Θέμος Σγούρας: Στο Μαραθώνιο της Καμπότζης, για την MDA Ελλάς

Ο Θέμος Σγούρας βάδισε το μονοπάτι των Χμερ, εκεί που κάποτε ο Πολ Ποτ ξεκλήρισε περίπου 2 εκατ. συμπατριώτες του!

Ο μαραθώνιος είχε όνομα «Το αρχαίο μονοπάτι των Χμερ», καθώς Χμερ αποκαλούνται οι κάτοικοι της Καμπότζης. Ήταν μια συνεχής δοκιμασία έξι ημερών και 220 χλμ. μέσα σε ζούγκλα, με καιρικές συνθήκες δυσβάστακτες για τους μη μυημένους.

Ο επιχειρηματίας Θέμος Σγούρας, ωστόσο, όχι μόνο συμμετείχε, αλλά τερμάτισε και σε εξαιρετική θέση, μαθημένος βλέπετε από τη συμμετοχή του στο «Jungle Marathon» του Αμαζονίου το 2013.

Ξέρετε, είναι ένας κλειστός κύκλος ανθρώπων που διοργανώνουν αυτούς τους αγώνες. Πάντα τα άτομα είναι λίγα, αλλά ξέρουν τη δουλειά τους. Δεξιά: Υπήρξαν φίδια και σκορπιοί, ενώ σε μία στάση έφαγα επιτέλους και μία αράχνη τηγανητή!

Τη φετινή του συμμετοχή την αφιέρωσε στην προσπάθεια του MDA Ελλάς να δημιουργήσει μία Ειδική Μονάδα Νευρομυϊκών Παθήσεων για ενήλικες ασθενείς στην Αθήνα και στον Γιάννη Κορρέ, ένα ενεργό Μέλος του MDA Ελλάς, ο οποίος έφυγε από τη ζωή από μία σπάνια πάθηση, τη Μυϊκή Δυστροφία Duchenne.

Ο Θέμος Σγούρας τερμάτισε σε εξαιρετική θέση, μαθημένος από τη συμμετοχή του στο «Jungle Marathon» του Αμαζονίου το 2013.

Η δημιουργία της Μονάδας αυτής ήταν για τον Γιάννη ένα μεγάλο όνειρο. Ο Θέμος Σγούρας μας μίλησε για τον αγώνα και τη σπάνια ομορφιά της Καμπότζης όπου οι άνθρωποι ζούνε για το σήμερα και τα μικρά παιδιά δεν κλαίνε!

Ο καθένας βλέπει τον κίνδυνο διαφορετικά. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που σε γενικές γραμμές δεν φοβάται, αλλά σε τέτοια ταξίδια πρέπει να προσέχεις.

Πέστε μας τις πρώτες εντυπώσεις από τη χώρα, αλλά και τον αγώνα.

Ήταν ένα τρομερό ταξίδι. Η Καμπότζη είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα χώρα, παρά το γεγονός ότι ανήκει στις τριτοκοσμικές. Δεν είσαι σε ένα κομμάτι της Ασίας με μπουτίκ, δεν είσαι σε μια αναδυόμενη αγορά. Ο τόπος έχει μια άγρια ομορφιά. Τρέξαμε μέσα στη ζούγκλα, σε απομονωμένες αγροτικές περιοχές. Πέρασα από περίπου τριάντα χωριά, στα οποία έβλεπες την απλότητα του κόσμου. Έβλεπες πώς ζούνε οι άνθρωποι που σκέφτονται μόνο το σήμερα και την ηρεμία που τους διακρίνει. Στα χωριά αυτά δεν άκουσα ποτέ ένα μωρό να κλαίει, όλα γελούσαν και, πιστέψτε, με υπήρχαν πολλά μωρά. Ο αγώνας διήρκησε έξι μέρες και τρέξαμε συνολικά 220 χλμ. Ήταν σαν να τρέχαμε ένα μαραθώνιο καθημερινά. Μία μέρα τρέξαμε 65 χλμ. συνεχόμενης διαδρομής, μία άλλη ημέρα 29 χλμ. Στον αγώνα συμμετείχαν συνολικά 44 αθλητές από διάφορες χώρες του κόσμου. Τερματίσαμε στο Άνγκορ Βατ, το οποίο είναι το μεγαλύτερο σύμπλεγμα ναών στον κόσμο, πανέμορφο και εντυπωσιακό, σε μια περιοχή 1.000 στρεμμάτων.

Αισθανθήκατε κάποια στιγμή ότι κινδυνεύετε;

Ο καθένας βλέπει τον κίνδυνο διαφορετικά. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που σε γενικές γραμμές δεν φοβάται, αλλά σε τέτοια ταξίδια πρέπει να προσέχεις. Πάντως, πιο μεγάλο κίνδυνο αισθάνθηκα στον αγώνα του Αμαζονίου, όπου εκεί τρέχαμε σε ανοιχτή ζούγκλα, παρά στην Καμπότζη όπου τρέχαμε σε μία πιο ελεγχόμενη περιοχή. Αναγκαστικά, όμως, πρέπει να προσέχεις. Υπήρξαν φίδια, σκορπιοί και μεγάλες αράχνες, ενώ σε μία στάση έφαγα επιτέλους και μία αράχνη τηγανητή!

Διαβάστε ακόμα: Πώς ο Νίκος Μαγγίτσης κατάφερε τον άθλο ν’ ανέβει στις 7 ψηλότερες κορυφές του κόσμου.

Έξι ημέρες ήμασταν στην απόλυτη βρωμιά, πλην μίας ημέρας που μας πήγαν σε μία περιοχή με καταρράκτες, όπου είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε ένα ωραίο μπάνιο.

Η διοργάνωση σας άφησε ικανοποιημένο;

Η διοργάνωση ήταν αρκετά καλή. Ξέρετε, είναι ένας κλειστός κύκλος ανθρώπων που διοργανώνουν αυτούς τους αγώνες. Πάντα τα άτομα είναι λίγα, αλλά ξέρουν τη δουλειά τους. Έχουμε πάντα ένα καλό team που μας υποστηρίζει, όταν αντιμετωπίζουμε μικροτραυματισμούς ή όταν προκύπτουν ζητήματα με τη ζέστη και την υγρασία. Όλα παίζουν ρόλο, διότι άλλο είναι να τρέχεις με τον κολλητό σου σε ένα δάσος, άλλο είναι να είσαι στη ζούγκλα. Όλη η ομάδα είναι εξαιρετικά χρήσιμη. Πηγαίνουμε εξάλλου σε περίεργα μέρη, πολλές φορές χρειάζονται πολλά χαρτιά, από τη βίζα μέχρι την άδεια για το πού θα κοιμηθούμε. Στην Καμπότζη, μέναμε σε βουδιστικούς ναούς τις νύχτες. Ένα βράδυ μάλιστα μείναμε σε ένα ναό όπου είχε γυριστεί ένα από τα «Indiana Jones», ενώ ένα άλλο βράδυ κοιμηθήκαμε εκεί που γυρίστηκε το «Tomb Raider»! Προσωπικά, θα ήμουν ευχαριστημένος με το οτιδήποτε. Οι συνθήκες είναι δύσκολες, όπως και νά ‘χει, εμείς πάμε γιατί μας αρέσει και το αγαπάμε. Δεν θα με πείραζε ποτέ, τίποτα!

Τελικά σε ποια θέση τερματίσατε;

Πήγα σχετικά καλά. Τερμάτισα 9ος στη γενική κατηγορία και 5ος στους άνδρες. Όλες τις ημέρες, εκτός από την πρώτη, τερμάτιζα 7ος ή 8ος. Την τελευταία μάλιστα τερμάτισα 5ος, αλλά πήγε πολύ άσχημα η πρώτη ημέρα, όπου τρέξαμε 30 χλμ. με έναν απίστευτο ήλιο και δεν είχα προσαρμοστεί στις κλιματολογικές συνθήκες, πράγμα που είναι πολύ σημαντικό. Την ημέρα είχε περίπου 32^ο C και υγρασία πάνω από 90%, ενώ το κακό ήταν πως και το βράδυ η υγρασία παρέμενε, με αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικά δύσκολο να κοιμηθείς. Στον Αμαζόνιο είχαμε δένδρα πάνω από τα κεφάλια μας, στην Καμπότζη ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής το κάναμε κάτω από ήλιο, πράγμα που εμένα με επηρεάζει στο τρέξιμο.

Αριστερά: Την ημέρα είχε 32ο C και υγρασία πάνω από 90%, ενώ το και το βράδυ η υγρασία παρέμενε, με αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικά δύσκολο να κοιμηθείς. Δεξιά: Πέρασα από 30 χωριά, στα οποία έβλεπες πώς ζούνε οι άνθρωποι που σκέφτονται μόνο το σήμερα. Στα χωριά αυτά δεν άκουσα ποτέ ένα μωρό να κλαίει, όλα γελούσαν.

Άλλο πρόβλημα, εκτός από τις καιρικές συνθήκες, συναντήσατε;

Το άλλο μεγάλο θέμα είναι ότι δεν είχαμε να πλυθούμε. Οπότε φαντάζεσαι πώς είναι να τρέχεις 40 με 45 χλμ. την ημέρα και μόλις τελειώνεις να έχεις απλώς 2 μπουκάλια εμφιαλωμένο νερό, για να τη βγάλεις μέχρι την επόμενη! Δεν υπήρχε νερό ούτε για το πρόσωπο. Έξι ημέρες ήμασταν στην απόλυτη βρωμιά, πλην μίας ημέρας που μας πήγαν σε μία περιοχή με καταρράκτες, όπου είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε ένα ωραίο μπάνιο. Πάντως, τα περιμέναμε αυτά, τα ξέραμε εκ των προτέρων, απλώς σας αναφέρω ένα αντικειμενικό πρόβλημα.

Η Καμπότζη είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα χώρα, παρά το γεγονός ότι ανήκει στις τριτοκοσμικές. Δεν είσαι σε ένα κομμάτι της Ασίας με μπουτίκ, δεν είσαι σε μια αναδυόμενη αγορά. Ο τόπος έχει μια άγρια ομορφιά.

Η επόμενη πρόκληση ποια είναι;

Κατά πάσα πιθανότητα, η επόμενη πρόκληση θα είναι να τρέξω στο Μπουτάν το Μάιο. Είναι ένα μικρό κράτος μεταξύ Κίνας, Ινδίας και Θιβέτ, το οποίο άνοιξε τα σύνορά του πρόσφατα. Εκεί θα τρέξουμε περίπου 240 χλμ. σε ημιορεινό τοπίο και θα είμαστε το περισσότερο διάστημα μόνοι. Θα δούμε ένα παρθένο περιβάλλον και η κάθε επαφή με άνθρωπο θα είναι μοναδική. Η βίζα κοστίζει $ 250 την ημέρα και σ’ αυτήν περιλαμβάνουν πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό. Τώρα, πού θα μας βρουν όταν τρέχουμε να μας το δώσουν είναι ένα άλλο θέμα!

//Όσοι από εσάς επιθυμείτε να συνεισφέρετε στην προσπάθεια του Θέμου Σγούρα και της MDA Ελλάς μπορείτε να επισκεφθείτε το: giveandfund.com

Διαβάστε ακόμα: O Θέμος Σγούρας στον «Jungle Marathon» του Αμαζονίου.

TAGS :
fund MDA Βιετνάμ δρομέας καμπότζη Σγούρας ταξίδι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook