Blonde Redhead: «Η Αθήνα είναι μια όμορφα χαοτική πόλη»

22 χρόνια πορείας, 9 άλμπουμ και πολλά ιδιαίτερα τραγούδια μετράνε έως τώρα στην καριέρα τους οι Blonde Redhead. (Φωτογραφία: Vogue Italy)

«What came first, the music or the misery?». Αυτό αναρωτιέται κάποια στιγμή ο Rob Gordon, ο ήρωας του Nick Hornby στο High Fidelity, προσπαθώντας να καταλάβει αν ακούει αυτού του είδους τη μουσική επειδή είναι δυστυχισμένος ή είναι δυστυχισμένος επειδή ακούει αυτή τη μουσική.

Η αλήθεια είναι πώς ποτέ δεν κατάφερα να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα στη ζωή μου – και με την πάροδο του χρόνου έπαψε και να με απασχολεί. Άλλωστε είναι σαν να ψάχνεις να βρεις αν το αυγό κάνει την κότα ή η κότα το αυγό. Αλλά αν αυτό το ερώτημα το θέταμε για τους Blonde Redhead, τότε η απάντηση θα ήταν εύκολη: what came first? Misery! Ή για την ακρίβεια το κομμάτι Misery Is A Butterfly.

Ήταν το 2004, όταν έτυχε το συγκεκριμένο τραγούδι να βρίσκεται μέσα στο iPod μιας φίλης μου. Το άκουσα, το ξανάκουσα, το έλιωσα στο repeat για μέρες, άρχισα να τους ψάχνω, βρήκα το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους και κάπως έτσι οι Blonde Redhead έγιναν ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα για το βράδυ και τις στιγμές μελαγχολίας.

Βέβαια, δεν σημαίνει ότι το συγκρότημα εμφανίστηκε στο δισκογραφικό προσκήνιο με το Misery Is A Butterfly. Οι Blonde Redhead, των ιταλών αδερφών Amedeo and Simone Pace και της Kazu Makino από την Ιαπωνία με έδρα τη Νέα Υόρκη (!), μετρούσαν ήδη περίπου 10 χρόνια ιστορίας. Η αρχή έγινε το 1995 με το ομώνυμο δίσκο τους και σιγά-σιγά τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν τον δρόμο τους.

Αυτή τη στιγμή μετράνε 20 και βάλε χρόνια, με μερικές εξαιρετικές δουλειές -το άλμπουμ 23 αξίζει να το ακούσεις- και με τον ήχο τους πότε να παίζει στο indie rock και πότε στο ρομαντικό dream pop. Και στις 19 Μαρτίου θα βρεθούν για μια ακόμη φορά στην Αθήνα, στη σκηνή του Gagarin 205 (τη βραδιά θα ανοίξει ο «δικός μας» Jack Heart), παρουσιάζοντάς μας ένα best-of από την πορεία τους, αλλά και μερικά νέα τους κομμάτια από το EP τους 3’oclock / Golden light.

«Συνεχίζουν να κυκλοφορούν τόσα μηχανάκια στους δρόμους της Αθήνας;» με ρωτάει ο Simone Pace, κατά την διάρκεια της κουβέντας μας και με έκανε να απορώ πώς του ήρθε αυτό. «Τα μηχανάκια είναι το πρώτο πράγματα που μου έρχεται στο μυαλό όταν μου λένε για την Αθήνα» μου λέει γελώντας. «Την προηγούμενη φορά που ήμασταν στην χώρα σας, μας είχε κάνει εντύπωση πόσα πολλά μηχανάκια κυκλοφορούσαν. Ήταν παντού. Μάλιστα ένα μέλος του crew μας τον χτύπησε ένα μηχανάκι, ευτυχώς χωρίς να τον τραυματίσει, αλλά είχε σοκαριστεί. Θυμάμαι την Αθήνα σαν μια όμορφη χαοτική πόλη» λέει, χωρίς φυσικά να ξεχάσει να αναφερθεί και στο φαγητό. «Υπέροχη κουζίνα, πολύ ωραίο φαγητό. Α, και το άλλο που μου άρεσε ήταν ο κόσμος. Θυμάμαι το βράδυ είχαμε βγει βόλτα και έξω βλέπαμε παντού ανθρώπους να διασκεδάζουν» τονίζει, προτού αρχίσουμε να μιλάμε για τα 22 χρόνια πορείας τους.

Αλήθεια, πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για ένα συγκρότημα να είναι μαζί τόσα χρόνια; «Η μεγαλύτερη δυσκολία δεν προέρχεται από εμάς, αλλά από την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη μουσική βιομηχανία. Έχουν πέσει οι πωλήσεις, είναι πιο δύσκολο πλέον να κλείσεις περιοδεία, υπάρχει μια αβεβαιότητα» λέει, βλέποντας όμως και την θετική πλευρά: «Το καλό είναι ότι όλη αυτή η κατάσταση δίνει στους καλλιτέχνες περισσότερη δημιουργική ελευθερία και αυτό είναι το πιο σημαντικό». Τι γίνεται όμως με τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη του συγκροτήματος; Αυτά τα 22 χρόνια μαζί τους έχουν κουράσει;

«Κοίτα, πάντα υπήρχαν κόντρες μεταξύ μας. Με τον Amedeo είμαστε δίδυμοι και ουκ ολίγες φορές έχουμε συγκρουστεί. Αλλά στο τέλος αυτή η σύγκρουση λειτουργούσε δημιουργικά. Όσο για την Kazu, τι να πω; Μετά από τόσα χρόνια, την θεωρώ πλέον μέλος της οικογένειάς μας. Όχι, δεν έχουμε κουραστεί μεταξύ μας, το αντίθετο: όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο ενδιαφέρεται ο ένας για τον άλλο».

Το 2007 είχαν εμφανιστεί στο Coachella Festival. (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr thetripwirenyc)

Φυσικά από την κουβέντα μας δεν θα μπορούσε να λείψει και η Νέα Υόρκη, η βάση των Blonde Redhead τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Πόσο τους έχει επηρεάσει μουσικά αυτή η πόλη; «Δεν είναι θέμα Νέας Υόρκης, πιστεύω. Σε οποιοδήποτε μέρος κι αν μείνεις για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα είναι σίγουρο ότι θα σε επηρεάσει. Για παράδειγμα αν μέναμε για τόσο καιρό σε ένα νησί στην Ελλάδα, τότε σίγουρα το ύφος και ο ήχος μας θα είχε πάρει στοιχεία από την περιοχή» μου λέει. Αλήθεια, έχουν σκεφτεί ποτέ να αφήσουν τη Νέα Υόρκη για κάποια άλλη πόλη; «Παλιότερα ούτε καν το συζητούσαμε. Άλλωστε αυτή η πόλη σου έδινε τόσες ευκαιρίες μουσικά. Να φύγεις από εκεί και να πας που; Τώρα βέβαια τα πράγματα έχουν αλλάξει με το ίντερνετ. Και σε μια μικρή πόλη να είσαι, η μουσική σου μπορεί να ακουστεί παντού. Αλλά και πάλι όχι, δεν το σκεφτόμαστε να αλλάξουμε βάση».

Ούτε καν για την Ολλανδία, την αγαπημένη τους χώρα για συναυλίες. «Είναι μια μικρή πόλη, το Γκρόνινγκεν, δεν ξέρω αν το γνωρίζεις, όπου για μένα έχει το καλύτερο club για live, το Vera. Η ομορφιά του είναι στην αίσθηση που σου δίνει. Είναι από τα πιο παλιά clubs και από το stage του έχουν περάσει μεγάλα ονόματα, από τους U2 και τους Nirvana μέχρι τους Sonic Youth και τους White Stripes και κάθε φορά που παίζεις υπάρχει μια μοναδική ατμόσφαιρα. Κάθε φορά το απολαμβάνω εκεί».

Όπως βέβαια και κάθε φορά που ταξιδεύουν στην Ιαπωνία: «Είναι τρελοί οι άνθρωποι, με την καλή έννοια. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα είχαμε τόσους fans εκεί. Σκέψου ότι κάποιες στιγμές έχουμε δώσει δύο συναυλίες την ίδια μέρα». Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους έχουν τύχει και περίεργες στιγμές. «Κάποτε παίζαμε στο Billboard Live στο Τόκιο, όπου είναι ένα club χωρίς όρθιους θεατές, όλοι είναι καθιστοί. Ξεκινάμε, παίζουμε, τελειώνει το πρώτο κομμάτι, δεν χειροκροτεί κανείς. Τι έγινε, σκέφτομαι, τόσο χάλια ακουγόμαστε; Μετά μας είπαν ότι εκεί δεν χειροκροτεί κανείς ανάμεσα στα κομμάτια, μόνο στο τέλος. Νομίζω μάλιστα ότι κάποιος από το κοινό τον είχε πάρει ο ύπνος στη θέση του. Πολύ περίεργη συναυλία». Το σίγουρο είναι ότι τέτοιες, περίεργες, καταστάσεις δεν θα τις ζήσουν στις 19 Μαρτίου στο Gagarin 205.

//Blonde Redhead + Jack Heart, Κυριακή 19 Μαρτίου, Gagarin 205.

Διαβάστε ακόμα: Jacinthe – Το κορίτσι του μετρό του Παρισιού

TAGS :
Blonde Redhead Gagarin 205 μουσική συναυλία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook