη.
«Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές ήταν όταν διαπίστωσα ότι ο πατέρας μου, βλέποντάς με να παλεύω με τον πόνο και τη σωματική εξάντληση, αδυνατούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του».
Όπως και στην «Ιθάκη» του Καβάφη, έτσι και στο μεγάλο ταξίδι κάθε δρομέα προς την Σπάρτη, οι ανυπέρβλητες δυσκολίες θα ξεπεραστούν μόνο αν υπάρχει πίστη στο στόχο και όραμα στην πραγματοποίησή του. Αν ο «ταξιδιώτης» δρομέας εστιάσει στις αξίες του και αγνοήσει τις σύγχρονες φωνές τού φαίνεσθαι, τότε ακόμα μια προσωπική νίκη θα έχει επιτευχθεί, που θα τον βελτιώσει ως άνθρωπο.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
«Στην τελετή βράβευσης των αθλητών, στον δυσκολότερο αγώνα της ζωής μου».
//Φωτογραφίες: Hannisze
Διαβάστε ακόμα: Αργύρης Παπαθανασόπουλος – «Όσα μου έμαθαν οι υπερ-μαραθωνοδρόμοι Ινδιάνοι Tarahumaπa»
1 2
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
