Επιτέλους σε δίσκο το «Young Shakespeare»: ο Neil Young πιο καινούργιος από ποτέ 
Οι Planet of Zeus δεν ξεκουράζονται ποτέ 
Το Pray for Shrimp, από τον Σπύρο Ψαρρά 
Marshall London: ένα smartphone για ροκάδες 
Choc O’ Rock: Ένα ροκ «pastry lab» στο Χολαργό 
“H σκηνή δεν είναι κάτι που το έχεις για πάντα. Δεν είναι η ανασφάλεια του καλλιτέχνη αυτό που λέω. Είναι κάτι πολύ ανθρώπινο.” Photo credit: Mohai Balázs
Σιχαiνομαι την έννοια του comeback. «Ο τάδε έκανε το μεγάλο comeback», «H μεγάλη επιστροφή της τάδε»… Με έχουν ξεγράψει τόσο πολλές φορές που έχω χάσει το μέτρημα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έκανα comeback, για μένα ήταν απλώς διάλειμμα. Και πέντε χρόνια διάλειμμα είναι. Όταν πεθάνω, αν επιστρέψω ως ζόμπι, θα μπορείτε να μιλήσετε για comeback!
Η σκηνή δεν είναι κάτι που «το έχεις» για πάντα. Όταν επιστρέφεις έπειτα από καιρό, αποκλείεται –αν στέκεις στα καλά σου– να μην περάσει από το μυαλό σου το «τώρα, θα γουστάρουν ή θα με πάρουν με τις ντομάτες;» Δεν είναι η ανασφάλεια του καλλιτέχνη. Είναι κάτι πολύ ανθρώπινο.
Όταν γiνεσαι εμπορικός καλλιτέχνης, σημαίνει ότι έχεις μια τεράστια ευθύνη απέναντι σε ένα τεράστιο κοινό. Σου απαγορεύεται να βγάλεις κάτι πειραματικό, να κάτσεις όπως τότε στην αποθηκούλα σου ή στο γκαράζ σου και να γρατζουνίσεις πέντε νότες και μετά να πεις: «Λοιπόν, έφτιαξα αυτό. Είναι αρκετά πειραματικό, αλλά δεν είναι γαμάτο;» Αν ανέκαθεν ήθελες κάτι τέτοιο, έπρεπε να το σκεφτείς όσο ήταν ακόμη νωρίς και να είχες καθίσει στην αποθηκούλα σου.
Πιο ισχυρά από τα βρετανικά μίντια δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο. Μπορούν να σε καταστρέψουν για πλάκα. Να σκεφτείς ότι αναγκάστηκα να φύγω από την Αγγλία για να γλιτώσω από δαύτους!
Η ζωή στο Λος Άντζελες; Είναι πάντα ηλιόλουστα, και αυτό θα έπρεπε να αρκεί ως απάντηση σε οποιονδήποτε προέρχεται από χώρες όπου ο ήλιος σου κάνει πολύ σπάνια την τιμή.
Ο καιρός μπορεί να σε κάνει καταθλιπτικό. Και ζηλιάρη, φθονερό. Νομίζω ότι πολλές από τις κρίσεις των τελευταίων χρόνων γίνονται επειδή οι άνθρωποι του κρύου φθονούν τους ανθρώπους της ζέστης.
Αν έχεις υπάρξει πρεζάκι, ο κόσμος αποκλείεται να το ξεχάσει. Ποτέ. Μπορεί όλοι πλέον να μιλούν πιο εύκολα για αποτοξινώσεις, αλλά η κυρίαρχη τάση εξακολουθεί να είναι το «αφ’ υψηλού».
Η αγάπη εiναι φοβερό ναρκωτικό.
Ναι, στο Λος Άντζελες έχω πολλές προσφορές να γίνω ηθοποιός, φτάνουν πολλά σενάρια σπίτι μου. Το βρίσκω ανόητο και το βαριέμαι. Επιτέλους, ένας τραγουδιστής που δεν θέλει να γίνει ηθοποιός! Ακόμη και στα βιντεοκλίπ μου, το να υποδύομαι μου φαίνεται περίεργο, οι ηθοποιοί γενικά μου φαίνονται πολύ περίεργοι τύποι, είμαι πολύ καχύποπτος απέναντί τους. Πώς μπορείς κάθε τόσο να είσαι κάποιος άλλος;
“Και μόνον η ιδέα του ότι είμαι πλέον πατέρας με κάνει να παραλύω από το φόβο!”
Όταν φτάσεις στο σημείο όπου πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, να γράψεις τραγούδια, να τα παίξεις, να τα τραγουδήσεις, να παίξεις στο θέατρο, στο σινεμά, στην όπερα, να χορέψεις, να απαγγείλεις ποίηση, τότε έφτασες στο σημείο να πας να σε δει ένας γιατρός!
Θα ήταν φανταστικό να γράψω ένα βιβλίο για τους Take That. Αρκεί να θυμόμουν τι συνέβη τότε!
Πώς φαντάζομαι τον εαυτό μου στα 40; Τα 40 δεν είναι αυτά που ήταν στη γενιά των πατεράδων μας. Ρωτήστε με στα 40 πώς βλέπω τον εαυτό μου στα 50 καλύτερα.
Όταν σε βλέπουν ως σύμβολο του σεξ και αρχίζεις και βάζεις κιλά -και βάζεις κιλά- και συνεχίζεις να βάζεις κιλά, δεν αισθάνεσαι πλέον και τόσο σύμβολο του σεξ. Αισθάνεσαι απλώς χοντρός.
Με ρωτάνε –αν και συνήθως εκτός Αγγλίας– γιατί υποστηρίζω την Πορτ Βέιλ (σ.σ. ποδοσφαιρική ομάδα). Σαν να με ρωτάς «γιατί γεννήθηκες άνθρωπος;». Ξεκόλλα, άνθρωπέ μου!
Αν δεν ήμουν αυτός που είμαι, θα ήθελα να είμαι ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Σοβαρά. Και τι δεν θά ’δινα, φίλε, να ήμουν μεγάλος ποδοσφαιριστής!
Και μόνον η ιδέα τού ότι είμαι πλέον πατέρας με κάνει να παραλύω από το φόβο!
Καθόμαστε τώρα σε έναν καναπέ και συζητάμε για τα θεματάκια μας, και την ίδια στιγμή κάπου στο Μεξικό μικρά παιδιά μολύνονται και πεθαίνουν από δαγκώματα αρουραίων. Το έχω δει από κοντά και το ξέρω. Δεν είναι απίστευτο;
Θα έπρεπε να απαγορευτούν οι σοκολάτες.
Όταν συνάντησα τη βασίλισσα, προσπάθησα να παραμείνω στα βασικά. Είμαι σίγουρος ότι τόσα χρόνια θα έχει ακούσει τόσο πολλές ανοησίες που δεν χρειάζεται κι άλλες.
Πώς είναι το να είσαι ποπ σταρ; Και γαμώ!
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
