«Έχουμε στην νοοτροπία μας τα καλά και τα κακά μας. Σκεφτόμουν ότι αν ήταν να δημιουργήσω τον τέλειο άνθρωπο θα έβαζα τα καλά των Ελλήνων και των Αμερικάνων και από τις δύο πλευρές».
Ο Χρήστος Βασιλόπουλος το καλοκαίρι του ’19 κλείνει δέκα χρόνια στο Λος Άντζελες, την πόλη όπου επέλεξε να ζει και να εργάζεται καθώς εκεί βρίσκονται τα μεγαλύτερα στούντιο της αμερικανικής βιομηχανίας κινηματογράφου. Η πορεία του περιλαμβάνει επτά ταινίες, διεθνείς διαφημιστικές καμπάνιες, συμμετοχή σε πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές, όπως The Closer, Allan Ball, Banshee, The Last Ship, Blindspot, αλλά και στο video game Metal Gear Solid 5: The Phantom Pain.
Παρολ’ αυτά με την Ελλάδα διατηρεί μια σταθερή σχέση αγάπης. Επιστρέφει κάθε καλοκαίρι εδώ, όπου εξακολουθούν να ζουν οι αγαπημένοι του άνθρωποι και οι καλοί φίλοι. Επίσης, δεν σταματάει να σχολιάζει μέσω των social media. Μίλησα μαζί του λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση του Nomads του γνωστού reality game του Ant1 που προβαλλόταν από τη Μαδαγασκάρη και στο οποίο διαγωνίστηκε κι εκείνος απέχοντας απ’ οτιδήποτε άλλο για έντεκα εβδομάδες.
Το ραντεβού μας ήταν μέσω Skype στις 5 ώρα Ελλάδος – δηλαδή 7 ώρα Λος Άντζελες. Με παρακάλεσε να του δώσω λίγο χρόνο πριν ξεκινήσουμε γιατί μόλις είχε ξυπνήσει. Όταν τελικά τον είδα στην οθόνη του λάπτοπ φαινόταν ακόμα αγουροξυπνημένος, με μαλλιά ανακατεμένα, αλλά το διάπλατο χαμόγελο του έφτανε μέχρι την Αθήνα.
– Οι ηθοποιοί στην Αθήνα ξυπνάνε μεσημέρι αν δεν έχουν λόγο να σηκωθούν νωρίτερα.
Κι εγώ όταν ζούσα και δούλευα στην Ελλάδα, ξύπναγα αργά. Όταν έρχεσαι στο LA αναγκαστικά ξυπνάς νωρίς. Νομίζω ότι είναι η ενέργεια της χώρας και της Αθήνας, και το γεγονός ότι εμείς ζούμε πολύ την νύχτα ενώ στο LA όλη τη μέρα. Ξυπνάς 6-7 το πρωί πας στα γυμναστήρια σου, τρως τα πρωινά σου, είναι λίγο σαν να κάνεις πρωταθλητισμό. Οπότε όλα γίνονται το πρωί δεν γίνεται τίποτα το βράδυ. Το LA είναι πρωινή πόλη. Δεν έχει ξενύχτι, κλείνουν όλα στις 2 είναι λίγο σαν να είσαι στρατιώτης. Μου αρέσει αυτό, στη φάση της ζωής μου που βρίσκομαι τώρα, μου ταιριάζει απόλυτα. Είναι αυτό που χρειαζόμουν και καλλιτεχνικά και σαν άνθρωπος, και σε πολλούς τομείς.
– Καταλαβαίνω ότι έχεις δοθεί απλόχερα σε αυτή την πόλη. Κι αυτή σου έχει δοθεί απλόχερα.
Συμφωνώ, είναι και από τις δύο πλευρές.
«Ο Λάνθιμος είναι συγκλονιστικός σκηνοθέτης. Έχει μια άλλη ματιά στα πράγματα».
– Πώς σου φάνηκαν οι δέκα υποψηφιότητες της The favourite του Λάνθιμου;
Πάρα πολύ σημαντικό και θετικό για όλους τους Έλληνες που έχουν να κάνουν με το σινεμά και την τηλεόραση. Είναι συγκλονιστικός σκηνοθέτης. Έχει μια άλλη ματιά στα πράγματα. Ο «Κυνόδοντας» είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες. Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει είναι πολύ μεγάλο και καθόλου τυχαίο που είναι υποψήφιος για 10 όσκαρ.
– Ποιους άλλους Έλληνες κινηματογραφιστές εκτιμάς;
Ο Ντένις Ηλιάδης είναι ένας πολύ καλός σκηνοθέτης με τον οποίο συνεργάστηκα σε κάτι μικρό αλλά θα ήθελα πολύ να ξαναδουλέψω μαζί του. Όπως και ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος με τον οποίο διατηρώ καλή φιλία.
– Οι φιλίες στον αμερικανικό κινηματογράφο σε αντίθεση με την Ελλάδα, δεν σημαίνουν ότι σου εξασφαλίζουν ρόλους.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο εδώ. Έχω φίλο κολλητό Ελληνοαμερικάνο που είναι βραβευμένος με Έμμυ με τον οποίο έχω δουλέψει μία φορά σε αυτά τα 9 χρόνια και ενώ έχει κάνει 3-4 σειρές έκτοτε δεν ήμουν σε καμία. Δεν φτάνει να έχεις μια καλή γνωριμία η οποία θα σε βάλει στο κάστινγκ. Πρέπει να είσαι πολύ καλός ηθοποιός και να ταιριάζεις απόλυτα σε αυτό για το οποίο σε θέλουν. Επίσης δεν μετράει μόνο η γνώμη φίλων. Μπορεί να πας σε ένα κάστινγκ και να συμφωνήσουν όλοι ότι σε θέλουν και να υπάρχει ένας executive producer που θα διαφωνεί. Είναι άθροισμα πολλών παραγόντων αν θα κλείσεις μια δουλειά. Σίγουρα μετράει αν είναι ο κολλητός σου που κάνει την δουλειά ή έχεις κάποιον γνωστό. Γενικώς παίζονται πολλά χρήματα πίσω από τον δημιουργό και δεν γίνεται να πεις θα βάλω τον δικό μου.
– Μοιάζει σαν να μην έχεις αποκοπεί από την Ελλάδα. Κάνεις δυναμικές παρεμβάσεις και στο facebook.
Eίναι φυσικό γιατί είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε τα social media έχουν μπει πάρα πολύ στη ζωή μας και είναι μέρος της δουλειάς μας. Τα πράγματα γίνονται τόσο γρήγορα που έχεις δύο επιλογές. Ή να πεις εγώ δε συμμετέχω στα social media και είμαι σε μια άλλη πραγματικότητα ή να προχωρήσεις και να τα ακολουθήσεις και όπου σε πάει. Εγώ προτιμώ να ακολουθήσω το ρεύμα της εποχής. Προτιμώ να κάνω σχόλια στο facebook για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Από εκεί ξεκίνησα, δούλεψα 14 χρόνια στην Ελλάδα και δεν μπορώ να πω ξαφνικά να την διαγράψω.
– Δεν είναι «ξαφνικά» όμως, είναι σχεδόν 10 χρόνια που ζεις αλλού.
Νομίζω έχω την απόλυτη ισορροπία κι όσον αφορά το τι ποστάρω και επίσης το πόσο συχνά συμμετέχω σε κάτι. Τώρα έκανα το Nomads αλλά είχα να εμφανιστώ 9 χρόνια στην ελληνική τηλεόραση. Είτε γιατί δεν είχα προτάσεις, είτε δεν με βόλευε χρονικά γιατί είχα δουλειά εδώ. Με πήρε επανειλημμένως ο Κωνσταντίνος Ρήγος για παραστάσεις και δεν γίνεται γιατί σημαίνει ένα εξάμηνο διακοπής από εδώ.
– Συχνά μιλάς για τους Έλληνες που κάνετε παρέα εκεί. Αυτή η αλληλοεξάρτηση δεν σε περιορίζει κάπως από την αμερικανική πραγματικότητα;
Όχι τόσο γιατί η ζωή μου είναι μοιρασμένη. Δεν είναι μόνο οι Έλληνες φίλοι μου, είναι και οι Αμερικάνοι φίλοι. Η σχέση μου είναι Αμερικάνα. Είναι και ο τρόπος που ζω. Νοιώθω απόλυτα ισορροπημένος. Μπορεί να κρατάω την ελληνική μου παρέα, κάτι που με βοηθάει και στη δουλειά γιατί νοιώθω πιο σίγουρος, ας πούμε ανταλλάσσουμε πληροφορίες για τα κάστινγκ με τον Γιώργο Καραμίχο, αλλά πρωτίστως είναι σαν οικογένεια, μ’ αρέσει που συμβαίνει. Αλλά έχω και την αμερικάνικη μου πλευρά που δουλεύεται πάρα πολύ και την ζω πολύ έντονα. Άλλωστε είμαι Αμερικανός πολίτης και έχω διαβατήριο.
– Οι άλλες εθνικές ομάδες είναι το ίδιο δεμένες;
Το LA είναι μια φοβερά απελευθερωμένη εθνικά πόλη. Υπάρχει φοβερή πολυεθνικότητα κι αυτό είναι υπέροχο, είναι αναζωογονητικό. Ξαφνικά θα μιλήσεις με έναν Κινέζο, θα μιλήσεις με έναν Κροάτη. Οι Μεξικάνοι είναι πολύ σαν κι εμάς, οι Λατίνοι γενικώς, και οι Ιταλοί, αλλά έχω δει παρέες που είναι μόνο Γάλλοι. Μου αρέσει πολύ αυτή η πολυπολιτισμικότητα. Μεγάλωσα σε μια Ελλάδα που στο σχολείο οι συμμαθητές μου ήταν 99% Έλληνες στην τάξη. Δεν είχαμε έγχρωμους, ούτε Κινέζους, ούτε άλλες εθνικότητες. Η Αμερική έχει μεγαλώσει με αυτό.
«Το Nomads ήταν μια εμπειρία. Ένα ωραίο διάλειμμα από την τεχνολογία και τα social media, και την καθημερινότητα. Ήταν ένα παιχνίδι».
– Παρακολουθείς την ελληνική πολιτική ζωή, βλέπεις ελπίδα στις εξελίξεις;
Ξεκίνησα να δουλεύω περίπου από τη μέση της εποχής της ακμής της οικονομίας, όταν οι Έλληνες έβγαζαν λεφτά, ή μάλλον που νόμιζαν ότι έβγαζαν λεφτά, και ξαφνικά είχα μια καλλιτεχνική ανησυχία κι αποφάσισα να φύγω. Τότε έσκασε η βόμβα. Οπότε εγώ την κρίση δεν την έζησα, την ζω μέσα από τους δικούς μου ανθρώπους ή τον ένα μήνα που έρχομαι κάθε χρόνο.
– Όταν εκλέχτηκε η σημερινή κυβέρνηση, πίστεψες ότι γεννιέται μια νέα ελπίδα;
Πίστευα ότι η αλλαγή της κυβέρνησης θα έφερνε μια ωραία αλλαγή. Αλλά η χώρα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Τώρα έγινε και αυτό με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Θα μου πεις είναι ένα έγκλημα που έχει ξεκινήσει 20 χρόνια πριν. Αλλά γιατί πρέπει να ρίξεις την ταφόπλακα από πάνω; Άσε να την ρίξει ο επόμενος. Τέλος πάντων, την έριξε ο Τσίπρας. Δεν βλέπω όμως να υπάρχει προοπτική, βλέπω οι άνθρωποι να φεύγουν. Διάβασα ότι μειώθηκε ο πληθυσμός κατά 300 χιλ. και είναι λυπηρό γιατί ζω σε μια χώρα που είναι υπερδύναμη και είναι οργανωμένη και μπορώ να συγκρίνω. Λυπάμαι γιατί έχουμε μια υπέροχη χώρα στην οποία μπορούμε να κάνουμε φοβερά πράγματα.
– Θεωρείς ότι η ελληνική κοινωνία είναι αντάξια αυτής της υπέροχης χώρας;
Η συντριπτική πλειοψηφία και αυτοί που μας κυβερνούν, όχι. Έχουμε στην νοοτροπία μας τα καλά και τα κακά μας. Σκεφτόμουν ότι αν ήταν να δημιουργήσω τον τέλειο άνθρωπο θα έβαζα τα καλά των Ελλήνων και των Αμερικάνων και από τις δύο πλευρές.
– Πώς βιώνεις την Αμερική του Τραμπ;
Καταρχήν όταν βγήκε ο Τραμπ όλοι κοιταζόμασταν. Αλλά το ΛΑ δεν είναι αντιπροσωπευτική πόλη της αμερικανικής κουλτούρας. Στο Κεντάκι που ήμουν πριν 3 μέρες είδα για ποιο λόγο οι άνθρωποι ψήφισαν Τραμπ.
«Έρχονται στο LA από όλο τον κόσμο άνθρωποι για να δημιουργήσουν, να πετύχουν, υπάρχει μια άνθιση. Η τηλεόραση ας πούμε έχει περάσει σε άλλα επίπεδα».
– Ποιος είναι αυτός ο λόγος;
Είδαν έναν εκατομμυριούχο που τους έχει μεταδώσει το Make America Great Again ότι θα βγάλουν κι αυτοί λεφτά. Ότι μπορούν να γίνουν πετυχημένοι. Απευθύνεται σε έναν κόσμο, στο λαϊκό κομμάτι της Αμερικής όπως αγρότες και άλλους χαμηλότερου επιπέδου και κουλτούρας, που δεν έχουν σπουδάσει, αν και δεν έχει σημασία, οι οποίοι βλέπουν έναν εκατομμυριούχο πετυχημένο, και τους ξυπνάει μια τους πλευρά που όλα αυτά τα χρόνια την είχαν καταπιεσμένη και δεν ήθελαν να την βγάλουν προς τα έξω, όπως τον ρατσισμό. Όλο αυτό βγήκε με τον Τραμπ. Κάνει ό,τι κάνει και ο Τσίπρας, δίνει στον λαό αυτό που χρειάζεται.
– Βλέπεις έντονα σημάδια ρατσισμού;
Ρώτησα έναν φίλο μου μαύρο πότε νομίζει ότι υπήρχε ρατσισμός, παλιά που υπήρχαν απαγορεύσεις που θα καθίσουν ή αν θα μπουν σε πισίνα οι μαύροι ή τώρα; Μου απάντησε τώρα! Γιατί τώρα δεν ξέρεις ποιος σε μισεί. Παλιά ήξερες ποιος σε μισούσε.
– Έχει αγγίξει ο συντηρητισμός το LA;
Όχι , ίσα ίσα που το έχει κάνει ακόμα πιο απελευθερωμένο. Έρχονται εδώ από όλο τον κόσμο άνθρωποι για να δημιουργήσουν, να πετύχουν, υπάρχει μια άνθιση. Η τηλεόραση ας πούμε έχει περάσει σε άλλα επίπεδα. Η πολιτική είναι άμεσα συνδεδεμένη με την τηλεόραση και το αντίστροφο. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει τα τελευταία χρόνια αυτή η τρομερή άνθιση. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο άνθρωπος δεν είναι εξωστρεφής, όλα γυρίζουν γύρω από το κινητό του, γύρω από τα media, οπότε όλοι είναι κλεισμένοι μέσα. Δεν είναι τυχαίο.
– Πώς βλέπεις την «πολιτική ορθότητα» που επικρατεί στην Αμερική;
Γεννάει μια προσπάθεια για να γίνουν διαφορετικά πράγματα. Δηλαδή, το γεγονός ότι πια δεν μπορείς να μιλήσεις, να εκφραστείς ελεύθερα με τον παραδοσιακό τρόπο σε κάνει να προσπαθείς να βρεις άλλον τρόπο σήμερα. Πως να βγάλεις ένα πράγμα προς τα έξω.
– Δεν νιώθεις ότι αυτό αποτελεί εκτός των άλλων και μια μεγάλη υποκρισία;
Η Αμερική είναι μια χώρα με φοβερές αντιθέσεις. Όλα επιτρέπονται και όλα απαγορεύονται. Όσον αφορά την πολιτική ορθότητα, μπορείς να δεις αντιθέσεις όπως ότι οι μαύροι μπορούν να πουν τη λέξη «νέγρος», μια λέξη ανεπίτρεπτη για λευκό, σε τραγούδια ή μεταξύ τους. Πριν μερικά χρόνια ήμουν στο γυμναστήριο με ένα φίλο μου μαύρο και χρησιμοποίησα τη λέξη «boy». Έμαθα τότε ότι είναι μια λέξη απαγορευτική γιατί την έλεγαν παλιά οι λευκοί στους μαύρους. Βέβαια, αλλιώς μπορώ να μιλήσω στο LA κι αλλιώς στο Κεντάκι ή στη Βόρεια Καρολίνα. Οι Μεξικάνοι από την άλλη δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το «γκρίνκος» για τους λευκούς Αμερικάνους. Οπότε αν συμφωνήσουμε να μην την πούμε όλοι, δεν θα την πούμε.
– Τα τελευταία χρόνια υπάρχει και το μεγάλο θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης.
Σίγουρα όλα εκείνα τα οποία μπορούσες να πεις παλιότερα, τώρα είσαι πιο προσεκτικός. Μου έλεγε ένας φίλος σκηνοθέτης βραβευμένος ότι όταν μιλάει πια με τη βοηθό του έχει την πόρτα του γραφείου πάντα ανοιχτή. Υπάρχει γενικά αυτός ο φόβος. Προσωπικά δεν φοβάμαι, ποτέ δεν ήμουν ενοχλητικός. Αλλά οι άνθρωποι είναι πιο ανασκουμπωμένοι μετά το κίνημα του me too ή το σκάνδαλο του Κέβιν Σπέισι. Τα πράγματα έχουν αλλάξει και ίσως προς το καλύτερο γιατί υπάρχει πια σεβασμός. Όταν πρωτοήρθα κουβαλούσα τη μεσογειακή μου κουλτούρα, φιλούσα και αγκάλιαζα φίλους μέχρι που κατάλαβα ότι δεν είναι κάτι που συνηθίζεται εδώ και έπαψα να το κάνω κι εγώ.
– Σου υπέδειξε κάποιος ότι είναι λάθος;
Όχι, αλλά ένιωσα ότι ήταν άβολο. Πιο πολύ θα σου υποδείξουν κάτι που είπες λάθος. Από κει και πέρα εμπίπτει στη δική σου κρίση αν θα το ακολουθήσεις και θα γίνεις μέλος της κοινωνίας ή αν θα είσαι πάντα ο ξένος. Αλλά δεν μπορώ να σου πω ότι έχω νοιώσει κίνδυνο μήπως παρεξηγηθώ.
– Ο ίδιος έχεις νιώσει να γίνεσαι αντικείμενο σεξουαλικής παρενόχλησης;
Όχι, οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ προσεκτικοί. Μην τυχόν και κάτι παρεξηγηθεί.
– Η φημολογία και η άποψη ότι οι άνθρωποι πέφτουν σε κρεβάτια για την καριέρα στο Χόλιγουντ είναι «αστικός μύθος» ή αλήθεια;
Φυσικά και είναι αλήθεια. Ο κόσμος πράγματι έχει περιοριστεί εξαιτίας όλων αυτών που έχουν γίνει αλλά υπάρχει και ένα ποσοστό που θα κάνει τα πάντα για να πάρει έναν ρόλο. Αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει, απλά έχει ελαχιστοποιηθεί. Αν μια κοπέλα θέλει για να πάρει έναν ρόλο να κοιμηθεί με έναν σκηνοθέτη παρόλα όσα έχουν συμβεί, θα το κάνει. Αυτό είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης να θέλεις να κερδίσεις κάτι με έναν άλλο τρόπο. Τα έχω ακούσει.
Με τον ηθοποιό Scott Folley, ο οποίος θα πρωταγωνιστεί στη σειρά Whiskey Cavalier. Σ’ αυτήν θα παίξει και ο Χρήστος Βασιλόπουλος.
– Είναι προνόμιο να είσαι Έλληνας; Έχεις κερδίσει πόντους λόγω ταυτότητας στον επαγγελματικό σου χώρο;
Με το χέρι στην καρδιά θα σου πω ότι έχω κερδίσει πόντους. Υπάρχει πάντα ένα σκίρτημα όταν με γνωρίζουν πρώτη φορά καθώς όλοι οι Αμερικάνοι είτε έχουν έρθει στην Ελλάδα και έχουν περάσει καταπληκτικά είτε δηλώνουν ότι θέλουν να έρθουν. Φυσικά τους γοητεύει η ιστορία και η κουλτούρα μας.
– Πώς ήταν η εμπειρία σου στο Nomads; Νομίζω αντιμετώπισες κάποια εχθρότητα;
Απλώς μπήκα στο παιχνίδι και ήμουν ο εαυτός μου. Κάτι που σε κάποιους αρέσει και σε κάποιους δεν αρέσει.
– Αυτό που είσαι θεωρείς ότι έρχεται σε κόντρα με την κυρίαρχη ελληνική νοοτροπία;
Δεν το ‘χω σκεφτεί. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι αν πω κάτι και νιώσω καλά γι’ αυτό δεν θα ντραπώ. Είτε συμφωνείς με αυτό είτε δεν συμφωνείς με αυτό.
– Και πώς ήταν να απέχεις 11 εβδομάδες από τις ανέσεις του πολιτισμού;
Μια εμπειρία. Ένα ωραίο διάλειμμα από την τεχνολογία και τα social media, και την καθημερινότητα. Είναι ένα παιχνίδι. Είναι κάτι που σε κάνει να σκεφτείς και να αναθεωρείς πολλά πράγματα. Από την καριέρα σου, τη ζωή σου, από τα απλά πράγματα και τι κάνεις….
– Σε είδα σε ένα βίντεο να βάζεις τα κλάματα μιλώντας με τη μητέρα σου. Μου έκανε εντύπωση γιατί οι Έλληνες άντρες δεν εκτίθενται εύκολα.
Μπήκα στο παιχνίδι και δεν υπήρχε περίπτωση να μην αφεθώ να κάνω κάτι τέτοιο. Μου είπε κάτι η μητέρα μου που με άγγιξε βαθιά και εγώ είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορώ να κρυφτώ. Δεν είμαι ηθοποιός στη ζωή μου. Είμαι ένας άνθρωπος κανονικός, δεν θα μπορούσα να μην αντιδράσω σε κάτι που μου είπε η μαμά μου και που με άγγιξε. Δεν γινόταν να κρατηθώ.
– Διχασμένος ανάμεσα σε δύο διαφορετικές κουλτούρες και επαγγελματίας του Χόλιγουντ, τι περιμένεις από το μέλλον;
Νομίζω ότι είναι σημαντικό που διατηρώ το κομμάτι της Ελλάδας να στηρίζομαι, γιατί ναι μεν δουλεύω όλα αυτά τα χρόνια αλλά όχι συνέχεια. Ονειρεύομαι μια μέρα να σταθεροποιηθεί η ροή της δουλειάς μου, να μπορώ να δουλεύω επτά οκτώ μήνες στα καλύτερα σετ με υπέροχους ηθοποιούς κάνοντας ταινίες ή σήριαλ και τέσσερις μήνες να ταξιδεύω. Ζω σε μια πόλη που σου δίνει την αίσθηση, αλλά και την πραγματικότητα, ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν. Γι’αυτό βρίσκομαι εδώ. Αυτό είναι το Λος Άντζελες.
// Η επόμενη εμφάνιση του Χρήστου Βασιλόπουλου θα είναι στη σειρά Whiskey Cavalier, η οποία ξεκινάει στο τέλος Φεβρουαρίου στο κανάλι ABC. Πρωταγωνιστεέ θα είναι ο Scott Folley(Scandal) και η Lauren Cohen (Walking Dead).
Διαβάστε ακόμα: Σύλλας Τζουμέρκας, «Ο μέσος όρος δεν είναι δραματουργικά χυμώδης».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
