Στιβ Βρανάκης: Ο διευθυντής του Creative Lab της Google και το όραμά του για μια άλλη Ελλάδα

«Δεν μπορείς, ως χώρα, να βασίζεσαι στις αρχές που είχες πριν από χιλιάδες χρόνια. Πρέπει να δείξεις στον κόσμο τι συμβαίνει τώρα. Να το αποδείξεις».

Ο Στιβ Βρανάκης γεννήθηκε στον Καναδά. Το μυαλό του σκέφτεται αγγλικά, η καρδιά του, όμως, χτυπά ελληνικά. Πληγωμένη από την κατάσταση στη χώρα μας. Περήφανη για την ταλαντούχα νέα γενιά. Θέλει να βοηθήσει αυτά τα παιδιά και, όντας ρομαντικός, θεωρεί πως θα το πετύχει μέσω της συμμετοχής του στην ομάδα εργασίας που έχει αναλάβει το rebranding της Ελλάδας

Είναι τιμή μου που μετέχω στην επιτροπή για το branding της Ελλάδας. Υπάρχουν απίστευτος αριθμός ταλαντούχων παιδιών σε αυτή τη χώρα. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να προσπαθήσω να τους βοηθήσω. Μπαίνω στο ελληνικό task force με μεγάλη αισιοδοξία και δημιουργική διάθεση. Δεν αντιμετωπίζω αυτή την προοπτική ως ευκαιρία για να κάνω business. Η συμμετοχή μου είναι σε εθελοντική βάση. Το κάνω λόγω συναισθήματος. Δεν μπορώ να βλέπω τον κόσμο να μην έχει δουλειά. Να φεύγει στο εξωτερικό επειδή εδώ δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες να αναπτύξει το ταλέντο του.

Όταν μιλάς για το branding μιας χώρας, δεν μπορείς να είσαι επιπόλαιος, επιφανειακός. Δεν μπορείς να βασίζεσαι στις αρχές που είχες πριν από χιλιάδες χρόνια. Πρέπει να δείξεις στον κόσμο τι συμβαίνει τώρα. Να το αποδείξεις. Ο κόσμος δεν είναι χαζός. Καταλαβαίνει τα πάντα.

Με ενθουσιάζει η ιδέα ένας από τους πιο αρχαίους πολιτισμούς στον κόσμο να μπορέσει να μετατραπεί σε έναν από τους πιο σύγχρονους.

Το branding της Ελλάδας δεν είναι μια απλή καμπάνια, ένα έξυπνο σλόγκαν, που βασίζεται σε ένα λογοπαίγνιο ή στην ιστορία της. Θα άρχιζα την προσπάθειά μου με όσους ζουν στην Ελλάδα. Αν εμείς δεν νιώθουμε καλά για τη χώρα μας, πώς περιμένουμε να το κάνουν οι άλλοι; Αυτή τη στιγμή η διάθεση, η εμπιστοσύνη και το ηθικό των Ελλήνων είναι στο χαμηλότερο σημείο. Πρέπει να τους δώσουμε πίσω τη χαμένη τους αυτοπεποίθηση.

Οφείλουμε να αποπολιτικοποιήσουμε την προσπάθεια βελτίωσης της εικόνας μας. Μόνο έτσι θα έχει τη στήριξη όλων. Όταν παίρνεις διαζύγιο δεν έχει νόημα να κατηγορήσεις τη σύζυγό σου. Έγινε. Το παιδί σου θα μεγαλώσει με έναν γονιό. Πρέπει να δεχτούμε την κατάσταση. Μπορεί να ήταν ο δικός σου, ή ο δικός μου ο παππούς, που μας οδήγησε σε αυτή τη θέση, ή και κανένας από τους δύο. Σημασία έχει πως μας… είχαν αλλάξει τα φώτα. Είμαστε σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Πρέπει, λοιπόν, να ενωθούμε. Να αφήσουμε στην άκρη ιδεολογίες και πεποιθήσεις, και να κάνουμε κάτι συλλογικά για την πατρίδα μας.

Θα ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα. Να ζήσω στα Χανιά, που λατρεύω. Αγαπώ την Ελλάδα και την πιστεύω. Θεωρώ πως είμαστε πολύ καλοί άνθρωποι. Γι’ αυτό με πονάει να βλέπω να πονάμε.

Φύγαμε από την Αγγλία, όπου ζούμε, και ήρθαμε εδώ για να γεννήσει η γυναίκα μου. Ήθελα τα παιδιά μου να έχουν ελληνικό διαβατήριο. Εγώ γεννήθηκα στον Καναδά. Εκεί μεγάλωσα. Δεν έμενα ποτέ εδώ, αλλά έφτιαξα σπίτι. Και τα παιδιά μου είναι Έλληνες.

Η μητέρα μου πάντα μού έλεγε «πρέπει να παντρευτείς Ελληνίδα». Ποτέ δεν βγήκα με Ελληνίδα. Ως εργένης γνώρισα κοπέλες από κάθε γωνιά του πλανήτη. Μετά ήρθα μια χρονιά στην Ελλάδα, είχα τα γενέθλιά μου, βγήκα, γνώρισα μια Ελληνίδα, ερωτευτήκαμε και σε έξι μήνες ήμασταν παντρεμένοι.

Με πειράζει η νέα γενιά να απολογείται επειδή κατάγεται από την Ελλάδα. Θυμάμαι μια φορά έπαιρνα συνέντευξη από ένα νέο παιδί για μια δουλειά και το ρώτησα «Από πού είσαι;». «Είμαι Έλληνας», μου απάντησε, με ένα μορφασμό αποδοκιμασίας. Ήταν σαν να μου έλεγε «είμαι ένας από αυτούς που βλέπεις στην τηλεόραση να καταστρέφουν την ίδια τους την πόλη, είναι τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, φοροφυγάδες». Σοκαρίστηκα.

Ο κόσμος στην Ελλάδα είναι σε mode επιβίωσης. Σκέφτεται πώς θα βγάλει τη μέρα, πώς θα ταΐσει τα παιδιά του. Έρχομαι τακτικά από το εξωτερικό κι αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να έχω ολοκληρωμένη εικόνα.

Η Ελλάδα έχει υψηλό επίπεδο μόρφωσης. Η γενιά 20-30 είναι ίσως η πιο μορφωμένη στην Ευρώπη. Έχει, επίσης, από τα καλύτερα εκπαιδευμένα εργατικά δυναμικά. Υπάρχουν, λοιπόν, άνθρωποι με πολλά προσόντα, που δεν έχουν τη δυνατότητα να αποδώσουν. Μου αρέσει η ιδέα αυτό το κράτος, που άφησε το στίγμα του στην ιστορία, τη φιλοσοφία, τις τέχνες, τις επιστήμες, να πάρει την «εκδίκησή» του μέσω της τεχνολογίας.

«Είμαι μέγας θαυμαστής της τεχνολογίας. Η χρήση της ενισχύει αυτόν τον κόσμο. Χωρίς μια ιστορία γύρω της, όμως, δεν έχει ψυχή…»

Το διαδίκτυο δεν κάνει διακρίσεις. Δεν λέει «α, εσύ είσαι από μια χώρα που έχει αναταραχές και δανείζεται χρήματα από την υπόλοιπη Ευρώπη». Το μόνο που μετράει είναι αν αυτό που θα βρεις στον υπολογιστή βοηθάει τη ζωή σου, σε διασκεδάζει, σε μορφώνει, σε πληροφορεί.

Το TEDx Athens ήταν μια επιφοίτηση για μένα. Αν υπήρχε κάποιος σαν εσάς εκεί, κάλυπτε το θέμα και τραβούσε φωτογραφίες, αυτή θα ήταν η καλύτερη διαφήμιση για την Ελλάδα. Αυτή είναι η νέα Ελλάδα. Δημιουργική, πρωτοποριακή. Όχι η Ελλάδα του ούζου. Κανείς δεν το ξέρει, όμως. Ούτε στην ίδια τη χώρα ούτε στο εξωτερικό.

Οφείλουμε να κάνουμε ριζικές αλλαγές. Στη νοοτροπία μας, στον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας και τον υπόλοιπο κόσμο. Το διαδίκτυο είναι σύμμαχός μας. Είναι η πλατφόρμα μέσα από την οποία θα δημιουργήσουμε νέους θεσμούς δημοκρατίας, θα αναπτύξουμε νέες δεξιότητες, θα μοιραστούμε τη δημιουργικότητά μας με όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

Το δύσκολο σε περιπτώσεις σαν της Ελλάδας είναι πως νιώθεις σκουριασμένος. Κάποιος πρέπει να σε ταρακουνήσει. Οι Έλληνες νιώθουν σκουριασμένοι και είναι φυσιολογικό. Ο κόσμος πρέπει να αρχίσει να νιώθει καλά. Να νιώθει πως μπορεί να κάνει κάτι για την Ελλάδα. Γι’ αυτό είμαι εδώ. Για να σκεφτώ πώς μπορούμε να εμπνεύσουμε τον κόσμο που βρίσκεται στην Ελλάδα να αναλάβει δράση.

Στη διαφήμιση συναντάς τους ανθρώπους με τη μεγαλύτερη ικανότητα στη διήγηση ιστοριών. Αν εγώ προσπαθούσα να πω την ιστορία της Ελλάδας της κρίσης, θα έλεγα μια ιστορία καταστροφής. Κάποιου που έχασε το δρόμο του, αλλά τον ξαναβρήκε. Κάποιου που έχτισε πάνω στην μεγάλη του κληρονομιά προκειμένου να γίνει ξανά ένα μεγάλο έθνος. Θα μιλούσα για την ανάγκη της Ελλάδας να ξαναγράψει την ιστορία. Θα τόνιζα πως είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίοδος να βρίσκεσαι στην Ελλάδα. Μπορεί να χρησιμοποιούσα και το κλισέ «κάθε κρίση είναι μια ευκαιρία». Είχαμε ορισμένα σκοτεινά χρόνια ως χώρα, αλλά μπορούμε να τα καταφέρουμε. Η Ελλάδα είναι ένα ενδιαφέρον αρχέτυπο. Είχε παγκόσμια επιρροή, στην πορεία όμως μετατράπηκε σε κάτι το οποίο δεν της ταίριαζε. Ποιο θα ήταν το κλείσιμο της ιστορίας; Θα καταφέρει η Ελλάδα να προχωρήσει μπροστά ή πάντα θα στηρίζεται στις αρχές και το παρελθόν της; Θέλω να πιστεύω πως θα πάμε μπροστά. Ο κόσμος πεινάει. Όχι μόνο κυριολεκτικά. Έχει όρεξη για αλλαγή.

Η στατιστική λέει πως για τη γενιά του 2020 το 50% των εργασιών δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα. Μεγάλη υπόθεση. Δείχνει πως η δουλειά στην οποία θα καταλήξεις, μάλλον θα είναι εκείνη που εσύ έχεις δημιουργήσει. Οι νέοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν τη δυναμική και να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.

Ό,τι είμαι σήμερα βασίζεται στην τεχνολογία. Έγινα graphic designer και έμαθα να να οπτικοποιώ απλές πληροφορίες, μέσω υπολογιστή, να τις μετατρέπω σε μικρά έργα τέχνης. Έχτισα μαι καριέρα που βασιζόταν στο ότι μπορούσα να λέω ιστορίες on line. Είμαι μέγας θαυμαστής της τεχνολογίας. Η χρήση της ενισχύει αυτόν τον κόσμο. Χωρίς μια ιστορία γύρω της, όμως, δεν έχει ψυχή. Η τεχνολογία πρέπει να αποκτά ανθρώπινη υφή. Να έχει επαφή με τον κόσμο. Δίχως τη συγκεριμένη επαφή είναι κρύα και σε αφήνει κενό από πλευράς συναισθημάτων.

Από ένα σημείο και μετά ήμουν ο ροκ σταρ της διαφήμισης. Εγώ έλεγα και οι άλλοι έκαναν. Στην Google αντιστράφηκαν οι ρόλοι. Ο εξπέρ της τεχνολογίας έγινε ο λιγότερο καταρτισμένος. Ο ροκ σταρ καθόταν δίπλα στους ανθρώπους που προγραμματίζουν ολόκληρη τη γη για το Google Earth. Εκεί αναρωτιέσαι «εγώ δηλαδή, είμαι πιο δημιουργικός από αυτόν; Εκείνος δεν είναι ο πραγματικός ροκ σταρ;». Είναι μια συγκινητική εμπειρία. Καταλαβαίνεις ποια είναι η πραγματική σου θέση στον κόσμο. Στην Google υπάρχουν πολύ λίγα εγώ. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον περιβάλλον. Πριν μπεις εκεί πρέπει να πατήσεις το κουμπί της επανεκκίνησης του εαυτού σου.

Όταν έφυγα από την VCCP είχα μια θετική κρίση μέσης ηλικίας. Είχα γίνει 40 ετών. Ήμουν εκεί οκτώ χρόνια, είχαμε σημειώσει επιτυχίες. Ένιωθα ότι πρέπει να κάνω κάτι από την αρχή. Έτσι τάραξα τα νερά. Κατέστρεψα κάθε ίχνος ρουτίνας στη ζωή μου. ‘Ηταν η σωστή απόφαση. Αν δεν είσαι σε ένα συνεχές καθεστώς σύγκρουσης και έντασης, στο τέλος θα χάσεις τη δημιουργικότητά σου. Πέρασα είκοσι χρόνια στη διαφήμιση. Μου έμαθε σχεδόν όσα ξέρω και δεν είμαι από αυτούς που φεύγουν και μετά κάνουν κριτική. Λάτρεψα την κάθε στιγμή.

Η δουλειά στη Google είναι περισσότερο συνεργατική. Στη διαφήμιση όλα είναι διαφορετικά. Σε καθορίζουν οι επιτυχίες σου. Αν πάρεις βραβείο, παίρνεις προαγωγή, αύξηση. Πλέον είμαι 41 ετών και δεν με νοιάζουν αυτά. Δίνω χώρο στα παιδιά που δουλεύουν μαζί μου. Τα καθοδηγώ ή τα κατευθύνω και τα αφήνω να κάνουν ό,τι θέλουν. Παλιότερα δεν θα το έκανα. Αυτό είναι σημάδι ωριμότητας. Πρέπει να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους.

Στην Google κάνω την καλύτερη δουλειά της καριέρας μου. Μου επιτρέπει να συνδυάζω τη δημιουργικότητα με την τεχνολογία και τη διάθεση να βοηθήσω τον κόσμο. Κάναμε το Space Lab, όπου στείλαμε πειράματα παιδιών στο διάστημα, το Science Fare, μια πλατφόρμα όπου άνθρωποι κατέθεταν τις ιδέες τους για να αλλάξουν τον κόσμο, το Web Lab στο Μουσείο Επιστημών του Λονδίνου. Δημιουργήσαμε ένα σωρό πράγματα, τα οποία δεν ήμουν εκπαιδευμένος για να τα φέρω εις πέρας. Τα καταφέραμε χάρη στη σωστή συνεργασία. Νιώθω περήφανος.

TAGS :
google τεχνολογία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook