Ρόαλντ Αμούνδσεν: ο τελευταίος των Βίκινγκς 
Eίδαμε την «Ιερότητα του Βουνού»: η ελεγειακή ομορφιά της φύσης 
Οι Άλπεις σε ένα λεύκωμα: ονειρεμένες ορεινές αποδράσεις 
Το Κιλιμάντζαρο ενός 74χρονου Έλληνα 
Ojos del Salado: μια ελληνίδα στα βουνά της Χιλής λίγο πριν ξεσπάσει ο κορονοϊός 
Η διαδρομή (με κόκκινο) του Ηρακλή Μωϋσίδη και του Παύλου Τσιαντού και τα δυο σημεία (μπιβουάκ) στα οποία διανυκτέρευσαν.
«Μια πανέμορφη κόψη και ένας μεταλλικός σταυρός»
Ξημερώνοντας η τρίτη μέρα, βλέπουμε τα σύννεφα πετούν γύρω μας με μεγάλη ταχύτητα και η ανησυχία μας μεγαλώνει. Σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο να τραβερσάρουμε ανατολικά προς την κόψη Horli, αλλά είναι πολύ δύσκολο, αφού βρισκόμαστε πιο κοντά στη κόψη Zmutt.
Ξεκινάμε χωρίς πρωινό (η τροφή μας για όλη τη μέρα θα είναι δύο μικρά κέικ και από μια Lila Pause για τον καθένα μας), πίνουμε μόνο μερικές τελευταίες γουλιές από το μπουκάλι. Η απώλεια ενέργειας και η εξάντληση είναι πλέον έντονες, τα δάχτυλά μας έχουν παγώσει και στα ρελέ υποφέρουμε από τους πόνους.
Σε μερικά σημεία τα βράχια είναι σκεπασμένα από φρέσκο χιόνι. Ανοίγουμε δρόμο και σε λίγο, επιτέλους, δεχόμαστε την πρώτη τονωτική ένεση: αντικρίζουμε κόσμο στην κόψη Horli. «Αφού ανεβαίνουν κι άλλοι για κορυφή, αυτό σημαίνει καλή πρόγνωση του καιρού. Ευτυχώς», σκεφτόμαστε.
Μετά από λίγο η κλίση γλυκαίνει, το χιόνι γίνεται πιο πολύ και αρχίζουμε να προωθούμαστε πιο γρήγορα. Μας εντοπίζει ένα ελικόπτερο, ο εικονολήπτης του παίρνει μερικά πλάνα, του κάνουμε νόημα πως είμαστε καλά, δεν χρειαζόμαστε βοήθεια. Οι πιλότοι μάς χαιρετούν και το ηθικό μας ανεβαίνει. Θέλουμε να γελάσουμε, αλλά τα πληγωμένα από την αφυδάτωση χείλη μας ματώνουν και πονάνε.
Λίγο μετά συναντάμε δυο Γάλλους, οι οποίοι μόλις βγήκαν από την κόψη Zmutt –ακόμα μια καλή ένεση χαλάρωσης. Καθώς πλησιάζουμε στην κορυφή ακούμε όλο και περισσότερες φωνές, μεσημεριάζει, βρισκόμαστε σε μια πανέμορφη κόψη και στο τελείωμά της φαίνεται ένας μεταλλικός σταυρός. Είναι 19 Αυγούστου 1992 και ο φίλος μου κι εγώ είμαστε στην Κορυφή!
Η διαδρομή των αδερφών Schmid 1.200m ED1.
Ο κόσμος που βρίσκεται εδώ μας κοιτάζει αμήχανα: δυο εξαθλιωμένα άτομα που έρχονται από το πουθενά, με κρεμασμένα πάνω τους ένα σωρό υλικά. Θέλουν να μάθουν από πού ανεβήκαμε και από ποια χώρα είμαστε. Ο Παύλος πιάνει κουβέντα με μια ομάδα Τσέχων, «ρώτα τους αν έχουν νερό», τον σκουντάω. «Σου έχω κάτι καλύτερο από νερό», μου λέει. Την ίδια στιγμή που ένας από τους Τσέχους βγάζει από το σακίδιό του δυο μπίρες και μας τις προσφέρει. Αγκαλιαζόμαστε με τον Παύλο.
Η επιστροφή είναι δύσκολη, από την κούραση δεν μπορούμε πια να ελέγξουμε το σώμα μας. Παρόλα αυτά σε έξι ώρες βρισκόμαστε στην ασφάλεια της βάσης του Matterhorn, στο καταφύγιο Horli, ψάχνοντας τα υπάρχοντά μας. Η καθαρίστρια του καταφυγίου τα πήρε για σκουπίδια και τα έχει κλειδώσει σε μια αποθήκη περιμένοντας το ελικόπτερο για τη μεταφορά τους. Πλέον νιώθουμε καλά και όλη μας η σκέψη έχει επικεντρωθεί σε αυτό που καταφέραμε. Στην Ελλάδα οι φίλοι μας, μαθαίνοντας το νέο, μας οργανώνουν μεγάλη γιορτή.
Σημ. 1: Για την ιστορία, η πρώτη ανάβαση της Βόρειας ορθοπλαγιάς του Matterhorn, το 1931 από τους Γερμανούς αδερφούς Franz και Toni Schmid, τους χάρισε τιμητικό χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες. Μετά από μας πολλοί Έλληνες επανέλαβαν την Βόρεια του Matterhorn. Τελευταία, ξεχώρισε η μοναχική επανάληψη του Πάνου Αθανασιάδη, που σκαρφάλωσε την διαδρομή, free solo (χωρίς τη χρήση σχοινιού) σε 9 ½ ώρες το καλοκαίρι του 2013.
Σημ. 2: Τον Οκτώβριο του 2011 η Βόρεια του Matterhorn «σημαδεύτηκε» πικρά για την ελληνική ορειβατική κοινότητα με τον άδικο χαμό του φίλου Θοδωρή (Τεό) Χριστόπουλου, που κατά την προσπάθειά του να επιστρέψει με τους συντρόφους του μετά από την επιτυχημένη ανάβασή της, έχασε τη ζωή του.
Φωτογραφίες: Παύλος Τσιαντός
Διαβάστε ακόμα: Αυτός είναι ο πρώτος Έλληνας παγκόσμιος πρωταθλητής στο Μαραθώνιο Ορεινής Ποδηλασίας
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
