1378430_10201539073731461_477354434_n

    Ο Θέμος Σγούρας είναι ο πρώτος Έλληνας που έχει λάβει μέρος στο «Jungle Marathon». Τερμάτισε δεύτερος στους άντρες και τέταρτος στη γενική κατάταξη, ανάμεσα σε 71 άτομα από 27 χώρες. «Του χρόνου τον Οκτώβριο θα δοκιμάσω στα 254 χλμ» δηλώνει.

    Το «Jungle Marathon» είναι ο πιο συναρπαστικός αγώνας που έχω τρέξει ποτέ. Μια δρομική «μυσταγωγία» στα βάθη του Αμαζονίου, αλλά κι ένα εσωτερικό ταξίδι για όσους επιζητούν πρωτόγνωρες εμπειρίες επιβίωσης…

    Η επαφή μου με αυτή την ιδιαίτερη και εξαιρετικά απαιτητική «δοκιμασία» έγινε το 2012, όταν βρέθηκα στη Βραζιλία για δουλειές. Έως τότε έτρεχα συχνά σε city marathons, κυρίως στην Αθήνα και στην Ισπανία, ποτέ όμως δεν είχα δοκιμάσει τις δυνάμεις μου εκτός ασφάλτου. Φτάνοντας στο Σάο Πάολο άρχισα να αναζητώ πληροφορίες για τα δρομικά events που διεξάγονταν στη χώρα –αυτό που μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή ήταν ένας αγώνας στη ζούγκλα. Η ιδέα έμοιαζε ελκυστική –για την ακρίβεια πιο ελκυστική απ’ οτιδήποτε είχα συναντήσει ποτέ. Μέρα με τη μέρα άρχισα να μαθαίνω ολοένα και περισσότερα πράγματα για το «Jungle Marathon»: η επιθυμία της συμμετοχής είχε πια ζυμωθεί για τα καλά μέσα μου.

    Το Natureza που μας πήγε βαθιά στο δάσος του Αμαζονιου.

    Το «Natureza, που μας πήγε βαθιά στο δάσος του Αμαζονίου».

    Το «Jungle Marathon» διεξάγεται στο (State of ) Para, στο βόρειο τμήμα της Βραζιλίας, κοντά στα σύνορα με τη Γαλλική Γουιάνα. Η εσωτερική πτήση από το Σάο Πάολο έως την προστατευμένη περιοχή όπου γίνεται ο αγώνας είναι περίπου εφτά ώρες –το λέω για να αντιληφθείτε το μέγεθος της απόστασης, αλλά και το μέγεθος του Αμαζονίου. Ουσιαστικά πετάς για ώρες ολόκληρες πάνω από ένα απέραντο δάσος! Γνώρισα ανθρώπους που ταξίδεψαν αεροπορικώς επί 30-35 ώρες για να τρέξουν στο «Jungle Marathon», άλλοι από Ασία, άλλοι από Νέα Ζηλανδία, απ’ όπου μπορείς να φανταστείς.

    «Στο Jungle Marathon οφείλεις να τηρείς κατά γράμμα τους κανόνες της ζούγκλας για να επιβιώσεις…»

    Φτάνοντας στο Σανταρέμ, το οποίο οι διοργανωτές μού είχαν περιγράψει ως ένα «μικρό χωριό» αλλά στην πραγματικότητα ήταν μια πόλη 400.000 κατοίκων («χωριό» πάντως για εκείνους, συγκρινόμενο με το μέγεθος της Βραζιλίας), πήραμε ένα ταξί και κατευθυνθήκαμε προς ένα γραφικό χωριουδάκι, το Άλτο ντε Σάο, πάνω ακριβώς σε έναν από τους μεγαλύτερους παραποτάμους του Αμαζονίου, με πλάτος όχθης περίπου τα 500 μέτρα. Ο Αμαζόνιος σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνά τα 100 μίλια πλάτος! Καθώς τον αγναντεύεις παραδομένος στην ομορφιά του, αισθάνεσαι, πέρα από το εύλογο δέος, ελάχιστος, ανήμπορος…

    71 άτομα απο 27 χώρες

    «Γνώρισα ανθρώπους που ταξίδεψαν αεροπορικώς επί 30-35 ώρες για να τρέξουν στο Jungle Marathon. Άλλοι από Ασία, άλλοι από Νέα Ζηλανδία, απ’ όπου μπορείς να φανταστείς».

    Το ταξίδι μας, όμως, δεν τέλειωσε στο Άλτο ντε Σάο –είχαμε ακόμα δρόμο να διανύσουμε έως το σημείο όπου θα διεξαγόταν ο αγώνας. Στο χωριό νοικιάσαμε ένα μικρό πλοιάριο, το οποίο για 12 ώρες έπλεε μέσα στον Αμαζόνιο έως ότου φτάσουμε στα βάθη της ζούγκλας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το άγριο τοπίο, αλλά και το ήρεμο feeling του ποταμού… Το πρωί, φτάνοντας στον προορισμό μας, η θερμοκρασία άγγιζε τους 37ο – 38ο και η υγρασία το… 99%! Δίπλα υπήρχε ένα χωριό Ινδιάνων, άνθρωποι ξεχασμένοι από το χρόνο, μα πολύ φιλικοί και ευχάριστοι.

    Jungle Marathon-Το πέρασμα απο το βάλτο

    «Σε κάποια σημεία έπρεπε να διασχίσουμε ποτάμια και βάλτους (φωτογραφία), να ανέβουμε μπουσουλώντας σε λόφους».

    Αφού, για δύο μέρες, προσαρμοστήκαμε στο κλίμα και στο περιβάλλον, δόθηκε η εκκίνηση του αγώνα. Το «Jungle Marathon» χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες αποστάσεων: τον μαραθώνιο (42 χλμ.), τα 127 χλμ. και τα 254 χλμ. Εγώ, αν και είχα πάει για να τρέξω στον μαραθώνιο, την τελευταία στιγμή άλλαξα γνώμη και αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου στα 127 χλμ. Οι αποστάσεις, ασφαλώς, δεν είναι non-stop, όπως ας πούμε στο «Σπάρταθλον», αλλά υπάρχουν stages. Τα 127 χλμ. καλύπτονται σε τέσσερις μέρες: ουσιαστικά, τρέχεις μέσα στη ζούγκλα περίπου 30-35 χιλιόμετρα τη μέρα. Τα 254 χλμ., πάλι, καλύπτονται σε επτά μέρες. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μεταφέρεις τον εξοπλισμό σου, τα βράδια κοιμάσαι σε αιώρες. Αν υπάρχει νερό στο σημείο εκείνο, μπορείς να κάνεις ένα μπάνιο, αλλιώς θα πρέπει να περιμένεις ως τον επόμενο σταθμό. Γενικά οι συνθήκες είναι δύσκολες. Οφείλεις να τηρείς κατά γράμμα τους κανόνες της ζούγκλας για να επιβιώσεις…

    Το σπιτι μου μια άλλη ημερα

    «Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μεταφέρεις τον εξοπλισμό σου, τα βράδια κοιμάσαι σε αιώρες…»

    Τρέχοντας στον Αμαζόνιο, υπήρχαν στιγμές που έλεγα μέσα μου «πού βρίσκομαι, τι γυρεύω εδώ;». Ο κίνδυνος παραμόνευε σε κάθε γωνιά –οι ήχοι του δάσους με κρατούσαν σε εγρήγορση. Πέτυχα φίδια στη διαδρομή, άλλοι είδαν μέχρι και τζάγκουαρ! Για έντομα δεν το συζητάω καν… Ασφαλώς, είχαμε περάσει μια σχετική εκπαίδευση –ξέραμε, ας πούμε, τι δεν πρέπει να κάνουμε, πώς δεν θα ενοχλήσουμε τα άγρια ζώα: όπως μάθαμε από τους ντόπιους, σου επιτίθενται μονάχα αν νιώσουν ότι απειλούνται τα ίδια ή τα μικρά τους. Σε άλλα σημεία της διαδρομής έπρεπε να διασχίσουμε ποτάμια και βάλτους, να ανέβουμε μπουσουλώντας σε λόφους –το «Jungle Marathon» ήταν μια διαρκής πρόκληση.

    Όταν τερμάτισα, ένιωσα ευτυχής, ολοκληρωμένος. Του χρόνου σκοπεύω να δοκιμάσω στα 254 χλμ. Γιατί κατάλαβα ότι αυτό που σώζει τον άνθρωπο είναι ένα βήμα. Και μετά ακόμη ένα…

    Με τον Χιρο απο το Τοκυο τρεξαμε μαζι

    «Με τον Χίρο από το Τόκιο τρέξαμε μαζί».

    photo

    «Μια δρομική ‘’μυσταγωγία’’, αλλά κι ένα εσωτερικό ταξίδι για όσους επιζητούν πρωτόγνωρες εμπειρίες επιβίωσης»…

    photo1

    «Αυτό που σώζει τον άνθρωπο είναι ένα βήμα. Και μετά ακόμη ένα…»

     

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top