Ο χρυσούς αγώνας του Περικλέους

Ο θρίαμβος του πρωταθλητή. Για να καλύψει την εξαιρετικά απαιτητική –μέσα στη λάσπη και τις πέτρες– διαδρομή χρειάστηκε 4 ώρες, 18 λεπτά και 17 δευτερόλεπτα.

Ξεκίνησα να κάνω ποδήλατο πιτσιρικάς, στη γειτονιά, παρέα με τους φίλους μου. Σιγά σιγά όμως το «κοντά», στην Ελευσίνα όπου ήταν το σπίτι μου, άρχισε να μας στενεύει, ξανοιχτήκαμε. Όλο και πιο πέρα… Στα δεκατέσσερά μου, μού έβγαζε ένα ρομαντισμό όλο αυτό. Παρότι μέχρι τότε έπαιζα τένις, αποφάσισα να γραφτώ σε έναν σύλλογο, τον ΛΟΑΣΔΑ Μάνδρας. Με τα χρώματά του κέρδισα τον πρώτο μου αγώνα. Αυτό ήταν. Κατάλαβα ότι η ποδηλασία ήταν το άθλημα της ζωής μου.

Χρόνια τώρα, για προπόνηση, κάνω την ίδια διαδρομή. Ξεκινάω από την Ελευσίνα, όπου μένω, κατεβαίνω την παλιά Εθνική Οδό, μέχρι το Λουτράκι και λίγο παρακάτω, και ύστερα γυρνάω πίσω. Ώρες ώρες είναι πολύ άχαρο, γιατί πρέπει να βγει το πρόγραμμα και τα χιλιόμετρα. Κάθε προετοιμασία πριν από μεγάλους αγώνες συνηθίζω να την κάνω με καλή παρέα. Έτσι και η σπάει η μονοτονία, και η διαδρομή γίνεται πιο ξεκούραστη. Καμιά φορά σταματάμε για ένα σύντομο καφέ, κάτι να τσιμπήσουμε, λέμε τις ιστορίες μας, πειράζουμε ο ένας το άλλον. Είναι κάτι σαν ψυχανάλυση ενόψει των αγώνων και των αυξημένων υποχρεώσεων που ακολουθούν.

Η στιγμή που απολαμβάνω περισσότερο σε έναν αγώνα είναι όταν τελειώνει! Ειδικά όταν έχω δώσει το 100% και είμαι ευχαριστημένος από την προσπάθειά μου. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, όταν «τα έχω δώσει όλα» νιώθω ήρεμος και απολύτως εντάξει με τον εαυτό μου. Μετά από κοπιαστικές προπονήσεις ή απαιτητικά τουρνουά, πάντως, δεν θέλω ούτε να δω μπροστά μου ποδήλατο. Ίσως αυτό είναι το τίμημα του πρωταθλητισμού… (γελάει)

Στην ποδηλασία δρόμου, όπου οι ταχύτητες είναι πολύ μεγάλες, έχω δει τραγικά ατυχήματα στα τελευταία μέτρα πριν από τη γραμμή του τερματισμού, όταν πια η ένταση είναι στο ζενίθ και ο ένας ποδηλάτης σε απόσταση αναπνοής από τον άλλον. Στο mountain bike, αν πέσεις, συνήθως είναι δικό σου το λάθος, γιατί πρόκειται για ένα μοναχικό άθλημα. Είναι όμως πολύ δύσκολα και τεχνικά τα σημεία που κατεβαίνεις –βρεγμένα μονοπάτια, με λάσπες, με πέτρες, με οτιδήποτε… Πολλές φορές πρέπει να ρισκάρεις, άλλες σου βγαίνει κι άλλες όχι. Είναι όμως τόση η αδρεναλίνη που δεν σε νοιάζει αν πέσεις, θες όσο τίποτα να τερματίσεις, να πετύχεις τον στόχο σου. Είναι, τελικά, γοητευτικό συναίσθημα ο κίνδυνος. Δεν σε αφήνει να πλήξεις…

«Φεύγοντας από την Ελλάδα ήξερα ότι έχω κάνει πολύ καλή προετοιμασία. Ένιωθα τα πόδια μου σούπερ, δυσκολίες που ίσως να τις θεωρούσα αξεπέραστες σε άλλους αγώνες, εκείνη τη μέρα τις αντιμετώπισα πιο άνετα».

Η διαδρομή στο Mountain Bike Marathon του Ορνάν ήταν εξαιρετικά τεχνική και επικίνδυνη. Όταν έφυγα από την Ελλάδα, ωστόσο, ήξερα ότι έχω κάνει πολύ καλή προετοιμασία και ένιωθα σίγουρος για τον εαυτό μου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα έσκασαν και τα δυο μου λάστιχα, όμως το αντιμετώπισα. Στη διαδρομή των 84 χιλιομέτρων υπήρχαν εφτά ζώνες τροφοδοσίας και, ευτυχώς, και τα δυο σκασίματα έγιναν λίγο πριν από δυο ζώνες. Το πρώτο λάστιχο έσκαγε σιγά σιγά, οπότε μπόρεσα και το έλεγξα. Το άλλο όμως έσκασε επιτόπου –πράγμα πολύ επικίνδυνο για τον ποδηλάτη– ήμουν τυχερός όμως γιατί εκείνη τη στιγμή βρισκόμουν σε μια ανηφόρα… Συνολικά με τις αλλαγές που χρειάστηκε να κάνω στις ρόδες μου έχασα δυόμισι περίπου λεπτά, χρόνος υπερπολύτιμος σε αυτό το επίπεδο. Ήμουν όμως πραγματικά σε πολύ καλή κατάσταση. Ένιωθα τα πόδια μου «σούπερ», δυσκολίες που ίσως να τις θεωρούσα αξεπέραστες σε άλλους αγώνες, εκείνη τη μέρα τις αντιμετώπισα πιο άνετα.

Όταν συνειδητοποίησα ότι τερμάτισα πρώτος δεν ξέσπασα. Ήμουν μπροστά για πολλή ώρα και είχα το χρόνο να το χωνέψω. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να μείνω συγκεντρωμένος όταν πλησίαζε η στιγμή του τερματισμού και είχα κερδίσει μια καλή διαφορά από τους υπόλοιπους. Έλεγα από μέσα μου «ψυχραιμία, πρώτα να τελειώσει ο αγώνας και ύστερα οι πανηγυρισμοί». Όταν πια τερμάτισα, άρχισαν όλα να βγαίνουν στην επιφάνεια. Πιο έντονα το συναίσθημα ότι οι κόποι μου εκείνη τη στιγμή απέδιδαν καρπούς. Πως τίποτα, τελικά, δεν πήγε χαμένο. Αυτό το συναίσθημα δικαίωσης είναι τα πάντα για μένα. Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πίστευα πως στη ζωή ό, τι σπείρεις θα θερίσεις.

Όταν πια άρχισαν όλα να βγαίνουν στην επιφάνεια. «Πιο έντονα το συναίσθημα ότι οι κόποι μου εκείνη τη στιγμή απέδιδαν καρπούς. Πως τίποτα, τελικά, δεν πήγε χαμένο».

Τη στιγμή του τερματισμού ο φίλος μου και κουμπάρος μου, ο Αντρέας, μου έδωσε την ελληνική σημαία. Μου την είχε αγοράσει πριν από χρόνια, και μου το «χτύπαγε» συνέχεια ότι δεν την είχα σηκώσει ποτέ. «Θα το κάνω όταν κερδίσουμε σε ένα μεγάλο τουρνουά», του απαντούσα. Ευτυχώς δεν έμεινα στα λόγια.

Σαφώς και αισθάνομαι όμορφα που εκπροσώπησα επάξια τη χώρα μου. Μέχρι εκεί όμως, η κίνησή μου να σηκώσω την ελληνική σημαία στο Ορνάν δεν συμβόλιζε κάτι παραπάνω.

«Η πρωτιά στο Ορνάν θα με ακολουθεί για πάντα. Έχει ήδη σημαδέψει τη ζωή μου».

Όταν στέφεσαι παγκόσμιος πρωταθλητής σου δίνουν μια μπλούζα με τα χρώματα της ίριδας, την οποία πρέπει να φοράς σε όλους τους αγώνες σου μέχρι το επόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ακόμα όμως κι αν δεν καταφέρεις ποτέ ξανά στη ζωή σου να βγεις πρώτος, στο εξής, για όσο αγωνίζεσαι, θα έχεις στο γιακά και στο μανίκι σου τις ρίγες με τα χρώματα της ίριδας. Είναι εξαιρετικά τιμητικό, και ποθητό, αυτό για κάθε αθλητή. Όπως και να ’χει, πάντως, η πρωτιά στο Mountain Bike Marathon του Ορνάν θα με ακολουθεί για πάντα. Έχει ήδη σημαδέψει τη ζωή μου.

Θα πάψω να ασχολούμαι με την ποδηλασία όταν πια νιώσω πως δεν είμαι 100% αφοσιωμένος σε αυτήν. Όσο κι αν σήμερα δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χώρια από τον αθλητισμό, είναι πολλά αυτά που μπορεί –και πρέπει– κανείς να κάνει στη ζωή του. Δεν γίνεται, έτσι το βλέπω εγώ, να δίνεσαι συνεχώς στα ίδια. Δεν θα διαγράψω, βέβαια, τα παλιά (πώς θα ήταν δυνατόν;), ξέρω όμως ότι μπορώ να ξεκινήσω ξανά από το μηδέν. Από νέα αφετηρία…

TAGS :
αγώνας ποδήλατο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook