TITANIC1

Ο Λεονάρντο σκιτσάρει την Κέητ.

Τιτανικός (Titanic, 1997)

Σκηνοθεσία: Τζέιμς Κάμερον.

Παίζουν: Κέιτ Γουίνσλετ, Λεονάρντο ντι Κάπριο, Μπίλι Ζέιν.

What’s up doc? Ογδόντα τέσσερα χρόνια μετά το ναυάγιο του Τιτανικού, η επιζήσασα Ρόουζ (Γκλόρια Στιούαρτ) διηγείται την ιστορία της, η οποία συνδέεται με το θρυλικό ναυάγιο. Στις 10 Απριλίου 1912, η έφηβη Ρόουζ (Κέιτ Γουίνσλετ) επιβιβάζεται στον Τιτανικό στην πρώτη θέση του υπερωκεανίου, συνοδευόμενη από τη μητέρα της Ρουθ (Φράνσις Φίσερ) και τον αρραβωνιαστικό της (Μπίλι Ζέιν). Στους επιβάτες της οικονομικής θέσης βρίσκεται ο νεαρός τυχοδιώκτης και ζωγράφος Τζακ (Λεονάρντο ντι Κάπριο), με τον οποίο η ζωή της Ρόουζ θα μπλεχτεί σε ένα αξεδιάλυτο παιχνίδι πάθους.

Το μέγεθος μετράει! Ο μανιχαϊστικός κόσμος του Τζέιμς Κάμερον, το ταξίδι της ενηλικίωσης και της ερωτικής αφύπνισης δύο εφήβων, τα υπερβολικά νούμερα που έκτισαν το μύθο της υπερπαραγωγής πριν από και μετά τα γυρίσματα, η σκηνή στην πλώρη με το ερωτευμένο ζευγάρι να λούζεται στο πορφυρό φως του ηλιοβασιλέματος στον Ατλαντικό, η άνοστη φωνή της Σελίν Ντιόν, η επικών διαστάσεων καταβύθιση του Τιτανικού, το παγωμένο σώμα του έρωτα στα σκοτεινά νερά της θάλασσας: όλοι οι σινεφίλ βρίσκουν ένα σημείο αναφοράς στο επίτευγμα του Τζέιμς Κάμερον. Πειράζει που εμείς βρήκαμε τη σκηνή που ο Λεονάρντο ντι Κάπριο απεικονίζει την ημίγυμνη Κέιτ Γουίνσλετ, η οποία αποκαλύπτει μπροστά στους έκθαμβους οφθαλμούς μας το τόσο πληθωρικά ατελές στήθος της; Όχι, δεν πειράζει!

Ο Ανδρέας Εμπειρίκος προσδιορίζει τη γυναικεία σωματική παρουσία: «Άνοιξε το στήθος της σαν μια βεντάλια και έγειρε την ώρα που σηκώνονται οι θρύλοι των σκοτεινοτέρων πόλεων. Μόνο μια οδοντοστοιχία κροτάλισε και το παρόν εχάθηκε για πάντα. Στα παλαιά του βήματα έμεινε κάτι από κατιτί άλλο. Η νύχτα συνεπήρε τα υπόλοιπα κλωνάρια και στη ρίζα του δέντρου έμεινε σποδός». (Ο «Χρόνος» από την «Υψικάμινο»).

 


 

SUPERVIXENS1

Γυναίκες με πληθωρικά σώματα, βουλιμική όρεξη για σαρκική επαφή, διερευνητική διάθεση για την έννοια των ταμπού.

Κορίτσια Δυναμίτες (Supervixens, 1975)

Σκηνοθεσία: Ρας Μέγιερ.

Παίζουν: Σαρί Γιουμπάνκ, Τσαρλς Νάπιερ, Ούσχι Ντίγκαρντ.

What’s up doc? Ο νεαρός μηχανικός αυτοκινήτων Κλιντ (Τσαρλς Πιτς) έχει εκ διαμέτρου αντίθετο χαρακτήρα από την κοπελιά του SuperAngel (Σαρί Γιουμπάνκ). Χαμηλών τόνων μέχρι υποτονικός ο ίδιος, εκρηκτική, καταπιεστική, αθυρόστομη, ο ορισμός της σκύλας εκείνη. Ο πιο πρόσφατος καβγάς των δυο τους γίνεται αιτία να ξεδιπλωθεί η δράση στην επικράτεια των Super Vixens (vixen: καταπληκτική γυναίκα, υψηλής ευφυΐας, ερωτεύσιμη μέχρι πνιγμού, που της αρέσουν τα πάρτι και να πίνει χωρίς μέτρο. Προσοχή: αν την πειράξεις μπορεί να μεταμορφωθεί στην πιο πρόστυχη σκύλα που έχεις γνωρίσει ποτέ στη ζωή σου). Ένας μπάτσος (Τσαρλς Νάπιερ) παρεμβαίνει την ώρα του καβγά, ο Κλιντ φεύγει, μπάτσος και SuperAngel καταλήγουν στο κρεβάτι, το κλασικό σύνδρομο κατωτερότητας του μπάτσου λειτουργεί την ίδια ώρα που το όργανο του «οργάνου» δεν λειτουργεί, ο μπάτσος σκοτώνει τη SuperAngel –που τολμά να τον πικάρει– και χρεώνει τη δολοφονία στον Κλιντ. Η περιπλάνηση του νεαρού μηχανικού ξεκινά με πρώτη «στάση» την Αυστριακή γυναίκα ενός ηλικιωμένου, τη SuperSoul (Ούσχι Ντίγκαρντ) και συνεχίζει με τη SuperCherry (Λορίν Μπρέναν) και τη ΣούπερΈουλα (Ντέμπορα Μακ Γκουάιρ) πριν καταλήξει στη SuperVixen (Σαρί Γιουμπάνκ), η οποία έχει καταπληκτική ομοιότητα με τη SuperAngel.

Το μέγεθος μετράει! Αδύναμοι άντρες και θηριώδεις γυναίκες σε γραμμική σχέση με τις Αμαζόνες – γυναίκες με πληθωρικά σώματα, βουλιμική όρεξη για σαρκική επαφή, διερευνητική διάθεση για την έννοια των ταμπού και περιφρονητική στάση για τα αποδεκτά ήθη. Καλώς ήρθατε στο σύμπαν του εφευρέτη του sexpoiltation, Ρας Μέγιερ: soft core καταστάσεις, ιλιγγιώδεις ρυθμοί φιλμογράφησης, ανοικονόμητος χαβαλές, κανιβαλική φάρσα και, πάνω απ’ όλα, γιγαντιαία στήθη, οι «ιδιοκτήτριες» των οποίων κάνουν την Πάμελα Άντερσον να θυμίζει τη χαμένη δίδυμη αδελφή της Κέιτ Μος.

Ο Πάμπλο Νερούδα υμνεί το γυναικείο σώμα: «Γυναικείο σώμα, λόφοι λευκοί, πόδια κατάλευκα, μοιάζεις του κόσμου όπως μου δίνεσαι έτσι. Το αργασμένο κορμί μου άγρια σε σκάβει και σου αναδύει τον υιό και λόγο από της γαίας τα έγκατα. Ήμουνα μόνος κι έρημος, σαν το τούνελ καληώρα. Με βλέπαν τα πουλιά και φεύγανε, και μέσα μου όρμαγε η νύχτα πανίσχυρη και καταλυτική. Για να μείνω εγώ ζωντανός, έφτιαξα εσένανε όπλο, σ’ έβαλα βέλος στο τόξο μου, στη σφεντόνα μου πέτρα. Επέστη όμως της πληρωμής ο καιρός, κι εγώ σ’ αγαπάω. Σώμα από χνούδι κι από μούσκλια κι από άπληστο γάλα και κραταιό. Ω, τ’ αγγεία του στήθους! Ω, τα μάτια της απουσίας! Ω, του εφηβαίου τα ρόδα!». (Από την ποιητική συλλογή «Είκοσι Ερωτικά Ποιήματα κι Ένα Τραγούδι Απελπισμένο»).

 


 

AMARCORD1

Όταν ο Τίτα πηγαίνει στο ψιλικατζίδικο για τσιγάρα, βρίσκεται χωμένος ανάμεσα στα δύο τεράστια «καρπούζια» της καπνοπώλισσας.

Άμαρκορντ/Θυμάμαι (Amarcord, 1973)

Σκηνοθεσία: Φεντερίκο Φελίνι.

Παίζουν: Μπρούνο Τζανίν, Πουπέλα Μάτζο, Νάντο Ορφέι.

What’s up doc? Τη δεκαετία του ’30 σε μια κωμόπολη της Αδριατικής μεγαλώνει ο Τίτα (Μπρούνο Τζανίν), ο οποίος έχει να αντιμετωπίσει την καταπίεση από την οικογένειά του, την ενοχή που επιβάλλει στον ίδιο και τους συνομηλίκους του το καθολικό πλαίσιο της ανατροφής τους και το γελοίο (πέρα από τα όρια του γκροτέσκο) φασιστικό καθεστώς. Ακόμη κι έτσι όμως, ο Τίτα θα βιώσει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα και περιπέτειες που αρμόζουν και πρέπουν στην ηλικία του. Όμως, ο θάνατος της μητέρας του Μιράντα (Πουπέλα Μάτζο) θα σηματοδοτήσει το τέλος της εφηβείας του.

Το μέγεθος μετράει! Σπάνια μια ταινία νοσταλγική, που βασίζεται στις αναμνήσεις του δημιουργού της, είναι εμποτισμένη από τόσο γερές δόσεις φαντασίας. Στο «Amarcord» ο Φεντερίκο Φελίνι «καλεί» όλα εκείνα τα πρόσωπα που σημάδεψαν την περίοδο της εφηβείας του στο Ρίμινι, στη γενέθλια πόλη του, προκειμένου να σμιλέψει στο σελιλόιντ ένα μελαγχολικό ποίημα, μουσκεμένο από την ομίχλη που κατακλύζει την παραθαλάσσια πόλη τις μακρόσυρτες νύχτες του χειμώνα, αλλά, παράλληλα, και ένα εύθυμο σονέτο, πλημμυρισμένο από τη σαιξπηρική χαρά της ζωής –τα πλάνα του αλλάζουν από μεσαία και μακρινά για το σονέτο, σε closeup για το μελαγχολικό ποίημα. Όλα τα στοιχεία του κόσμου του βρίσκονται εδώ: το πραγματικό σε σύμπλεγμα με το φανταστικό, το ρεαλιστικό με το παράδοξο, οι τερατώδεις μορφές των ανθρώπων, οι παρελάσεις των φασιστικών καθαρμάτων, οι λιτανείες των δεισιδαιμόνων καθολικών, η μουσική του Νίνο Ρότα και, φυσικά, η έκθεση μεγάλου γυναικείου στήθους. Όταν ο Τίτα πηγαίνει στο ψιλικατζίδικο για τσιγάρα, βρίσκεται χωμένος ανάμεσα στα δύο τεράστια «καρπούζια» της καπνοπώλισσας (Μαρία Αντονιέτα Μπελούτσι), η οποία πριν τον είχε παρακινήσει να πιπιλήσει τη ρώγα του αριστερού της στήθους. Αν μη τι άλλο, ο Φελίνι λάτρευε το γυναικείο στήθος περισσότερο και από τον Ρας Μέγιερ!

Ο Λάρι Κουλ και το στήθος της ποίησης : «[…]Ανοίγει τότε μια πόρτα / Και παρουσιάζεται ένα ολόγυμνο κορίτσι / Έχει για στήθη δυο περιστέρια που γουργουρίζουν / “Είμαι η Ποίηση” δηλώνει “σας φέρνω τις καινούργιες λέξεις” / Kαι φρρ..! απ’ τα στήθη της σμήνη πουλιών ελευθερώνει». («Πουλιά της Ποίησης»).

 


 

TRADING PLACES2

Το στήθος της Τζέιμι: Μέγας είσαι κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου.

Πολυθρόνα για Δύο (Trading Places, 1983)

Σκηνοθεσία: Τζον Λάντις.

Παίζουν: Έντι Μέρφι, Νταν Αϊκρόιντ, Τζέιμι Λι Κέρτις.

What’s up doc? Οι αδελφοί Ντιουκ (Ραλφ Μπέλαμι & Ντον Αμίτσι), δυο κακότροποι ηλικιωμένοι χρηματιστές, έχουν μια μικρή αντιπαράθεση σχετικά με το αν η ευφυΐα και η κοινωνική ανέλιξη σχετίζονται με την κληρονομικότητα ή με τη συγκυρία. Έτσι, αποφασίζουν να στοιχηματίσουν και, για να δουν εμπράκτως ποιον από των δύο η θεωρία ισχύει, φροντίζουν ώστε ένα από τα στελέχη τους, ο Λούις Γουίνθορπ (Νταν Αϊκρόιντ), να πάρει τη θέση ενός μικροαπατεώνα, του Μπίλι Ρέι Βάλενταϊν (Έντι Μέρφι), και αντίστροφα.

Το μέγεθος μετράει! Ο Τζον Λάντις δανείζεται το στόρι από τον «Πρίγκιπα και το Φτωχό» του Μαρκ Τουέιν, το πνεύμα από τις δημιουργίες του Φρανκ Κάπρα και κάνει ολομέτωπη επίθεση στο νεοφιλελευθερισμό. Προσέξτε τη χρονιά: βρισκόμαστε στο μακρινό 1983, εποχή που το δίδυμο των Ρόναλντ Ρίγκαν – Μάργκαρετ Θάτσερ δίνουν τον τόνο στις δύο από τις ισχυρότερες οικονομίες στον κόσμο, με αποτέλεσμα σήμερα να κάνουμε λόγο για τη σαρωτική απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την ολοκληρωτική άρση των ρυθμιστικών κανόνων που αφορούν το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και την εξαθλίωση όλο και περισσότερων κοινωνικών στρωμάτων ακόμη και στις χώρες του μητροπολιτικού καπιταλισμού. Ο Τζον Λάντις, λοιπόν, παρατηρώντας την ξετσιπωσιά, την κοινωνική αναλγησία και την αλαζονεία από τις οποίες διέπονταν οι χρηματοπιστωτικές ελίτ, διευθύνει την εξαιρετική του κωμωδία με τέτοιον τρόπο ώστε να κανιβαλίσει τους εκπροσώπους του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, να μην προδώσει τους χαρακτήρες του και να μας δώσει κάποια εντυπωσιακά πλάνα του ακόμη πιο εντυπωσιακού στήθους της Τζέιμι Λι Κέρτις.

Οι ορθόστητες γυναίκες του Γιάννη Δάλλα: «Γυναίκες ορθόστηθες πού με πάτε / κάθε ξεγύμνωμα κορμιού και μια υψικάμινος /το τι μετάλλευμα το τι χρυσάφι / άφηνε μέσα μου παλιά το αγκάλιασμά σας /και τώρα ακόμα στους δομούς της μνήμης μου / πώς κυνηγιέστε από χιλιάδες εκατόγχειρες».

 


 

THE GETAWAY

Η ιέρεια των 80s, Κιμ Μπέισινγκερ δείχνει πιο αποκαλυπτικά από ποτέ τους λόγους που την καθιέρωσαν σε sex symbol.

The Getaway (1994)

Σκηνοθεσία: Ρότζερ Ντόναλντσον.

Παίζουν: Κιμ Μπέισινγκερ, Άλεκ Μπόλντουιν, Τζέιμς Γουντς.

What’s up doc? Ο Ντοκ Μακόι (Άλεκ Μπόλντουιν) βρίσκεται στη φυλακή ύστερα από μια ληστεία που πήγε κατά διαβόλου. Κερδίζει, όμως, την αποφυλάκισή του, όταν η όμορφη και σέξι γυναίκα του Κάρολ (Κιμ Μπέισινγκερ) πετυχαίνει –με το αζημίωτο φυσικά– να μεταπείσει το διεφθαρμένο κρατικό λειτουργό για την «αθωότητα» του συζύγου της. Ο τελευταίος καταλαβαίνει τι έχει παιχτεί πίσω από την πλάτη του και δεν ξέρει τι είναι προτιμότερο: να σιχτιρίσει ή να ευχαριστήσει τη σύντροφό του…

Το μέγεθος μετράει! Αν και η πρωτότυπη ταινία του γερο-Ινδιάνου Σαμ Πέκινπα δύσκολα ξεπερνιέται και ακόμη δυσκολότερα αντιγράφεται, ο Ρότζερ Ντόναλντσον έβαλε τα δυνατά του. Μπορεί στον τελικό απολογισμό να βγήκε χαμένος από την ταινία του 1972, αλλά σε ένα σημείο κέρδισε κατά κράτος τον Πέκινπα. Η ιέρεια των 80s, Κιμ Μπέισινγκερ –αν είστε άνω των 40 αποκλείεται να μην έχετε δει με ανοιχτό το στόμα το «91/2 Εβδομάδες»–, δείχνει πιο αποκαλυπτικά από ποτέ τους λόγους που την καθιέρωσαν σε sex symbol υψηλού βεληνεκούς και κάνει να μοιάζει με απλή ανάμνηση η Άλι Μακ Γκρόου, η σύντροφος του Στιβ Μακ Κουίν στην πρωτότυπη ταινία. Μάλιστα, εδώ στη δεύτερη κοινή εμφάνιση της (προηγήθηκε το «Κυνηγώντας τη Γυναίκα της Ζωής μου», ένας προφητικός τίτλος για τον Μπόλντουιν που ποτέ δεν ξεπέρασε την Μπέισινγκερ) με τον τότε σύντροφό της Άλεκ Μπόλντουιν, η κινηματογράφηση του ερωτικού μέρους αγγίζει σημεία απόλυτου ρεαλισμού και η υποκριτική της την τελειότητα.

Με τον τρόπο του Οδυσσέα Ελύτη:
«[…]η μισή Ναυσικά συνεχίζεται απ’ τα κύματα
και τους αντικατοπτρισμούς ως πέρα
στα παράλια της Μικρασίαςκει που κάποτε ο Ηράκλειτοςοιάκισε τον Κεραυνό(δεν πρόκειται για λάθος)

σ’ ένα δεύτερο επίπεδο θα ξαναγίνουν πόλεμοιδίχως να σκοτώνεται κανείς
αποθέματα θανάτου υπάρχουνε αρκετά

ο κήπος βλέπει
βάνει μπρος την αντίστροφη μέτρηση

μαρασμός
ακμή
ξύπνημα

ένα στήθος νέας γυναίκας είναι ήδηάρθρο μελλοντικού Συντάγματος…»

(Οδυσσέας Ελύτης, «Τρία Ποιήματα με Σημαία Ευκαιρίας»).

 

Δείτε ακόμα: Τα top 5 γυναικεία οπίσθια στο σινεμά.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top