argyris-p18

    «Η στιγμή λίγο πριν αγγίξω το άγαλμα του Λεωνίδα –το αποκορύφωμα μιας πολύμηνης περιπέτειες με θυσίες αλλά και όνειρα όμορφα– θα παραμείνει η πιο συγκλονιστική ανάμνηση της δρομικής μου σταδιοδρομίας. Παρά τα όσα υπέφερα, αυτή η στιγμή θα με συνοδεύει για το υπόλοιπο της ζωής μου».

    Πότε ακούσατε πρώτη φορά για το Σπάρταθλον;
    Ήταν το καλοκαίρι του 1990 όταν έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό τής εποχής, που αναφερόταν στα κατορθώματα του Γιάννη Κούρου και τις υπερφυσικές του επιδόσεις στο Σπάρταθλον (από το 1984 κάτοχος του ρεκόρ διαδρομής). Σχεδόν αδυνατούσα να πιστέψω ότι κάποιος μπορεί να ξεκινήσει από το ιστορικό κέντρο της Αθήνας και σε λιγότερο από 22 ώρες να βρεθεί στην Σπάρτη!

    Μιλήστε μας λίγο για τον εξαιρετικά επίπονο αυτόν αγώνα των 246 χλμ.
    Το Σπάρταθλον είναι πνευματικό δημιούργημα μιας παρέας Άγγλων αξιωματικών της Πολεμικής Αεροπορίας (RAF). Με περίσσεια αγάπη και πάθος για την Αρχαία Ελληνική Ιστορία, αποπειράθηκαν να διαπιστώσουν πόσο αληθινό μπορεί να είναι το επίτευγμα του Φειδιππίδη. Ο Αθηναίος ημεροδρόμος, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, κατάφερε το 490 π.Χ. να καλύψει σε 36 ώρες την απόσταση μεταξύ Αθήνας-Σπάρτης, ζητώντας βοήθεια από τους Σπαρτιάτες στη μάχη των Αθηναίων ενάντια της Περσικής απόβασης στον Μαραθώνα. Το 1982 τρεις Άγγλοι αξιωματικοί κατάφεραν να ολοκληρώσουν την απόσταση σε χρόνο παραπλήσιο του Φειδιππίδη και το 1983 οργανώθηκε το πρώτο αγωνιστικό εγχείρημα Αθήνας – Σπάρτης. Ήταν αδύνατον να φανταστεί κάποιος εκείνη την εποχή ότι η «ιστορική περιέργεια» μιας παρέας Άγγλων θα οδηγούσε στη γέννηση ενός από τους πιο διάσημους αλλά και πλέον δύσκολους αγώνες υπεραπόστασης στον κόσμο, που κάθε χρόνο έλκει εκατοντάδες δρομείς από κάθε γωνιά του πλανήτη.
    Η δυσκολία του αγώνα έγκειται προφανώς στη μεγάλη απόσταση των 245 χιλιομέτρων, που περιλαμβάνει και την αξιοσημείωτη υψομετρική ανάβαση των 5.000 μέτρων, σε μια εποχή που οι θερμοκρασίες μπορεί να είναι απαγορευτικά υψηλές. Εν τούτοις, η μεγαλύτερη πρόκληση είναι τα πολύ αυστηρά χρονικά όρια μέσα στα οποία ο δρομέας θα πρέπει να είναι σε κάθε έναν από τους 73 σταθμούς της διαδρομής. Μια ακατάπαυστη μάχη με το χρόνο και τα σωματικά και ψυχικά αποθέματα για 36 ώρες, που είναι και το χρονικό όριο τερματισμού. Γι᾽αυτό και κάποιες χρονιές τα ποσοστά εγκατάλειψης αγγίζουν το 75%, με το μέσο όρο να κυμαίνεται στο 50%!

    argyris-p1_new

    «Για τη συμμετοχή σ’ έναν αγώνα όπως το Σπάρταθλον απαιτείται μια καθημερινή αυταπάρνηση του ΘΕΛΩ και μια σφυρηλάτηση του ΠΡΕΠΕΙ».

    Πώς πήρατε την απόφαση να συμμετάσχετε στο Σπάρταθλον 2015;
    Το Σπάρταθλον και μόνο ως σκέψη συμμετοχής ήταν απαγορευμένο στο μυαλό μου για πολλά χρόνια. Είχα πλήρη επίγνωση του ότι μια αξιοπρεπής επίδοση και ένας τερματισμός χωρίς τραυματισμό απαιτεί ένα τεράστιο όγκο προπόνησης, κυριολεκτικά ανέφικτο με τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις.
    Καθώς τα χρόνια περνούσαν και οι συμμετοχές μου σε απαιτητικούς αγώνες υπεραπόστασης είχαν επιτυχή έκβαση, θεώρησα ότι μόνο η ολοκλήρωση του Σπάρταθλου θα μου έδινε την «πιστοποίηση» του υπερδρομέα. Ήταν η μεγαλύτερη και δυσκολότερη δρομική πρόκληση που μπορούσε να δώσει νόημα σε μια δύσκολη καθημερινότητα.

    «Θεώρησα ότι μόνο η ολοκλήρωση του Σπάρταθλου θα μου έδινε την ‘’πιστοποίηση’’ του υπερδρομέα. Ήταν η μεγαλύτερη και δυσκολότερη δρομική πρόκληση…»

    Στην Αγγλία, όπου ζείτε μόνιμα και εργάζεστε ως γιατρός Επειγοντολόγος, προετοιμαστήκατε σκληρά οκτώ μήνες για τον αγώνα. Όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχολογικά…
    Για τη συμμετοχή σ’ έναν αγώνα όπως το Σπάρταθλον απαιτείται μια καθημερινή αυταπάρνηση του ΘΕΛΩ και μια σφυρηλάτηση του ΠΡΕΠΕΙ. Η φύση της εργασίας μου, εκτός της πολύωρης καθημερινής ενασχόλησης με οριακές καταστάσεις και προκλήσεις, περιλαμβάνει αρκετές νυχτερινές βάρδιες, που είναι ο χειρότερος εχθρός του δρομέα. Ο νυχτερινός ύπνος δεν μπορεί να αναπληρωθεί με οποιονδήποτε άλλο και, φυσικά, οι μεταβολές στο εσωτερικό κιρκαδιανό σύστημα, ή κοινώς στο βιολογικό ρολόι του ανθρώπινου οργανισμού, επιφέρουν γρήγορα αίσθημα κόπωσης, κατάθλιψης, και οξυθυμία. Αν συνυπολογίσουμε και τις πλέον μίζερες καιρικές συνθήκες της Αγγλίας, όπου βροχή και δυνατός αέρας είναι καθημερινά φαινόμενα ανεξαρτήτως εποχής, αντιλαμβάνεστε την ψυχολογική πίεση να ανταποκριθείς στις καθημερινές σου δρομικές υποχρεώσεις.

    «Για να τρέξεις σε έναν αγώνα όπως το Σπάρταθλον», έχετε πει, «χρειάζονται δυο χαρακτηριστικά: αυτοπεποίθηση και παράνοια».
    Αν και ο όρος του φυσιολογικού είναι πολύ σχετικός στις μέρες μας, όλοι θα συμφωνήσουμε ότι η ιδέα τού να τρέχει κάποιος συνεχόμενα για 30-36 ώρες αγγίζει τη σφαίρα του «διαφορετικού». Όσες εξωραϊσμένες ιστορίες υπέρβασης κι αν διαβάσει κανείς από υπερμαραθωνοδρόμους, σας διαβεβαιώνω ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων κρύβεται αέναη μάχη με τον πόνο, τη ναυτία, την έλλειψη ύπνου, και γενικότερα τη σύνθλιψη κάθε αυτονόητης βιολογικής ανάγκης.
    Για να συμπορευτείς λοιπόν με όλα αυτά, πρέπει να πιστέψεις πρώτα στη δύναμη της θέλησής σου, αλλά και στις αντικειμενικά εκτιμώμενες δυνατότητές σου. Αυτό εποικοδομείται με το χρόνο και με τις συμμετοχές σου σε ανάλογες προκλήσεις. Μόνο έτσι γνωρίζεις τις «άγνωστες πτυχές» τού εγώ σου και μαθαίνεις να τις διαχειρίζεσαι.

    argyris-p4

    «Έντονος προβληματισμός αν και πόσο ασφαλές θα είναι να ξεκινήσω τον αγώνα».

    Με τη μεγάλη μέρα για την εκκίνηση του αγώνα να πλησιάζει άρχισαν, ωστόσο, ξαφνικά τα προβλήματα…
    Έχοντας ολοκληρώσει οχτώ μήνες προετοιμασίας, και μόλις τρεις εβδομάδες πριν από την εκκίνηση, άρχισα να βιώνω συμπτώματα που με προβλημάτιζαν ιδιαίτερα. Αρχικά είχα μια ενόχληση στον αριστερό γλουτό που, ενάντια σε κάθε λογική, όσο μείωνα τον όγκο προπόνησης, η ενόχληση επιδεινώνονταν! Και σαν να μην έφτανε αυτό, ένας απρόσμενος πονόδοντος ήρθε να ολοκληρώσει την ψυχολογική μου κατάρρευση! Απελπισμένος, αναζήτησα συμβουλή-θεραπεία από τους ειδικούς, δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα. Ο φυσικοθεραπευτής αδυνατούσε να καταλάβει την αιτιολογία του προβλήματος, ενώ ο οδοντίατρος θεωρούσε ανέφικτο να δώσει μια λύση πριν τον αγώνα.

    Για πρώτη φορά στο υπέροχο αυτό οχτάμηνο «ταξίδι» της προετοιμασίας μου, άρχισα να βιώνω το φόβο και, το σημαντικότερο από οτιδήποτε άλλο, να χάνω την αυτοπεποίθησή μου!

    «Σε έναν αγώνα όπως το Σπάρταθλον κρύβεται αέναη μάχη με τον πόνο, τη ναυτία, την έλλειψη ύπνου, και γενικότερα τη σύνθλιψη κάθε αυτονόητης βιολογικής ανάγκης»
    .

    Με τον ερχομό σας στην Αθήνα, δυο μέρες πριν από τον αγώνα νιώσατε πως το όνειρο κινδύνευε να γίνει εφιάλτης…
    Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία, και μέχρι την ύστατη στιγμή είχα τη βαθιά πίστη ότι μ’ ένα θαυματουργό τρόπο όλα τα δεινά θα εξαφανιστούν. Ο θετικός τρόπος με τον οποίο προσεγγίζω τη ζωή δεν με άφηνε να αποδεχτώ ότι το ταξίδι μου στα χνάρια του Φειδιππίδη θα τέλειωνε πριν ακόμα ξεκινήσει.
    Μετά από πέντε μέρες πλήρους ξεκούρασης, και μόνο δύο μέρες πριν από την εκκίνηση, πήρα την απόφαση για ένα τελευταίο «crash test». Ένα μισάωρο ήταν αρκετό για να διαπιστώσω με τρόμο ότι ο πόνος είχε επιδεινωθεί! Σε κατάσταση πανικού, έτρεχα σε γιατρούς και φυσικοθεραπευτές, αναζητώντας μια ξεκάθαρη απάντηση στο βασανιστικό μου ερώτημα αν και κατά πόσο θα ήταν ασφαλές και φρόνιμο να ξεκινήσω τον αγώνα.
    Τελικά όλοι κατέληξαν ότι θα μπορούσα να ξεκινήσω χωρίς να διακινδυνεύω κάποια σοβαρή ζημία. Το χειρότερο σενάριο θα ήταν να σταματήσω λόγω πόνου σε κάποιο σημείο της διαδρομής. Η απόφαση είχε παρθεί! Δεν θα εγκατέλειπα το όνειρο του τερματισμού στην Σπάρτη, παρά τις δυσοίωνες εξελίξεις στο τελικό στάδιο της προετοιμασίας μου!

    Στην επόμενη σελίδα: Τρέχοντας με τη ψυχή του.

    1 2

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top