Αεροδρόμιο Ελληνικού. Αθήνα 2012.

    Θυμάμαι όταν ήμουν πιο μικρός και πηγαίναμε συχνά-πυκνά τα Σαββατοκύριακα στο εξοχικό στους Αγίους Θεοδώρους. Δεν ήταν μακριά, πάνω κάτω 45 λεπτά από την Αθήνα, αλλά στα μάτια μου αυτή η απόσταση έμοιαζε ολόκληρο ταξίδι. Μάλιστα τις περισσότερες φορές πηγαίναμε από την παλιά Εθνική οδό – σίγουρα όχι ο καλύτερος δρόμος, αλλά αρκετά πιο εντυπωσιακή διαδρομή.

    Το πιο εντυπωσιακό από όλα ήταν τα πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια που έβλεπες κατά μήκος του δρόμου – κτίρια που είχαν χάσει τη λάμψη τους, αλλά στέκονταν εκεί για να θυμίζουν τα περασμένα μεγαλεία στους περαστικούς. Ξενοδοχεία με λουκέτα στην είσοδό τους, που κάποτε φιλοξενούσαν εκατοντάδες παραθεριστές. Άδεια καφέ, που κάποτε πρόσφεραν στιγμές δροσιάς. Βενζινάδικα που πλέον δεν είχαν ουρές αυτοκινήτων. Ακόμα και τα σπιτάκια-φαντάσματα στις ισόπεδες διαβάσεις των γραμμών του τρένου, που θύμιζαν ότι κάποτε εκεί υπήρχε ένας φύλακας. Και όποτε τα έβλεπα μου άρεσε να φτιάχνω ιστορίες στο μυαλό μου, για το πώς ήταν στο εσωτερικό τους, τι μυστήρια έκρυβαν.

    Ψυχιατρείο. Χανιά, Κρήτη 2010.

    Βέβαια, με το 2010, όταν και με τη βούλα μπήκαμε στην εποχή της κρίσης, τα εγκαταλελειμμένα κτίρια έγιναν πολλά περισσότερα. Σε αυτόν τον κόσμο μας μεταφέρει η έκθεση του Αβραάμ Παυλίδη «Νέα Ερείπια», η οποία φιλοξενείται έως τις 26 Αυγούστου στο Μουσείο της Πόλης του Βόλου.

    Ο Αβραάμ Παυλίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1950 και μεγάλωσε στο χωριό Γάζωρος Σερρών. Σπούδασε διακόσμηση, δούλεψε σε γραφείο αρχιτεκτονικών μελετών, ενδιαφέρθηκε για τη ζωγραφική, εργάστηκε για χρόνια σε εταιρεία διανομής βιβλίων, προτού το 1976 ξεκινήσει να ταξιδεύει στην Ελλάδα και το αρχίσει να φωτογραφίζει. Δουλειές του έχουν παρουσιαστεί τα τελευταία χρόνια σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό όπως, μεταξύ άλλων, η ατομική έκθεση στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (2004) και στην γκαλερί της Βιέννης Forum am Schillerplatz (2009).

    Αεροδρόμιο Ελληνικού. Αθήνα 2012.

    Με τα «Νέα Ερείπια» ο Παυλίδης εστιάζει στη θεματική της εγκατάλειψης, στα ερείπια εκείνα που αφήνουν πίσω τους η ζωή που σβήνει και η νεωτερικότητα που ελαύνει. Όπως γράφει και ο Ηρακλής Παπαϊωάννου «το έργο του Παυλίδη στηρίζεται σε δυο βασικούς πυλώνες: ο πρώτος είναι το ντοκουμέντο που παρέμεινε ισχυρό θεμέλιο της φωτογραφίας παρά την θεωρητική κριτική που δέχτηκε. Ο δεύτερος είναι η θητεία στο αρχιτεκτονικό σχέδιο και η χαμηλόφωνη μαθητεία στη ζωγραφική, μέσα από τη γνωριμία με τον Γιάννη Τσαρούχη και τον θαυμασμό από νεαρή ηλικία για το έργο του Γιάννη Σπυρόπουλου. Οι δυο τους σφράγισαν το έργο του, επιτρέποντάς του να συναιρεί το δημώδες με το μοντέρνο, το φωτογραφικό με το ζωγραφικό».

    //Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Νέα Ερείπια» του Αβραάμ Παυλίδη θα βρείτε εδώ.

    Κινηματογράφος, μεσοπολεμικός οικισμός μεταλλείων. Δομοκός, Φθιώτιδα 2012.

    Καπνομάγαζο. Θεσσαλονίκη 2014.

     

    Διαβάστε ακόμα: Τζιάκομο Λεοπάρντι, έτσι ο άνθρωπος μπορεί να γευθεί την ευτυχία

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top