Δαμάζοντας τα κύματα στη «Formula 1 της θάλασσας»

Ζώντας στην πράξη ένα όνειρο ζωής. «Δυστυχώς, το αθάνατο ελληνικό δημόσιο δεν έδωσε άδεια στον Ντάνη, ώστε να μπορέσει να λάβει κι αυτός μέρος στο America’s Cup», λέει για το δίδυμό του στο καταμαράν, Ιορδάνη Πασχαλίδη.

Η πρώτη και μοιραία γνωριμία μου με την ιστιοπλοΐα έγινε όταν ήμουν εννέα ετών, το 1979. Η θάλασσα και η επαφή με το νερό με γοήτευαν πριν καν αποκτήσω ιδέα για το άθλημα. Η επιλογή έγινε τυχαία, όταν ο παππούς μου με πήγε στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Θεσσαλονίκης για να ξεκινήσω κωπηλασία, να εκτονώσω την ενέργειά μου. Εκείνη την ώρα τα μαθήματα των κωπηλατών είχαν τελειώσει, βλέποντας όμως λίγο πιο δίπλα τα ιστιοπλοϊκά σκάφη, ένιωσα να φουσκώνει μέσα μου ένα αόρατο πανί. Ο παππούς μου μίλησε με τον προπονητή κι έτσι ξεκίνησαν όλα.

Όταν ασχολούμαι με το σκάφος μου ξεφεύγω από όλα, υγειαίνει η ψυχή μου. Μετά μπορώ να αντιμετωπίσω τους ανθρώπους και τη ζωή με πιο θετική διάθεση. Γενικά η ενασχόληση με τον αθλητισμό σε βοηθάει να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, κι αυτή ακριβώς η διαρκής προσπάθεια για αυτοβελτίωση είναι το μεγαλύτερό μου κίνητρο όλα αυτά τα χρόνια.

Με ικανοποιεί που είμαι ο πρώτος Έλληνας που συμμετείχε στο America’s Cup, είμαι σίγουρος όμως ότι αν δεν ήμουν εγώ, θα ήταν κάποιος άλλος. Με τον Ντάνη (σ. σ.: Ιορδάνης Πασχαλίδης) είμαστε ένα πολύ δυνατό δίδυμο στο καταμαράν κι αυτό έγινε ευρέως γνωστό στο εξωτερικό. Δυστυχώς, το αθάνατο ελληνικό δημόσιο δεν του έδωσε άδεια ώστε να μπορέσει να εκπληρώσει κι αυτός ένα πραγματικό όνειρο ζωής, που είναι η συμμετοχή σε αυτή τη σπουδαία διοργάνωση. Εντούτοις και πάλι δεν θεωρώ ότι ήμουν μόνος μου εκεί: είχα από πίσω μου συναθλητές, συνεργάτες οι οποίοι συνέβαλαν κι αυτοί στο να γίνω αυτό που είμαι σήμερα ‒νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για τη βοήθειά τους. Απλώς εγώ ήμουν το πρόσωπο στο οποίο εκφράστηκε αυτή η επιτυχία.

«Οι ταχύτητες των καταμαράν στο America’s Cup φτάνουν τα 40-45 μίλια την ώρα. Τα σκάφη κυριολεκτικά πετάνε».

Τα πάντα σε αυτό το τουρνουά είναι απολύτως επαγγελματικά. Αυτό, άλλωστε, είναι που κυρίως το κάνει να ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα. Το δυσκολότερο κομμάτι ήταν η συνεννόηση με τους άλλους αθλητές, ο καθένας ερχόταν από μια διαφορετική χώρα και είχε διαφορετική αντίληψη για διάφορα τεχνικά ζητήματα. Το America’s Cup είναι πολύ ελιτίστικο…

Οι ταχύτητες των καταμαράν στο America’s Cup φτάνουν τα 40-45 μίλια την ώρα. Τα σκάφη αυτά κυριολεκτικά πετάνε, κάτι που, φυσικά, δημιουργεί επιπλέον κινδύνους. Έχω φοβηθεί ακόμη και για τη ζωή μου, αλλά δεν θέλω να μιλάω γι’ αυτό, για να μην αποθαρρύνω κάποιον να ασχοληθεί με το άθλημα. Είναι αλήθεια όμως ότι ένας αγώνας ιστιοπλοΐας στο America’s Cup, αλλά και γενικότερα, μπορεί να μετατραπεί σε αγώνα για επιβίωση ‒κι αυτό δεν το βρίσκεις σε άλλο άθλημα. Τη μια στιγμή ευχαριστιέσαι το «παιχνίδι», με έναν άνεμο 3-4 μποφόρ, και την αμέσως επόμενη τα μποφόρ μπορεί να γίνουν 8 και η προσπάθεια για διάκριση να μετατραπεί κυριολεκτικά σε προσπάθεια για επιβίωση. Μόνο σε αθλήματα που σχετίζονται με τα στοιχεία της φύσης καλείσαι να παλέψεις για την ίδια σου τη ζωή.

Δύσκολα θα ακούσεις ιστιοπλόο να σου πει ότι δεν μπορεί να αγωνιστεί επειδή είναι τραυματίας. Στην καριέρα μου είχα αρκετούς τραυματισμούς, όμως δεν το δήλωσα ποτέ. Έχω αγωνιστεί και με 41 πυρετό. «Ρε συ Γιάννη, ζαλίζομαι από τον πυρετό, δεν μπορώ», έλεγα στον γιατρό μου. «Μην το σκέφτεσαι, πάρε αντιβίωση και μόλις μπεις μέσα και ακούσεις το “μπαμ” (σ. σ.: της εκκίνησης) θα το ξεχάσεις εντελώς», ήταν η μόνιμη ατάκα του. Κι έτσι ακριβώς γινόταν. Όταν αγωνίζεσαι, ξεχνάς τα πάντα. Μαθαίνεις να ξεπερνάς τα όποια προβλήματα, να βρίσκεις λύσεις και να προχωράς.

«’Ενας αγώνας ιστιοπλοΐας εδώ μπορεί να μετατραπεί σε αγώνα για επιβίωση…»

Στο America’s Cup δεν υπάρχει η «χαρά της συμμετοχής». Εννοώ, σε τόσο υψηλό επαγγελματικό επίπεδο, όπως αυτό, το μυαλό και το σώμα σου απασχολούνται κάθε στιγμή πυρετωδώς με πλήθος λεπτομερειών, η κόπωση είναι αφάνταστη.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα οι συνθήκες επιβάλλουν να είσαι διαρκώς εργάτης του σκάφους, αλλά και καλός performer. Οι μέρες άρχιζαν στις 6 το πρωί και τέλειωναν στις 12-1 το βράδυ. Πραγματικά εξοντωτικό πρόγραμμα, στο τέλος όμως κάθε μέρας σού έμενε η γλύκα της ιστιοπλοΐας. Αυτό με κράταγε, ανέβαζε μέσα μου πάνω από την κόπωση την ικανοποίηση ‒όπως το λάδι στο καντήλι ανεβαίνει πάνω απ’ το νερό.

Χωρίς τη θάλασσα δεν μπορώ να ζήσω. Η ιστιοπλοΐα, για μένα, είναι ένας αγώνας ψυχής, κάθε μέρα, κάθε ώρα. Να μου πει κανείς ότι πρέπει να σταματήσω να μπαίνω στο σκάφος, να τρέχω στη θάλασσα; «Άσε, φίλε», θα του απαντήσω, «βρες κάτι άλλο, αυτό δεν πιάνει». Ακόμα και τώρα, στα 43 μου, προσπαθώ κάθε στιγμή να ξεπερνώ τα όριά μου κι αυτή η αίσθηση δεν συγκρίνεται με τίποτα.

//Ο Κώστας Τριγκώνης έχει κατακτήσει 23 Εθνικούς, 3 Βαλκανικούς, 1 Μεσογειακό, 8 Ευρωπαϊκούς και 6 Παγκόσμιους τίτλους στις κατηγορίες «470 Aνδρών» και Tornado (Καταμαράν). Σήμερα είναι δίδυμο με τον Ιορδάνη Πασχαλίδη, παλιότερα με τον Ανδρέα Κοσματόπουλο.

TAGS :
αγώνας ιστιοπλοϊα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook