Ένας Έλληνας στη ζούγκλα

Από τη μια μέρα στην άλλη ο ατρόμητος ταξιδευτής της Heineken, Σταύρος Κώττας, βρέθηκε στα βάθη της καμποτζιανής ζούγκλας. Με λυμένα χέρια και δεμένα μάτια…

O Σταύρος Κώττας είναι ατρόμητος ταξιδευτής. Ναι, αυτός ο τύπος ξέρει τι εστί περιπέτεια. Για την ακρίβεια έμαθε μετά τη συμμετοχή του στη νέα καμπάνια της Heineken, υπό τον τίτλο Voyage (=ταξίδι), μέρος της οποίας είναι και η digital ενέργεια «dropped», όπου απλοί καθημερινοί άνθρωποι «ρίχνονται» σε ένα άγνωστο μέρος και προσπαθούν να εκπληρώσουν μία αποστολή. Μόνο που αυτή η αποστολή είναι αρκετά ζόρικη.

Ρωτήστε και τον ίδιο, που από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκε στα βάθη της καμποτζιανής ζούγκλας, εν πλω, σε ένα πελώριο κίτρινο παπί, τιμώντας δεόντως κάθε έννοια ταξιδιωτικού σουρεαλισμού. «Όταν αντιλήφθηκα ότι βρίσκομαι μέσα σε ένα τεράστιο παπί άρχισα να τρελαίνομαι από ενθουσιασμό! Ήταν ένα τόσο γλυκό και ταυτόχρονα εξωπραγματικό στοιχείο σε σχέση με το φυσικό περιβάλλον. Στην αρχή ήταν δύσκολο να κουμαντάρω ένα τόσο μεγάλο πλωτό όχημα με ένα αυτοσχέδιο κουπί από μπαμπού, αλλά βρήκα κάπως τον τρόπο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν εύκολο. Θέλει χρόνο για να δημιουργήσεις μια καλή σχέση!». Παρότι του πήρε κάμποσο χρόνο και μερικές δεκάδες περιστροφές στο ποτάμι, τελικά τα κατάφερε με τη βοήθεια και των φιλόξενων ντόπιων, οι οποίοι «ζαλίστηκαν» από τις ναυτικές δεξιότητες του Σταύρου και είπαν να βάλουν ένα χεράκι.

«Όταν αντιλήφθηκα ότι βρίσκομαι μέσα σε ένα τεράστιο παπί άρχισα να τρελαίνομαι από ενθουσιασμό! Ήταν ένα τόσο γλυκό και ταυτόχρονα εξωπραγματικό στοιχείο σε σχέση με το φυσικό περιβάλλον».

«Ευτυχώς, την ημέρα των γενεθλίων μου με περίμενε ένα ακόμα πιο καταπληκτικό δώρο: μια μηχανή για τη βάρκα-παπί. Δεν γνώριζα πώς λειτουργεί, βρήκα τον τρόπο όμως κι έτσι ξεκίνησα για νέες περιπέτειες. Μετά από μερικά μίλια, διασχίζοντας τα νερά με τον πιο ξεκούραστο τρόπο, έχοντας τον πλήρη έλεγχο της βάρκας και το αίσθημα ενός πεπειραμένου καπετάνιου, μια ρίζα ενός πανύψηλου δέντρου, που έφτανε στον βυθό του ποταμού, ανέτρεψε τα πάντα. Ο ποταμός ήταν πιο ρηχός σε εκείνο το σημείο, η προπέλα της μηχανής σκάλωσε στη ρίζα, με αποτέλεσμα η βάρκα-παπί κι εγώ να βρεθούμε σχεδόν κάθετα στην επιφάνεια του νερού. Μέχρι να βρω τον διακόπτη και να σβήσω τη μηχανή, η αδρεναλίνη μου ήταν στα κόκκινα! Από τις πιο συναρπαστικές στιγμές αυτού του ταξιδιού!».

Ο Σταύρος, για καλή του τύχη, συναντά στο ποτάμι τον Κοτ. Έκτοτε η ζωή του στη ζούγκλα θα γίνει ευκολότερη…

Όχι, φυσικά όσο η πρώτη νύχτα που έμεινε στη ζούγκλα. «ΟΚ, αυτό ήταν συγκλονιστική εμπειρία! Οι άνθρωποι της Heineken είχαν μεριμνήσει να υπάρχει μέσα στη βάρκα-παπί ένας μουσαμάς, που τον χρησιμοποίησα ως τέντα για να προφυλαχτώ από τα κουνούπια. Το ολόγιομο φεγγάρι φώτιζε τον ποταμό και το γύρω περιβάλλον. Τεράστια δέντρα, ήχοι από διάφορα ζώα, πανέμορφα λουλούδια… Μετά από λίγο άρχισε μια καταρρακτώδης βροχή, τα προεόρτια των μουσώνων. Κατέληξα να γίνω παπί μέσα στο παπί».

Ταξίδι χωρίς νέους φίλους, δεν είναι ταξίδι στην πραγματικότητα. Ο Σταύρος Κώττας γνώρισε αρκετούς στην Καμπότζη, αλλά ξεχώρισε έναν. «Γνώρισα τον Κοτ τη δεύτερη μέρα, στις όχθες του ποταμού. Ένας ιδιαίτερα έξυπνος και ευγενικός άνθρωπος, πρόθυμος να με βοηθήσει. Συνεννοούμασταν άψογα, χωρίς να γνωρίζει ο ένας τη γλώσσα του άλλου. Κωπηλατήσαμε μαζί, μου έμαθε πώς να ψαρεύω με ένα ειδικό κυκλικό δίχτυ. Στο τέλος της ημέρας η οικογένειά του με φιλοξένησε στο σπίτι τους. Τα σπίτια τους είναι φτιαγμένα από μπαμπού, με χωριστά δωμάτια για όλη την οικογένεια, μου παραχώρησαν ένα. Μοιράστηκα μαζί τους αξέχαστες στιγμές».

Οι αράχνες στην Καμπότζη αποτελούν ένα εξόχως γευστικό και θρεπτικό μεζέ. Το λέει (έστω κι αν δεν το δείχνει) και ο Σταύρος!

Δεν ήταν οι μόνες. Ο Σταύρος σήμερα θυμάται με νοσταλγία και το πώς γιόρτασε τα γενέθλιά του μέσα στη ζούγκλα της Καμπότζης. «Ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί! Η μέρα ξεκίνησε με ένα μάθημα yoga που πρόσφερα στους κατοίκους της ζούγκλας. Το ευχαριστήθηκαν πολύ, κι εγώ ακόμη περισσότερο. Η καλύτερη τάξη που είχα ποτέ. Στο τέλος του μαθήματος ένας άντρας μου έδωσε μια ευχή. Παρότι δεν κατάλαβα τίποτα, ήταν πολύ συγκινητική στιγμή, με τελετουργικό χαρακτήρα και ένιωσα ότι μίλησε αληθινά μέσα μου».

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προσπάθησε να μυηθεί στον τρόπο ζωής της χώρας, πρωτίστως γαστριμαργικά. Τι σημαίνει, στην πράξη, αυτό; «Μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά και περίεργα είδη κουζίνας, αλλά στην Καμπότζη ήταν μεγάλη η πρόκληση: Έπρεπε να δοκιμάσω αράχνες! Οι αράχνες μπορεί να μας φαίνονται αποκρουστικές, όμως είναι πολύ νόστιμη και θρεπτική λιχουδιά. Η γεύση τους είναι κάπως πικάντικη, λόγω των καρυκευμάτων. Είμαι της άποψης ότι γνωρίζεις καλύτερα έναν πολιτισμό έχοντας γευτεί την κουζίνα του».

Όσο για το αν θα ήθελε να παραμείνει κι άλλο στη χώρα; «Εννοείται! Μακάρι να κρατούσε άλλες δέκα μέρες το ταξίδι. Είναι μια φανταστική εμπειρία και εύχομαι κάθε άνθρωπος να τη ζήσει. Είναι ένα ταξίδι που σε πλημμυρίζει με μαγευτικές εικόνες, σου ανοίγει νέους ορίζοντες και πλέον βλέπεις με άλλη ματιά τη ζωή. Γιατί και η ζωή είναι ένα ταξίδι!».