«Fuck normal life!»

Ο φωτογράφος extreme sports Δημήτρης Κοντιζάς εξηγεί πώς, ισορροπώντας στην άκρη του exit point σε ύψη που κόβουν την ανάσα, έγινε δεσμώτης του ιλίγγου. Και πώς η δύναμη της τέχνης του εκεί που πετούν οι αετοί τον οδήγησε το 2011 σε μια παγκόσμια διάκριση.

Η φωτογραφία με την οποία ο Δημήτρης Κοντιζάς βραβεύτηκε στο διαγωνισμό Illume της Red Bull τραβήχτηκε το 2011 στη Ζάκυνθο, στο Ναυάγιο, έδωσε στην Ελλάδα μια γερή δόση δημοσιότητας ως spot για extreme sports.

Η φωτογραφία με την οποία ο Δημήτρης Κοντιζάς βραβεύτηκε στο διαγωνισμό Illume της Red Bull τραβήχτηκε το 2011 στη Ζάκυνθο, στο Ναυάγιο, έδωσε στην Ελλάδα μια γερή δόση δημοσιότητας ως spot για extreme sports.

Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου με ενδιέφεραν τα extreme sports. Αρχικά το paintball, το οποίο τότε –φανταστείτε– θεωρούνταν extreme sport. Αυτό όταν ακόμα πήγαινα στην Α’ Λυκείου. Παράλληλα με ενδιέφερε η φωτογραφία, τραβούσα με μια Zenith, που την έχω ακόμα. Τότε, είχα σκεφτεί ότι θα ήταν ωραίο κάποιος να τραβάει φωτογραφίες κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και να είναι πιο «μάχιμες». Παρακολουθούσα όμως κι άλλα αθλήματα, όπως το skydiving, που τότε ήταν το πιο extreme που μπορούσε να κάνει κάποιος.

Λίγο πριν το πρώτο άλμα στη γέφυρα των Ιωαννίνων και μέσα σε πυκνή ομίχλη.

Λίγο πριν το πρώτο άλμα στη γέφυρα των Ιωαννίνων και μέσα σε πυκνή ομίχλη.

Μετά από χρόνια έφτασε η στιγμή που δημιούργησα μια δική μου ιστοσελίδα, το adrenalinesports.gr. Μέσω αυτής γνώρισα τον διοργανωτή της εταιρείας ProBase, Hubert Schober, που διοργάνωσε κάποια base jump events στη Σύμη και τη Ζάκυνθο, και συνεργάστηκα μαζί του ως φωτογράφος των events. Αυτή ήταν η πρώτη μου σοβαρή επαφή με το άθλημα του base jump, που είναι ό,τι πιο θεαματικό και επικίνδυνο στο χώρο των extreme sports.

Το base jump με συναρπάζει γιατί προσφέρει ένα μοναδικό θέαμα. Είναι η πτώση του ανθρώπου στο κενό. Πηδάνε από κτίρια, κεραίες, γέφυρες, βράχια… Δεν το συναντάς εύκολα αυτό. Είναι πολύ συναρπαστικό να βλέπεις έναν άνθρωπο να πολεμάει την ίδια του τη φύση. Να πηδάει στο κενό και να προσπαθεί να πετάξει. Είναι μεγάλη πρόκληση να τραβήξεις αυτή του την προσπάθεια μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

Μια γενική άποψη για τον αγώνα της Ελβετίας που έχει γίνιε θεσμός. Όπως τα αγωνιστικά αυτοκίνητα, έτσι και οι δύο αθλητές "τρέχουν" παράλληλα για τον καλύτερο χρόνο.

Γενική άποψη για τον αγώνα της Ελβετίας, που έχει γίνει θεσμός. Όπως τα αγωνιστικά αυτοκίνητα, έτσι και οι δύο αθλητές «τρέχουν» παράλληλα για τον καλύτερο χρόνο.

Στα τρία χρόνια που ασχολούμαι με τη φωτογράφηση extreme sports, και συγκεκριμένα για τις ανάγκες των αγώνων base jump, έχω ταξιδέψει στο Kjerag της Νορβηγίας, στην Κωνσταντινούπολη και στο Lauterbrunnen της Ελβετίας. Αλλά και στο εσωτερικό έχω πάει σe events στη Σύμη, στη Ζάκυνθο και πρόσφατα στα Ιωάννινα. Κάθε μέρος είχε τη δική του ομορφιά. Ξεχωρίζω τη Ζάκυνθο για τη μοναδική παραλία της, το Ναυάγιο, για τον ήλιο, για τα νερά της, γιατί είναι η χώρα μου, αλλά και γιατί το συγκεκριμένο σημείο έχει ενδιαφέρον και για τους base jumpers. Ακολούθως ξεχωρίζω το Lauterbrunnen, εκεί που γίνεται ο τελευταίος αγώνας κάθε περιόδου. Eίναι ένα παραμυθένιο μέρος, με τις Άλπεις, με πολύ πράσινο, τεράστιες αγελάδες, τυρί Racklette και, φυσικά, με ένα μεγάλο πάρτι για το κλείσιμο της σεζόν. Αυτά είναι τα δυο πιο αγαπημένα μου μέρη.

Δείτε ακόμα: Έτσι κατακτήθηκε ο Όλυμπος –από δυο φιλέλληνες κι έναν ξυπόλητο κατσικοκυνηγό– 100 χρόνια πριν

Ένας από τους πιο ικανούς Base Jumper της εποχής μας, ο Alexander Poli κάνει άλμα προς το κέντρο της Κωνσταντινούπολης.

Ένας από τους πιο ικανούς Base Jumpers της εποχής μας, ο Alexander Poli, κάνει άλμα προς το κέντρο της Κωνσταντινούπολης.

Έχω στενή σχέση με τους αθλητές που φωτογραφίζω. Είμαστε δεμένοι γιατί ζούμε μαζί τις έντονες πέντε μέρες που διαρκούν οι αγώνες. Άλλωστε η σχέση μας δεν είναι επαγγελματική –δεν είναι πελάτες μου οι αθλητές–, αλλά φιλική, προσωπική: πέρα από το γεγονός ότι είμαι δίπλα τους τη στιγμή που θα εκτελέσουν το άλμα τους, μετά θα πιούμε μπίρες, θα χορέψουμε, θα διασκεδάσουμε μέχρι το πρωί. Είναι όλος ο τρόπος ζωής αυτής της κοινότητας που μας δένει. Φυσικά, ο κίνδυνος παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτή τη σχέση. Πόσο μάλλον όταν πολλοί φίλοι έχουν φύγει από τη ζωή μέσω αυτού του αθλήματος, οπότε μια τέτοια κατάσταση δεν με επηρεάζει μόνο, αλλά και κατά κάποιο τρόπο με σημαδεύει.

DSC03406

«Για να φωτογραφήσω στέκομαι στη άκρη του exit point. Πολλές φορές γέρνω πάνω από το κενό για να πάρω τη φωτογραφία και να αποφύγω τη ράμπα στο πλάνο μου…», λέει ο Δημήτρης Κοντιζάς. (Φωτογραφία: Θεώνη Δρακοπούλου)

Το βασικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων που ασχολούνται με τέτοια αθλήματα είναι το ότι αγαπούν την αίσθηση της ελευθερίας. Κάποιοι την αναζητούν καβαλώντας το ποδήλατο και κατεβαίνοντας το βουνό με 60 χιλιόμετρα ανάμεσα στα δέντρα. Κάποιοι πετώντας με wingsuit και, γενικά, κάνοντας κάτι εκτός ορίων. Ο τρόπος με τον οποίο ζούν είναι έντονος, δυνατός. Θα αναφέρω χαρακτηριστικά το σλόγκαν ενός φίλου που μας άφησε νωρίς, του Victor: «Fuck normal life»! Αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν μια κανονική, αλλά μια ιδιαίτερη ζωή. Τους θαυμάζω γι’ αυτό. Διότι προκαλούν τα όριά τους. Εγώ, αντίθετα, είμαι άνθρωπος που μου αρέσει η ασφάλεια –μπορούν να το επιβεβαιώσουν και οι ορειβάτες που με δένουν! Δύσκολα θα έκανα αυτά που κάνουν εκείνοι. Το πολύ να δοκίμαζα skydiving, που έχεις και εφεδρικό αλεξίπτωτο και χρόνο αντίδρασης.

«Το άθλημα του base jump είναι ό,τι πιο θεαματικό και επικίνδυνο στο χώρο των extreme sports. Είναι η πτώση του ανθρώπου στο κενό».

Τα πρώτα δυο χρόνια δεν είχε περάσει καν από το μυαλό μου ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά όσο είμαι εγώ εκεί. Μετά όμως από αρκετά δυσάρεστα γεγονότα που συνέβησαν το 2013, πλέον το σκέφτομαι και με προβληματίζει σοβαρά. Διάβασα ένα άρθρο του Chris McDοugall, ενός από τους πρωτοπόρους του αθλήματος, με πάνω από 2.000 άλματα στο ενεργητικό του, το οποίο αναφερόταν στο θάνατο –ο McDοugall τον έχει χωρίσει σε έξι κατηγορίες. Είναι μεγάλο το θέμα για να το αναλύσω εδώ, διαβάζοντας πάντως αυτό το άρθρο, έβαλα μέσα μου κάποια πράγματα σε τάξη. Ένα από τα πρώτα είναι ότι έχω πάντοτε στο νου μου να διατηρώ την ψυχραιμία μου και να μην πανικοβληθώ ό,τι κι αν συμβεί. Διότι ξέρω πια ότι αυτό είναι πολύ πιθανό… Το απεύχομαι, πρέπει όμως να είμαι προετοιμασμένος, γιατί αν συμβεί μπροστά μου, θα είναι ένα πολύ σκληρό θέαμα. Αυτά, βέβαια, είναι λόγια που λέω τώρα. Εκείνη τη στιγμή δεν ξέρω…

Ο καλύτερος camera man για wingsuit, Ludovick Woerth, εφορμά στο φιόρδ της Νορβηγίας κατά τη διάρκεια του ProBase U-Turn 2K14.

Ο καλύτερος camera man για wingsuit, Ludovick Woerth, εφορμά στο φιόρδ της Νορβηγίας κατά τη διάρκεια του ProBase U-Turn 2K14. «Είναι πολύ συναρπαστικό να βλέπεις έναν άνθρωπο να πολεμάει την ίδια του τη φύση», τονίζει ο Δημήτρης Κοντιζάς. «Να πηδάει στο κενό και να προσπαθεί να πετάξει. Και είναι μεγάλη πρόκληση να τραβήξεις αυτή του την προσπάθεια μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον».

Όταν στέκομαι στη άκρη του exit point έτοιμος να φωτογραφίσω αισθάνομαι φόβο. Γιατί φεύγω από την καρέκλα μου και την ασφάλειά μου, μπαίνω σε ένα αεροπλάνο και ξαφνικά βρίσκομαι στα 700 ή και στα 1.000 μέτρα υψόμετρο στην άκρη των δαχτύλων μου. Πολλές φορές γέρνω πάνω από το κενό για να πάρω τη φωτογραφία και να αποφύγω τη ράμπα στο πλάνο μου. Αρχικά, λοιπόν, νιώθω φόβο μετά όμως τη θέση του παίρνει η αδρεναλίνη. Αν και δεν κάνω άλμα, έχω κι εγώ μερίδιο στην αδρεναλίνη.

Διαβάστε ακόμα: Γιάννης Μπεχράκης: Όταν είπα «Πάει, τελειώσαμε»

Οτιδήποτε νιώθω τέτοιες στιγμές αρχίζει και τελειώνει με αυτό που μου μεταδίδουν οι αθλητές: νιώθω ό,τι νιώθουν. Όλοι ανεξαιρέτως φοβούνται σε κάθε τους άλμα. Κι όσο κι αν γελάνε, τη στιγμή του άλματος σοβαρεύουν. Αν κάποιος είναι πολύ φοβισμένος, αυτό με επηρεάζει. Αν είναι πολύ χαρούμενος, αυτό επίσης περνάει σε μένα. Αν ο αθλητής εκείνη τη στιγμή νιώθει ότι κάνει πάρτι, θα ξεχαστώ κι εγώ και θα μπω σε αυτή τη διάθεση.

Κάνοντας ένα back flip από τον ουρανοξύστη των 236 μέτρων.

Κάνοντας ένα back flip από τον ουρανοξύστη των 236 μέτρων. «Νιώθω ό,τι νιώθουν και οι αθλητές», λέει ο Δημήτρης Κοντιζάς. «Όλοι τους ανεξαιρέτως φοβούνται. Κι όσο κι αν γελάνε, τη στιγμή του άλματος σοβαρεύουν».

Η φωτογραφία με την οποία βραβεύτηκα στο διαγωνισμό Illume της Red Bull τραβήχτηκε το 2011 στη Ζάκυνθο, στο Ναυάγιο. Σε ένα αγώνα της ProBase, το Shipwreck Boogie. Ήμουν κάτω από τον ήλιο όλη τη μέρα και τράβηξα περίπου 2.000 φωτογραφίες. Κι ενώ όλο το πρωί έτρεχε ο διαγωνισμός, το μεσημέρι που τέλειωσε και οι αθλητές χαλάρωσαν, άρχισαν τα λεγόμενα fun jumps. Που σημαίνει δυο και τρεις αθλητές να πέφτουν μαζί, να κάνουν κωλοτούμπες και γενικά να δοκιμάζουν διάφορα κόλπα. Εγώ με την κάμερα στο χέρι είχα πνιγεί στον ιδρώτα συνειδητοποιώντας ότι ετοιμάζουν ένα 2 way.

«Ο τρόπος με τον οποίο ζουν όσοι ασχολούνται με τέτοια αθλήματα είναι έντονος. Το σλόγκαν ενός φίλου, του Victor, που μας άφησε νωρίς, ήταν ‘’Fuck normal life!’’»

Δεν το σκέφτηκα πολύ. Έκανα τις ρυθμίσεις, έφερα το focus point στη μέση, γιατί είχα στο νου μου ότι κάτω είναι το Ναυάγιο, ότι θα πέσουν δυο αθλητές, άρα 3 αντικείμενα. Σκέφτηκα ότι αν μπορέσω να τα χωρέσω στο κάδρο μου χωρίς να κόψω κανένα, θα ήταν επιτυχία. Οπότε ακολούθησα κάνοντας focus στο μεσαίο αντικείμενο και, όταν το κάδρο γέμισε, τράβηξα τη φωτογραφία. Επομένως, από τη μια ήταν λίγο τύχη, από την άλλη, επειδή ήμουν όλη μέρα εκεί και είχα δοκιμάσει διάφορες προοπτικές, υπήρχε μια σημαντική βάση.

Άλμα από τα 700m για τον Alastair McCartney, έναν από τους καλύτερους του κόσμου.

Άλμα από τα 700m για τον Alastair McCartney, έναν από τους καλύτερους του κόσμου.

Αρχικά είχα αμφιβολίες για το πόσο καλά θα πήγαινε η φωτογραφία, καθώς η Red Bull έχει κριτήρια πιο καλλιτεχνικά, ενώ η δική μου φωτογραφία ήταν πιο action. Όταν έλαβα ένα email με το οποίο μου ζητούσαν περισσότερες πληροφορίες, αυτό με έβαλε σε κάποιες σκέψεις. Έπειτα όμως ήρθε η πρώτη διάκριση. Όταν προκρίθηκα στους 250, ανάμεσα σε χιλιάδες υποψηφιότητες, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, το θεώρησα ήδη μεγάλη επιτυχία. Γιατί ήταν το αποτέλεσμα και η επιβράβευση μιας μεγάλης προσπάθειας και θυσιών και άλλων πραγμάτων μέσα σε κάποια χρόνια που δεν ήταν εύκολα.

Η τελική διάκριση, η πρόκρισή μου ανάμεσα στους 50 καλύτερους, ήρθε με μια πρόσκληση να παρευρεθώ στην τελική απονομής στο Χονγκ-Κονγκ. Έκλαψα από χαρά. Η σκέψη ότι θα μπορούσα να καταφέρω κάτι σε παγκόσμιο επίπεδο δεν είχε περάσει καν από το μυαλό μου. Είχα ξεκινήσει χαλαρά, μου άρεσε και το συνέχισα. Ήταν η πρώτη χρονιά που ασχολιόμουν. Κι όμως. Είχα όρεξη γι’ αυτό που ήθελα να κάνω κι αυτό ανταμείφθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο. Ένιωθα τρισευτυχισμένος!

Αυτή η διάκριση όχι μόνο με βοήθησε στη δουλειά μου, αλλά και με επηρέασε θετικά. Υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν ποιος είμαι χωρίς να τους ξέρω. Μιλάω για ανθρώπους του χώρου. Όπως οι αθλητές. Όταν πήγα στη Νορβηγία, σε αρκετές περιπτώσεις που συστήθηκα σε αθλητές, προς μεγάλη μου έκπληξη μου είπαν ότι με γνώριζαν μέσω της δουλειάς μου και ότι τους άρεσαν οι φωτογραφίες μου. Αυτό με κάνει να θέλω να γίνω καλύτερος, να εξελιχθώ. Σε κάθε αγώνα πλέον προσθέτω και μια – δυο τεχνικές. Επίσης, ενώ στην αρχή είχα ένα στυλ φωτογραφίας, τώρα έχω προσθέσει κι άλλα.

Ο βραζιλιάνος Ruy Fernandes κάνει ένα άλμα στο Ελληνικό μπλε της Σύμης από τα 300 μέτρα.

Ο Βραζιλιάνος Ruy Fernandes κάνει ένα άλμα στο γαλάζιο της Σύμης από τα 300 μέτρα.

Η φωτογραφία μου έχει πάρει τεράστια δημοσιότητα στο διαδίκτυο. Υπολογίζω ότι την έχουν δει εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, με τα Social Media να έχουν τον πρωταρχικό ρόλο. Είμαι βέβαιος δε πως μαζί με τη δουλειά μου γίνεται γνωστό και το μέρος που φιλοξενεί το εκάστοτε event και αυτομάτως προσελκύει κι άλλους που ενδιαφέρονται να ζήσουν εκεί αυτή την εμπειρία. Τουρισμός, λοιπόν, για extreme sports!

Πρόσφατα έμαθα ότι θέλουν να απαγορεύσουν κάθε είδους δραστηριότητα (base jumping, αναρρίχηση, enduro κλπ.) που γίνεται στα Μετέωρα. Αυτό με στενοχωρεί πολύ, καθώς τόσοι άνθρωποι έρχονται από το εξωτερικό για να γνωρίσουν τα Μετέωρα μέσω των δραστηριοτήτων που προσφέρει το μέρος. Άνθρωποι που τρέφουν πραγματική αγάπη για τη φύση και δεν εισπράττουν λεφτά αλλά δίνουν! Ανεβάζουν τα έσοδα της τοπικής κοινότητας (εστιατόρια, ξενοδοχεία, καφετέριες κλπ.), διαφημίζουν τη χώρα μας –μπορώ να απαριθμήσω ένα σωρό ακόμα οφέλη. Στην ελληνική πραγματικότητα φυσικά, ο «Θεός» δεν εγκρίνει τέτοιες βλασφημίες στον «ιερό» χώρο των Μετεώρων…

Περνάνε πολλά από το μυαλό μου. Όχι μόνο με το base jump. Αλλά και με το skydiving, με το downhill, με το surf και το kite- surf που γίνεται στη Νέα Κίο, κοντά στο Ναύπλιο, μια μεγάλη κοινότητα που θα ήθελα να φωτογραφίσω. To πιο πρόσφατο project μου, που ήταν για μένα στόχος και τον κατάφερα να πραγματοποιήσω, ήταν να πάω στα Γιάννενα για να φωτογραφήσω την πρώτη μου γέφυρα για base jumping. Προφανώς υπάρχουν κι άλλα σχέδια. Ένα ένα θα υλοποιούνται.

Φωτογραφίες: Δημήτρης Κοντιζάς

Δείτε ακόμα: Αυτός είναι ο Έλληνας που μπήκε στο βιβλίο Γκίνες ως ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος του κόσμου

DSC03347

«Μαζί με τη δουλειά μου γίνεται γνωστό και το μέρος που φιλοξενεί το εκάστοτε event και αυτομάτως προσελκύει κι άλλους που ενδιαφέρονται να ζήσουν εκεί αυτή την εμπειρία. Τουρισμός, λοιπόν, για extreme sports!», λέει ο Δημήτρης Κοντιζάς. (Φωτογραφία: Θεώνη Δρακοπούλου)

Button to top