Άκης Παπαντώνης: «Έτσι μου έμεινε η συνήθεια της διασπασμένης ανάγνωσης»

«Τώρα που το σκέφτομαι, είναι δύσκολο να πω αν οι γονείς μου είχαν δει σε μένα έναν εθισμένο αναγνώστη ή αν τον καλλιέργησαν», γράφει ο Άκης Παπαντώνης.

Οι γονείς μου είναι άνθρωποι που δεν διαβάζουν συστηματικά –με εξαίρεση ίσως τη σχέση του πατέρα μου με τις εφημερίδες. Όμως, όταν ήμουν παιδί, κάθε καλοκαίρι ξεκινούσε με μια επίσκεψη σε βιβλιοπωλείο (συχνά σε εκείνο της κεντρικής πλατείας του Αιγίου, όπου έμεναν οι παππούδες μου), ώστε να διαλέξω τα αναγνώσματα του καλοκαιριού (Τώρα που το σκέφτομαι, είναι δύσκολο να πω αν οι γονείς μου είχαν δει σε μένα έναν εθισμένο αναγνώστη ή αν τον καλλιέργησαν). Έτσι, συν τω χρόνω, τα βιβλία μυθολογίας έδωσαν τη θέση τους στα “Κλασσικά Εικονογραφημένα”, ύστερα στα άπαντα (σχεδόν) του Ιουλίου Βερν με το σκληρό εξώφυλλο, στα «Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα ή στο «Θησαυρό της Βαγίας» της Ζωρζ Σαρή και ούτω καθεξής.

Συχνά-πυκνά, όμως, έπαιρνα από το ράφι και βιβλία εν πρώτοις παράταιρα –έτσι ανάμεσα στα προαναφερθέντα παρείσφρυσαν ο δίτομος «Δον Κιχώτης» του Θερβάντες ή οι «Δουβλινέζοι» του Τζόις, χωρίς πάντως να δοκιμάσω να αναμετρηθώ μαζί τους ως παιδί. Ένα μόνο από αυτά, το «Έγκλημα και Τιμωρία» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι (από τις εκδ. Γκοβόστη, σε μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου, όπως διαπίστωσα αργότερα), με το πρόσωπο του ίδιου του συγγραφέα στο εξώφυλλο, τον οποίο εγώ ταύτισα έκτοτε και αμετάκλητα με τον Ρασκόλνικοφ, το ξεκίνησα. Και δεν το άφησα.

Προσπαθώ να θυμηθώ πόσων ετών ήμουν, σίγουρα λιγότερο από δεκατριών. Μάλλον ήταν το Πάσχα της τελευταίας τάξης του Δημοτικού. Ξέρω πως ήταν Πάσχα επειδή ξαναδιάβαζα –για νιοστό Πάσχα στη σειρά– το «Θησαυρό της Βαγίας». Κι έτσι, παράλληλα τα δύο βιβλία (από τότε κρατά αυτή η συνήθεια της διασπασμένης ανάγνωσης) με πέρασαν από την εφηβεία στην αναγνωστική ενηλικίωση, με την παραμυθητική αφέλεια της «Βαγίας» να αμβλύνει τη σκληρή πραγματικότητα της ντοστογιεφσκικής σκοτεινιάς.

«Παράλληλα τα δύο αυτά βιβλία με πέρασαν από την εφηβεία στην αναγνωστική ενηλικίωση, με την παραμυθητική αφέλεια της ‘’Βαγίας’’ να αμβλύνει τη σκληρή πραγματικότητα της ντοστογιεφσκικής σκοτεινιάς».

Δεν μου άλλαξε τη ζωή, per se, η ανάγνωση του «Έγκλημα και Τιμωρία», η οποία –δίχως αμφιβολία– έλαβε χώρα σε λάθος ηλικία, καθώς πολλές από τις λεπτές προσλαμβάνουσες του κόσμου του σπουδαίου Ρώσου συγγραφέα δεν μπορεί παρά να λανθάνουν της αντίληψης ενός παιδιού. Παρ’ όλα αυτά, δεν επιχείρησα ποτέ μου να ξαναδιαβάσω το εν λόγω βιβλίο –και δεν νομίζω να το επιχειρήσω στο μέλλον. Ήταν (είναι και θα είναι) μια καθοριστική στιγμή, μια εισαγωγή στη συνήθεια της ανάγνωσης, και προτιμώ να μείνει ενδεδυμένη το θολό, παραμορφωτικό, μανδύα της παιδικής μνήμης.

//Ο Άκης Παπαντώνης είναι μοριακός βιολόγος, Επίκουρος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας. Για το πρώτο του βιβλίο, τη νουβέλα «Καρυότυπος» (Κίχλη, 2014), τιμήθηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα του περιοδικού «Διαβάζω» (2015).

Διαβάστε ακόμα: Λέναρντ Κόεν: Έτσι γνώρισε στην Ύδρα τη μούσα της ζωής του.

TAGS :
βιβλίο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook