Ο Δήμος Αβδελιώδης.

Ο Δήμος Αβδελιώδης.

Στον Μακάριο είχαμε πολύ, πάρα πολύ, καιρό να πάμε. Όπου Μακάριος και «Πειναλέων» το μαγέρικο, η ταβέρνα τώρα πια των σαράντα σχεδόν χρόνων στη Μαυρομιχάλη, και Μακάριος ο γλυκός αδελφός του Δήμου Αβδελιώδη, του σκηνοθέτη, ο Χιώτης κι αυτός με την κουζίνα την ταπεινή, αλλά ευδαίμονα. Κι ο Μακάριος εικόνων εκεί μέσα αλλεπάλληλων πια κι αναρίθμητων ταινιών ζωής δημιουργός άμεσος, παρακινητής καλόκαρδος, σαν τον Βάσο τον Πτωχόπουλλο στην Κύπρο, γενναιόδωρος κι αυτός και ισχυρός.

«Το Δέντρο που Πληγώναμε».

«Το Δέντρο που Πληγώναμε».

Πήγαμε, λοιπόν, με τον Γαλίτη. Και ξαναπήγαμε και με Γαλίτη και με Τζιμάκο φέτος, πρόσφατα. Να βρούμε τον Δήμο τον αγαπημένο μας, του Πανούση κι εμένα από τα παλιά, του Γιώργου τελευταία, την εξίσου όλων μεταξύ μας ψυχική συνεννόηση, την κοινή πνευματική αντίληψη, την καλλιτεχνική συμπεριφορά.

Διαβάστε ακόμα: Τζίμης Πανούσης: «Τέρμα η σάτιρα!»

Ο Δήμος Αβδελιώδης έτσι και τα έργα του, τόσο απλά, εξαρχής ονειρεύτηκε, ανάστησε, προσπάθησε να τα οδηγήσει: σαν νά ’τανε, να, το Δέντρο του που Πληγώναμε, η Νίκη του της Σαμοθράκης και, προπαντός, η Εαρινή του Σύναξις των Αγροφυλάκων, της ζωής δήθεν άτεχνος όλο τέχνη καθρέφτης και των πιο μικρών ημερών ημέρες μεγάλες. Χρώματα πολύχρωμα ό,τι του βίου μας επικίνδυνο και σκοτεινό, ευθυμία στο σινεμά του βαθέως Παπαδιαμαντική των καθημερινών γεγονότων ο παραλογισμός, η οργανωμένη αυτή όλη η ασυναρτησία, που οι κοινωνίες και οι στιγμές επιβάλλουν, διακινούν επίμονα, συχνά αυτοκαταστροφικά.

«Με τα θεατρικά, που επίσης σκηνοθετεί, αλλιώς μας απευθύνεται, μας μιλάει: από τον Καραγκιόζη του στον Λόρκα, κι από τον Αισχύλο στον Παπαδιαμάντη και τον Βιζυηνό».

Με τον Δήμο εγώ πια σχεδόν επιπλέον αδελφός, και με τον Μακάριο –κι ας ήμασταν με τον Μακάριο χαμένοι μεταξύ μας χρόνια, το ίδιο ξαφνικά κοντά, το ίδιο αγαπημένοι. Γιατί φτάνει ένα χαμόγελο μελαγχολικό, αλλά πάντα αθώο, φτάνει μια ματιά και πάλι των φίλων προς το μέρος μου έξυπνη, τρυφερή. Κι είμαι εγώ εκείνος που τον μαλώνω τον Δήμο εδώ και κάποια χρόνια θαρρετά, το πρώτο μοντάζ της Νίκης του επίμονα αναζητώντας, λες κι εγώ ξέρω καλύτερα, λες κι εγώ κάτι παραπάνω μπορώ να του πω.

«Η Νίκη της Σαμοθράκης».

«Η Νίκη της Σαμοθράκης».

Φυσικά και δεν μπορώ. Αλλά η σύναξή μας πάει, άμα θέλει, και τόσο μακριά. Σαν θέατρο, σαν καταδικό μας, ιδιωτικό κι αιώνιο θεατρικό, σαν αυτά τα θεατρικά που επίσης τα τελευταία χρόνια ο Αβδελιώδης σκηνοθετεί, κι αλλιώς, μέσω κι αυτών, μας απευθύνεται, μας μιλάει: από τον Καραγκιόζη του στον Λόρκα κι από τον Αισχύλο στον Παπαδιαμάντη και τον Βιζυηνό. Φίλων δηλαδή παλαιότερών μας τα όνειρα, όσο μπορεί καλύτερα πλησιάζοντας, αγαπώντας τα άδολα, αλλά και την ίδια στιγμή κι αυτός δάσκαλος των δασκάλων μας τολμηρός, το ίδιο θαρρετός, κι αποφασισμένος.

«Η Εαρινή Σύναξις των Αγροφυλάκων».

«Η Εαρινή Σύναξις των Αγροφυλάκων».

Υ.Γ.: Έλεγα και ξανάλεγα και στον Δήμο για τον Γαλίτη και τη θεατρική του αποκάλυψη με «Τα ραδίκια ανάποδα». Και πριν τον δει κι ο ίδιος με τα μάτια του στου Bios το φεστιβάλ κι έρθει κι αυτός στα λόγια μου, σαν να μη με πίστευε και τόσο. Κι ένα βράδυ έξω από κάποιο άλλο θέατρο στο Γκάζι, ενώπιόν μου ρώτησε και τον Τζίμη: «Μα είναι, βρε Τζιμάκο, αυτός ο Γαλίτης τόσο καλός όσο λέει ο Κακίσης;» «Και βέβαια», του απάντησε εκείνος ανεπιφύλακτα. Κι είπα τότε εγώ: «Μα καλά, σου το λέω εγώ, και ρωτάς και τον Τζίμη;» Και είπε τότε κι ο Δήμος: «Ναι. Γιατί εσύ είσαι αυτός που είσαι, με τα χαρτιά και τα ποιήματα. Ήθελα να το ακούσω όμως κι από έναν άνθρωπο της δουλειάς, σαν κι εμένα…»

//Δείτε εδώ τη συνέντευξη του Δήμου Αβδελιώδη στον Σωτήρη Κακίση.

Διαβάστε ακόμα: Μάνος Βουλαρίνος: «Πώς έγινα κολλητός με τον Φοίβο Δεληβοριά; Για όλα φταίει η Δέσποινα Βανδή!»

Στον «Πειναλέοντα» φέτος. Από δεξιά: Δήμος Αβδελιώδης, Τζίμης Πανούσης, Μακάριος Αβδελιώδης,  Γιώργος Γαλίτης. (Φωτογραφία Σωτήρης Κακίσης).

Στον «Πειναλέοντα» φέτος. Από δεξιά: Δήμος Αβδελιώδης, Τζίμης Πανούσης, Μακάριος Αβδελιώδης, Γιώργος Γαλίτης. (Φωτογραφία Σωτήρης Κακίσης).

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top