Ο Πολωνός καλλιτέχνης γλύπτης και περφόρμερ, Pawel Althamer.

    Ο Πολωνός καλλιτέχνης γλύπτης και περφόρμερ, Pawel Althamer.

    Σημείο αναφοράς η θάλασσα, ο βράχος και το κομψό αμνοερίφιο στην οροφή του παλιού σφαγείου της Ύδρας που φλερτάρει με τη νοητή επέκταση της Αθήνας. Είμαστε συγκεντρωμένοι, άνθρωποι πολλοί, έχοντας διανύσει διαφορετικές αποστάσεις ο καθένας, με αισθήσεις ερεθισμένες, στο μακρύ τραπέζι υποδοχής για τα εγκαίνια της φετινής έκθεσης του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ στα σφαγεία της Ύδρας.

    Άποψη του εσωτερικού. (Φωτογραφία: Lotterman and Fuentes)

    Άποψη του εσωτερικού. (Φωτογραφία: Lotterman and Fuentes)

    Σε τέτοιους τόπους μόνο τέτοιες αρχέγονες, αταβιστικές αναφορές ταιριάζουν και ουχί βαρύγδουπες λεζάντες και τίτλοι βαρυσήμαντων παρευρισκομένων (ο Δάκης Ιωάννου, πρόεδρος του ιδρύματος, είναι γνωστός άλλωστε για τις διασυνδέσεις του με κομβικές προσωπικότητες του χώρου και για την προσπάθεια που καταβάλλει να στρέψει τους προβολείς στην Ελλάδα), που μόνο υπέρ κατηγοριών προς το καθεστώς της σύγχρονης τέχνης, αναφορικά με αυνανιστικό ελιτισμό, αποπροσανατολισμό, ελλιπή παιδευτικό χαρακτήρα, μπορούν να συνηγορήσουν. Άλλωστε το μακρύ τραπέζι είναι ανοικτό προς όλους –φύσει και θέσει.

    Αισθάνομαι λοιπόν πως η υποδοχή αυτή από το ΔΕΣΤΕ, η αρχαία σπονδή, δεν διέπεται από το συνήθη χαρακτήρα του επουσιώδους, που συνοδεύει τέτοιου είδους περικαλλιτεχνικές εναρκτήριες φιέστες. Ιδιαίτερα φέτος που το μακρύ τραπέζι φαίνεται να συνιστά φυσική συνέχεια της εγκατάστασης της έκθεσης, ως μια κάψουλα αλληλεπίδρασης γνωστών-άγνωστων, άλλοι ενδεδυμένοι σε αρμονία με την αιγαιοπελαγίτικη τραχύτητα και άλλοι καθηλωμένοι στην αστική τους στολή, πάντως σίγουρα απεκδεδυμένοι κάθε εσωστρέφειας.

    Τα παιδιά του καλλιτέχνη και ο επισκέπτης μαζί καλούνται να αναδιαμορφώσουν το χώρο, να παίξουν με τις κούκλες, να ζωγραφίσουν, σε μια αμφίδρομη σχέση χειριστή και υποχείριου…

    Είναι σαν το τραπέζι της οικογένειας του Πολωνού καλλιτέχνη, γλύπτη και περφόρμερ, Pawel Althamer, ο οποίος επιστρατεύει τα παιδιά του και τη σύντροφό του, αντικείμενα που έχει συλλέξει, κούκλες των μελών της οικογένειάς του αλλά και του Δάκη Ιωάννου, για να δημιουργήσει μια βιωματική εγκατάσταση, ένα σαλόνι-παιδότοπο όπου τα παιδιά του και ο επισκέπτης μαζί καλούνται να αναδιαμορφώσουν το χώρο, να παίξουν με τις κούκλες, να ζωγραφίσουν, σε μια αμφίδρομη σχέση χειριστή και υποχείριου, σε μια προσπάθεια διερεύνησης των ανθρώπινων σχέσεων μέσα από το ερώτημα του εύρους και της δύναμης της οικογένειας και την αντιπαραβολή συλλογικότητας και ατομικότητας.

    Μια προσπάθεια διερεύνησης των ανθρώπινων σχέσεων μέσα από το ερώτημα του εύρους και της δύναμης της οικογένειας και την αντιπαραβολή συλλογικότητας και ατομικότητας.

    Μια προσπάθεια διερεύνησης των ανθρώπινων σχέσεων μέσα από το ερώτημα του εύρους και της δύναμης της οικογένειας και την αντιπαραβολή συλλογικότητας και ατομικότητας.

    Πηγή έμπνευσης αποτελεί ο δίσκος της Φαιστού, που θεωρείται το πρώτο δείγμα κωδικοποίησης πληροφορίας και ο Σμαραγδένιος Πίνακας, κείμενο του Ερμή του Τρισμέγιστου που λέγεται ότι συμπεριλαμβάνει το στοιχείο της πρωταρχικής ύλης (prima materia). Μέσω λοιπόν της σύμπραξης, της ανταλλαγής, των υπαρκτών μυσταγωγικών τελετών στην οικογένεια αλλά και σε κάθε διαπροσωπική σχέση, οι συμμετέχοντες επισκέπτες μετατρέπονται τελικά σε κοινωνοί της ιδέας της δημιουργίας και των μυστηρίων της.

    Ο κόσμος ήταν πολύς. (Φωτογραφία: Lotterman and Fuentes)

    Ο κόσμος ήταν πολύς. (Φωτογραφία: Lotterman and Fuentes)

    Μολονότι δεν είναι λίγοι αυτοί που σπεύδουν να κακοχαρακτηρίσουν την φετινή παρουσία (ελλείψει πιθανώς γρήγορων και εύκολων εννοιολογικών και αισθητικών συμπερασμάτων και υψηλών τόνων) ο Althamer κατάφερε να δώσει ένα έργο μεστό και –το σημαντικότερο– να εγκυβωτίσει πραγματικότητες, αναντίρρητο στοιχείο καλλιτεχνικής μαεστρίας. Σπεύστε και εν αναμονή των πορισμάτων.

    Ευχαριστώ το δίδυμο Lotterman and Fuentes για την παραχώρηση των φωτογραφιών από τα εγκαίνια.

    //Ο Εμμανουήλ Χουσάκος ζει στην Αθήνα και πειραματίζεται.

    Διαβάστε ακόμα: Με τον Χουλιαρά στην Αντίπαρο

    Ο Althamer, δημιουργεί μια βιωματική εγκατάσταση, ένα σαλόνι-παιδότοπο...

    Ο Althamer, δημιουργεί μια βιωματική εγκατάσταση, ένα σαλόνι-παιδότοπο…

    Οι κούκλες και η δράση των παιδιών κυριαρχούν στο χώρο.

    Οι κούκλες και η δράση των παιδιών κυριαρχούν στο χώρο.

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top