Διάσχιση της Κορσικής: η άγρια όψη της Μεσογείου

Το γραφικότατο Bonifacio στο νότιο άκρο του νησιού, μόλις 14 km από τις ακτές της Σαρδηνίας.

Η Γνωριμία, 4 Ιουνίου 2014. Κορσική

Σκηνές surreal διαδραματίζονται αυτό το καλοκαιρινό πρωινό στο πιο τραχύ απ’ τα νησιά της Μεσογείου! Εδώ και 10 λεπτά βρισκόμαστε μαζί με την Σία, την σύντροφό μου, στο πέρασμα Punta a e Porte, ένα στενό πατάρι ανάμεσα σε οδοντωτές γρανιτένιες κορυφές. Είναι ταραγμένη και προσπαθεί να βολευτεί όσο καλύτερα μπορεί. Άλλωστε είναι το πρώτο επίπεδο σημείο που συναντάμε εδώ και ώρα. Πολλή ώρα.

Α… ξέχασα να σας πω. Η Σία έχει ακροφοβία και μόλις πριν λίγο καιρό αποφάσισε πως πρέπει επιτέλους να την ξεπεράσει στις γαμήλιες διακοπές μας. Είμαστε λοιπόν στην 3η ημέρα μιας ολιγοήμερης διάσχισης στα βουνά του νησιού -για τα οποία είχα διαβάσει πολλά- πριν κατευθυνθούμε στις παραλίες του νότου.

Πίσω μας χάσκει η απότομη χιονισμένη πλαγιά που μόλις ανεβήκαμε αλλά αυτό που απλώνεται μπροστά μας είναι το κάτι άλλο και θα έβαζε κάλλιστα σε σκέψεις και πολλούς μη ακροφοβικούς. Η διαδρομή είναι πολύ πιο απαιτητική απ’ ότι φανταζόμασταν και το χιόνι για την εποχή και το χαμηλό σχετικά υψόμετρο (1600μ.-2200μ) αρκετό.

Η διαδρομή είναι πολύ πιο απαιτητική απ’ ότι φανταζόμασταν και το χιόνι για την εποχή και το χαμηλό σχετικά υψόμετρο (1600μ.-2200μ) αρκετό.

Το σημείο που στεκόμαστε (Punta a e Porte) είναι το άνοιγμα (V) στην κορυφογραμμή ακριβώς στη μέση της φωτογραφίας και θα τραβερσάρουμε προς τα αριστερά όπως οι δύο κουκκίδες που φαίνονται στο ανώτερο τμήμα της χιονούρας.

Ενώ προσπαθεί να ηρεμήσει ένα μαύρο κοράκι έρχεται και κάθεται δίπλα στα πόδια της ενώ ταυτόχρονα περνάει από πάνω μας το ελικόπτερο της διάσωσης. Οιωνός; Προσπαθώ να μην γελάσω. Αδυνατώ. Μπροστά μας απλώνεται ένα άκρως εντυπωσιακό αμφιθέατρο βουνών και μόνο στην σκέψη πως θα πρέπει να τραβερσάρουμε όλες αυτές τις απότομες χιονισμένες πλαγιές της κόβονται τα πόδια.

«Τι λες;», ρωτάω σχεδόν σίγουρος πως θα μου πει να γυρίσουμε πίσω.
«Πάμε κι ό,τι γίνει», μου απαντάει ξεφυσώντας.
Οι επόμενες 6 ώρες κυλούν με μπόλικη έκκριση αδρεναλίνης, εγρήγορση και ανασφάλεια. Σούρουπο πια, την ώρα που στήνω το αντίσκηνό μας, παρατηρώ το πρόσωπό της που λάμπει περισσότερο από ενθουσιασμό παρά από ανακούφιση.

«Δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω αυτό που ζήσαμε! Είναι η πιο περιπετειώδης μέρα της ζωής μου!»
«Never Stop Exploring λοιπόν», της κλείνω το μάτι και παράλληλα σκέφτομαι πως θέλω να επιστρέψω στα βουνά της Κορσικής ΣΥΝΤΟΜΑ.

To νησί

Η κοιλάδα του ποταμού Golu.

Η Κορσική είναι το 4ο μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου (λίγο μεγαλύτερη από την Κρήτη) και μακράν το πιο ορεινό. Ανήκει στην Γαλλία αλλά είναι πιο κοντά στην Ιταλία τόσο χιλιομετρικά όσο και πολιτισμικά. Πάραυτα, οι Κορσικανοί είναι ιδιαίτερα περήφανοι για τον τόπο τους -που γνώρισε πολλούς κατακτητές ανά τους αιώνες- και θεωρούν εαυτούς αυτόνομους κατά μία έννοια. Αυτό αποτυπώνεται χαρακτηριστικά τόσο στη σημαία τους (την οποία βλέπεις παντού) όσο και στη γλώσσα (Corsu).

H Κορσική είχε εντυπωσιάσει τους αρχαίους Έλληνες ώστε την ονόμασαν «Καλλίστη» δηλαδή «Η πιο όμορφη»! Συγκλονιστικές αντιθέσεις την χαρακτηρίζουν. Μαγευτικές παραλίες που συγκαταλέγονται στις καλύτερες της Μεσογείου, καταπράσινες κοιλάδες, γραφικά ορεινά χωριουδάκια και το κυριότερο μια ενδοχώρα γεμάτη άγρια βουνά. Διαθέτει ένα δίκτυο μονοπατιών 1500 km με κορωνίδα το θρυλικό GR20, γνωστό ως η πιο απαιτητική πεζοπορική διαδρομή στην Ευρώπη. Αυτό το τελευταίο κρατήστε το σας παρακαλώ.

Η επιστροφή, 8 Σεπτεμβρίου 2015

Ο δρόμος φιδογυρίζει μέσα σε όμορφο δάσος και ο αέρας είναι δροσερός.

Έχει ήδη σουρουπώσει. Δεν θ’ αργήσει να πέσει το σκοτάδι. Είμαι μέσα σ’ ένα γαλλικό σπορ αυτοκίνητο μαζί με τον φίλο μου τον Ντάνη. Καθόμαστε στα πίσω καθίσματα. Μπροστά μας οι δύο Γαλλίδες που μας μάζεψαν 5 λεπτά νωρίτερα από την στάση του λεωφορείου για να μας μεταφέρουν σ’ ένα camping, κάπου στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού. Η μια οδηγάει και η άλλη δυναμώνει την μουσική, Rolling Stones: “I Can’t Get No Satisfaction».

Ο δρόμος φιδογυρίζει μέσα σε όμορφο δάσος και ο αέρας είναι δροσερός. Τι ωραία αλλαγή! Μόλις χθες είχε 36oC στη Θεσσαλονίκη. Πίσω τα δυο σακίδια μας (πώς στο καλό χωρέσανε;) φορτωμένα με αντίσκηνο, υπνόσακους, ρουχισμό, μαγειρικά σκεύη και τρόφιμα για 10 μέρες. Το δικό μου μόνο ζυγίζει 20 κιλά.

Κάπως έτσι, στηριζόμενοι δηλαδή αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις και χωρίς εξωτερική υποστήριξη (κάτι που μας αντιπροσωπεύει απόλυτα σαν φιλοσοφία), σκοπεύουμε να διασχίσουμε το GR20, δηλαδή το νησί μέσα από την αδιάσπαστη ραχοκοκαλιά των βουνών της ενδοχώρας από το νοτιοανατολικό (Conca) έως το βορειοδυτικό άκρο (Calenzana).

Ανηφορίζοντας μέσα από την πλούσια σε καταρράκτες και βάθρες κοιλάδα Agnone (4η μέρα).

Ο νότος, διάσελο της Bavella: 1215μ.

Στέκομαι δίπλα στο άγαλμα της Παναγίας που βρίσκεται σε περίοπτη θέση ακριβώς πάνω στο διάσελο και παρατηρώ με περιέργεια τα δεκάδες τάματα που το περιστοιχίζουν. Πυκνά σύννεφα έχουν καλύψει τον ουρανό προσδίδοντας έναν τόνο μυστηρίου στον επιβλητικό ορεινό όγκο της Bavella, ένα σύνολο από γρανιτένιους πύργους και βελόνες που κυριαρχεί στον οπτικό μου ορίζοντα.

Tο άγαλμα της Παναγίας που βρίσκεται σε περίοπτη θέση ακριβώς πάνω στο διάσελο .

Η διαδρομή εδώ σπάει στα δύο (όπως και σε λίγες ακόμη περιπτώσεις) και σαφώς επιλέγω ν’ ακολουθήσω την αλπική παραλλαγή που είναι υψηλότερης αισθητικής αξίας και με οδηγεί στην καρδιά του ορεινού όγκου. Προωθούμαι στην κορυφή της απότομης πλαγιάς σκαρφαλώνοντας περιστασιακά μέσα από γρανιτένιες πλάκες και ογκόλιθους και βγάζω το σακίδιο μου για ν’ απολαύσω ένα σνακ ΜΕ ΘΕΑ.

Το περιβάλλον γύρω μου είναι τόσο άγριο και γοητευτικό που δεν το χορταίνω. Και δεν είναι μόνο αυτό. Και τι δεν έχω δει απ’ το πρωί αυτήν την 1η «εισαγωγική» μέρα! Πανέμορφα δάση από έλατα και πεύκα του είδους laricio, έναν αγριόχοιρο, δροσερές βάθρες που με καλούσαν σαν σειρήνες για μια βουτιά κι αμέτρητα φυσικά γλυπτά σμιλεμένα απ’ τον χρόνο, την βροχή και τον αέρα.

«Αν αυτό δηλαδή είναι το εύκολο (νότος), πώς είναι ο βορράς;»
ρωτά ο φίλος μου που εμφανίζεται εμφανώς ταλαιπωρημένος αλλά κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένος.
«Bienvenu en Corse-Καλωσόρισες στην Κορσική». Από την πρώτη κιόλας αυτή ημέρα καθένας μας κινείται κατά βάση με τον ρυθμό του, ώστε να απολαμβάνει στο μέγιστο την μοναχική κίνηση στη φύση που αμφότερους μας γοητεύει.

Πανέμορφα δάση από έλατα και πεύκα του είδους laricio.

Από την άλλη, το πολύ πρωινό ξεκίνημα «…no matter what» συμβάλει -αν μη τι άλλο- στο να έχουμε μπόλικο χρόνο στη διάθεσή μας και να υπάρχει πρόοδος στην πορεία μας.

Από την πρώτη κιόλας αυτή ημέρα καθένας μας κινείται κατά βάση με τον ρυθμό του.

H είσοδος στον Βορρά

Είμαστε ήδη στην 5η μέρα. Εντυπωσιακές κόψεις, άγρια –σαν στοιχειωμένα– δάση με αιωνόβιες οξιές και βελανιδιές κι ένα εκτεταμένο αλπικό λιβάδι με άγρια άλογα καθιστούν την πορεία των προηγούμενων ημερών κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα.

Στην κορυφή Alcudina (2134μ.) με εκπληκτική θέα της ακτογραμμής αλλά και της βόρειας Σαρδηνίας.

Ήδη από χθες το μεσημέρι έχουμε περάσει στο βόρειο κομμάτι της διαδρομής, την αρχή του οποίου σηματοδοτεί ο σιδηροδρομικός σταθμός και το μαγευτικό δάσος της Vizzavona.Σήμερα κινούμαι με αντίθετη φορά στο γνώριμο από πέρυσι πεδίο, που τόσο με είχε εντυπωσιάσει. Η μέρα ξεκίνησε με μια ισχυρή καταιγίδα, που έκανε το scrambling στα βρεγμένα βράχια αργότερα ακόμη πιο ενδιαφέρον.

Eν μέσω νεφών.

Λίμνη Capitellu, Breche du Capitellu: 2225μ.

Το GR20 είναι σαφέστατα μια πολύ δημοφιλής διαδρομή (πως άλλωστε να μην είναι όταν φιγουράρει στις λίστες με τις καλύτερες διαδρομές του πλανήτη).

Τα νερά της αλπικής λίμνης Capitellu –η οποία ήταν πέρυσι παγωμένη– γλυκαίνουν το άγριο, σμιλεμένο από γκρίζο γρανίτη περιβάλλον που την περικλείει. Το σημείο που στέκομαι είναι πολύ όμορφο και το χαζεύω, απολαμβάνοντας παράλληλα ένα καυτό ρόφημα που ετοίμασα στη στιγμή.

Είναι αξιοσημείωτο πως δεν έχω συναντήσει ψυχή εδώ και 3 ώρες. Το GR20 είναι σαφέστατα μια πολύ δημοφιλής διαδρομή (πως άλλωστε να μην είναι όταν φιγουράρει στις λίστες με τις καλύτερες διαδρομές του πλανήτη)! Η πλειοψηφία των πεζοπόρων όμως ολοκληρώνει 1 μόνο σκέλος (ετάπ) ανά ημέρα από τα συνολικά 15 και στη συνέχεια χαλαρώνει στα αντίστοιχα (και πανάκριβα) καταφύγια. Έτσι λοιπόν, αν υπάρχει περίσσια όρεξη και κυρίως κουράγιο, τα απογεύματα μπορείς να έχεις τα βουνά για σένα.

Bocca San Petru (6η μέρα).

H στέγη του νησιού, Ελικοδρόμιο καταφυγίου Tighjettu

7η μέρα, μόλις 11:00 το πρωί. Επικρατεί απόλυτη ησυχία και κανένα σημάδι ζωής από το παρακείμενο καταφύγιο που μοιάζει σαν να αιωρείται στην πλαγιά. Ο καιρός σήμερα είναι εξαιρετικός και με χαροποιεί γιατί ΚΑΙ αυτή η μέρα προμηνύεται μεγάλη.

Φθάνοντας στο «Πέρασμα των Μαυριτανών» (6η μέρα).

Νιώθω πως είμαι σε πολύ καλή κατάσταση. Άλλωστε κατέβηκα αρκετά γρήγορα με το πρώτο φως την απόκρημνη βραχώδη ράχη από την χθεσινοβραδινή μας κατασκήνωση δίπλα στο «Πέρασμα των Μαυριτανών» (το διάσελο ανάμεσα στις κορυφές της Paglia Orba και του Capu Tafunatu).

Καθισμένος στην τσιμεντένια πλατφόρμα, κολατσίζω περιμένοντας τον φίλο μου. Στην ξύλινη πινακίδα που βρίσκεται δίπλα μου γράφει: «Cirque de la Solitude Ferme», δηλ. ο Κύκλος της Μοναξιάς είναι κλειστός.

Η πινακίδα αυτή με πληροφορεί για κάτι που γνωρίζουμε όλοι όσοι κινήσαμε πριν μέρες για να διασχίσουμε το νησί. Στις 10 Ιουνίου ένα σοβαρό δυστύχημα συνέβη σε αυτό το επίμαχο σκέλος – το πιο τεχνικό του GR 20 – όταν μετά από ισχυρές βροχοπτώσεις τεράστιοι ογκόλιθοι αποκολλήθηκαν και κύλησαν στους γκρεμούς. Το πόρισμα των ειδικών της γεωλογικής υπηρεσίας έκρινε το “Cirque de la Solitude” άκρως ακατάλληλο για διέλευση -μέχρι νεωτέρας- καθώς μεγάλοι βράχοι εξακολουθούν να κρέμονται επισφαλώς στις πλαγιές.

Η κόντρα για τις κορυφές του Monte Cintu και στο βάθος η εντυπωσιακή σιλουέτα της Punta Minuta (2556μ.).

Τις ημέρες που ακολούθησαν το συμβάν οι υπεύθυνοι του Parc Naturel Regional de Corse (που καταλαμβάνει το 1/5 της έκτασης του νησιού) σηματοδότησαν μια άκρως εντυπωσιακή εναλλακτική διαδρομή για το σκέλος αυτό, εξοπλίζοντας μάλιστα τα πιο εκτεθειμένα σημεία της με αλυσίδες.

Η διαδρομή αυτή περνάει από τον επιβλητικό όγκο του Monte Cintu, του ψηλότερου βουνού της Κορσικής (2706μ.), μεγαλώνοντας παράλληλα τόσο το συνολικό ανάπτυγμα (> 200 km ) όσο και την ανάβαση (> 14.000 D+ ) της διάσχισης που επιχειρούμε. Στην Κορσική βέβαια τα νούμερα δεν λένε τίποτα γιατί ο μεγάλος παίκτης εδώ είναι το πεδίο.

Ένας μακρύς κι απότομος ανήφορος μας οδηγεί σε σαθρό πεδίο όπου αλλεπάλληλα καγκέλια μας βγάζουν στην κόψη. Ο αέρας εδώ θερίζει.  Δεξιά ορθώνεται η κορυφή, 1 ώρα εύκολου σκαρφαλώματος (scrambling). Στο μυαλό μου έρχεται ο Mike (Στύλλας), ο οποίος έχει περάσει στο παρελθόν ΚΑΙ από εδώ μια βόλτα και σήμερα (Τρίτη) θα αγωνίζεται για 3η ημέρα στον «Γύρο των Γιγάντων» στις Άλπεις.

Ένας ατελείωτος κατήφορος θα μας οδηγήσει αργά το απόγευμα στις εγκαταστάσεις ενός πρώην χιονοδρομικού, όπου σε μια ήσυχη γωνιά μέσα στα δέντρα θα κατασκηνώσουμε και θα γνωρίσουμε τους γείτονες.

Η έξοδος προς τη θάλασσα 

Συνεχή ανεβοκατεβάσματα μέσα από στενά λούκια, εκτεθειμένες τραβέρσες κάτω από μεγάλες βράχινες εξάρσεις.

8η μέρα. Σήμερα φάνηκε για πρώτη φορά το λιμάνι του κοσμοπολίτικου Calvi από το διάσελο της Murvella! Αύριο με το καλό θα περπατάμε στα ήσυχα σοκάκια της Calenzana. Το αύριο όμως είναι μια άλλη μέρα και το GR20 μας προσφέρει απ’ το πρωί ένα συγκλονιστικό φινάλε που δεν μας αφήνει άλλη επιλογή παρά να επικεντρωθούμε στο ΤΩΡΑ.

Τουτέστιν συνεχή ανεβοκατεβάσματα μέσα από στενά λούκια, εκτεθειμένες τραβέρσες κάτω από μεγάλες βράχινες εξάρσεις (π.χ. τη νότια όψη του Capu Landroncellu) και περιπλάνηση πάνω στις κορυφογραμμές. Όλη μέρα! Τι μέρα και σήμερα.

Πέρασμα της Pisciaghja, Bocca di Pisciaghja: 1950μ

Πάνω από χαώδη γκρέμια και πριν από έναν ακόμη ανελέητο κατήφορο.

Εδώ, στο πέρασμα της Pisciaghja, πάνω από χαώδη γκρέμια και πριν από έναν ακόμη ανελέητο κατήφορο προς την τελευταία μας κατασκήνωση, αγναντεύω το μεγάλο φράγμα των βουνών του βορρά που μας γέμισαν με τόσες-μα τόσες- εικόνες και συναισθήματα. Άγριο νησί! Απλά για την ιστορία, ο επίλογος της εξόρμησής μας γράφτηκε σ’ έναν παράδρομο του λιμανιού της Bastia, όπου η μπύρα και τα φημισμένα τυριά κι αλλαντικά της Κορσικής είχαν την τιμητική τους.

Το τέλος της διαδρομής που κράτησε εννέα ημέρες.

Εν κατακλείδι, τόσο η ομορφιά όσο και η δυσκολία του GR20 ξεπέρασαν τις προσδοκίες μας και απολαύσαμε κάθε λεπτό αυτής της 9ήμερης διάσχισης! Θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα σε άτομα με εμπειρία κίνησης σε εκτεθειμένο και ιδιαίτερα τραχύ πεδίο!

Σημείωση

Για τους φίλους που τυχόν ενδιαφέρονται, πλήθος πληροφοριών για την πεζοπορία στην Κορσική (συμπεριλαμβανομένων και 4 ακόμη αξιόλογων και σαφώς ευκολότερων διαδρομών που την διασχίζουν οριζόντια) είναι διαθέσιμες στον ακόλουθο σύνδεσμο: www.Corsica.forhikers.com.

//Ο Δημήτρης Δεσποινιάδης είναι πεζοπόρος, ορειβάτης και δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Η μεγάλη του αγάπη για τη φύση, τα ταξίδια και την περιπέτεια τον έχει οδηγήσει την τελευταία δεκαετία σε απομονωμένες και μη περιοχές του πλανήτη με ιδιαίτερο εθνολογικό ενδιαφέρον, όπως τις ζούγκλες του Αμαζονίου, τα υψίπεδα του Θιβέτ και τις ιερές πόλεις της Ινδίας. Έχει οργανώσει και πραγματοποιήσει πολυάριθμες μεγάλες πεζοπορικές διασχίσεις στη Χιλή, τον Ισημερινό, το Περού, την Αργεντινή, το Νεπάλ, την Ινδία, την Ισλανδία, την Ιορδανία και την Κορσική.   // Όλα τα ταξίδια του Δημήτρη Δεσποινιάδη μπορείτε να δείτε στον προσωπικό του ιστότοπο.

// Όλα τα ταξίδια του Δημήτρη Δεσποινιάδη μπορείτε να δείτε στον προσωπικό του ιστότοπο.

Διαβάστε ακόμα: Ανατολικό Νεπάλ, στα ίχνη της Λεοπάρδαλης του Χιονιού.

TAGS :
δράση Κορσική ταξίδι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook