Δημήτρης Μπογδάνος: «Η ζωή αγαπά τους ευγενείς στη σκέψη και στην καρδιά»

Η Τελεία του Πήτερ Ρέυνολντς, το Γαμ. της Κατερίνας Έσσλιν, ο Μικρός Πρίγκιπας του Εξυπερί, βιβλία στα οποία γυρίζει ξανά και ξανά… (Φωτό: Γιάννης Ζάχος).

-Τι θα πει “νορμάλ” τελικά; Και μετά από πόσες χορευτικές στροφές, θα πάψει επιτέλους να μας νοιάζει; 

Η κανονικότητα δυστυχώς είναι ένα χαρακτηριστικό που μας παρέχει ασφάλεια. Το διαφορετικό συχνά τρομάζει και επιπλήττεται αδίκως. Χρειάζεται γερό ταρακούνημα στις δομές της κοινωνίας μας για να μετακινηθεί αυτό το δεδομένο. Πολλές στροφές και πολλά χαστούκια. Ώστε να καταφέρουμε ως σύνολο κάποτε να καλωσορίσουμε ό,τι δεν εμπίπτει στον όρο νορμάλ. Ό,τι έχει λίγο διαφορετικό σχήμα ή χρώμα ή ήχο.

-Επιλέξατε εσείς το “Μάθημα Χορού” ή αυτό εσάς;

Επιλέξαμε την ομάδα μας και αυτή με τη σειρά της ανακάλυψε το έργο. Σημαντικός κρίκος ο Αντώνης Γαλέος ο οποίος και τελικά μετέφρασε το έργο.

-Γιατί τελικά κάποιοι άνθρωποι χορεύουν καλύτερα από τους άλλους. Γιατί κάποιοι έχουν ρυθμό, και κάποιοι όχι;

Ας παραμερίσουμε το αν κάποιος χορεύει καλά ή καλύτερα από κάποιον άλλο. Αυτό άλλωστε νομίζω είναι υποκειμενικό. Αυτό όμως που με σιγουριά σκέφτομαι μετά την τριβή με την κομεντί του Μαρκ Σαν Ζερμέν, είναι ότι πολύ εύκολα στη ζωή κάποιος μπορεί να σου κόψει το φτερά και να μετατρέψει κάθε χορό από απόλαυση σε βασανιστήριο.

-Ποιος είναι ο χορός που αγαπάτε; Ξέρετε να χορεύετε;

Συνήθως χορεύω με την καρδιά και όχι τόσο με τα πόδια. Κοινώς, το μότο της παράστασης είναι απολύτως βιωματικό. Ξεβιδώνομαι με επιρροές από jive, swing και 80s αλλά ο χορός που αγαπάω πιο πολύ είναι αυτός που επιδίδομαι με τη σωστή παρέα. Ακόμα και ο πεντοζάλης που με δυσκολεύει μπορεί να γίνει ένα απολαυστικό παιχνίδι με χαμογελαστούς παρτενέρ.

Η Κυριακή είναι η νέα Παρασκευή, υποστηρίζει ο Δημήτρης Μπογδάνος. (Φωτό: Γιάννης Ζάχος)

-Μπορούμε να ξεχάσουμε το ρόλο που επιλέγει για μας η κοινωνία; Και εν τέλει. μπορούμε να επιλέξουμε το διαφορετικό, το πιο δικό μας με κάποια σχετική ευκολία;

Να ξεχάσεις την ταυτότητα που σου έχουν προσδώσει είναι μάλλον αδύνατο. Να διεκδικήσεις τη δική σου προσωπική επιλογή είναι ένα ταξίδι δύσκολο και μακρύ, που χρειάζεται επιμονή, δεκτικότητα και αυτοεκτίμηση.

-Η ύπαρξη της διαφορετικότητας είναι μια αναγκαιότητα που μπορεί να σώσει τον κόσμο;

Η ύπαρξή της από μόνη της όχι, αν αυτό ίσχυε ο κόσμος θα είχε ήδη διασωθεί. Η αποδοχή της όμως ναι. Συνεπακόλουθα αξίες πιο καθημερινές, πιο βατές – όπως ο σεβασμός και η αγάπη. Η συνειδητοποίηση ότι ακόμα κι αν μας είναι πιο εύκολο να είμαστε “κακοί” αξίζει να πάμε κόντρα σε αυτήν τη φυσική μας τάση.

-Σας έχουν χαρακτηρίσει ως παραμυθά. Γιατί πιστεύετε συνέβη αυτό; Έχει να κάνει με τα έργα που επιλέγετε ή με τον τρόπο που τα “στήνετε”;

Επιθυμία μου είναι να στήνω κόσμους. Όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στη ζωή μου. Μικρόκοσμους που μας κάνουν να ξεφεύγουμε από τη σκληρότητα και μας προκαλούν να δούμε τη ζωή με θετικότερη οπτική. Αν αυτό συντελεί σε αυτόν τον χαρακτηρισμό μπορώ με χαρά να τον αποδεχθώ. Άλλωστε οι παραστάσεις (και όχι τα έργα) είναι αποτέλεσμα οργανικό που επικοινωνεί με τη διάθεση και τις επιθυμίες της εκάστοτε δημιουργικής ομάδας. Οπότε είναι μάλλον αναπόφευκτο να μη φέρουν κι ένα κομμάτι μας.

-Πως είστε σήμερα σε σχέση με αυτό που πιστεύατε πως θα ήσασταν πριν δέκα χρόνια;

Πιο ήρεμος και συνειδητοποιημένος. Για την ακρίβεια δεν είχα αντιληφθεί ότι υπάρχει μία κοσμοθεωρία συμφιλίωσης και αυτοπραγμάτωσης που κάποια στιγμή σου χτυπάει την πόρτα. Παλαιότερα πίστευα ότι οι μόνοι στόχοι που θα έθετα στον εαυτό μου θα ήταν πάντα καλλιτεχνικοί ή επαγγελματικοί. Τελικά υπάρχουν τόσες χαρές που τρέχουν παράλληλα και που μπορούν να τροφοδοτήσουν με ενέργεια όλα τα υπόλοιπα.

-Η ζωή ποιους αγαπά τελικά; Ποιους κατανοεί, ποιους εκτιμά και ποιους απορρίπτει;

Αγαπά τους ευγενείς στη σκέψη και στην καρδιά. Κατανοεί τους αδύναμους και εκτιμά τους ευγνώμονες. Θέλω να πιστεύω ότι δεν απορρίπτει κανέναν.

-Το χιούμορ είναι το αλάτι της ζωής;

Το χιούμορ είναι διαφυγή, μέσο επικοινωνίας και πολύτιμο βάλσαμο. Στην παρούσα φάση της δουλειάς μου (και συνεπώς της ζωής μου) αυτό το βιώνω με δύο υπέροχους ηθοποιούς, τη Βικυ Παπαδοπούλου και τον Γιωργή Τσαμπουράκη, που αντιλαμβάνονται το χιούμορ και κάνουν κάθε δυσκολία αφορμή για ξεκαρδιστικά γέλια. Διαδικασία που πρεσβεύει και το “Ένα Μάθημα Χορού”.

-Πείτε μας μια ωραία ταινία που είδατε τελευταία και γιατί σας άρεσε.

Με αφορμή την παράσταση ξαναείδα το RUMBA, μία γαλλική ταινία του 2008 που υμνεί την αισιοδοξία και το χιούμορ ως κυριότερα όπλα απέναντι στην σκληρότητα που η ζωή συχνά μας επιφυλάσσει.

Από τις πιο αγαπημένες του ταινίες το RUMBA, μία γαλλική ταινία του 2008. (Φωτό: Γιάννης Ζάχος).

-Πείτε μας το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε και νιώσατε πως ο κόσμος δεν είναι αυτό που μέχρι τότε νομίζατε.

Με προκαλούν περισσότερο κείμενα που έχουν συνείδηση του κόσμου μας και που καλειδοσκοπικά προσπαθούν να τον αλλάξουν. Άλλωστε με αυτά καταλήγω να ασχολούμαι και θεατρικά. Όπως η Τελεία του Πήτερ Ρέυνολντς, το Γαμ. της Κατερίνας Έσσλιν, ο Μικρός Πρίγκιπας του Εξυπερί και τώρα το Ένα Μάθημα Χορού του Μαρκ Σαν Ζερμέν.

-Ποια είναι η αγαπημένη σας μέρα. Γιατί;

Μεγαλώνοντας αφήνω πίσω τον ενθουσιασμό της Παρασκευής και προσμονώ περισσότερο την οικογενειακότητα που αποπνέουν οι Κυριακές. Ειδικά οι ηλιόλουστες.

Info
Θέατρο Θησείον : Ένα Μάθημα Χορού, του Μαρξ Σαν Ζερμέν
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μπογδάνος
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Πρωταγωνιστούν: Βίκυ Παπαδοπούλου & Γιωργής Τσαμπουράκης
Από τις 29 Οκτωβρίου, και για 12 παραστάσεις.

Διαβάστε ακόμα: Αιμίλιος Χειλάκης: «Γιατί να επαναπαυτώ; Να γεράσω πριν την ώρα μου;»

TAGS :
Δημήτρης Μπογδάνος θέατρο πρόσωπα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook